วันนี้เราคาดว่าจะปั่นไปถึงเมืองซอนกูลดัค (Zonguldak) เพราะ “บูรัค” เพื่อนที่เราเคยไปพักที่บ้านที่อิสตันบูล เขาชวนเราให้ไปเมืองบ้านเกิดของเขา บูรัคอยู่กับยายและเรียนอยู่มหาลัยที่อิสตันบูล พ่อและแม่เลยเดินทางไป ๆ มา ๆ ระหว่างอิสตันบูลกับซอนกูลดัค

เวลาเราพักที่โรงแรมส่วนใหญ่จะรวมอาหารเช้า ซึ่งดูน่ากินไปหมดไม่ว่าจะแยมหรือชี้ส ขนมปังอุ่น ๆ เลยรับประทานเข้าไปเสียเยอะ เลยต้องรอให้มันย่อยนานหน่อย กว่าล้อจะหมุนเกือบ 10 โมง ช่วงแรกทางยังเรียบไปถึงอีกเมืองหนึ่งใกล้ ๆ ชื่อ เอเรียลิ  เรามารู้ทีหลังจากเพื่อนอีกทีว่าเป็นเมืองที่ขึ้นชื่อเรื่องสตอร์เบอรี่เพราะปลูกและส่งทั่วตุรกีและยังมีอุตสาหกรรมเหล็ก ตอนเราปั่นผ่านวงเวียน เราเห็นสัญญลักษณ์ตรงกลางเป็นรูปสตอร์เบอรี่ทำด้วยเหล็ก และเพราะเป็นเมืองอุตสาหกรรม ทำให้มีรถบรรทุกมากมาย ตื่นเต้นอีกแล้วกับจราจร แฮ่… แต่พอพ้นจากเขตอุตสาหกรรมและออกนอกเมืองนี่ก็เจอเนินทันที หมอกเริ่มหนาขึ้น เพราะเป็นทางที่ด้านหนึ่งเป็นทะเลดำและอีกด้านเป็นภูเขาทำให้รู้สึกเย็นนิด ๆ แต่พอเริ่มปั่นไต่ขึ้นเรื่อย ๆ ไม่รู้สึกเย็นอีกต่อไป 😉 จากที่เช๊คในเน็ตเห็นว่าทางจะลาดขึ้นประมาณ 5% ระยะทาง 10 กม.กว่า ๆ เอาเรื่องเหมือนกัน ปั่นจนก้นชามือชาไปหมด โจคิมขาไม่แตะพื้นเลย แต่เวชแตะสองครั้ง 😉

เขาที่เราต้องข้ามไปหาอืซเลมและวอลคั่น

ระหว่างทางเห็นเขาวางขายสตอร์เบอรี่หลายร้านเลย ล่อตาล่อใจมาก พอมาถึงจุดสูงสุดของเขาลูกนั้นเลยต้องขอชิมสักหน่อย อืม…ชื่นใจ

ขอชิมหน่อย

ตอนขาลงไม่สามารถปล่อยลงได้เร็วนัก เพราะพื้นถนนขรุขระอยู่ระหว่างซ่อมแซม พอมาถึงจุด ๆ หนึ่ง เห็นรถบรรทุกจอดขวางอยู่มีตำรวจยืนอยู่ที่นั่นและทำสัญญาณให้เราจอด สอบถามนายตำรวจคนนั้น เขาว่าจะมีการระเบิดภูเขาเพื่อทำอุโมงค์ ให้รอประมาณ 15-20 นาที เฮ้อ..นี่ถ้าเรามาก่อนสัก 5 นาทีคงได้ปั่นสบาย ๆ โดยที่ไม่มีรถมากวนใจข้างหลังเรา เพราะอีกสักพักก็มีรถมาจอดข้างหลังเรายาวเป็นกม.ได้มั้ง ตำรวจคนนั้นก็น่ารัก ยืนเป็นเพื่อนเราชวนคุยจนกระทั่งมีเสียงระเบิดเบิ้มดังสะท้อนกับภูเขา ควันโขมงเลย และอีกสักพัก เขาก็ปล่อยให้รถขับผ่านได้ เราอยู่ข้างหน้าสุดเลยคิดว่าให้รถพวกนั้นขับไปก่อน พอไปกันหมดแล้ว เราก็เตรียมตัวที่จะปั่นต่อ แปรากฎว่าล้อหน้าโจคิมแบน!! นี่ถ้ารู้ว่ามันแบนตั้งแต่ต้น คงได้นั่งซ่อมไปด้วยรอเขาระเบิดไปด้วย

รอให้เขาระเบิดและกวาดเอาเศษหินออกจากถนนก่อน

แบนครั้งที่สองคราวนี้ล้อหน้า 😉

แต่ในที่สุด ซ่อมเสร็จเราก็สามารถปล่อยไหลเข้าเมืองได้ ตอนพักที่อิสตันบูลเราได้พบแม่ของบูรัค “อืซเลม” ที่มาเยี่ยมลูกชายและยาย เราได้ทำความรู้จักกันและสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว เหมือนรู้จักกันมานาน เราเลยตัดสินใจที่จะติดต่อกับอืซเลม เพื่อดูว่าเขาอยู่และสะดวกที่จะรับเราหรือไม่ และเราได้คำตอบว่าอยู่ที่ไหนให้โทรมาเดี๋ยวจะออกไปรับเลย 😉 และนัดเจอกับอืซเลมกับวอลคั่น (สามีของอืซเลม) เพื่อนของพวกเขาเห็นเราตอนอยู่ที่ปั้มนำ้มันเพื่อหาอินเตอร์เนตติดต่ออืซเลม แต่ไม่มีปั้มไหนมี เลยต้องส่ง sms พอเราได้เจอและทักทายกันแล้ว วอลคั่นบอกให้เราเอากระเป๋าและจักรยานขึ้นรถ เพราะบ้านเขาห่างจากตรงนั้นไม่ไกลแต่ต้องปั่นขึ้นเนินที่ชันมาก ๆ และมันชันจริง ๆ ขนาดนั่งอยู่บนรถยังมีความรู้สึกว่า ”ยังไม่ถึงอีกหรือ?” ทั้งโค้งทั้งชัน พอมาถึงบ้านพักเรามองเห็นจุดที่เรานัดเจอกันในเมือง ซึ่งจากข้างล่างมันเป็นห้างฯที่ใหญ่มาก แต่จากระเบียงบ้านอืซเลมและวอลคั่นมันกลายเป็นห้างฯขนาดจิ๋วไปทันที ใช่..ในที่สุดเราก็มาถึงบ้านและรู้สึกได้ถึงการต้อนรับอย่างอบอุ่นเป็นกันเองสุด ๆ

วิวจากระเบียงบ้านและจุดนัดพบไกล ๆ โน่น สูงมาก

อืซเลมเตรียมอาหารมื้อเย็นด้วยแกะอบ สลัด และอีกหลาย ๆ อย่่่างที่อร่อยมาก

อาหารฝีมืออืซเลม