บล๊อคนี้อาจจะยาวหน่อย เพราะสะสมมาหลายวัน (อีกแล้ว) ขอสรุปตั้งแต่ปั่นออกจากซาร์มาคันผ่านทางสวยเข้าจิสสัค Jizzakh – ปั่นหลงไปยางกิเยอ Yangiyer – เข้าเขตอุตสาหกรรมที่โอมาลึค Olmaliq – ผ่านเข้าไปเขตเฟอร์กานา วัลเล่ Fergana Valley เข้าเมืองโคคัน Kokand – อันเกรียน Angren และอดิจอน Adijon ที่มีภูเขาล้อมรอบ

เมื่อวันที่ 30 กรกฎาคม เราได้ประทับตราออกจากประเทศอุซเบกิสถาน ผ่านชายแดนเข้าประเทศคีร์ซกิสถาน อุซเบกิสถานเป็นประเทศที่ยาวพอ ๆ กับสวีเดน พูดถึงเราและบาเทคเพื่อนคนโปแลนด์เป็นส่วนน้อยที่ปั่นจากชายแดนด้านตะวันตกตัดมาถึงชายแดนด้านตะวันออกผ่านเขต “เฟอร์กานา วัลเล่” ซึ่งเป็นเขตทีี่มีเรื่องการเมืองกระทบกระทั่งกันบ่อยเพราะเป็นเขตติดชายแดน เหมือนภาคใต้บ้านเรา และด้วยระยะทางทั้งหมดประมาณ 2000 กม. เราใช้เวลาปั่น 18 วัน (นับเองยังตกใจ เท่ากับเราปั่นกันวันละร้อยนิด ๆ) และพักอีก 10 วัน รวม 28 วันที่อยู่ในประเทศอุซเบกฯ นานพอ ๆ กับตอนที่ปั่นในตุรกีเลย เรื่องปั่นไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับเราถึงแม้ว่าจะร้อนขนาดไหน แต่เรื่องที่เราต้องหาโรงแรมเพื่อลงทะเบียนทุก ๆ 3 วันนี่สิ ทำให้เรารู้สึกตึงเครียด เพราะระยะทางตั้งแต่ชายแดนระหว่างคาซัคสถานและอุซเบกิสถาน เราต้องปั่นผ่านทะเลทรายประมาณ 500 กม. ปั่นภายใน 3 วัน กว่าจะถึงเมืองที่มีโรงแรมและที่มีใบอนุญาติลงทะเบียนให้กับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติได้ และอีกหลาย ๆ ครั้งที่เราต้องคอยเช็คและถามคนท้องถิ่นตลอดเวลาว่าเมืองนั้น ๆ มีโรงแรมมั้ย? ลงทะเบียนได้มั้ย? นี่คือเหตุผลหลักที่ทำให้เราไม่รู้สึกผ่อนคลายกับการเดินทาง และอีกอย่างคือตำรวจและทหารที่นี่ขึ้นชื่อว่าคอร์รัปชั่นมาก ๆ ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เราเป็นกังวลเวลาปั่นผ่านด่านตรวจ แต่เราก็ยังไม่เคยเจอตำรวจที่ไม่น่ารักนะ มีแค่ครั้งหนึ่งที่ต้องผ่านด่านของทหารในเขตเฟอร์กานา วัลเล่ มีทหารนายหนึ่งเห็นถุงมือปั่นจักรยานของเวช เขาทำท่าเหมือนขอดู แต่ดันจะลองใส่ จะบ้ารึ? มือเราเล็กนิดเดียว (ถ้าเปรียบเทียบกับมือเขา) ส่วนมือเจ้าทหารนั่นใหญ่อย่างกับใบลาน ตอนนั้นไม่สนละว่าใครเป็นใคร ดึงถุงมือกลับมาเลย นายนั่นยังบอกให้เราไปกินข้าวกันก่อนแล้วปั่นกลับมากางเต้นท์นอนแถวด่านก็ได้ เพราะเขามีสนามหญ้า เชอะ!! จ้างให้ก็ไม่กลับไปหรอก ไหนจะต้องปั่นย้อน แถมขึ้นเขาอีก และเราไม่คิดว่าที่นั่นจะปลอดภัยมากกว่าร้านน้ำชาร้านอาหารข้างทางได้หรอก!!! ถ้าถึงขนาดเอาถุงมืออันเล็กนิดเดียวไปลองใส่มีหวังได้ขอโน่นขอนี่ขอลองปั่นจักรยานของโจคิมแน่ถ้าเรากลับไป ทั้งทริปในอุซเบกฯ ก็มีแค่นายคนนี้แหละที่ทำให้เรารู้สึกไม่ค่อยดี

เวชคิดว่าเหตุการณ์เหล่านี้ สภาพอากาศและความตึงเครียดที่ทำให้เราฟิวส์ขาด พอหลังจากที่เราปั่นข้ามทะเลทรายที่คาซัคฯ 500 กว่าโล ปั่นกัน 5 วันครึ่ง ต่อด้วยทะเลทรายที่อุซเบกฯ เกือบ 500 โลปั่นกัน 3 วันเต็ม ๆ วันแรก 120 โล วันที่สอง 190 โล วันที่สาม 150 โล ที่ต้องปั่นภายใน 3 วันก็เพราะเรื่องลงทะเบียนอย่างที่เล่าให้ฟังข้างต้น ที่คาซัคฯเขาไม่เข้มงวดเท่าที่อุซเบกฯ หลังจากนั้นระยะทางที่ปั่นไปคีวา บูคารา ซาร์มาคัน ก็มีทะเลทรายมาคั่นรายการตามทางประมาณ 20-30 กม. เตือนความทรงจำบ่อย ๆ แต่เท่าที่ปั่นในทะเลทราย มีแต่ความร้อนเท่านั้นที่เตือนว่าเราปั่นอยู่ในทะเลทราย แต่สภาพแวดล้อมยังไม่ใช่ทะเลทรายอย่างที่เคยจินตนาการ อยากเห็นทะเลทรายที่มีแต่ทราย แต่เท่าที่ผ่านมาจะเห็นพุ่มไม้ ต้นไม้เตี้ย ๆ หวังว่าคงได้เห็นที่จีน

มาถึงคีวาเรายังมีสภาพที่ค่อนข้างโอเค พักตามที่เราเคยวางแผน ปั่นออกมาจากคีวาไปบูคารา มีทะเลทรายแซม ๆ บ้าง ร้อนสุด ๆ เพื่อนคนนิวซีแลนด์ไม่ไหวต้องโบกรถ ส่วนเราก็พยายามปั่นกันมาให้ถึงภายใน 3 วัน ที่บูคารานี่เอง เราเริ่มมีอาการหมดเรี่ยวหมดแรง ตั้งใจว่าจะพัก 3 วันแต่กลายเป็น 4 วันเพราะโจคิมเริ่มมีอาการเจ็บที่กล้ามเนื้อ เขาเคยมีอาการอย่างนี้มาก่อนเมื่อตอนที่เรามาถึงบูคาเรสต์ แต่พอเริ่มปั่นอาการนั้นก็หายไป แต่วันนี้ที่บูคารา เราลองปั่นออกไปเผื่อว่าอาการจะหายไป อ่า…เปล่าค่ะ ยังเจ็บและเจ็บแบบต่อเนื่อง เราเลยปั่นกลับมาที่เกสต์เฮาส์ขออยู่ต่ออีกเพื่อดูอาการ และติดต่อกับเพื่อนทั้งสองคน สองคนนั้นแหละที่เคยเมลย์ไปถามเขาตอนที่เวชเจ็บหัวเข่า มีเพื่อนเป็นหมอก็ดีเช่นนี้แล สอบถามโดยตรงได้ 😉 ทั้งสองคนบอกให้พักผ่อน คาดว่ากล้ามเนื้อถูกใช้งานหนักไปหน่อย กินยาและเอาผ้าพันไว้คืนหนึ่ง ได้ผลนะ วันรุ่งขึ้นอาการดีขึ้นเยอะ แต่ยังรู้สึกตึง ๆ ที่กล้ามเนื้อส่วนนั้น เราพยายามจอดเพื่อยืดกล้ามเนื้อเหมือนคราวที่เวชเจ็บเข่า ครั้งนี้ก็เหมือนกัน แล้วเราก็สามารถดิ้นรนปั่นต้านลม ขึ้นเนิน สมบุกสมบันกับถนนที่แย่ ๆ เป็น 10 โล จนมาถึงซาร์มาคัน และที่ซาร์มาคันเราจะพักกัน 3 วัน แต่กลายเป็น 5 วัน เพราะเช้าวันที่จะออกเดินทางต่อท้องไส้โจคิมเริ่มปั่นป่วน เอ..ชักไม่ดี ส่วนเวชไม่รู้เป็นอะไร พอได้หยุดทีไรจะรู้สึกตัวบวม ๆ โดยเฉพาะขาและเท้า มันบวมเป่งเลยแหละ รู้สึกแน่น ๆ เหมือนมีใครมาเป่าลมเข้าไปที่เท้า นี่น่าจะเป็นสัญญาณเตือนเรา ว่าร่างกายเราเริ่มไม่ไหวอยากพักผ่อนมากขึ้นหรือเปล่า? แต่เรายังไม่สามารถพักนานได้ เพราะเรื่องวีซ่าที่เรามีเวลาจำกัดและไม่สามารถต่ออายุได้ จึงเปลี่ยนแผนการเดินทางใหม่ โดยค่อย ๆ ปั่นไม่รีบร้อน ออกกันเช้าหน่อย พักตอนที่ร้อนจัด ๆ และช่วงนี้คือเราเริ่มปั่นกันเองสองคน เพราะฉนั้นเราไม่ต้องคอยนัดกับใครหรือรอใครหรือตามใจใคร กลุ่มเราเริ่มแยกกันไปที่ซาร์มาคันนั่นเอง ทุกคนจะเดินทางต่อไปประเทศทาจิกิสถาน พาร์มีไฮเวย์ มีแต่บาเทคคนโปแลนด์ที่ปั่นล่วงหน้าไปก่อนเรา

จิสสัค (Jizzakh)

กว่าเราจะร่ำลากับเพื่อน ๆ ที่ปั่นกันมานานกว่า 6-7 อาทิตย์ รู้สึกเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน ช่วยเหลือกันช่วงที่ปั่นข้ามทะเลทราย เศร้านิด ๆ มีพบก็ต้องมีจาก เราติดต่อกันทางเมลย์เวลาที่ใครมีข้อมูลใหม่หรือเจอะเจอกับเพื่อนที่แยกย้ายกันไปก่อนหน้านี้ก็จะส่งข่าวบอกกัน และหวังว่าสักวันหนึ่งเราคงจะมาพบปะกันหลังจากจบทริป คงจำกันไม่ได้ถ้าไม่ได้ใส่ชุดสำหรับปั่นจักรยาน เพราะเสื้อผ้าที่เราปั่นนั้น ไม่ค่อยมีให้เปลี่ยนบ่อยนัก

เกือบจะ 11 โมงก็ได้เวลาออกจากเกสต์เฮาส์ แดดเริ่มร้อน ลมเริ่มแรง ดีที่แรงโจคิมกลับมาเหมือนเดิม เลยปล่อยให้ลากไป เพราะลมพัดแซกหน้ามาเลย เราค่อย ๆ ปั่นไปเรื่อย ๆ ปั่นมาได้แค่ 8 กม.แวะกินข้าวเที่ยง ยืดกล้ามเนื้อและดื่มน้ำ เวลาเราจอดเข้าไปที่ร้านซื้อน้ำสั่งอาหาร เราจะกลายเป็นตัวประหลาดไปทันที แล้วอีกสักพักคนก็กรูกันเข้ามา ถามคำถามเดิม ๆ ที่เราได้ยินมาตั้งแต่เข้าคาซัคสถานเลยว่า มาจากไหน จะไปไหน???? จากที่ไม่เข้าใจคำถาม จนเดากันออกว่าเขาหมายถึงอะไร 😉

มีช่วงหนึ่งที่เรากำลังปั่นขึ้นเนินที่ลาดขึ้นอย่างสม่ำเสมอ เห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่ข้างทาง ทักทายกันโดยที่เราไม่หยุดจอด สักพักรถคันเดิมขับมาชลอข้าง ๆ เรา เมินเขามาทีนึงละเลยคุยกับเขาเสียหน่อย เนินนั้นก็ยังลาดขึ้นอย่างต่อเนื่อง คุยไปคุยมา ข้าพเจ้าเริ่มเหนื่อยนะเว้ย เลยเงียบไป เขาคงรู้เลยยื่นผลไม้มาให้ มือเดียวเลยรับมาได้ 2 ลูก แต่ 2 ลูกนี้ก็เพิ่มพลังให้เราปั่นไปได้อีกหน่อย

อีกครั้งหนึ่งที่ประทับใจมาก คือรถตู้ขับความเร็วปกติ แล้วมาชลอข้างเรา เขาไม่ได้ถามอะไรเลย แต่มีมือยื่นไอติมออกมา 2 ถ้วย เราปฏิเสธ ไม่อยากหยุดเพราะเริ่มมองหาที่พักกัน เขาตะโกนกลับมาว่านี่ซื้อมาให้ (เดาเอา) จ้า..ขอบคุณค่ะ พอเรารับไอติมมาแล้ว ก็เห็นว่ารถตู้กลับรถและขับกลับไป โห..นี่เขาตั้งใจซื้อไอติมมาให้เราโดยเฉพาะจริง ๆ หรือนี่ เหตุการณ์นี้ยังไม่เคยเกิดขึ้นที่ตุรกี ทั้ง ๆ ที่คิดว่าคนตุรกีน่ารักสุด ๆ แล้วนะ เราชอบเวลาที่คนอุซเบกฯ ทักทายเราจากรถใหญ่รถตู้ โอเค..เขากดแตรเหมือนประเทศอื่น ๆ แต่การแสดงออกของเขามันทำให้เราสดชื่นและมีกำลังใจ เพราะหลังจากที่เขากดแตร เขาจะยกนิ้วให้ โบกมือให้ หรือไม่ก็เอามือประสานกันแล้วยกขึ้นเหนือหัวและยิ้มกว้าง ๆ ไปด้วย

