Monthly Archives: April 2013

Day 42 (Sile – Karasu)

Earlier during this trip I wrote my blog posts in the evening of the same day. Now that routine has changed and I tend to write the day after instead. It is so hot during the day that taking a break to avoid cycling during the hottest hours and instead do the writing, photo management and other administrative things such as cycling and budget follow up seems to be a smart way to use our time. This time I just can’t avoid showing you how I am sitting writing this very blog post at a cafe in the town of Akcakoca with the Black Sea below me. There is however no internet here so the picture will be old when you see it.

Writing this blog post

Writing this blog post

Back to Day 42 – the day of the neverending rollercoaster.

The hilltop we camped at was at 75 meters altitude. Immediately after starting cycling we rolled down to 25 meters altitude and stayed there for only a few meters before starting climbing towards 200 meters where we also stayed for only a few meters. The day was characterized by numerous small hills that took us up and down without any really flat parts in between at all.

The climbs were not very high, but they were many and very hard in the mid day heat. We like to cycle in mountainous regions, but all short climbs today were on hills and not mountains. Going up to immediately go down again made us feel like never getting anywhere and everytime an uphill struggle ended with a quick descent we said to each other

– “is this downhill really necessary? Can’t we stay at the altitude we’ve just gained?”

Today's altitude profile

Today’s altitude profile

Not long after we started and were racing down a hill we saw a stone on the road. The one who rides first always warns the one riding behind for upcoming obstacles on the road such as potholes, large stones or crushed bottles. This time I was cycling first when I saw what I thought was a stone in the middle of the road. I pointed at it to warn Wej but when I got close to it I saw it was a turtle. Being in a curve in the middle of the road where sometimes large trucks pass is not the best place to be if you are a turtle. Wej who like most other Thai people consider turtles as sacred animals carefully carried it to the side of the road and released it in the grass close to a little pond.

Wej and the turtle before rescuing it from being crushed by cars

Wej and the turtle before rescuing it from being crushed by cars

After some 30 kilometers we needed a break and found a small gas station. We love gas stations and if we had counted all stations we have visited so far I think we would be somewhere around 150 by now. This station was not as fancy as many others but it had the free bathrooms for visitors to use and a tea house where the villagers sit and drink tea, gossip and play cards. Now the villagers were sitting outside, but being a little bit cooler inside we prefered to stay there. The owner was a young man and like at so many places before in Turkey he served tea and coffee free of charge. It seems like the hospitality of the Turkish people has no limits.

The cafe with some nice shade.

The cafe with some nice shade.

The last few nights we have cooked our own food on our multifuel stove. The fuel bottle was almost empty and this little gas station with the very personal service by the owner himself seemed to be the right place to buy 0.5 litres of petrol. The cost was 1.82 Turkish lira (7 SEK or about 80 euro cent) so the fuel price is not much different from in Sweden. We will see how long this bottle lasts but if we only use it a few times per week it will last for a month until we need to refuel.

Buying 0.5 liters of petrol.

Buying 0.5 liters of petrol.

We stopped in the town of Kandira to have lunch at one of the döner restaurants in the city centre. I really enjoy going to restaurants and try to communicate what I want to eat and then compare if I got what I tried to order or something else 😉

The guys and the döner roll in the lunch restaurant.

The guys and the döner roll in the lunch restaurant.

At the main square of Kandira there was a fountain with drinkable water. We filled our bottles and also rinsed our caps, gloves and sunprotecting sleeves. We put them on all wet and it was a relief that lasted less than half an hour when everything was all dry again.

It seems like a majority of the people in Turkey smoke. Someone said to us that smoking is in the blood of the turks. I guess that all that smoke brings other stuff into the blood as well but at the square in Kandira I found a sign that appeared to be part of some anti smoking campaign.

Anti-smoking campaign or just an ash tray?

Anti-smoking campaign or just a new design for public ash trays?

It seems that the Turks have taken measurements to keep their energy costs down in these times of ever increasing prices for oil and gas. Solar collectors with panels on the roof to let the sun heat water for use in kitchens and bathrooms seem to be very popular and can be seen on many roofs both in towns and on the countryside.

Solar collector on the roof.

Solar collector on the roof.

After a long break to have icecream, update our blog and finishing a huge two litre bottle of sprite (we wanted the bottle itself since it fits perfect in my large bottle cage) we continued to buy some vegetables to use in our dinner. The dinner is usually spagetti with canned tuna, tomatoes and some fried onions. Not very delicious but simple to make and cheap.

