เราเช๊คอินที่โรงแรมที่เพื่อนชาวตุรกีช่วยจองให้ อยู่ใจกลางเมืองเดินเที่ยวได้สบาย วันแรกเราเดินเล่นไปที่ Galata bridge แหล่งที่เขายืนตกปลากันเป็นแถว ช่วงเช้าที่เราเดินผ่านเขาจะตกปลาตัวเล็ก ๆ แต่พอตกเย็นจะเป็นปลาตัวเรียว ๆ ยาว ๆ

เราเดินเที่ยวตามถนนซอกซอยตามกระแสคนไป แทบไม่ต้องเดิน เอาว่าลอยตามฝูงชนไปน่าจะดีกว่า บาร์ซาเขาเหมือนสำเพ็งประตูน้ำบ้านเราเลย เข็นกันให้จ้าละหวั่น รถเยอะแยะ ยังดีที่ไม่ค่อยมีมอเตอร์ไซค์มากมายเหมือนบ้านเรา

เดิมเคยเป็นโบสถ์ของศาสนาคริสต์นิกายออร์โธดอกส์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นสุเหร่า ปัจจุบันเป็นพิพิธภัณฑ์

เราอยู่ฝั่งยุโรป 3 วัน ยังรู้สึกเที่ยวไม่ทั่วเลย แต่ไปหาเพื่อนสนุกกว่า เกอค์ฮัน เพื่อนอีกคนหนึ่งมาปั่นนำเราไปนั่งเรือข้ามฝากไปฝั่งเอเชียไปหาเพื่อนอีกคนหนึ่งชื่อบูรัค ได้พบพ่อแม่และยายของเขา เป็นครอบครัวที่น่ารักมาก นั่งคุยกันอย่างมีความสุข เห็นแล้วอิจฉา 🙂 ยายของบูรัคทำอาหารแทบจะตลอดเวลา ตอนเรานั่งกินอาหารเช้า ยายก็เริ่มทำอาหารกลางวัน หลังจากกินข้าวกันเสร็จแล้ว เรานั่งคุยกัน ปรากฎว่าวัฒนธรรมของตุรกีก็มีการเรียกพี่ ป้า น้า อา เหมือนบ้านเราเลยแต่ไม่มีคำว่า “น้อง” เขาเรียกแค่ชื่อ เรื่องกิน มีอาหารหลากหลาย ร้านค้าเปิดถึงดึก ถ้าไปเดินตรงที่มีนักท่องเที่ยวเยอะ ๆ ก็จะออกมาเรียกลูกค้า จราจรคับคั่ง คิดจะถอยจะกลับรถก็ทำกัน ขายอะไรขาย เคยเห็นคนหนึ่งยืนขายน้ำขวดตรงสามแยก สถานการณ์เหล่านี้ทำให้นึกถึงเมืองไทยจริง ๆ

ไปอยู่บ้านบูรัค เราได้เรียนรู้ทั้งภาษาและชื่อของอาหารรวมทั้งความแตกต่างในการปรุงด้วย หวังว่าจะได้กลับมาเยี่ยมพวกเขาอีก ตอนเย็นบูรัคไปมหาลัย เราออกไปเดินเล่นกับแม่ของบูรัคถนนด้านทะเลมาร์มะรา เป็นทะเลที่เชื่อมระหว่างทะเลดำกับทะเลอีเจียน ซึ่งแยกตุรกีเป็นฝั่งยุโรปกับฝั่งเอเชีย

เย็นอีกวันหนึ่งบูรัคขับรถพาเราออกไปนั่งดื่มชาชมวิว จุดขายของเขาส่วนหนึ่งอยู่ท่ีชา แซนวิช และวิวมองข้ามไปฝั่งยุโรป เขาเอาเบาะมาให้รองนั่งและพิงหลังเป็นแถวยาวเลย

แล้วก็มาถึงเวลาที่เราต้องเดินทางต่อ พบกันก็ต้องมีวันลาจาก จะกลับมาเยี่ยมอีกแน่นอน

อืม..สงสัยว่าเราจะไม่สามารถละทิ้งแสงสีและความซิวิไลซ์ไปง่าย ๆ เพราะปั่นออกจากอิสตันบูลได้ประมาณ 10 กม.กว่า ๆ จักรยานเวชก็เริ่มมีเสียงอีก แต่ไม่ใช่เสียงเดิมนะสิ โจคิมลองโยกขาจานดูก็ปรากฎว่ามันหลวม เราสันนิษฐานว่าน่าจะเป็น เฮ้อ..เรียกไม่ถูกเหมือนกัน น่าจะเป็นกะโหลกจานหรืองัยนี่แหละ