เราเช็คแผนที่ในกูเกิ้ลมันบอกให้เราตรงขึ้นเขาไปเมืองจิสสัค แต่พอเราไปถึงตรงจุดนั้น เห็นป้ายบอกให้เลี้ยวขวาลอดใต้สะพานทางหลวงไปจิสสัค ว้าว..ดีใจ เพราะทางเขานั่นชันเชียวแหละ พอเลี้ยวเข้าเส้นทางไปจิสสัควิวเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง เรียบแม่น้ำ มีภูเขาสองข้างทาง เราปั่นเข้าเมือง ปั่นเพลินเข้าผิดเส้นทางเลยหาโรงแรมที่นักปั่นชาวสวิสฯ เคยบอกให้มาพักไม่เจอ เราเข้ามาลึกไปหน่อย เลยมาเจออีกโรงแรมหนึ่ง ระดับ 3 ดาวในเมืองเล็ก ราคาแพงกว่านิดหน่อย ยิ่งพอมาเห็นห้อง ยิ่งรู้สึกพอใจ คุ้มจริง ๆ มีห้องน้ำที่ไม่เปียก น้ำไหลตามปกติ กระดาษทิชชู่นุ่ม ๆ มีสบู่ยาสระผมให้ แถมมีทีวีที่มีช่องภาษาอังกฤษด้วย วันนั้นเราเลยได้ฟังรายงานข่าวเกี่ยวกับ ”สโนเดน” ที่ออกมาแฉความลับของเมกา ขณะที่เขียนอยู่ยังคงติดค้างอยู่ในสนามบินที่รัสเซีย รายงานซ้ำไปซ้ำมา ปิดไปดีกว่า

ยางกิเยอ (Yangiyer)

กินอาหารเช้าที่โรงแรมเสร็จเราก็ออกเดินทางต่อ ใช้เวลาอยู่เหมือนกันนะในการหาทางเข้า-ออกแต่ละเมือง หาทางถามทางกันมาเรื่อย ปั่นมาเจอตลาดศูนย์รวมทุกอย่างละมั้ง ถ้าไม่ติดอะไรไม่เคยคิดว่าจะจอดในสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านเยอะแยะ ไม่ใช่ว่ากลัวอะไร แต่รู้ว่าหยุดเมื่อไหร่ ชาวบ้านก็จะเข้ามาทีละคนสองคนสามคน จนกระทั่งเราอยู่ในวงล้อมพวกเขา

ดูจากแผนที่ที่เราเช็คมา ปั่นบนทางหลวงน่าจะไวกว่าและถนนน่าจะดีกว่าถนนเส้นรอง พอเราเห็นป้ายให้เลี้ยวขวาไปเมืองกุลลิสตัน (Guliston) ที่เราตั้งใจไว้ อ้าว..เห็นป้ายบอกทางให้เลี้ยวเราก็เลี้ยวสิ แต่พอเลี้ยวปุ๊บ รู้สึกไม่แน่ใจขึ้นมาทันที ลองถามคนเขาก็บอกว่าใช่ อ้าว..ใช่ก็ไปต่อ ปั่นต่อมาก็เห็นป้ายบอกให้เลี้ยวซ้าย เลี้ยวปุ๊บถนนเริ่มแย่แต่ก็แค่ช่วงสั้น ๆ เราพลาดเลี้ยวซ้ายสุดท้าย เลยไปไม่ถึงเมืองกุลลิสตันที่ตั้งใจไว้ อ้อมไปเมืองยางกิเยอแทน 50 กว่าโล หงุดหงิด เพราะเราเคยคุยกันว่าถ้ามีเวลาเราอาจจะปั่นเลยเมืองกุลลิสตันไปเพื่อให้ได้ระยะทาง ช่วงนี้เราต้องเร่งนิดหน่อยเพราะเหลืออีกแค่ 7 วันก่อนที่วีซ่าจะหมดอายุ เราไม่อยากจะไปอยู่ที่ชายแดนระหว่างอุซเบกิสถานและคีร์ซกิสถานในวันที่มันหมดอายุพอดี เผื่อไว้หน่อย เกิดเหตุขัดข้องจะได้มีเวลาเหลือ

พอปั่นออกมาจากถนนเส้นรองจะเข้าถนนใหญ่ เราเห็นรถยนต์จอดอยู่ข้างทางเลยคิดว่าไปถามดูหน่อยว่าอีกกี่กิโลถึงเมืองกุลลิสตัน เพราะถ้าไม่ไกลมาก เราอาจจะฮึดขึ้นมาแล้วปั่นต่อไปอีกหน่อย แต่พอเข้าไปใกล้อีกหน่อย ปรากฎว่าที่เบาะหลังรถ เห็นผู้หญิงกำลังก้มหน้าก้มตาจุ๊บ ๆ กับผู้ชายที่เธอนั่งอยู่บนตัก อ้าว..เวรกรรม ท่าจะไม่ดี ไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอเขา เลยปั่นต่อไป นี่ถ้าไม่เริ่มเย็นจะไปนั่งแอบดูอยู่อีกฝั่งหนึ่ง เรามีกล้องส่องทางไกลมาด้วยนิ มีประโยชน์ก็ตอนนี้ เฮ้อ..แต่ก็ไม่ได้ใช้อยู่ดี อิอิ ปั่นต่อไปขึ้นสะพานแยกเข้าถนนใหญ่ เห็นมีอีกคันหนึ่งแต่คันนี้จอดลึกเข้าไปจากข้างทางหน่อย ทำให้ไม่สามารถมองเห็นได้ว่าในรถนั้นมีกิจกรรมเหมือนกับคนแรกหรือเปล่า ไม่รู้ว่าเป็นหนุ่มสาวที่ไม่สามารถหาที่ที่เป็นส่วนตัวได้หรือแอบใครที่บ้านมามีอะไรกับใครคนอื่น!!! แหม…เกือบได้ดูหนังสดสะแล้ว

ปั่นมาเจอด่านตำรวจ ทักทายกันพยายามเป็นมิตรกับเขาหน่อย ถามเขาเรื่องโรงแรม ตำรวจว่าปั่นไปอีก 3 กม.เลี้ยวขวาก็ถึง โอเค.. 3 โลก็ไม่ไกลเท่าไหร่ ปั่นไปตามที่เขาบอก ไม่เห็นมีโรงแรม ถามที่ร้านอาหารตรงหัวมุม เขาพูดภาษาอังกฤษได้และบอกว่าปั่นไปอีกหน่อย เฮ้อ..หลายหน่อยแล้วนะ ชักหงุหงิ ต้องปั่นไปอีกตั้งหลายโลกว่าจะถึง แถมหายากอีก เฮ่อ..กว่าจะถึง เวชเข้าไปคุยกับเจ้าของ เขาว่าคนละ 10 ดอลลาร์ พอเราอาบน้ำแต่งตัวเสร็จจะออกไปกินข้าว เด็กที่ร้านอาหารที่เราถามทาง เขามารับเราไปกินข้าวร้านเขา แต่โดนเจ้าของที่พักไล่ตะเพิดไป เราก็ไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกัน เหนื่อยก็เหนื่อย ไม่อยากยุ่งด้วย เจ้าของที่พักเขากลับมาบอกเราว่าให้เราอยู่ฟรีแต่ต้องไปกินอาหารที่ร้านเขา โอเค ๆ ไม่มีปัญหา เราก็ขี้เกียจเดินไกลอยู่แล้ว ตกลงเราจ่ายค่าอาหารแค่ 10 ดอลลาร์ลดไปครึ่งหนึ่ง ค่อนข้างแพงแต่ถ้าไม่ต้องจ่ายค่าห้องก็โอเค ดีเหมือนกัน เจ้าของที่พักนี่เขามีญาติที่ย้ายไปอยู่ที่อิสราเอล โชคดีของเราที่ตอนนั้นเขาอยู่ด้วยพูดภาษาอังกฤษได้คล่องมาก เขาช่วยเราสั่งอาหาร เพราะเมนูเป็นภาษารัสเซีย แต่อาหารของอุซเบกฯ ไม่ค่อยมีอะไรมาก หลัก ๆ คือ skrewer ชัสลิค คือเนื้อหมู เนื้อวัว ไก่เอามาเสียบเหล็กแล้วย่าง อีกจานคือ Lagman รัคมาน คล้าย ๆ ข้าวซอยบ้านเรา จานยอดนิยมอีกจานคือซอมซ่า Comsa คือกะหรี่ปั๊บบ้านเราแต่เอาไปอบแทน

โอมาลึค (Olmaliq)

เรากินขนมปังและครีมช๊อคโกแลตรองท้องก่อน คิดว่าจะไปกินที่ตลาด แต่มันอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ขี้เกียจข้ามถนน กว้างด้วย เลยปั่นเลยไปจนมาเจอร้านขายของข้างทางริมทางรถไฟ เหมือนเมืองไทยเลย กินเสร็จเขาเอาไอติมมาให้กินฟรีอีก น่ารักจริง ๆ

วันนี้ร้อนมาก เส้นทางระหว่างยางกิเยอและโอมาลึคไม่ค่อยมีผู้คนอาศัยสักเท่าไหร่ ปั่นมาเรื่อย ๆ กำลังจะหมดหวังก็มาเจอร้านข้างถนนนี่ ที่เขาทำไอรันขาย (ไอรันคือส่วนผสมของโยเกิร์ตครึ่งหนึ่งและน้ำครึ่งหนึ่ง ใส่เกลือนิดหน่อย ที่อุซเบกฯ บางทีเขาใส่เครื่องเทศเช่น ดิล กลิ่นฉุน ๆ) และที่ตรงนั้นมีน้ำไหลมาจากภูเขาด้วยเลยพักกัน มีคนเดินทางผ่านแวะล้างหน้าล้างตากันที่แหล่งน้ำนี่ บ้างก็ซื้อนมเปรี้ยวที่เขาทำกันเองและเอามาวางขาย เราก็ฉวยโอกาสนี้ซักถุงมือถุงแขน เวลาที่ผ้าพวกนี้เปียก ปั่น ๆ ไปจะช่วยคลายร้อนได้ แต่มันแห้งเร็วมากเลยช่วงนี้

ปั่นมาถึงเมืองโอมาลึค (Olmaliq) เป็นเมืองอุตสาหกรรมที่่ค่อนข้างใหญ่ มีกองของเสียจากโรงงานเป็นภูเขาเลย กว่าจะเข้ามาถึงใจกลางเมือง พอหาโรงแรมเจอก็แพง มีคนแนะนำไปอีกรร.นึง แต่ยิ่งแพงเข้าไปอีก เราเริ่มเหนื่อยและอยากพักเต็มที แพงก็แพง เราจ่ายไปคนละ 60000 ซอม 2 คนเป็น 120000 ซอม จ่ายขนาดนี้แต่ขอโทษในห้องน้ำไม่มีอะไรให้เลย หงุดหงิด ในห้องก็ไม่มีเน็ต ต้องลงไปที่ล๊อบบี้ อาหารเช้าก็ไม่มี วัยรุ่นเซ็งและหงุดหงิดมากมาย

อันเกรียน (Angren)

หนทางสู่เมืองนี้ไม่ง่ายเหมือนที่ผ่าน ๆ มา อากาศร้อนแน่นอน แต่มีทางชันที่เข้ามาเพิ่มรสชาติความลำบาก ช่วงเช้ายังมีเมฆมาบังแดดให้ แต่พอสายหน่อย ลมไม่มีแต่เมฆสามารถเคลื่อนที่หายไป หรือมันละลายไปใต้แสงอาทิตย์ ปั่นขึ้นเขาแดดเปรี้ยง ๆ ไม่มีลม หง่า…แทบ (อยาก) จะเป็นลม (เสียเอง) 😉 และก่อนที่ลมจะหมด ขอพักเติมพลังสักหน่อย ด้วยข้าวซอยแบบฉบับอุซเบกฯ มันเหมือนมาก เขาเรียกมันว่า รัคมาน (Lagman) เป็นอาหารที่เรากินบ่อยแต่จานนี้เป็นจานแรกที่เรารู้สึกว่ามันอร่อยที่สุดแถมเสริฟพร้อมพริกที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน อาจจะเป็นตำหรับเฉพาะของท้องถิ่นนี้

จากที่เราพักกิน ”ข้าวซอย” กันพักผ่อนรอแดดร่มออกเดินทางต่อประมาณสี่โมงเย็น ทางยังคงลาดขึ้นนิด ๆ อีกประมาณ 30 กม.เราจะต้องปั่นข้ามเขาลูกหนึ่ง ซึ่งความสูง 2206 เมตร

ชมวิวระหว่างทางจากเมืองอันเกรียนไปเมืองโคคันที่มีขุนเขาล้อมรอบ ช่วงนี้เราเริ่มเข้าเขตเฟอร์กานาวัลเล่

ลงจากเขามาก็เข้าเมืองโคคัน บางครั้งมีความรู้สึกว่าเราเข้าเมืองแต่เราไม่มีแรงที่จะออกไปดูอะไรในเมือง เพราะกว่าจะเช็คอิน เอากระเป๋าขึ้นห้อง พักผ่อน อาบน้ำ พอพร้อมที่จะออกไปข้างนอกหาอะไรกินกันก็ค่ำ ทุกอย่างปิดหมดแล้ว ยังดีที่ร้านอาหารไม่ปิดเร็ว มันน่าจะกลับกันนะ ว่าร้านอาหารปิดเร็ว ส่วนสถานที่ท่องเที่ยวปิดดึก 😉 ทีนี้ก็อดทั้งสองอย่าง 🙂

หลังจากที่เราเช็คอินแล้ว เด็กที่เคาน์เตอร์บอกเราว่าวันรุ่งขึ้นเราจะได้สลิปลงทะเบียนจากโรงแรม ได้!! แต่ 7 โมงเช้านะ ห้ามสายกว่านี้ ไม่อย่างนั้นเราลำบากเพราะอากาศเริ่มร้อน พอเราลงมา 7 โมงเป๊ะ โน..ไม่มีสลิป ไม่มีตราประทับเพราะเจ้าของเอาเก็บล๊อคไว้ในตู้ เด็กคนเดิมบอกว่า ”ขอโทษ..ผมลืม” ได้ให้อภัย แต่จัดการเร็วหน่อย เอ..มันไม่เกิดอะไรขึ้นเลยนะ นี่คืออาการที่หลังจากถูกรัสเซียควบคุม เป็นคอมมิวนิสต์มานาน การให้บริการเป็นอะไรที่ใหม่สำหรับเขา จากที่พูดกับเขาเย็น ๆ เนิบ ๆ จนเริ่มทนไม่ไหว ต้องขึ้นเสียง นั่นแหละถึงจะเห็นความแตกต่าง เริ่มวิ่ง นี่ถ้าไอ่สลิปนี่ไม่จำเป็น เราไม่รอเด็ดขาด เสียเวลาไปตั้งชั่วโมงเศษ เราต้องปั่นประมาณ 120 กม.กว่าจะถึงชายแดน ฮึ่ม..อยากจะบีบคอทั้งไอ่เด็กคนนั้นและเจ้าของเลย เพราะท่าทางที่เขาเดินมาหาตราประทับนั่น ไม่แสดงอาการเร่งรีบใด ๆ เลย น่าบีบคอมั้ยล่ะ???