It was much cooler in the evening and when we finally got close to the coastal road along the Black Sea we started to search for a good spot to pitch our tent. It was not hard at all. On one side there was a huge road construction going on and we could easily have put up the tent there, but we would have been very visable to everyone passing by. Instead we opted for the opposite side, close to the forest and among some low bushes. The ground was flat and nobody could see us, nobody but half of Turkeys population of mosqitous which forced us to make a quick cooking and evening procedure.

Camping close to the road and behind some bushes

Camping close to the road and behind some bushes

ตุรกี Agva => Karasu

หลังจากที่เก็บเต้นท์ เรากลับเข้าสู่เส้นทางไปเมืองต่อไปคือคานดิรา (Kandira) วันนี้เราพยายามตื่นเช้าหน่อย แต่กว่าจะล้อหมุนตะวันสายโด่งอีกอยู่ดี เราคิดไม่ถึงว่าเขาสูง ๆ ต่ำ ๆ จากเมืองนี้อาวา (Agva จี ในภาษาตุรกี ออกเสียงเหมือน ”อ”) เพราะแค่จากจุดกางเต้นท์ที่เราไหลลงมาจากเนินเขา และหลังจากนั้นก็ขึ้น ๆ ลง ๆ จริง ขึ้น ๆ ลง ๆ ไม่มีทางเรียบตรงไหนเลย มิน่าเขาถึงไม่ค่อยปั่นจักรยานกัน แต่เราได้กำลังใจจากผู้คนทั้งบนท้องถนนและคนขับรถ คนที่นี่เขาอัธยาศัยดีมาก บางครั้งโบกมือไม่ทันแค่ผงกหัวโค้งให้เขาก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มหรือไม่ก็ทักทายเราก่อนเสียอีก อากาศเริ่มร้อนเหมือนเมืองไทย สักประมาณบ่ายโมง เริ่มทรมาน เฮ้อ..หนาวก็บ่นร้อนก็บ่นเนอะ คนเรา 😉 ช่วงนี้เราแวะเข้าปั้ม ไม่ได้ไปขอไออุ่นแต่ขอหลบแดด ที่ตุรกีนี่เขามักจะล๊อคอินเตอร์เนตคือต้องใส่รหัส เราก็ต้องไปถามและบางทีเด็กปั้มไม่รู้บ้างจำรหัสไม่ได้บ้าง ถ้าไม่มีเน๊ตเราก็ไม่อยู่นาน 🙂

ทางคดเคี้ยวไปเรื่อย เส้นทางเล็ก ๆ แต่รถบรรทุกค่อนข้างเยอะ แต่ไม่มากมาคันสองคันแล้วก็หายไปนาน อาจจะเป็นเพราะใกล้ ๆ นั้นเขามีโรงงานผลิตท่อแก๊ซ ใหญ่มาก รถบรรทุกคันหนึ่งสามารถบรรทุกได้อันเดียวเท่านั้น ส่วนใหญ่เราจะได้แรงเชียร์จากพี่รถใหญ่นี่แหละ น่ารักมาก ปั่น ๆ ไปเห็นเต่าค่อย ๆ ต้วมเตี้ยมขึ้นมาจากถนน แถวนั้นรถไม่ค่อยเยอะ แต่เรากลัวว่ามันจะไปไม่ทันฝั่งตรงข้ามก็จะแบนเสียก่อน ก็เลยคิดแทนมันและส่งมันไปอีกฝั่งหนึ่ง แต่ดู ๆ แล้วอีกฝั่งหนึ่งไม่เห็นมีน้ำเหมือนฝั่งตรงข้ามที่มันข้ามมา เลยส่งมันกลับไปที่เดิม สาธุ !!! ขอให้มันไปได้ตลอดรอดฝั่งด้วยเถิด