ตอนที่เราเจอปัญหานี้ เริ่มเย็นแล้วสักสี่โมงเย็น เราอยู่ที่ปั้มน้ำมันแต่ที่นั่นไม่มีเน๊ต แต่เขาให้เรายืมไอแพดส่วนตัวส่งข้อความติดต่อเพื่อนทั้งสองคนและเจ้าของร้านจักรยานแต่เราไม่สามารถยึดไอแพดเขานาน ถ้าจะโทรศัพท์ไปหาเขาก็แพงมาก เราเลยพยายามปั่นไปหาปั้มที่มีอินเตอร์เนต แล้วก็ได้เจอผู้หญิงคนหนึ่งเขาช่วยเราคุยกับพนักงาน เวชคุยกับเดนิซ ซึ่งเป็นชื่อของเขา เดนิซว่าเขาเคยเห็นร้านจักรยานแถวบ้านเขา เขาแนะนำให้เราปั่นตามเขาไป ตอนแรกเราไม่ค่อยอยากเพราะกลัวว่าร้านที่เขาพูดถึงคงขายจักรยานแม่บ้านหรือจักรยานเฮลโหลคิตตี้ แล้วที่แย่กว่านั้นคือพอเราไปถึงร้านนั้นปิดและย้ายไปแล้วอีกตังหาก เดนิซขอโทษเรายกใหญ่ที่ไม่ได้รู้ว่าร้านปิดไปแล้ว แต่เขาก็เสนอว่าให้เราไปใช้อินเตอร์เนตบ้านเขา ปั่นไปอีกนิดนึง ตอนนั้นหกโมงเย็นแล้ว เดนิซเสนอให้เราพักบ้านเขาแล้วค่อยคิดการณ์ต่อไป ใจดีมากวันนั้นเขาอยู่บ้านคนเดียว เพราะลูกสาวตัวน้อยอยู่กับพ่อซึ่งแยกทางกัน

หกโมงเย็นแล้วนี่เนอะ ท้องไส้เริ่มหิวโหย เราก็เลยเข้าไปทำอาหารกันทำไปคุยไป เดนิซเริ่มสนใจทั้งทริปและผู้คนที่เราไปอยู่ด้วย เราคุยให้เขาฟังเกี่ยวกับ Warmshowers.org กับ Couchsurfing.org ให้เขาฟังว่าสมาชิกติดต่อกันอย่างไร เขาก็สนใจแต่กลับถามว่า ”แล้วไม่น่ากลัวหรือ” เวชก็ไม่กล้าพูดว่า ”แล้วที่เธอชวนพวกฉันมาพักที่บ้านนี่ไม่กลัวรึงัย??? 😉

วันรุ่งขึ้นเดนิซออกไปทำงาน ทิ้งพวกเราไว้ที่บ้านแถมหาของกินเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้อีกด้วย นี่คือความน่ารักชอบช่วยเหลือผู้อื่นของคนตุรกีที่เคยได้ยินได้ฟังได้อ่านมา แสดงว่ามันจริงอย่างที่คนอื่นเคยประสบมาสิเนอะ หลังจากตระเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย ปิดประตูล๊อคบ้านให้เดนิซ เราก็ปั่นกลับเข้าเมืองอีกครั้งหนึ่ง ปั่นตรงไปที่ร้านให้เขาซ่อมอีกที ที่จริงให้เขาล้างและเช๊คละเอียดก่อนหน้านี้แล้ว ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่เห็นปัญหาตรงนี้ ชักสงสัยว่ามันล้างจักรยานให้เราแค่นั้นหรือเปล่าหว่า ฮึ่มมมม…

เราเกรงใจบูรัคและครอบครัวเขาก็เลยต้องขอเกือบจะต้องขอร้อง ขอเขาไปอยู่โรงแรมแทน และวันนี้เอง ฮ่าๆๆ เป็นวันแรกที่ผมสั้น ๆ ของข้าพเจ้าได้บำรุงด้วยครีมนวดผม 🙂 หลังจากที่ส่วนใหญ่จะได้สระด้วยสบู่เหลวหรือดีหน่อยก็แชมพู แถมมีคอตตอนบัดใช้ด้วย เสียดายที่โรงแรมเต็มคืนนี้ ไม่อย่างนั้นจะขออยู่ต่ออีกวัน ชักติดใจและติดความขี้เกียจ