โมโหไปก็เท่านั้นแหละเนอะ เสียสุขภาพจิตเปล่า ๆ ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กินปั่นออกมาได้หน่อย พอรู้ว่าจะไปทางไหนแล้วก็เลยแวะกินชาและขนมปังกันก่อน

เม่ือคืนเราตัดสินใจปั่นเป็นเส้นตรงจากโคคันไปอดิจอน (Adijan) จะสั้นกว่าปั่นผ่านเมืองเฟอกาน่า ตั้งอยู่ทางใต้ของเส้นทางที่เราตัดตรง แต่ทางค่อนข้างน่าเบื่อเท่านั้นเอง ได้ยินมาว่าเมืองเฟอร์กานาสวย เวลาเราเหลือน้อยลง ต้องเก็บไว้โอกาสหน้า เราอยากกลับมาเที่ยวแถวนี้อีก เพราะชอบคนแถบนี้นะ รู้สึกว่าจะใจดีกว่าภูมิภาคอื่น วันนี้ทำควมเร็วได้ดีหน่อย เฉลี่ยประมาณ 23 กม./ชม. เส้นทางตรงสะไม่มี ปั่นจนง่วงตาจะปิดเลย

2-3 วันนี้ร้อนมาก เหงื่อแตกเหมือนเส้นแสดงแม่น้ำในแผนที่เลย ไหลเป็นทาง แถมไหลเข้าตาอีก อืม… ข้างเดียวยังพอทำเนา ถ้าทั้งสองข้างนี่ต้องจอดเลย แสบตา กระพริบยังงัยก็ไม่หายแสบ บางครั้งร้อนมาก ๆ จนขนลุก แปลก!!! มานึกเปรียบเทียบกับตอนที่ปั่นในพายุหิมะแถวฮังการี, โรมาเนียและบัลแกเลีย ที่หนาวจนนิ้วมือนิ้วเท้าชาไปหมด เคยรู้สึกว่าจมูกเต้นได้้ด้วย 🙂 เพราะชีพจรมาเต้นอยู่ตรงปลายจมูกนั้น รู้สึกแปลก ๆ ดี อยู่สวีเดนหนาว ๆ ยังไม่เคยลิ้มรสความรู้สึกนี้เลย

เราปั่นผ่านตลาดนัด น่าจะเป็นตลาดนัดแตงโม แคนตาลูปนะ เพราะเห็นรถแต่ละคันที่แซงเราไปมีแต่แตงโมเต็มรถเต็มหลังคาไปหมด มีรถตู้คันหนึ่งขับช้า ๆ คุยกับเรา บางคันเราพยายามบอกว่าเราไม่เข้าใจภาษา เขาก็พยายามอีกหน่อย แล้วก็บ๊ายบายกันไปแต่คันนี้พยายามอย่างเยอะ ส่วนใหญ่เราไม่จอดคุย เราจะปั่นไปคุยไป ไม่อย่างนั้นคงไปไม่ถึงไหนแน่ เพราะไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวมาที่นี่สักเท่าไหร่พวกเขาเลยตื่นเต้นเวลาเห็นพวกเรา ก็เพราะรัฐบาลเขานั่นแหละที่ทำเรื่องยุ่งยากเกี่ยวกับการลงทะเบียนเข้าพักตามโรงแรมทุก ๆ 3 วัน มิเช่นนั้นจะถูกปรับ ไม่แน่ใจว่าเท่าไหร่ แต่มากโขอยู่

เมื่อวันสุดท้ายที่อดิจอน เรายังได้ทำความรู้จักกับครอบครัวหนึ่งมีคุณปู่และหลานชายออกมาเดินเล่นตอนเย็นกัน เดินมาเจอเราตอนที่เราจะไปขอนอนค้างคืนที่ร้านอาหารข้างทาง เขาเข้ามานั่งคุย เจ้าเด็กน้อยอายุแค่ 12 ปีแต่พูดภาษาอังกฤษได้คล่อง เขาอยากฝึกพูดภาษาอังกฤษ เลยนั่งคุยอยู่กับเราจนดึกไม่ยอมกลับบ้าน จนเราไม่สามารถปกปิดความง่วงและเพลียได้ เขาเลยขอตัวกลับไป คุณปู่รู้จักกับเจ้าของร้านเป็นอย่างดี เราตั้งใจว่าจะขอนอนตรงที่เรานั่งกินอาหารนั่นแหละ แต่เจ้าของร้านชี้ไปที่ห้องส่วนตัวอีกมุมหนึ่งแล้วบอกให้คุณปู่พาไปดูห้องนอน ห้องน้ำ แกบอกว่าดูไม่น่าสะดวกนะ ไปนอนบ้านเขาดีกว่ามั้ย เราก็เกรงใจที่ร้าน ขอเขาไว้แล้วเลยไม่อยากจะเปลี่ยนที่ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เช้าแกจะมาบอกลาเราตอน 7 โมงเช้า น่ารักจริง ๆ 7 โมงกว่า ๆ แกก็เดินมาแต่เจ้าเด็กน้อยตื่นไม่ไหว ชวนเราไปดื่มกาแฟที่บ้าน เราไม่ค่อยกล้าปฏิเสธ เพราะดูจากท่าทางที่แกถามเราดูแกก็เกรง ๆ ว่าเราจะไม่ไป วันนี้เราไม่รีบร้อน ไปเยี่ยมบ้านแกเสียหน่อย พอตอบตกลงปุ๊บหน้าตาแกเบิกบานอย่างเห็นได้ชัดเลย เกือบไปแล้ว เกือบทำให้คนแก่เสียใจ

จากบุคาราเป็นการเริ่มต้นเข้าสู่เส้นทางสายใหม ซึ่งเป็นช่องทางสำคัญที่กระจายอารยธรรมโบราณของจีนไปสู่ตะวันตก และเป็นสะพานเชื่อมในการแลกเปลี่ยนทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรมระหว่างจีนกับตะวันตกด้วย เริ่มรู้สึกว่าได้ปั่นเข้ามาในเส้นทางสายประวัติศาสตร์ก็ต่อเมื่อมาเห็นสุเหร่า มัสยิด โมเสกสีฟ้าตั้งตระหง่านตั้งแต่ที่คีวามาเลย ตื่นเต้นพอสมควร เหมือนได้เหยียบย่างเข้ามาในโลกของอลาดินนั่งพรมลอยฟ้า อืม..ยังเคยเห็นป้ายที่เขาเขียนไว้ที่ประตูทางเข้าร้านนะว่า “Flying carpet” นี่ถ้าไม่ได้ปั่นจักรยานมาจะซื้อแล้วเหาะกลับบ้านแทน 🙂

เมื่อเปรียบเทียบทะเลทรายที่คาซัคสถานและอุซเบกิสถาน คิดว่าวิวทิวทัศน์ที่คาซัคฯ ยังมีการเปลี่ยนแปลง คือมีเขาบ้าง ขึ้น ๆ ลง ๆ เล็กน้อย มีม้ามีอูฐให้เห็นประปราย ไม่รู้ว่าพวกมันมีเจ้าของหรือเปล่า? แต่ที่แย่คือถนนโดยเฉพาะเส้นที่เราปั่นผ่านกันมา คาซัคฯ ขึ้นชื่อว่าเป็นประเทศที่แพงที่สุดในเขตเอเชียกลางนี้เพราะเขาขุดน้ำมันได้ และเป็นประเทศที่ใหญ่เป็นอันดับ 9 ของโลก แต่พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นทุ่งหญ้าสเตปป์ ที่ราบทุ่งหญ้ากว้างที่ไม่มีต้นไม้และกินเนื้อที่ถึง 1 ใน 3 ส่วนของประเทศ

ส่วนอุซเบกิสถานเป็นประเทศหนึ่งในสองที่ไม่มีทางออกสู่ทะเลและถูกล้อมรอบทุกด้านถึงสองประเทศ ซึ่งมีผลต่อการค้าและการขนส่งที่ต้องพึ่งชายฝั่งของประเทศเพื่อนบ้านถึงสองแห่ง และอีกประเทศหนึ่งที่มีลักษณะเดียวกันคือ ประเทศลิกเตนสไตน์ Liechtenstein ส่วนทะเลทรายที่เราปั่นผ่านกันมามันดูน่าเบื่อมาก ราบเรียบ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเป็นทรายปนต้นไม้มีหนามเตี้ย ๆ มันไม่เหมือนทะเลทรายในความคิดของเราที่มีแต่ทรายล้อมรอบ มีแต่ความร้อนที่เตือนเราให้รู้ว่านี่คือทะเลทราย ภูมิประเทศระหว่างบุคารากับซาร์มาคันมีช่วงหนึ่งที่เป็นทะเลทรายประมาณ 30-35 กม. และโดยส่วนใหญ่ร้านค้าข้างทางจะมีน้อยลงไปตามลำดับ เราตุนน้ำอย่างน้อย 2-3 ลิตร เจอร้านที่ไหนต้องซื้อเพิ่มและเติมจากที่ดื่มไป น้ำในขวดจากที่เย็น ๆ แต่พอปั่นไปสักพักที่เย็น ๆ กลายเป็นอุ่น มีเพื่อนชาวนิวซีแลนด์เอาถุงชาใส่ลงไปในขวดน้ำเลย เพราะมันอุ่นกำลังดื่มเลย 🙂 มีช่วงหนึ่งที่เราคิดว่าไม่ต้องแบกน้ำกันล่ะ แต่เผอิญว่าหาร้านขายของรายทางไม่เจอเลย ถาม ๆ กันว่าใครมีกี่ลิตรเหลือกันสักเท่าไหร่ เพราะส่วนใหญ่เราจะถามหาที่นอนจากร้านขายของข้างทาง ถ้าหาไม่เจอก็ต้องกางเต้นท์กันและทำอาหารกันเองซึ่งต้องใช้น้ำ สรุปทุกคนมีน้ำพอ ๆ กัน ช่วย ๆ กันไป พอเรากางเต้นท์กินมื้อเย็นกันเสร็จมีเพื่อนเยอรมันคนหนึ่งบอกว่าเขามีไพ่มาด้วยนะถ้าอยากจะมีอะไรทำ เล่นกินเงินอุซเบกฯนี่แหละทีละ 1000 ซอม (ซอม = สกุลเงินของอุซเบกฯ) แต่เวชเสนอว่าใครแพ้จ่ายเป็นน้ำ 1 ถ้วยดีกว่า ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวว่า “ไม่เอามันแพงเกิน” 🙂 🙂

จากที่เราปั่นกันกลุ่มใหญ่ 7 คนจากเมืองบาคุที่ประเทศอัซเซอร์ไบจาน – ข้ามเรือแฟรี่มาอัคเทาที่คาซัคสถาน – (มาโกะจากสโลเวเนียแยกไปก่อน ก่อนที่จะเข้าอุซเบกิสถาน) – เราเหลือกัน 6 คน ปั่นผ่านทะเลทรายมาถึงนูกุสที่อุซเบกิสถานกลุ่มเราเริ่มแตกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งคือ เราสองคน, บาเทคจากโปแลนด์และไซมอนจากนิวซีแลนด์ กลุ่มที่สองคือซีมอนและโทมัสจากเยอรมัน เพราะสองคนนี้เขาชอบตื่นสาย ๆ เราแยกกัน 2 วัน และมาเจอกันอีกทีที่คีวา ระหว่างทางจากคีวา-บุคารา-ซาร์มาคัน เราปั่นกันสองกลุ่มจนมาเจอกันอีกทีที่ซาร์มาคัน ช่วงที่ปั่นในทะเลทรายเราช่วยเหลือกันดี ใครปั่นช้าใครมีปัญหาก็รอกัน แต่พอเริ่มเข้าสู่เขตที่มีคนอยู่หนาแน่นขึ้น จึงไม่มีความจำเป็นที่มารอกัน และต่างคนต่างหาลู่ทางหากลุ่มของตนเอง และเราเองก็อยากปั่นกันเองสองคนบ้าง โดยที่ไม่ต้องมาคอยถามหรือรอถามว่าจะพักตรงไหนจะจอดตรงไหนจะรอกันที่กม.ไหน

จากบุคารากลุ่มเริ่มแตกกระจาย บาเทคคนโปแลนด์ไปกับเพื่อนใหม่จากสวิสเซอร์แลนด์สองคน เราสองคนปั่นกันเอง ซีมอนกับโทมัสแยกกันปั่น ไซมอนปั่นคนเดียว บาเทคและเพื่อนใหม่ชาวสวิสฯ ปั่นกันช้าเลยเลือกที่จะปั่น 3 วันจากบุคาราไปซาร์มาคันในระยะทาง 268 กม. ส่วนเราสองคนคิดว่าถ้าเราเริ่มปั่นกันแต่เช้าน่าจะใช้เวลา 2 วัน จริง ๆ แล้วเราตั้งใจจะพักที่บุคารา 2 วันแต่เผอิญว่าโจคิมเกิดมีอาการเจ็บที่กล้ามเนื้อต้นขา เคยเจ็บมาก่อนแต่พอเริ่มออกปั่นอาการก็หายไป แต่ครั้งนี้ถึงแม้ว่าจะยืดกล้ามเนื้อหรือปั่นช้าลงก็ยังเจ็บอยู่ เราเลยตัดสินใจปั่นกลับไปที่เกสต์เฮาส์และพักต่ออีกหนึ่งคืน และเริ่มติดต่อเพื่อนที่เป็นหมอ ซึ่งเขาลงความเห็นว่าควรพักผ่อน เอาผ้าพันกล้ามเนื้อตรงที่เจ็บและกินยาแก้ปวดน่าจะช่วยได้ วันรุ่งขึ้นโจคิมรู้สึกดีขึ้นเราเลยเริ่มปั่นกันช้า ๆ อุ่นเครื่องกันและคอยดูอาการ สักพักก็สามารถปั่นได้ความเร็วตามปกติ