สาธุ!!! ขอให้เต่าน้อยปลอดภัยตลอดรอดฝั่งเถิด

สาธุ!!! ขอให้เต่าน้อยปลอดภัยตลอดรอดฝั่งเถิด


พอส่งเจ้าเต่ากลับข้างถนนเสร็จ เราก็กลับไปเล่นรถไฟเหาะต่อ ดีที่ไม่ได้ตีลังกาด้วย บางทีรู้สึกไม่อยากไหลลงเลย เพราะรู้ว่าพอลงสุด ๆ แล้ว มันจะขึ้นทันที แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ บริเวณนี้มีหมู่บ้านอยู่กันถี่ ๆ อ่านจากสายตาเขานะ คิดว่าเขาคงจะทึ่งเรา (เข้าข้างตัวเองไว้ก่อน 😉 เมื่อคืนเรานอนเต้นท์ก็เลยไม่สามารถชาร์ตอะไรได้สักอย่าง ช่วงนี้ที่ปั่นในตุรกี เราแวะปั้มเข้าห้องน้ำ เพราะดื่มน้ำเยอะและชาที่พวกเขาตั้งใจมาเสริฟให้ แต่ถ้าคืนไหนนอนเต้นท์ก็ต้องอาศัยปั้มขอชาร์ตแบตฯด้วย ส่วนใหญ่เราเลือกชาร์ตจีพีเอส เพราะสำคัญกว่าอุปกรณ์อื่น ๆ
มีหนุ่มน้อยมาชงกาแฟให้ดื่มด้วย

มีหนุ่มน้อยมาชงกาแฟให้ดื่มด้วย

กาน้ำชาอยู่ด้านบน ส่วนก๊อกข้างล่างเป็นน้ำเดือด เขาใส่น้ำชาครึ่งหนึ่งลงในแก้วแล้วผสมน้ำร้อนอีกครึ่งหนึ่ง

กาน้ำชาอยู่ด้านบน ส่วนก๊อกข้างล่างเป็นน้ำเดือด เขาใส่น้ำชาครึ่งหนึ่งลงในแก้วแล้วผสมน้ำร้อนอีกครึ่งหนึ่ง

ที่ปั้มนี้ เราเข้าไปถามว่าเขามีกาแฟมั้ย เขาบอกมี พอเราถามว่าเท่าไหร่ คำตอบคือ ”ไม่เป็นไร” ขนาดสั่งเอากาแฟยังไม่ต้องจ่ายเงินเลย ความใจดีของเขาคงไม่มีขีดจำกัดนะเนี่ย เห็นในร้านเขาดูโทรม ๆ เลยคิดว่าห้องน้ำคงจะดูแย่แน่นอน แต่เราจำเป็นต้องเข้า แต่พอเข้าไปกลับดูดีกว่าที่คิดยังกะอยู่คนละปั้มกันเลย ห้องน้ำที่ตุรกีเป็นแบบนั่งยอง ๆ เหมือนบ้านเรา ส่วนใหญ่ห้องน้ำผู้ชายจะเป็นแบบยอง ๆ ห้องน้ำผู้หญิงมีให้เลือกทั้งนั่งโถและยอง ๆ มีครั้งหนึ่งโจคิมเห็นว่าไม่มีผู้หญิงที่ปั้ม เดินเข้าไปใช้ห้องน้ำหญิงเฉยเลย 🙂

ปั่นต่อค่ะปั่นต่อ จอดนานเดี๋ยวเครื่องดับ วันนี้ออกเช้าหน่อยเลยทำระยะทางได้ดีกว่าวันแรก ๆ ที่ออกจากอิสตันบูล พักที่อิสตันบูลนานไปหน่อย กิจวัตรที่เคยทำเป็นประจำเลยเลอะเลือน 😉 คือถ้าเรานอนเต้นท์ส่วนใหญ่เราจะหาซื้ออาหารเช้าเช่น ขนมปัง, โยเกิร์ตและของสดเพื่อทำกินที่เต้นท์ และช่วงกลางวันเรากินได้ไม่มาก กินเยอะก็ง่วงและคงจุกด้วยถ้าไม่ได้พักสักหน่อย

อาหารกลางวันเบา ๆ จานนี้เรียกว่า กืซเลอเม่ Gözelme คือขนมปังแผ่นบาง ๆ ใส่ไส้มันฝรั่งหรือชีส

อาหารกลางวันเบา ๆ จานนี้เรียกว่า กืซเลอเม่ Gözelme คือขนมปังแผ่นบาง ๆ ใส่ไส้มันฝรั่งหรือชีส

อาหารเย็นที่ทำกันเอง สีสรรใช้ได้นะ

อาหารเย็นที่ทำกันเอง สีสรรใช้ได้นะ

พนักงานที่ร้านที่เมืองคานดิร่า ตอนพักเที่ยง คนข้างหลังเขาสนใจจักรยานมาก เดินออกไปดูหลายเที่ยว