ช่วงนี้เรามักจะลืมเช็คพยากรณ์อากาศ เช็คสักหน่อย เพราะเริ่มรู้สึกว่าลมแรงขึ้นเรื่อย ๆ ปรากฎว่าวันที่เราจะปั่นออกจากบุคาราจะทวนลมนิด ๆ แต่มันไม่นิดสักหน่อยเลย ยิ่งสายลมยิ่งแรง เนื่องจากความล้า ร้อนและลมแรง ทำให้เรายิ่งปั่นช้าลง จนกระทั่งมีรถแลนด์โลเวอร์มาจอดข้างหน้าเรา เราเลยจอดคุยกับเขา ได้น้ำเย็น ๆ ดื่ม ชื่นใจจริง ๆ เป็นคู่สามี-ภรรยาจากฝรั่งเศส หลังจากที่ปลดเกษียณแล้ว พวกเขาอยากท่องเที่ยวกลับไปออสเตรเลียที่เขาเคยทำงานมา 35 ปี และอยากทำก่อนที่จะไม่มีแรงหรือแรงกระตุ้น แต่ก่อนที่จะมาขับรถเที่ยวกันเขาก็เคยปั่นจักรยานท่องเที่ยวเหมือนเรา และนี่เป็นเหตุผลที่เขาอยากหยุดและคุยเกี่ยวกับทริปของเรา แถมยังชวนเราให้ไปเที่ยวบ้านเขาซึ่งอยู่ใกล้ ๆ ชายแดนสเปน แถบเทือกเขาพิเรนีส (Pyrenees) ถ้าเขายังไม่กลับจากท่องเที่ยวรอบโลก เราสามารถยืมบ้านเขาอยู่ได้อีกต่างหาก น่ารักจริง ๆ มีเรื่องให้คุยกันมากมายเราคุยกันเกือบชม.เลยต้องขอตัว ปั่นมาได้นิดหน่อย เจอด่านตำรวจ ตำรวจเรียกให้เข้าไปกินน้ำ วันนี้โชคดีได้ดื่มน้ำเย็น ๆ

ปั่นต่อมาได้สัก 90 กม. มาเจอเพื่อนคนเยอรมัน “ซีมอน” ซึ่งปั่นออกมาก่อน เขามานอนพักเอาแรงที่ร้านอาหารของโรงแรมที่สนามบินใกล้เมืองนาวอย หลังจากหลุดออกมาจากทะเลทรายในช่วงประมาณ 30 กม. ซึ่งร้อนและลมแรงมาก หมดแรงกันไปหมด ถ้าพักได้อยากจะพักกันเสียตรงนี้เลย แต่เราพยายามที่จะให้ถึงซาร์มาคันในอีกวันรุ่งขึ้น เพราะฉนั้นกัดฟันลุกขึ้นมาปั่นกันต่อไปอีกสัก 40 โล แต่เราหยุดพักกันนานไปหน่อย ปั่นได้ไม่มากเวลาเริ่มมืดเลยต้องมอง ๆ หาที่พักกัน ก็มาเจอจุดจอดพักรถใหญ่ มีห้องน้ำห้องอาบน้ำ มีชาให้ดื่ม เราเลือกที่จะนอนบนห้องเป็นการตอบแทนเขาหน่อย และเขาก็ให้ราคาพิเศษแก่เราสองคน 5 $ คืนนั้นก็นอนร้อน ๆ อีก ตามเคย อิจฉาเพื่อนคนเยอรมัน ที่นอนนอกตึกคงเย็นสบาย

วันแรกเราควรจะปั่นให้ได้สัก 130-140 กม. แต่เราทำได้แค่ 120 เพราะฉนั้นยังเหลืออีกประมาณ 140 กว่ากม. เราเลยตกลงกันว่าพรุ่งนี้ออกกันแต่เช้า ที่นี่สว่างตอนตีห้า เราควรจะออกปั่นตั้งแต่สว่าง เริ่มปั่นกันตอน 5:50 น. ทางไปซาร์มาคันมีสแงเส้นทาง คือทางหลวงและทางเก่า ตามธรรมดาเราขอบที่จะปั่นทางชนบท และลองถามคนท้องถิ่นดูว่าถนนดีมั้ย เขาว่าดี โอเค ถ้าดีเราก็ไปกัน เราแวะพักดื่มชากันแป๊บหนึ่ง เราเลี้ยวขวาเขาทางชนบท แรก ๆ ก็คิกว่าสนุกดีมีขึ้นเขาขึ้นเนินบ้าง ถนนช่วงแรกยังดีอยู่ ปั่น ๆ ไป ลมชักแรงขึ้นเรื่อย ๆ แถมพัดเอาลมร้อน ๆ มาอืกต่างหาก ขึ้นเนินแถมต้านลมนี่เป็นส่วนผสมที่ไม่ค่อยน่าอภิรมณ์เลย พอขึ้นมาถึงยอดของเนินหนึ่งเห็นเขาขายแตงโม เวลาก็ใกล้เที่ยงเลยจอดแวะหาอะไรกินกัน ร้านที่เห็นจากไกล ๆ นั่นเป็นปั้มน้ำมันและไม่มีอะไรขายด้วย เราเลยย้ายไปนั่งใต้ต้นไม้กัน ซื้อแคนตาลูปมากิน คนที่อยู่ที่ปั้มเดินเอามะเขือเทศและแตงกวามาให้ คิดว่าจะพักหลบร้อนและเอนหลังกันเสียหน่อย พอคิดว่าได้เวลาลมก็ยิ่งพัดแรงกว่าเดิม เห็นร่มอันใหญ่ที่เขากางไว้ตรงที่ขายของ เอียงไปอีกด้านหนึ่ง เลยตัดสินใจรออีกหน่อยจะดีกว่า ตอนนั้นเราปั่นมาได้ 90 กม.ยังเหลืออีก 65 กม.ตามที่เขาบอก ลมเริ่มอ่อนแรงแต่ก็ยังพอมีลมกระโชกอยู่บ้าง ถ้ามีเวลาคงนอนรอต่อ ไปดีกว่าจะได้ไปเจอเพื่อน ๆ ที่น่าจะถึงที่หมายกันแล้ว

ออกมาจากตรงที่นอนพักได้หน่อย ถนนเริ่มแย่รถเริ่มมากขึ้น ไม่เพียงแต่เราเท่านั้นที่พยายามหลบหลีกถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อ พวกรถยนต์ก็เช่นกัน เราจึงต้องระวังทั้งหลุมทั้งรถ ช่วง 10 กว่าโลในสภาพแบบนี้รู้สึกเมื่อย ๆ ข้อมือเลย เกร็งมากไปหน่อย และช่วงนี้เองที่ทำให้เรารู้สึกว่าไม่น่าเลือกเส้นทางเก่า จริง ๆ วิวทิวทัศน์น่าดูอยู่ (ได้เงยหน้าขึ้นมาชมบ้างในบางครั้งที่โอกาสอำนวย) ถ้าถนนดีหรือลมไม่แรงนัก เคยคิดว่าจะโบกรถด้วยถ้าถนนยังคงแย่แบบนี้แถมมีเนินเล็กเนินน้อย ทำให้เราปั่นได้แค่ 10 กม./ชม. อีกตั้ง 65 โล กว่าจะถึงคงดึกมืดสนิท พอเริ่มบ่นหนัก ๆ เข้าเหมือนรู้ว่าเราไม่อยากปั่นแล้วนะ ถนนเริ่มเรียบสภาพดีขึ้น ปั่นได้เร็วขึ้นมาอีกหน่อย แต่ความร้อนยังคงร้อนสม่ำเสมอ สำหรับเราสองคนไม่มีปัญหาเรื่องนี้ แต่เพื่อนเราซิ “ซีมอน” ดูเขาอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปมาก ถึงขนาดไล่ให้เราไปก่อนไม่ต้องรอเขา จะทำได้อย่างไร ถ้าทิ้งเขาไว้เขาคงไม่มีแรงมาถึงซาร์มาคันวันนั้นแน่ เราเลยหยุดพักผ่อน 2 ครั้งแบบสั้น ๆ หลังจากเบรคครั้งล่าสุด อากาศเริ่มคลายร้อนมีลมพัดเย็น ๆ สดชื่น จึงเร่งเครื่องนิดหน่อย พอเห็นป้ายเมืองซาร์มาคัน เรายังต้องปั่นไปอีก 10 กว่าโล 🙁 และพอได้เห็นรอบนอกเมือง ก็ยังต้องปั่นไปอีก 5 โลกว่าจะถึงเกสต์เฮาส์ที่เรานัดกับเพื่อน ๆ ไว้ 🙁 🙁 จะไม่ไหวแล้วนะ แต่ในที่สุดเราก็มาถึงหน้าประตูเกสต์เฮาส์มืดพอดี สองทุ่มครึ่ง วันนี้เป็นวันแรกที่ปั่นกันถึง 9 ชม.ระยะทาง 155 กม. เพื่อนคนอื่นที่ปั่นกันมาถึงก่อนคงจะลุ้นกันน่าดูว่าเราอยู่ตรงไหนกัน พอเรามาถึงก็เฮกันเข้ามาถาม ช่วยเข็นช่วยแบกกระเป๋าให้ มันน่าดีใจตรงนี้แหละที่มีเพื่อนรอรับและเป็นห่วงเป็นใย สุดยอด 🙂 🙂

ช่วงที่ออกจากคีวาเราได้เพื่อนชาวเยอรมันอีกคน (ยูฮันเนส) ที่เคยเจอกันที่ทิบลิซิ, บาคุ และก็มาเจอกันอีกทีที่คีวา เราสามคนปั่นด้วยกันเกือบตลอดเส้นทาง แต่ยูฮันเนสปั่นเร็วกว่าเราหน่อยนึง แต่เขาไม่ค่อยมีเทคนิคในการปั่นร่วมกัน เพราะหลายครั้งเขาเข้ามาใกล้เกิน มาชนที่บังโคลนเวชครั้งหนึ่ง เฉี่ยวโจคิมครั้งหนึ่ง และเคยชนกระเป๋าเพื่อนอีกคนหนึ่ง แต่เขาเป็นคนน่ารัก พูดคุยหัวเราะเก่ง เข้าได้กับทุกคน วันนี้ทั้งวันเราปั่นอยู่บนถนนเส้นที่เขาเพิ่งสร้างเสร็จ โดยยังไม่ได้เปิดให้รถวิ่ง เราเลยฉวยโอกาสเรียกถนนเส้นนั้นว่าไบค์เลน แล้วเราก็ปั่นกันเป็นหน้ากระดานเลย ทำได้เพราะตามลม 🙂

ออกจากร้านขายของที่นั่งหลับกันที่โต๊ะแล้ว เราตั้งใจจะปั่นกันอีกสัก 50 โล เรามักจะเช๊คกับคนท้องถิ่นว่าทางต่อไปข้างหน้าจะมีร้านขายของขายน้ำมั้ย? และคำตอบที่ได้ส่วนใหญ่ หาความแน่นอนไม่ได้ บางคนบอกอีกร้อยโลไปไม่มีร้านอะไรเลย บางคนว่ามีร้านแต่อีก 70 โล เราไม่แน่ใจ พอปั่นมาได้แค่ 20 กม.มาเห็นร้านขายของซึ่งด้านหน้าร้านมี Yurt (เยิร์ต) ให้เช่า พวกเราสองคนเคยนอนในเยิร์ตมาก่อนแล้วแต่เพื่อนคนอื่น ๆ โดยเฉพาะซีมอน ที่เคยฝันอยากนอนในเยิร์ตมานานหลายปี ไม่อยากปั่นต่ออีกเพราะเขาอยากนอนที่นี่ อีกเหตุผลหนึ่งคือเช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันเกิดของเขา นั่นคือการนอนในเยิร์ตจะกลายเป็นของขวัญพิเศษสำหรับเขาเลย

ระหว่างทางไม่มีอะไรเลย จำได้ว่ามีลุงขับรถคนหนึ่งบอกว่าจากตรงที่เรานั่งพักกันนั้น ห่างออกไป 70 กม.จะมีร้านอาหารข้างทาง เมื่อคืนเราปั่นมา 20 กม.จอดพักแรมที่เยิร์ตพอปั่นมาสักเกือบ 50 กม.ก็มาเจอร้านนี้ ถูกของแกครึ่งหนึ่ง ช่วงที่ปั่นมาตรงนี้ค่อนข้างเหนื่อยใจ เพราะลมแรงพัดมาข้าง ๆ เสียงดังกรอกหูตลอดทาง แถมยังพัดเอาทรายข้ามฝากจากซ้ายไปขวาอีก แต่ดูสวยดี เห็นทรายเป็นริ้ว ๆ พัดข้ามถนนไป บางช่วงถนนก็ขรุขระมาก หลังจากกินอาหารง่าย ๆ และพักผ่อนกันที่ร้านนี้ เราก็ได้ยินเสียงจั๊ก ๆ ๆ ฝนตกหรือ? ใช่อ่ะ ตกหนักด้วย เราเลยต้องรอให้ฝนซาลงสักหน่อยก่อน ฝนตกในทะเลทรายครั้งที่สอง หลังจากคืนที่เรากางเต้นท์ที่คาซัคสถาน

เพื่อนอีก 3 คนอยากเข้าเมือง Gazli ไปซื้ออาหารและเครื่องดื่ม เพราะเราจะฉลองวันเกิดของซีมอนกัน คืนนั้นเรากางเต้นท์กันและคิดว่าจะเป็นคืนสุดท้ายที่จะกางเต้นท์ในอุซเบอกิสถาน เพราะเส้นทางต่อจากนี้ไปบุคาราและซาร์มาคันมีหมู่บ้านแน่นขนัด อาจจะหาที่กางเต้นท์ได้ยากหน่อย และอีกอย่างคือเรื่องลงทะเบียนเข้าพักตามโรงแรมที่จำกัดจำนวนวันกางเต้นท์ของเรา

วีซ่าอุซเบกฯของเราเริ่มนับตั้งแต่วันที่ 1 กค. เนื่องจากเราเหนื่อยจากการปั่นในทะเลทรายของคาซัคฯ เป็นเวลา 5 วันครึ่ง เลยอยากจะหยุดพักอย่างน้อยสองคืนที่เบนู (Beyneu) เลยกลายเป็นว่าเราเข้าอุซเบกฯ วันที่ 3 กค. เราไม่สามารถปั่นทำเวลาตามที่เคยวางแผนไว้ เพราะ หนึ่ง เพื่อนชาวโปแลนด์เกิดเจ็บเข่ากระทันหัน เขาปั่นช้าอยู่แล้วเลยยิ่งช้าเข้าไปใหญ่ สอง กลุ่มเราเริ่มใหญ่ขึ้น จากที่เราปั่นกันสองคน แต่ตั้งแต่ขึ้นเรือจากอัซเซอร์ไบจานเรากลายเป็น 7 คน ซึ่งแต่ละคนก็มีความอึดและทำความเร็วไม่เท่ากัน ในเรื่องความอึดต่ออากาศร้อนก็มีแค่เราสองคนที่ทนได้ดีที่สุด เพื่อนคนอื่น ๆ พอร้อนมาก ๆ เขาก็อยากจะหาที่พัก และพักทีก็นานถึง 2 ชม. จริง ๆ เวชไม่ชอบนอนกลางวัน แต่คนอื่นพักเราก็ต้องพัก เลยต้องรอกัน มีคนโปแลนด์ที่แผนการเดินทางของเขาเกือบจะเส้นทางเดียวกันกับเรา แต่ส่วนที่เหลือเราจะแยกกันที่ซามาร์คันด์ (Samarkand) เพราะเขาจะปั่นต่อไปที่ “ดูชันเบ” เมืองหลวงของประเทศทาจิกิสถาน และปั่นไปพาเมียร์ไฮเวย์ รู้สึกภูมิใจนิด ๆ ว่าเคยไปมาแล้ว และสามารถให้คำแนะนำเรื่องเส้นทางกับเขา

ก่อนที่เราจะเข้าอุซเบกฯ เพื่อนชาวสโลเวเนียปลีกตัวไปก่อน เราจึงเหลือแค่ 6 คน มาวันนี้มีนักปั่นที่เคยพบกันมาก่อนที่จอร์เจียมาสมทบด้วย แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเขาจะปั่นกับเราหรือไม่? ดูเขาแข็งแรงและน่าจะปั่นเร็ว

ทั้งคาซัคสถานและอุซเบกิสถานมีกฎหมายเฉพาะสำหรับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติว่า ถ้าอยู่ในประเทศเขานานเกิน 3 วันต้องลงทะเบียนว่าพักที่ไหน เพราะฉนั้นเราไม่สามารถกางเต้นท์หรือไปขอพักตามบ้านชาวบ้านหรือตามร้านอาหารได้ทุกคืน ทุก ๆ 3 วันเราจะต้องเช๊คอินเข้าโรงแรมที่มีใบอนุญาติ ที่คาซัคฯ เราอยู่แค่ 5 วันครึ่งเราได้ประทับตราจากกองตรวจคนเข้าเมือง 1 ครั้งก็เรียบร้อยแต่เขาไม่เคร่งเท่าที่อุซเบกฯ ประเทศอุซเบกฯ ยาวมากเรามีเวลา 30 วันและคงได้ใช้ทั้ง 30 วันนั้น เพราะฉนั้นเราควรจะมีสลิปที่มีตราทะเบียนของโรงแรมอย่างน้อย 10 ใบ ยิ่งมีมากยิ่งดี เพราะเราไม่รู้ว่าตอนจะออกจากประเทศอุซเบกฯ จะเจอตำรวจที่น่ารักหรือไม่??? ตอนนี้นอกจากคำถามทั่วไปคือเกี่ยวกับที่จอดจักรยาน อินเตอร์เนต เรามีคำถามที่เพิ่มอีกข้อก่อนที่เราเช๊คอินคือ “เราสามารถลงทะเบียนที่นี่ได้มั้ย?”

ช่วงนี้เราไม่จำเป็นต้องแบกน้ำกันมากมายเหมือนตอนแรกแล้วเพราะรายทางจะมีร้านอาหารท้องถิ่นทั่วไป เราสามารถแวะซื้อได้ แบกกัน 5-6 ลิตรคงจะพอ จะเริ่มแบกและตุนน้ำอีกทีก็คงเป็นทะเลทรายที่จีน

ในทะเลทราย ทางที่เราปั่นมาไม่ค่อยมีเรื่องน่าตื่นเต้น แต่เพื่อนชาวเยอรมันคนหนึ่งเห็นงูตัวหนึ่งกำลังพะงาบกินจิ้งจกทะเลทราย เห็นภาพแล้วแขยง เพราะตอนนั้นเขาถ่ายตอนที่กางเต้นท์เสร็จแล้ว เขานอนหลับไม่ลงเลยแหละ

ตั้งหน้าตั้งตาปั่นเพราะวันนั้นเราปั่นกันเป็นจริงเป็นจังคือเกือบ 190 กม.เพื่อให้ได้ระยะทาง จนกระทั่งรู้สึกว่าน้ำอาจจะไม่พอ ตั้งใจว่าจะขอน้ำจากรถคันนี้ดีมั้ย เผอิญว่าเขาจอดและคุยกับเรา ยังไม่ทันได้ขอหรือถามอะไร เขาถามเราก่อนว่าเอาแตงโมมั้ย? หนักก็หนักนะ แต่ก็ยากที่จะปฏิเสธในขณะที่เราต้องการน้ำอีกต่างหาก คิดดูลูกนั้นน่าจะเกือบ 10 โล รับมาแล้วแต่ยังไม่รู้เลยว่าจะแบกไปยังงัย จะนั่งกินกันตรงนี้ก็ไม่ไหว อีกอย่างก็อยากจะแบ่งปันเพื่อน ๆ ที่ปั่นกันไปล่วงหน้า ถ้าอย่างนั้นก็เอาเบาะรองนั่งมาหุ้มมันไว้ แล้วก็วางตรงตะแกรงท้ายรถ ถนนขรุขระขนาดนั้น แต่แตงโมก็รอดมาถึงเพื่อน ๆ ได้โดยปลอดภัย คิดดูลูกนี้น่าจะอร่อยที่สุดในทะเลทราย สดชื่นจริง ๆ

ตั้งแต่เราเห็นป้ายติดไว้ว่ามีจุดที่รถบรรทุกจอดกันตอนที่ปั่นออกจากหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ป้ายบอกว่าอีก 20 กม.จะมีจุดที่ว่านั่น เราปั่นผ่านตรงที่เขากำลังซ่อมแซมถนน มีทั้งถนนเส้นทางเก่าและใหม่แถมมีบายพาสอีก เพื่อนที่นำหน้ามาก่อน ใช้เส้นทางเก่า เราใช้เส้นทางใหม่เลยคลาดกัน แต่ยังดีที่สามารถติดต่อกันได้ทาง sms คืนนั้น ต่างคนต่างหาที่นอนกันเอาเอง เราสองคนกับเพื่อนชาวนิวซีแลนด์ปั่นไปเห็นป้ายร้านอาหาร เลยลองเข้าไปถามขอเขากางเต้นท์ เขาว่าไม่ต้องกาง นอนตรงแคร่ข้างนอกนี่ก็ได้ เราเลยเข้าไปสั่งอาหารที่ร้านของเขา แถมได้อาบน้ำอีกต่างหากสบายไปเลย ยอมเสียตังค์ 5000 ซอม = ประมาณ 2USD

ก่อนที่เราปั่นเข้าเมืองเบนูเราแวะเติมน้ำมันในขวดเล็ก ๆ สำหรับหุงหาอาหารและเผื่อไปล้างโซ่ด้วย เจ้าของปั้มน่ารักมาก บอกว่าไม่ต้องละกันนิดหน่อย 🙂 แต่ละคนดูอยากจะเข้าเมืองกันเต็มที เร่งปั่นกันใหญ่ ส่วนเวชรู้สึกไม่อยากนั่งบนเบาะอีกเลยแหละ อยากจะถอดกางเกงปั่นจักรยานออก อยากอาบน้ำ โชคดีที่ลมมาเฉียง ๆ ทำให้เราปั่นได้เร็วขึ้นหน่อย ทุกครั้งที่เราเข้าเมือง ก็ต้องคอยมองหาโรงแรม ถามคนท้องถิ่น คาซัคสถานเป็นประเทศยากจน พอพวกเขาเห็นเรา บางคนเข้ามาขอเงินเฉยเลย ทั้ง ๆ ที่เขาขับรถมาจอดข้างหน้าเรา แปลก!!! ดูยังไม่ค่อยมีคนมากสักเท่าไหร่ ตามท้องถนน อาจจะเป็นเพราะว่าเป็นวันธรรมดาก็ได้ แต่พอตกเย็นปุ๊บ หน้าโรงแรมเรากลายเป็นที่จอดรถไปเสียอย่างนั้น จากที่ไม่มีใครเลย กลายเป็นเมืองที่มีชีวิตชีวา มีเด็ก ๆ ออกมาวิ่งเล่นกลางวันมันร้อนมากด้วยแหละเลยไม่มีใครอยากจะออกมานั่งกัน เอาภาพบรรยากาศในเมืองเบนูมาให้ดูกันนะค่ะ

หลังจากที่ได้ข้อมูลเรื่องเวลาซื้อตั๋วและร่ำลากับหนุ่มน้อยมัคซุดตรงจุดที่รอเรือ เราก็นั่งรอกันไป เรือที่เราจะนั่งไปนี่เป็นเรือบรรทุกสินค้าไม่ใช่เรือโดยสาร เพราะฉนั้นมันจะออกจากท่าก็ต่อเมื่อขนทุกอย่างและเต็มจริง ๆ เราเอาอาหารที่ซื้อตุนไว้มากินกันเป็นอาหารเย็น เพราะได้ข่าวมาว่าบนเรือไม่มีอะไรให้กินและตามจริงแล้วจะใช้เวลาประมาณ 18 ชม.จากบาคุไปอัคเทา แต่ไม่มีใครสามารถเดาได้ว่าเรือจะได้ออกหรือเข้าท่าเมื่อไหร่ และเมื่อไหร่ที่ทางการของคาซัคสถานจะปล่อยให้เรือเข้าท่า และถ้าท่าเรือไม่ว่าง เราก็ต้องลอยอยู่กลางทะเลจนกว่าจะได้สัญญาณจากทางคาซัคฯ นั่นคือเราต้องเตรียมอาหารและน้ำอย่างน้อยสำหรับ 2 วัน เริ่มแบกน้ำกันเสียตั้งแต่ตอนนี้เลยละนะ

เราโชคดีตรงที่ว่าคืนนั้นมีกลุ่มคนเยอรมันที่สามารถพูดภาษารัสเซียได้ หนึ่งในนั้นชื่อ Ed (เอ็ด) คอยช่วยเราด้านข้อมูลและคอยเป็นล่ามให้เราแทนมัคซุด ก่อนหน้านั้นมัคซุดว่าบูธขายตั๋วจะเปิดตอนสองทุ่ม พอนาฬิกาตีสองทุ่มปุ๊บเราเดินไปที่บูธนั้น ยัง ยังไม่เปิดค่ะ เอ็ดเลยจัดการโทรไปถามใครก็ไม่รู้้ที่เขารู้จัก กว่าเราจะได้ซื้อตั๋วก็ตอนแปดโมงเช้าของอีกวันหนึ่ง ได้ตั๋วแล้วไม่ใช่ว่าจะได้ขึ้นเรือเลยนะ โน่น…. รอไปก่อน เพราะอะไรสักอย่างไม่สามารถทราบได้ และประมาณเที่ยงวัน เขาก็เรียกให้เราไปที่กองตรวจเพื่อเช๊คหนังสือเดินทาง เราก็ตื่นเต้นเพราะเรามีหนังสือเดินทาง 2 เล่มเพราะเราส่งอีกเล่มหนึ่งไปขอวีซ่าเข้าจีนที่สวีเดน แต่ตรงนี้ไม่มีปัญหา เขาแค่แสตมป์เราออกจากอัซเซอร์ไบจานเท่านั้น แต่ก็ขอดูอีกเล่มด้วย

ตรงที่เรารอเรือกันเป็นโถงใหญ่ ๆ มีม้านั่งรอบ ๆ ด้านใน พวกเรานักปั่น 7 คน นักบิดมอเตอร์ไซค์ 5 คนชาวเยอรมัน และนักเดิน(ทาง) 1 คนชาวฝรั่งเศส พอดึกได้เวลานอนเราหาที่นอนรอ แต่ละคนก็หามุมของตัวเอง หลายคนถูกยุงกัด แต่เราไม่โดนช่างเป็นเรื่องน่าประหลาด เพราะธรรมดาจะโดนกัดอยู่คนเดียว

รู้สึกตื่นเต้นพอสมควรพอได้ขึ้นเรือหลังจากที่รออย่างไม่กำหนดแน่นอน บ่ายสองของวันศุกร์เราได้ขึ้นเรือจริง ๆ แต่กว่าเรือจะออกก็ห้าโมงเย็น ในที่สุดเราก็ได้ข้ามและเดินทางต่อไป ความตื่นเต้นของเราเกิดขึ้นปุ๊บก็หมดลงปั๊บหลังจากที่เรารู้ว่าคนขายตั๋วเรือจองที่ให้เรา แต่มีผู้โดยสารมากกว่าห้องพัก ระหว่างที่รอพวกเรารู้สึกเหนื่อย อาจจะเป็นเพราะช่วงที่เราเรือนั้น บรรยากาศค่อนข้างกดดันและต้องลุ้นกันตลอดเวลาว่าเมื่อไหร่คนขายตั๋วจะมา แล้วเราจะได้ไปเมื่อไหร่ ได้ขึ้นเรือแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะเข้าใกล้ประเทศคาซัคสถาน เพราะขึ้นมาแล้วก็ยังต้องรออยู่ตรงนั้น อย่างว่าไม่มีหมายกำหนดการ 🙁