พนักงานที่ร้านที่เมืองคานดิร่า ตอนพักเที่ยง คนข้างหลังเขาสนใจจักรยานมาก เดินออกไปดูหลายเที่ยว


หลังจากกินเที่ยงแบบเรียบง่าย พนักงานที่ร้านเข้ามาคุยด้วย สนใจว่าเรากำลังจะไปไหนต่อ พอเราบอกว่าจะปั่นไปกรุงเทพฯ เขาคงทึ่งเราอีกตามเคย 😉 พอออกจากร้านมาตรงจัตุรัสกลางเมืองเขา เห็นว่ามีก๊อกน้ำอยู่ เลยเข้าไปล้างหน้าและขยี้ถุงแขน ถุงมือ หมวก และทำให้มันเปียกแฉะ ๆ เพื่อคลายร้อน ใช้ได้ทีเดียว แต่ความร้อนช่วงกลางวันทำให้มันแห้งเร็วมาก อ้อ..มีอีกกิจกรรมหนึ่งที่ต้องทำที่ปั้มถ้านอนเต้นท์คือพกยาสระผมไปด้วย เข้าปั้มแล้วขอสระผมหน่อยที่ก๊อกน้ำแหละค่ะ

Day 41

Taking week long breaks upset our morning routines. After our brief visit to Sweden it took us a few days to get them back. Our week in Istanbul had the same effect. When we left the city we intentionally started to cycle at 2 PM to avoid the morning rush hours and we slept so long that we almost missed the hotel’s breakfast times.

Yesterday we planned to camp but ended up in a guesthouse because of the late start from Istanbul and late arrival to the town of Sile. This late arrival once again meant late bedtime followed by a late wake up.

We used our camping stove to boil some eggs in our room bring along and have as us lunch together with sandwiches. The guesthouse was located in a small square in Sile and had a partial view of the Black Sea that looked very blue this morning.

Tasty Gözelme for lunch

Tasty Gözelme for lunch


After only 7 km we got hungry and decided to keep our eggs and sandwiches for dinner instead and stopped for lunch at a small restaurant in the next village. We had ”Gözleme” which is a flat bread wrapped around cheese or meat and then fried. Very tasty indeed.

The first big upphill section started not long after our lunch break. The road took us up and down between 50 and 200 meters altitude. It also had lots of sharp turns and resembled a giant rollercoaster. It was a bit hard to ride but the surroundings were so beautiful that we didn’t think much of tough it was.

Oaks - just like at home

Oaks – just like at home


We had been told that this part of Turkey is very green and indeed it was. After we left the farmed areas and entered into the forest we felt like being somewhere else. The lush forest still had a light green nuance that certainly will be dark green in a few days. At some sections of the road oak trees dominated the forest and with all yellow and white flowers on the ground it looked quite a bit like southern Sweden during the peak of the summer.In other parts of this beautiful road pine trees dominated and we got a feeling of being high up on the mountains of northern Thailand.

We saw a lot of cattle along this way. Sometimes the walked around freely and ran into the forest when we cycled by. Other times they had bells and grazed the grassed fields. Their ringing bells that told their owners were they were a nice contrast to the sounds of the Harley Davidson motorbikes that went past us at regular times. This road seem to be good for not only cycling but also riding motorcycles.

Icecream break at a gas station

Icecream break at a gas station


We really loved the 20-25 km of cycling through the forest between the town of Sile and Teke village and we hope we will see a lot of similar landscapes further on.

We decided to quit cycling early today in order to be able to go to bed early and get back into normal morning routines. In the next town (Agva) we stopped at a gas station to go to the bathroom and while there we met two guys on motorcycles who we had tea with and talked to for more than an hour. One of them worked in the medical industry and had lived i Copenhagen for half a year. In Agva we bought some fresh vegetables to have with the spagetti dinner we intended to cook.