เรื่องห้องพักเพื่อนใหม่ของเรา ”เอ๊ด” จัดการเป็นล่ามให้เรา โดยเดินไปคุยกับกัปตันเรือ เขาสามารถหาให้ได้แค่ 1 ห้องสำหรับ 2 คน เพื่อน ๆ ในแก้งส์เลยยกให้เราสองคนไปนอน ตอนแรกก็ปฏิเสธ แต่คิดอีกทีก็เป็นการดีสำหรับทุกคน ห้องโถงใหญ่นั่นจะได้มีที่มากขึ้น พวกเราจะได้มีห้องน้ำห้องอาบน้ำส่วนตัว ย้ายไป ห้องที่กัปตันให้เราไปอยู่ จริง ๆ เป็นของลูกเรือคนหนึ่ง รู้สึกไม่ค่อยดีที่ไปแย่งที่นอนเขา แต่ในเมื่อเราจ่ายตังค์แล้ว ความเกรงใจเลยน้อยลง พวกเราถูกชาร์ตมากกว่ากลุ่มของเอ๊ดตั้ง 10 USD

บริษัทเรือที่เรานั่งมานี่มีเรืออยู่สองลำ ลำหนึ่งเก่าอีกลำหนึ่งใหม่แต่ที่เรานั่งมาด้วยเป็นเรือเก่า แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันเก่าสักเท่าไหร่ เราเริ่มกินอาหารที่เราตุนกันมา แต่อีกสักพักหนึ่งเอ๊ดเดินมาบอกเราว่าเขาจะเสริฟอาหารเย็นเราตอนสามทุ่ม ว้าว… อันนี้ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อน เซอร์ไพรส์ มีเสริฟซุปก่อนและหลังจากนั้นเป็นมักโรนีกับไก่หนึ่งชิ้น สรุปว่ารวมอาหารทุกมื้อ รอดตาย ไม่ต้องกินแต่ขนมปังกับแยมที่เตรียมกันมา

เราขึ้นเรือวันเสาร์บ่ายจนกระทั่งบ่ายของวันจันทร์เราสามารถมองเห็นประเทศคาซัคฯจากทะเลแคสเปี้ยน เราก็คิดว่าอีกไม่นานน่าจะได้ขึ้นฝั่งเสียที แต่..กัปตันปล่อยสมอเรือและดับเครื่อง ทำไม??? สักพักหนึ่งเอ็ดเดินมาบอกเราว่าท่าเรือไม่ว่างและเราอาจจะต้องรอจนกระทั่งสี่ทุ่ม นั่นก็ดึกเกินถ้าเราเริ่มปั่นออกจากท่าเรือ เลยบอกเอ็ดให้เขาไปขออนุญาติกัปตันให้พวกเราได้นอนบนเรือจนกระทั่งวันรุ่งขึ้นจะได้หรือเปล่า? หลังจากที่รอให้กัปตันวิทยุไปถาม ก็เป็นอันตกลงว่าเขาจะเอาเรือเข้าท่าวันพรุ่งนี้เช้าแทน ระหว่างที่อยู่บนเรือนั่น ค่อนข้างน่าเบื่อ เรือไม่ใหญ่มาก มีแค่สองชั้น ห้องน้ำสาธารณะมี 1 ห้อง ห้องอาบน้ำมี 2 ห้อง ต่อมาห้องน้ำสาธารณะเต็ม กดน้ำไม่ได้ พวกเราส่วนใหญ่ก็ไปใช้ห้องน้ำที่ห้องพักของเรา และหลังจากนั้นไม่นาน มันก็เต็มด้วย ทีนี้เต็มทุกห้อง ไม่สามารถใช้ห้องน้ำที่ไหนได้ เขาบอกว่ามีใครในกลุ่มของเราทิ้งกระดาษทิชชูลงในโถส้วมทำให้ระบบของเขาเสีย เอ.. ก็เห็นมันกลับมาทำงานได้อยู่นี่นาหลังจากที่เขาสตาร์ตเครื่องยนต์อีกครั้งหนึ่ง เราเลยต้องอดทนกันหรือไม่อย่างนั้นก็ต้องทำธุระของตัวเองซ้ำกับของคนอื่น อึ๋ย…

หกโมงเช้ามีคนมาปลุกให้เตรียมตัว เราแพ๊คและกำลังจะเอากระเป๋าโหลดบนจักรยานก็มีคนมาบอกว่าอาจจะต้องรออีกสัก 2-3 ชม.เพราะเจ้าหน้าที่ทางคาซัคฯ เปลี่ยนเวร เวร!!! สรุปเราใช้เวลานั่งเรือข้ามทะเลจากบาคุไปอัคเทาระยะทาง 450 กม.แต่ใช้เวลา 44 ชม.เป็นการรอคอยที่น่าเบื่อ ถ้าเป็นเรือโดยสารอาจจะมีกิจกรรมอะไรอย่างอื่นให้ทำ แต่ลำนี้ไม่มีอะไรนอกจากต้องรังสรรค์กันเอาเอง ก็ดีเหมือนกัน

ตอนที่เรารออยู่ก็ไม่รู้จะทำอะไรเลยเดินไปเดินมา กัปตันเดินมาบอกพวกเราทุกคนว่า ”ห้ามเดินออกไปที่กาบเรือ ไม่อย่างนั้นเจ้าหน้าที่ทางคาซัคฯ จะไม่ขึ้นมาตรวจ” เอ่อ..โอเค ไม่รู้ว่าเขากลัวอะไรนักหนานิ อีกไม่นานก็มีเจ้าหน้าที่ขึ้นมาตรวจดูพาสปอร์ตของทุกคนไม่เว้นแม้แต่ลูกเรือ หลังจากที่เราได้พาสปอร์ตของเราแล้ว ก็ลงไปเข็นจักรยานขึ้นฝั่งกัน พอมาถึงตม.ของคาซัคฯ ตรวจพาสปอร์ตอีกครั้งหนึ่ง และโดนซุ่มตรวจในกระเป๋าจักรยานด้วย มีเจ้าหน้าที่ผู้หญิงคนหนึ่งมาตรวจกระเป๋าหน้ารถเวช โห..หล่อนทำท่าหยิบของแต่ละชิ้นในกระเป๋าเหมือนกับมันเป็นสิ่งสกปรกมากยังงัยยังงั้นเลย หมั่นไส้จริง.. แต่ไม่เป็นไรขอให้ฉันผ่านไปก็พอ

นักท่องเที่ยวที่เดินทางเข้าคาซัคสถานต้องลงทะเบียนที่ตม.ถ้าอยู่เกิน 3 วัน พอออกจากท่าเรือเราปั่นวนหาตม.อยู่นานเพื่อที่จะได้ประทับตราที่ใบลงทะเบียน หลังจากนั้นซื้อของและอาหารมาตุนสำหรับ 5 วันในทะเลทราย อาหารส่วนใหญ่ที่ซื้อจะเป็นสปาเก็ตตี้ แจม ครีมช๊อคโกแลต คาร์โบไฮเดรตทั้งนั้น เริ่มปั่นออกจากตัวเมืองเพื่อหาที่ตั้งแคมป์ เพราะเริ่มเย็นเดี๋ยวจะมืดเสียก่อน

ภูมิประเทศของคาซัคสถานค่อนข้างราบเรียบแต่ก็ยังมีเนินเล็ก ๆ น้อย ๆ และแห้งแล้ง มีแต่ต้นไม้เป็นพุ่ม ๆ เล็ก ๆ เตี้ย ๆ บางต้นใบของมันคือหนาม ตอนแรกคิดว่าพอมันแห้งจากสีเขียวเป็นสีน้ำตาลมันถึงจะแข็งเป็นหนามแต่เปล่าเลยมันโตมาเป็นหนามเลยมั้ง น่าจะมีชื่อว่า ”ต้นหนาม”

คืนที่สองเรากางเต้นท์ที่อีกด้านหนึ่งเป็นภูเขาทราย ดูแล้วน่าจะเป็นอะไรที่กันลมได้แต่มันไม่กันฝนให้เรา เพราะพอตกกลางคืนฝนเทลงมาอย่างหนักเลย ตอนเช้าเรานัดกันว่าจะตื่นกันแต่เช้า แต่ฝนมาตกตอนเช้าด้วยก็เลยได้นอนต่ออีกหนึ่งชม. แต่ละคนก็ไม่อยากลุกออกจากที่นอนออกมาเจอเปียก ๆ กัน ตอนที่กำลังเก็บเต้นท์เราเห็นแมงป่องด้วย ตัวนิดเดียวสีมันเหมือนทรายเลย ไม่สังเกตุจะมองไม่เห็นเลยแหละ อีกสักพักก็เห็นตัวเล็ก ๆ อีกตัวหนึ่ง สงสัยเราไปนอนทับประตูบ้านมันหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ที่เราทำกันเป็นประจำคือปิดฝากระเป๋าทุกใบ, เช๊คหมวกและก่อนใส่รองเท้าต้องตรวจดูก่อนว่ามีสัตว์ประหลาดเข้าไปแอบในรองเท้าหรือเปล่า คงไม่น่าจะมี เพราะรองเท้าเราคงไม่หอม นอกจากแมงป่องแล้วโจคิมยังเห็นหนูทะเลทรายด้วย เวชไม่เห็น เห็นแต่จิ้งจกวิ่งปื้ด ๆ ข้ามถนนไป

ส่วนสัตว์ตัวใหญ่ก็เห็นจะเป็นม้าและเจ้าอูฐนี่แหละ มีอยู่สองประเภทคือที่มีสองหน่อ (Camels) และหนึ่งหน่อ (Dromedaries) มันอยู่ทั่วไปจริง ๆ เลยนะ ในทะเลทราย ในหมู่บ้านและในเมืองด้วย ปั่นตั้งแต่จากประเทศที่มีแต่วัว แกะ และแพะ ตอนนี้มาเป็นอูฐและม้า บางตัวก็มีเครื่องหมายเหมือนมันมีเจ้าของ บางตัวถูกล่ามโซ่ที่ขาหน้าทั้งสองขาใกล้ ๆ กัน เพื่อไม่ให้มันเดินไปไหนไกลเกิน ส่วนม้าเกือบแน่ใจว่ามันเป็นม้าป่านะ

อากาศในทะเลทรายร้อนในช่วงกลางวัน บางวันที่วัดอุณหภูมิของโจคิมวัดได้ถึง 43 องศา ต้นไม้ก็ไม่มีพอถึงเวลาพักก็ต้องมองหาทางน้ำผ่านหรือทางใต้สะพานที่เห็นในรูป เพราะฉนั้นเราเลยตกลงกันว่าจะเริ่มปั่นกันแต่เช้าเพื่อหลีกเลี่ยงอากาศที่ร้อนจัด แต่ตกตอนเย็นอากาศก็เริ่มเย็น บางวันไม่มีลมจะรู้สึกร้อนแต่พอดึกสงัดจะเย็น ๆ นอนสบาย

ทั้ง 5 วันครึ่งที่เราปั่นในทะเลทราย ความที่หน้าถนนขรุขระ เป็นหลุมเป็นบ่อ มีทรายเป็นบางช่วง ที่แย่คือเราทำระยะทางไม่ได้ แต่ที่ดีคือรถราก็ขับกันช้าลง คนที่คาซัคฯ เวลาเขาทักทายเขาจะกดแตรหนึ่งครั้งและยังโบกมือแถมยิ้มให้อีก บางครั้งก็ยกนิ้วให้ มีครั้งหนึ่งเราแวะเข้าไปที่ร้านชาข้างทาง เจอคนขับรถบรรทุกที่ไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่ พูดจาลามก หลังจากคุยกันได้หน่อย เขาก็สั่งอาหารมาพร้อมทั้งเหล้าวอดก้า 40 ดีกรี ตอนนั้นก็เย็นแล้วคิดว่าพวกเขาคงจะพักกันที่นั่น แต่พอถามว่าเรามาจากไหนกัน เพื่อนเราสองคนมาจากเยอรมัน มันก็โวยวายว่าเพื่อนเราเป็นพวกนาซี มันจะบ้า!!! ไม่ใช่มันบ้าไปแล้ว.. จากที่คิดว่าจะปั่นไปหาที่กางเต้นท์ข้างหน้า เลยเปลี่ยนใจปั่นย้อนกลับไปอีก 3 กม.เพราะกลัวว่าคนขับรถบรรทุกจะขับผ่านตรงที่เราตั้งแคมป์ แต่ก่อนที่จะเรื่อง มีนักปั่นหญิงชาวฝรั่งเศส (เอลิซี) แวะเข้าที่ร้านชา และก็ได้คุยกัน เราเลยชวนเขาไปกางเต้นท์กัน เขาดีใจเพราะนั่นเป็นทางที่เขาจะไป เอลิซีเริ่ีมปั่นจากปักกิ่งย้อนศรพวกเรา เราเลยได้แลกเปลี่ยนข้อมูลบางอย่างกัน

ความเป็นคนตุรกีนี่รับประกันความใจดีอันดับหนึ่งและได้ถึง 100% ว่ามีความใจดีจริง ๆ ไม่ว่าจะเจอกันที่ไหน ระหว่างทางมีรถบรรทุกจอดคุยกับเรา เวชเห็นป้ายทะเบียนรถแล้ว รู้ว่ามาจากตุรกี แต่ไม่แน่ใจว่าพวกเขามากจากตุรกีด้วยหรือเปล่า เขาชวนให้กินชา โจคิมบอกว่าไม่เอามันร้อน เลยล้อเล่นว่าไม่มีโค้กเย็น ๆ หรือ เขาเลยตะโกนบอกเพื่อนว่าให้ไปหยิบน้ำผลไม้เย็น ๆ มาเสริฟ โห…สดชื่น ดื่มของเขาเสียเกลี้ยงเลย หลังจากนั้นก็มีรถคันหนึ่งมาจอดข้าง ๆ เวชคิดว่าเขาน่าจะล้อเล่นว่าเราปั่นผิดข้าง คุยไปคุยมา ปรากฎเป็นวิศวะจากตุรกี เอาน้ำเอาผลไม้อะไรมั้ย???? ต้องกลับไปเที่ยวตุรกีอีกแน่นอน

มีคืนหนึ่งเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มซื้อวอดก้ามาดื่มกันที่แคมป์ หลังจากที่วอดก้าหมดขวดไปแล้ว เพื่อนคนเยอรมันบอกว่าเขาค่อนข้างแน่ใจว่าพวกคนขับรถบรรทุกนี่น่าจะมีวอดก้าติดรถมาด้วย พูดเสร็จก็กระโดดขึ้นจักรยานไปดักหน้ารถบรรทุก หลังจากนั้นเขาปั่นกลับมาพร้อมกับรถบรรทุกสองคันตามหลังมาด้วย คนขับรถบรรทุกมาจากรัสเซียเขาบอกว่าวอดก้าไม่มีเอาเหล้าไวน์แดงไปละกันกระป๋อง 5 ลิตร โจคิมว่ารสชาติดี แต่ถ้าเราจะเริ่มปั่นกันตั้งแต่หกโมงเช้ากันก็ไม่ควรดื่มมากมาย มีอยู่สามคนที่นั่งก๊งกัน ไม่รู้ว่าถึงกี่โมงแต่รู้ว่าคืนนั้นนอนไม่ค่อยหลับเพราะพวกเขาเสียงดังกัน ไม่น่าทำลายบรรยากาศแต่ก็เข้าใจพวกเขาเหมือนกัน

เรื่องน้ำที่เริ่มมีปัญหาหลังจากที่เราเข้าเขตทะเลทราย เคยค้นหาข้อมูลอยู่เหมือนกันว่ามีร้านค้าทุก ๆ 30 กม. แต่เราก็ยังต้องแบกไปด้วยเพื่อใช้ดื่มทำอาหารระหว่างทางและชำระล้างร่างกายด้วย เราแบกได้อย่างมากคือ 11 ลิตรและมันจะราคาแพงขึ้นเรื่อย ๆ ถ้ายิ่งเข้าไปในที่ ๆ กันดาร เราไม่สามารถอาบน้ำให้สะอาดหมดจดได้ เพราะฉนั้นเราจะล้างส่วนที่สำคัญด้วยสบู่ ส่วนแขนขาก็เอาน้ำชุบผ้าแล้วเช็ดเอา พยายามใช้ไม่เกิน 1 ลิตร เฮ้อ.. อีกอย่างทะเลทราย ตลอด 360 องศาไม่มีต้นไม้สักต้น ราบเรียบ ไม่อาบไม่เช็ดก็ไม่ได้ เราเลยต้องเดินออกไปไกลหน่อย ไกลเกินไปก็ไม่ดีเดี๋ยวหาทางกลับไม่ถูกอีก 🙂 ถือคติที่ว่าถ้าเราไม่มองเขาเราก็ไม่รู้ว่าเขามองเรา

ในที่สุดเราก็มาถึงเบนู (Beyneu) เมืองที่อยู่ใกล้ชายแดนระหว่างคาซัคฯ และ อุซเบคฯ ประมาณ 80 กม. เป็นเมืองที่ไม่ว่าใครจะไปทางไหนก็ต้องผ่านเบนูก่อน เรารู้ว่าที่นี่เราสามารถเช๊คอินเข้าโรงแรมที่ดีหน่อย หลังจากที่ประหยัดค่าโรงแรมมา 5 คืนแล้วคืนนี้ขออาบน้ำนอนในห้องแอร์เสียหน่อย ตอนแรกคิดว่าจะเอาเสื้อผ้าให้เขาซักในเครื่อง แต่มาคิดอีกทีกลัวว่าเครื่องเขาจะเสียเอา เลยซักมือกัน คิดว่าซักน้ำก่อนแล้วค่อยซักแฟ๊บตามวิธีที่เราซัก ๆ กัน แต่ที่ไหนได้ น้ำที่สามยังดำปี๋อยู่เลย ไม่ใช่แค่เสื้อผ้าที่ต้องซัก 3-4 รอบ ขนาดอาบน้ำยังต้อง 2 รอบกว่าน้ำที่ไหลลงท่อจะดูเป็นปกติ 🙂

วันที่เรามาถึงบาคุ เราได้เจอนักปั่นสองคนจากเยอรมัน (ซีมอนและโทมัส) เขาจะไปประเทศอุซเบกิสถานและทาจิกิสถาน สำหรับคนสวีเดน ถ้าจะเข้าอุซเบกิสถานต้องมีจดหมายเชิญ แต่คนเยอรมันไม่ต้อง ซึ่งจดหมายนี้ต้องทำที่บริษัททางอินเตอร์เนตโดยส่งรายละเอียดไปให้เขาทางอีเมลย์ และเมื่อเสร็จแล้วเขาจะส่งมาให้เราทางอีเมลย์เช่นกัน เราไม่ได้จ่ายเพิ่มจากราคาตามปกติเลยต้องรอ 10 วันทำการ และเมื่อคำนวณเวลาดูแล้วคิดว่าน่าจะทันอยู่ เพราะเรายังทำเวลาได้ตามที่เคยวางแผนไว้

เข้าบาคุมาได้หลายวันละ แต่ยังไม่ได้ไปเที่ยวดูสถานที่ท่องเที่ยวของเขาเลย เพราะเราวุ่นอยู่กับการขอวีซ่า นั่งรถแท๊กซี่ รถเมลย์ไปกลับสถานฑูตไม่รู้กี่เที่ยว ไปยื่นเอกสาร ได้เบอร์บัญชีมา กลับเข้าไปในเมืองไปชำระค่าธรรมเนียมที่แบงค์ อ่า…ไม่ใช่แบงค์ไหนก็ได้นะ ต้องเป็น International Bank of Azerbaijan เท่านั้น แล้วค่อยกลับไปสถานฑูตอีกทีเพื่อประทับตราวีซ่าที่หนังสือเดินทาง แฮ่…แต่คุ้มตรงที่ว่า เราได้วีซ่าของทั้งสองประเทศภายในวันเดียวกัน เพราะทางสถานฑูตไม่ได้เก็บหนังสือเดินทางของเรา เราจึงสามารถขอวีซ่าของทั้งสองประเทศพร้อมกันได้ เท่าที่เคยอ่านในเว็บต์ต่าง ๆ เขาบอกว่าการขอวีซ่าของทั้งสองประทศนี้ค่อนข้างยุ่งยากแต่เราไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย กลับคิดว่าเขาใจดีออก โดยเฉพาะกงศุลของอุซเบกฯ ดูเป็นกันเอง แต่เห็นท่าทางความเร็วในการทำงานของเขาแล้ว มันดูเชื่องช้ามาก แต่เราก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากรออย่างใช้ความอดทน ส่วนสถานฑูตคาซัคสถานเขานัดเราให้ไปรับวันศุกร์ แต่เราไปวันพฤหัส 🙂 เขาจำเราได้และบอกว่า “อ้าว..ฉันบอกให้พวกเธอมาวันศุกร์ไม่ใช่รึ?” ฮี่ๆๆ เราหันหน้าเข้าหากัน “อ้าว..วันนี้ไม่ใช่วันศุกร์รึ? ถ้างั้นขอเช๊คว่าเสร็จหรือยัง?” 🙂 เขากลับเข้าไปในห้องอีกที เราได้ยินเสียงพริ้นเตอร์ รู้สึกมีความหวังขึ้นมาหน่อย หลังจากนั้น 15 นาที เขาออกมาและบอกว่ามีทั้งข่าวดีและข่าวร้าย จ้าก…อะไรหรือคะ? คือเวชได้วีซ่า 3 เดือน ส่วนโจคิมได้ 1 เดือน เฮ่อ..ค่อยยังชั่วนึกไปถึงอะไร ๆ ที่แย่กว่านั้น เช่นโจคิมได้วีซ่าแต่เวชไม่ได้

ตอนที่ออกจากทบิลิซิ เราออกมาก่อนเพื่อน ๆ นักปั่นคนอื่น ๆ (บาเทค, ไซม่อน, มาร์โกะ) ที่เรารู้สึกสนิทด้วยตั้งแต่เจอกันที่บาทุมิเมืองท่าของจอร์เจีย เพราะเราคิดว่าเราอยากไปเรื่อย ๆ เพื่อดูอาการเข่า ไม่อยากไปถ่วงเวลาเขา แต่อภินิหารมีจริง และแปลกมาก แค่ขยับเบาะและซ่อมรางใต้เบาะ แค่นั้น เข่าที่เจ็บทุกครั้งที่ปั่นเหยียดเท้าลงก็หายเป็นปลิดทิ้ง เพราะก่อนหน้านี้ยังคิดอยู่ว่า เข่าที่เจ็บนี่จะทำให้เราเดินทางต่อได้หรือไม่??? จะทำให้แผนการเดินทางสิ้นสุดลงตรงนี้หรือ??? ตอนนี้หายดีแล้วรู้สึกปลอดโปล่งโล่งใจมาก ไชโย!!!

ปัญหาที่เข่าหายไป ต่อไปคือฟัน 🙂 จากแค่ปวดหนึบ ๆ ที่เหงือก คิดว่ากินยาแก้ปวดคงจะหาย โนๆๆ มันยังปวดหนึบ ๆ แต่ทนได้ จนกระทั่งเข้าบาคุเริ่มบวมนิด ๆ เลยเป็นกังวลเพราะถ้าปล่อยไว้และปวดมากขึ้นอาจจะหาหมอฟันในทะเลทรายยากหน่อย น่าจะไม่มีมากกว่า คงถูกถอนสด ๆ กลางตลาดแน่ 🙂 เลยรีบเข้าไปหาข้อมูลในอินเตอร์เนต และได้ความว่ามีหมอฟันอินเตอร์ในเมือง เลยโทรไปจองเวลา โชคดีที่เขามีเวลาวันนั้นตอนเย็น หลังจากได้พบหมอฟัน สรุปว่าซี่ที่เคยรักษารากฟันถูกบัคเทเลียเข้ารุมล้อม ไม่คิดว่าที่ปวดจะมาจากรากฟัน เพราะเคยรักษาแล้วไม่น่าจะเกิดอะไรขึ้น เลยวางใจ ได้ยาแอนตี้ไบโอติคมากินไปก่อน เพราะไม่มีเวลารักษารากฟันตอนนี้ เอายานี้ช่วยประวิงเวลาไปก่อน หมอเขาว่าน่าจะช่วยได้ 6 -12 เดือน ถึงเมืองไทยค่อยจัดการต่อ ตอนนี้ค่อยยังชั่ว น่าจะดีขึ้นเรื่อย ๆ เพราะกินหมดไปครึ่งหนึ่งแล้ว

อยู่ที่บาคุเราเรียกแท๊กซี่กันเป็นว่าเล่น ทำให้นึกถึงบ้านเรานิด ๆ พอจะไปไหนทีก็กวักมือเรียกแท๊กซี่ที แต่รถเมล์ที่นี่ดีนะ 0.20 เคอเพ๊ก (เศษสตางค์ของเขา) ตลอดสาย ไม่ต้องมีกระเป๋ารถเมล์ ทุกคนรู้หน้าที่วางเงินให้ตรงข้าง ๆ คนขับ ออกจากที่พักไม่ค่อยรู้ว่าจะนั่งสายอะไร แต่ขากลับเราจะขึ้นสายอะไรก็ได้ ขอให้เข้ามาใกล้เมืองหน่อยแล้วถ้าไม่เดินกลับก็เรียกแท๊กซี่ต่อ บาคุช่วงเวลาเร่งรีบรถติดมาก เมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมาเราออกไปหาซื้อยางนอกสำรองไว้และอะไหล่อื่น ๆ อีกนิดหน่อยที่ร้านจักรยาน เพราะถ้าออกจากบาคุแล้วคงหายาก พอไปถึงที่ร้านก็เห็นว่ามีของที่มีคุณภาพทั้งนั้น และได้เจอกับหนุ่มน้อย “มัคซุด” ที่สามารถสื่อสารกันได้ เราคุยและเช๊คกับเขาหลายเรื่อง แต่เรื่องเกียร์ของโจคิมที่เราอธิบายแล้ว แต่เขานึกภาพไม่ออก เขาเลยถามว่าเราพักที่ไหน ปรากฎว่าบ้านหนุ่มน้อยของเราอยู่ห่างจากที่เราพักไม่กี่ร้อยเมตร เขาเลยอาสาจะมาดูจักรยานให้หลังเลิกงาน

ช่วงเย็นที่รอมัคซุดมา เจ้าของเกสเฮาส์ไม่ได้ข่าวอะไรจากเรือ เพราะเขาโทรไปถามให้ทุกวันที่บูธขายตั๋วเรือว่ามีเรือมั้ย มีตั๋วมั้ย แต่พวกเราสื่อสารกับเธอได้ไม่เต็มท่ี เราเลยนึกถึงหนุ่มน้อยมัคซุด ขอให้เขามาเป็นล่ามจำเป็นให้เรา ซึ่งเขาก็เต็มใจที่จะช่วยเหลือ แต่เราก็ต้องรอเขาจนกว่าเขาจะเลิกงาน วันนี้รถติดมากเพราะมีการซ้อมเดินขบวนพาเหรดทหาร เพื่อวันจริง (26 มิย.) ไม่รู้เหมือนกันว่ามันสำคัญอย่างไร แต่ที่แน่ ๆ คือทำให้ชาวบ้านลำบาก เขาปิดถนนรถไม่ขยับ เราเลยลงจากแท๊กซี่เดินกลับ ตั้ง 3 กม.