Wej riding off the main road towards the tent spot on the hill

Wej riding off the main road towards the tent spot on the hill


There are a few villages just outside Agva and after the last one on a hilltop we found the perfect spot to pitch our tent. The villages was within sight and after dinner when working with tent a flock of some 20 storks flew past our hill at low altitude. They are magnificent when they come sailing towards you at low speed and land on the tree tops below the hill. We don’t know much about storks, but maybe the trees on this hill was their bedroom. They took a few more flights around the hill in the sunset before they finally settled for the night. I have never seen so many storks flying at the same time and never so close. It seemed like they were playing around before going to bed and we really enjoyed watching them from a close distance.
Sunset and storks (look closely at the tree top and around)

Sunset and storks (look closely at the tree top and around)


I am writing this in the tent and as mentioned there are a couple of villages not far from this hill. Late in the evening and with only a few seconds time difference we heard the calls for prayer from the mosques in the surrounding villages. I have lived in an area of Bangkok where a lot of people from Thailand’s deep south live and I then got used to hearing calls for prayer from mosques, but even in that area the Buddhists were still the majority. Being in a country where Islam is the major religion and calls for prayer can be heard from various directions even when staying in a tent on a hilltop is truly exotic.
Room with a view...

Room with a view…

ตุรกี => มุ่งสู่ Sile ต่อไป Agva เลียบทะเลดำ

เมื่อวานได้ซ่อมจักรยานและพักผ่อนด้วยเพราะเวชเริ่มรู้สึกเจ็บคอ ตอนเช้าที่บ้านเดนิซกินยาเลย ธรรมดาจะปล่อยให้มันหายเอง แต่มาเที่ยวเนอะ ต้องรีบหาย หลังจากเช๊คอินที่โรงแรมแล้ว เอากระเป๋าวางไว้ที่ห้อง เราปั่นไปร้านจักรยาน หาอยู่่ตั้งนาน คนเยอะมากด้วยเพราะเขามีแข่งฟุตบอลกัน

แฟนคลับฟุตบอล

แฟนคลับฟุตบอล


พอหาเจอ เวชเข็นจักรยานเข้าไปในร้าน ส่วนโจคิมจอดอยู่หน้าร้าน เพราะในร้านไม่มีที่จอด เขาก็เลยคิดว่าล๊อคแล้วจอดไว้ข้างนอกก็ได้ แต่พอกดล๊อคดังคลิ๊ก ก็นึกขึ้นได้ว่า เฮ้ย..ไม่ได้เอากุญแจมาด้วย ปวดหมองเลย คิดไปคิดมา จะนั่งรถเมล์กลับไปเอากุญแจหรือจะตัดล๊อคทิ้งแล้วซื้อใหม่ ชักขี้เกียจนั่งรถไป ๆ มา ๆ เลยคิดว่าจะตัดล๊อคทิ้งแต่ก่อนที่จะทำอะไร พอดีเจ้าของร้านซึ่งเราเริ่มสนิทกับเขา โทรมาและให้คำแนะนำว่าเอาจักรยานของที่ร้านเขาปั่นกลับไปโรงแรมแล้วพรุ่งนี้ค่อยปั่นมาเปลี่ยน เฮ้อ..โล่งอกไป ล๊อคที่มีอยู่ก็ดีกว่าที่เขามีขาย

โรงแรมที่เราพักค่อนข้างดี มีเซาว์น่า สระว่ายน้ำ ที่ออกกำลังกาย แต่ก็ไม่มีเวลาลงไปใช้ เพราะกว่าจะกลับจากร้านจักรยานก็เย็นมาก เฮ้อ..เสียดาย

เช้าวันรุ่งขึ้นเราออกปั่นไปบนเส้นทางนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว เลยไม่ค่อยสนใจที่จะถ่ายรูปสักเท่าไหร่ อีกอย่างจราจรก็คับคั่ง อากาศเริ่มร้อนเหมือนเมืองไทย วันนี้ขึ้นเขาชันตั้ง 4 ตั้ง เมื่อยดี ประเทศตุรกีมีแต่เขา หาทางเรียบไม่ค่อยได้ ตอนที่เราปั่นขึ้นเขามาก็เห็นทะเลดำอยู่ไกล ๆ ชิเล่เป็นเมืองแรกที่ติดกับทะเลดำ ห่างจากอิสตันบูลประมาณ 70 กม. แล้วแต่ว่าอยู่ส่วนไหนของอิสตันบูลด้วย เพราะเมืองกว้าง 100 กว่ากม. ชิเล่อาจจะเปรียบเทียบกับชะอำหรือบางแสนบ้านเราที่ใกล้กรุงเทพฯ ก็ได้

เราออกสายมากเกือบบ่ายสามปั่นมาถึงชิเล่ก็มืดพอดี ห้องพักแพงเพราะเป็นเมืองตากอากาศของคนตุรกี และใกล้อิสตันบูลด้วยมั้ง แต่ก็ยังพอหาได้ ราคาแพงพอ ๆ กันกับที่โปแลนด์ เราเคยชินกับท่ีโรมาเนียและบัลแกเรียที่ราคาถูกพอใช้ เกือบได้กางเต้นท์ที่ชายหาดแล้ว ปั่นไปเจอวัยรุ่นสองคนพอดี ถามเขาว่ามีเกสเฮาส์อยู่แถวนี้มั้ย เขาบอกมีแต่ต้องขึ้นเขาไป เอ่อ..มันชันอยู่เหมือนกันเน้อ ถ้าปั่นขึ้นมีหวังยกล้อแน่ เลยเข็นกันขึ้นไป วัยรุ่นสองคนนั้นเขาคงสงสารเรา เลยเดินย้อนลงมาช่วยกันดันและเข็น ต่างคนต่างหอบ แถมยังช่วยถามคนแถวนั้นให้ช่วยติดต่อหาเจ้าของเกสเฮาส์ด้วย ใจดีจริง ๆ ที่แรกเต็มแต่เจ้าของพาเดินไปหาอีกที่หนึ่ง ก็ได้ที่นั่น คนที่นี่เขาพูดภาษาเยอรมันกันด้วยนะ ท่าทางคนเยอรมันจะมาเที่ยวกันเยอะ เพราะเห็นทางออกจากเมืองมีคำว่าลาก่อนเป็นภาษาเยอรมันด้วย ทุกทีไม่เคยเห็น

วิวจากห้องพัก เห็นทะเลดำไกล ๆ

วิวจากห้องพัก เห็นทะเลดำไกล ๆ


เราออกไปหาอาหารมื้อเย็นกัน และช้อปสำหรับทำกินตอนเช้า ได้ฝึกภาษา 😉 นิดหน่อย

เช้าวันรุ่งขึ้นเราต้มไข่ในห้องกินกันตอนเช้า เสร็จแล้วก็ออกเดินทางต่อ อากาศตอนเช้าค่อนข้างเย็น แต่พอโดนแดดก็อุ่น ๆ กำลังสบาย เจ้าของห้องพักแนะนำว่าอย่าไปทางเรียบทะเลดำ เพราะทางขึ้นลงเขาเพียบ เวชคิดไปเองว่าอีกทางหนึ่งเรียบละสิ หาใช่ไม่ ก็ขึ้น ๆ ลง ๆ เหมือนกันแต่อาจจะไม่โหดเท่าก็ได้มั้ง เส้นทางนี้สวยมาก ทางขึ้นเขาชัน ชมวิว มีร้านอาหารร้านกาแฟเป็นระยะ ๆ เหมือนเมืองไทยอีกแล้ว นี่ถ้ามีเวลาและงบประมาณแบบไม่อั้นละก็อยากจะแวะไปเสียทุกร้านเลย เพราะทุกที่มีเอกลักษณ์ของเขาเอง

ทางเขาระหว่างชิเล่กับอัควา เขียวชอุ่มอยู่ช่วงหนึ่ง

ทางเขาระหว่างชิเล่กับอัควา เขียวชอุ่มอยู่ช่วงหนึ่ง

ร่มรื่น

ร่มรื่น

มีต้นโอ๊คด้วย

มีต้นโอ๊คด้วย


วันนี้เราคุยกันว่าจะปั่นไม่ไกล กะว่าจะหยุดที่เมืองถัดไปคือ อัควา พอมาถึงอีก 500 เมตรก่อนจะเข้าเมืองเราแวะปั้ม ลองถามหาแผนที่ ที่เราถามทุกปั้มมาตลอดทาง แต่ก็ไม่มีขายและก็ยังไม่มีอีกเช่นเคย เวชลองถามเขาเรื่องกางเต้นท์ที่เมืองนี้ แต่คนขายของเขาไม่เข้าใจภาษาอังกฤษ พอดีมีีชายหนุ่มนักบิดมอเตอร์ไซค์เข้ามาซื้อเครื่องดื่ม เขาเข้ามาคุยด้วยและอธิบายว่าเราควรจะไปทางไหน ปรากฎว่า ไอ่น้องนี้เคยไปทำงานกับบริษัทยาที่เดนมาร์ก เคยไปเรียนที่อังกฤษ น้องชายยังเรียนอยู่ที่นั่น เราคุยกันอยู่นาน เขาแนะนำเราเรื่องอาหารว่าควรจะสั่งอะไรกินถ้าไปถึงเมืองนั้นเมืองนี้
Berk และครูสอนขี่มอเตอร์ไซค์ที่ตอนนี้กลายเป็นเพื่อนเที่ยว