เมื่อคืนมัคซุดมาไม่ได้เพราะติดฝนเลยขอเลื่อนเป็นวันถัดไป วันนี้เป็นวันมิดซัมเมอร์ที่สวีเดน ครอบครัวโจคิมคงฉลองกันใหญ่ และฝนก็คงจะตกที่โน่นด้วยอากาศเป็นอย่างนี้ทุกปี เช้าวันต่อมาเราไปทำธุระกัน พอกลับมาถึงที่พักเพื่อน ๆ ได้ข้อมูลใหม่ว่าเรือจะเข้าท่าคืนนี้ตอนสองทุ่ม พอดีกับที่มัคซุดมาดูจักรยานให้ เลยได้เขาช่วยเป็นสะพานภาษา สรุปว่าเรือเข้าจริงแต่จะออกเมื่อไหร่ไม่มีใครให้คำตอบได้ เพราะแล้วแต่ว่าเรือจะเต็มหรือจะโหลดรถโหลดของเสร็จเมื่อไหร่ เพราะเรือลำนี้จริง ๆ เป็นเรือบรรทุกสินค้า รับผู้โดยสารได้ไม่มาก เราไม่สามารถนั่งรอที่เกสต์เฮาส์เพราะไม่มีท่ี เจ้าของเขาโทรและจองตั๋วให้เราไว้แล้ว 7 คน เป็นนักปั่นทั้งหมด มี ไทย, สวีเดน, โปแลนด์, สโลเวเนีย, นิวซีแลนด์และเยอรมัน 2 คน นานาชาติจริง ๆ เที่ยงเราต้องเช๊คเอาท์ ทุกคนเลยวุ่นจัดการกับสัมภาระของตัวเอง เพราะที่โฮสต์เทลเขามีคนมาอยู่ต่อจากเรา มัคซุดเป็นล่ามช่วยแปลตั้งแต่เรื่องเรือ ตั๋ว เช๊คเอาท์ แต่จะไปนั่งรอเรือที่ไหนกันล่ะ ไปที่ท่าเรือเลยก็น่าเบื่อ หนุ่มน้อยมัคซุดเสนอให้เราไปนั่งในสวนใกล้ ๆ เงียบสงบจากจราจรและไม่มีผู้คนพลุกพล่านเท่าไหร่ เป็นคำแนะนำที่ดีมาก พอคุยกันไปคุยกันมา ได้รู้ว่าเขาแค่มาทำงานช่วงซัมเมอร์ระหว่างมหาลัยปิดเทอมภาคฤดูร้อน เราโชคดีที่ไปเจอเขาที่ร้านวันนั้น จากนั้นเขาก็กลับไปที่ร้านทำงานต่อ เรานั่งเล่นนอนเล่นในสวนนั้น จนกระทั่งมีทีวีช่องหนึ่งมาทำข่าวท้องถิ่น เขาเลยขอสัมภาษณ์โจคิมและถ่ายรูปพร้อมจักรยาน

เราคิดว่าถ้ามัคซุดมาช่วยเรื่องภาษาน่าจะดี เพราะไม่มีใครในกลุ่มที่สามารถสื่อสารภาษาอัซเซอร์ฯ หรือรัสเซียได้ เลยลองส่งข้อความไปถามมัคซุดว่าเขาจะว่างตามเราไปที่ท่าเรือหรือเปล่า? หลังจากนั้นเราปั่นไปที่ท่าเรือกัน พอปั่นไปถึงทางเข้ามีทหารยืนอยู่และกั้นไม่ให้เราเข้าไป กำลังจะเดินเข้าไปคุยกับทหารก็หันมาเห็นมัคซุดพอดี น่ารักมากอุตส่าห์ตามมาช่วย แล้วเราก็ปั่นเป็นขบวนตามมัคซุดเข้าไปในส่วนของท่าเรือ

เมื่อวานเราคุยกันว่าจะออกกันแต่เช้า สุดท้ายก็ไม่เป็นผลเพราะเวลาที่แตกต่าง เช่นเมื่อคืนที่จอร์เจีย 5 ทุ่มแต่ที่อัซเซอร์ไบจานเที่ยงคืน หุหุ .. ยังหาข้ออ้างไปเรื่อย 🙂 🙂 เวชเป็นคนตื่นยาก ขี้เซาต่อให้นอนเร็วแค่ไหนก็ไม่สามารถตื่นเช้าได้ 🙂 เฮ่อ…แต่ต้องพยายามล่ะ เพราะได้ข่าวจากเพื่อนสองคนชาวอังกฤษ “นิคกะทอม” เขาเริ่มปั่นตั้งกะตี 4:30 เอ่อ…ตอนทำงานยังไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้เลยนะเนี่ย คงต้องพยายามทำให้ได้ เพราะไม่อย่างนั้นได้ถูกย่างในทะเลทรายแน่ ความศิวิไลซ์จุดสุดท้ายคงจะเป็นที่บาคุนี่แหละ พอข้ามไปเอเชียกลางเมื่อใด เมื่อนั้นข้าพเจ้าจะแปลงร่างเป็นแบทวู้แม่น ปิดน้าปิดตาปิดคอให้หมดเลย

ยังมีข้ออ้างอีกข้อหนึ่ง 🙂 คือตรงที่เรากางเต้นท์เป็นเหมือนที่ที่เขาเอาวัวมาปล่อยให้เล็มหญ้ากัน วัวเดินกันเป็นแถวยาวเข้ามาเลย และก็เห็นหนุ่มน้อยคนหนึ่งขี่ม้าตามหลังวัวเกือบร้อยตัวเข้ามาแล้วก็ปิดรั้วไม้ง่าย ๆ ของเขา เราก็รีบทักทายเขาก่อน ตอนแรกกลัวว่าเขาจะต่อว่าเราว่ามากางเต้นท์ในที่ของเขาโดยไม่ขออนุญาติ แต่กลายเป็นว่าเขากลัวว่าเราจะถูกงูมาเล่นงานเสียมากกว่า เพราะงูชุม เราก็เห็นด้วย เพราะเห็นงูแผ่นเยอะเหมือนกันตามถนนที่ปั่นผ่านมา ดูเขาสนใจเต้นท์และเครื่องไม้เครื่องมือของเรามาก ขอลองนั่งหน้าเต้นท์ ขอถ่ายรูปกับเรากับจักรยาน จนกระทั่งเราเก็บทุกอย่างและพร้อมที่จะออกเดินทาง เขาก็ควบม้ากลับมาหาเราอีกทีและชวนไปดื่มชาที่บ้านเขาที่อยู่ห่างออกไปอีกประมาณ 2-300 เมตร

ปั่นออกมาจากร่มเงาปุ๊บก็ร้อนทันทีทันใด นี่แหละโทษฐานไม่ยอมตื่นเช้า ถนนบางช่วงแทบจะไม่มีต้นไม้ เป็นที่โล่ง ๆ ถ้าตรงไหนมีต้นไม้ที่นั่นมีคนจองหรือนอนพักอยู่ก่อนแล้ว เราเลือถนนเส้นนี้เพราะไม่ค่อยมีจราจรมากมายนัก แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะหาปั้มยาก คือถ้ามีก็อยากจะใช้บริการห้องน้ำที่นั่น แต่จริง ๆ แล้วขออนุญาติต้นไม้ใบหญ้าดีกว่าเยอะเลย เพราะห้องน้ำตามปั้มนั้นสกปรกและบางทีเหม็นมาก ดีเหมือนกันนะได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้ก่อนเพราะข้ามไปทางเอเชียกลางคงได้เจอที่แย่กว่านี้แน่นอน นิคและทอมบอกเล่าว่าให้ฟังว่าในหมู่บ้านที่ใหญ่หน่อยที่คาซัคสถานเขาขายน้ำลิตรละ 1 USD แต่ระหว่างทางอาจจะลิตรละ 3 USD เฮ้อ…แล้วในหนึ่งอาทิตย์ที่วางแผนว่าจะปั่นข้ามทะเลทรายช่วงนั้นข้าพเจ้าจะได้อาบน้ำสักกี่ครั้ง คงได้รู้กันต่อไป เพราะตัวเองก็อยากรู้เหมือนกัน 😉 อากาศร้อนมาก ร้อนจนขนลุกวูบ ๆ มองไปข้างหน้าเห็นต้นไม้อยู่ต้นหนึ่ง แต่ก็ไม่มีที่ว่างเสียแล้ว คิดดู แข็งใจปั่นไปอีกหน่อยแต่ไม่ไหวแล้ว ร้อนมาก เห็นข้างหน้ามีติดป้ายร้านกาแฟและเห็นรถบรรทุกจอดอยู่สามคัน ตอนแรกคิดว่าจะเข้าไปที่ร้าน แต่เห็นหนึ่งจำนวนคนขับรถบรรทุกกวักมือเรียก เกรงใจเขาเพราะเขาอุตส่าห์กวักมือเรียก เลยปั่นเข้าไปหาตั้งใจว่าจะขอพักตรงที่ร่ม ๆ เท่านั้นเอง แต่ปรากฎว่าพวกเขาเป็นคนตุรกีขับจากอิสตันบูลและกำลังมุ่งหน้าไปบาคุเลยต้องงัดสมุดโน๊ตเล่มน้อยที่จดคำศัพท์ออกมาใช้อีกครั้งหนึ่ง ตอนนั้นประมาณบ่ายแก่ ๆ แล้ว เขากำลังพักเพื่อกินอาหารกลางวันกัน ชวนเราให้กินด้วยกัน เราปฏิเสธเป็นพิธี ดีนะที่เข้าคะยั้นคะยอให้กินด้วยกันไม่อย่างนั้นคงได้อดกัน 😉 ขนาดได้เจอกันที่ต่างบ้านต่างเมืองคนตุรกีก็ยังเป็นคนตุรกีที่มีน้ำใจล้นเหลือ ประทับใจจริง ๆ

ที่อัซเซอร์ไบจานนี่เขาตั้งป้ายได้ใกล้ร้านจริง ๆ ไม่เหมือนที่อื่น ๆ ที่ปั่นผ่านมา เราเห็นป้ายบอกว่ามีร้านอาหาร ด้านล่างของป้ายบอกว่าอีก 30 เมตร คือเห็นป้ายปุ๊บก็ได้เวลาเลี้ยวเข้าร้านเลย บางครั้งมีความรู้สึกว่าเขาคิดราคาตามใจชอบ แต่อาจจะไม่ใช่ก็ได้ เราอยากจะรู้ก่อนด้วยแหละว่าเราต้องจ่ายเท่าไหร่ เลยถามราคาก่อนที่จะสั่งอาหาร ถามไม่พอบางทีมีการต่อด้วย ร้านแรกพอทานเรียบร้อยแล้วเจ้าของร้านยังปัดเศษทิ้งให้อีก เขาคงสงสารเราปั่นมาร้อน ๆ แต่ไม่รู้ว่าในใจเขาจะคิดอะไรอื่นหรือเปล่า แต่เราไม่อยากรู้ 😉 ความที่เราไม่มีแผนที่เลยรู้สึกเหมือนเราปั่นเรื่อยเปื่อย แล้วเราก็เห็นทางรถไฟ จากแผนที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เราสามารถดูจากหนังสือท่องเที่ยว Lonely Planet ที่ซื้อและเซฟไว้ในไอแพด ก็เห็นว่าเราปั่นอ้อมอีกแล้ว ขึ้นเขาแบบเนิบ ๆ ยาว ๆ แต่ลงแค่แป๊บเดียว

พอลงมาถึงทางเรียบเราลองเข้าไปเช๊คกับปั้มน้ำมัน ตอนนั้นหกโมงกว่าแล้ว ลองถามถึงอินเตอร์เนตเขาบอกว่ามี โห..ดีใจแทบตาย หนึ่งจะได้เช๊คแผนที่และเส้นทางต่อไป สองจะได้ส่งข้อความถึงเพื่อน ๆ ที่ปั่นตามมา สามจะได้ติดต่อกับสมาคมจักรยานที่บาคุ เวลาผ่านไป หลังจากที่เช๊คเส้นทางข้างหน้าแล้ว ปรากฎว่าเป็นทางชันนิด ๆ 2 ยอดกว่าจะถึงเมืองที่เราตั้งใจจะไปให้ถึงวันนี้ ทุ่มหนึ่งแล้ว จอดดีกว่า ลองถามที่ปั้มเรื่องกางเต้นท์ เขาว่าถ้าเราปั่นไปอีกนิดนึง จะมีที่กางเต้นท์ริมน้ำ สามารถลงไปเล่นน้ำได้ โห..น่าสน แต่จริง ๆ อยากอยู่ที่ปั้มเพราะเขามีเน๊ต 😉 เขาชี้ทางให้แล้วเลยปั่นไปดู ปรากฎว่าสวยน่านอนอย่างที่เขาว่า แต่วันนั้นเป็นวันศุกร์คนเยอะมาก และคิดว่ากว่าเขาจะกลับบ้านกันคงจะดึก เลยปั่นออกมา ก็มีร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามกวักมือเรียกเรา เลยเข้าไปขอเขากางเต้นท์ที่สนามหญ้าหลังร้านเขาเสียเลย

ไม่รู้ว่าคนอัซเซอร์ไบจานได้ยินที่เราบ่นว่าเขาหรือเปล่าว่าไม่น่ารักเท่าคนตุรกี ชอบกดแตรใส่ หลายวันมานี้เจอแต่คนน่ารักใจดี ลดราคาค่าอาหาร ซื้อมะเขือเทศแต่ไม่ยอมเอาตังค์ แถมยังให้มาอีกสองลูกก่อนที่จะออกจากที่พักกินอาหารเที่ยงกัน ไปนั่งพักซื้อโค้กมาดื่ม เราเหนื่อยกันมากเลยไม่ค่อยอยากสมาคมกับชาวบ้านมากนัก สักพักคุณลุงเจ้าของร้านเอาผลไม้มาให้กินเป็นถุงเลย ระหว่างทางที่จะปั่นเข้าบาคุร้อนมาก เราเห็นร้านขายแตงโมข้างทาง จอด รอตั้งนานกว่าจะมีโอกาสได้ข้ามไปที่ร้าน เขาคงเห็นความตั้งใจของเราที่จะกินแตงโมของเขา ตามธรรมเนียมเราถามราคา เขาไม่บอกอะไรแต่ทำท่าว่าเดี๋ยวฉันผ่าให้กินไปนั่งเต๊อะ เอ่อ…โอเค ขอบคุณค่ะ