Berk และครูสอนขี่มอเตอร์ไซค์ที่ตอนนี้กลายเป็นเพื่อนเที่ยว

Berk ขี้เล่นมาก เห็นเราตั้งกล้อง เขาก็โดดเข้ามานั่งให้ถ่ายรูป ;-)

Berk ขี้เล่นมาก เห็นเราตั้งกล้อง เขาก็โดดเข้ามานั่งให้ถ่ายรูป 😉

เราคิดว่าน่าจะหาที่พักที่เมืองนี้ได้ (ถูก) ก็เลยชะล่าใจ ปรากฎอยู่ไม่ไหว รู้สึกแพงไปหน่อย เลยปั่นย้อนออกจากเมืองแวะปั้มเดิม เติมน้ำล้างหน้า ซื้ออาหารและเครื่องดื่มและปั่นต่ออีกนิดหน่อยห่างเมืองออกไป หาที่กางเต้นท์แทน เราหาที่ได้ไม่ยาก เพราะเริ่มออกมาชานเมือง ได้กางบนเนินสูง วิวสุดยอด กำลังกางเต้นท์อยู่ เห็นนกกระสาบินกลับรังเป็นฝูงใหญ่ เราอยู่สูงอยู่แล้วเลยรู้สึกว่ามันบินอยู่บนหัวเรานี่เอง
จุดกางเต้นท์ของเรา วิวสวยแบบพาโนรามา

จุดกางเต้นท์ของเรา วิวสวยแบบพาโนรามา

และรังของนกกระสาอยู่ด้านหลังเขาที่เราไปกางเต้นท์

และรังของนกกระสาอยู่ด้านหลังเขาที่เราไปกางเต้นท์

Unplanned rest day and re-run of Day 40

Isn’t it amazing how much trust people can put in a total stranger? Deniz invited us to stay over night and before leaving for her job she said that we could stay in her apartment as long as we needed.

The evening before Wej had told Deniz that we often use a hospitality network for touring cyclists (warmshowers.org) to find peple who would like to host us for a night. She then told about the similar but larger network coachsurfing for ordinary travelers. Deniz then asked Wej if it isn’t dangerous to stay with total strangers…..

Dear Deniz – weren’t we total strangers to you when you met us at the gas station…? 😉

Anyway – we would like to express our gratitude towards Deniz who invited us – two complete strangers – to stay a night with her. Deniz is the perfect example of the famous Turkish hospitality and this kind of unplanned meetings with nice and interesting local people is one of the highlights on a trip like ours.

Besides having a half broken bottom bracket, Wej woke this morning with a a sore throat that made her unwilling to bike long distances. After sending some mails and talking to the owner of the bike shop we decided to go back to town, check in to a hotel and stay one more night in Istanbul while the bikes were repaired.

We booked a hotel via internet and started to cycle there to arrive when it was open for check in. The hotel looked nice and had a sauna and swimming pool that we planned to use, but never got time to.

As soon as we had checked in and put our luggage in the room we cycled the 9 km along the cycle path in the park that line the shore of the Marmara Sea. Normally our bikes are loaded with heavy panniers and we had not cycled without heavy load since 16th of February when we started our journey.

The bikes felt very strange. The stability we had got used to was completely gone and now they were light, lively and almost hard to control. Then one should know when at home I normally think that this bike is very stable and un-lively compared to the other bikes I have.

View from our window in Sile with the Black Sea in the background

View from our window in Sile with the Black Sea in the background


We found the bike shop and parked our bikes outside. The mechanic knew we were coming and took Wej’s bike inside. Since my bike was going to be parked outside while we were in the workshop I decided to lock it. In the same moment as I heard the click from my lock I remembered that the keys were in our luggage back at the hotel 9 km away….

Stupid, stupid, super stupid….

The process to exchange Wej’s bottom bracket took 20 minutes. The mechanic then turned to my bike and offered to cut open my lock and sell a new cheap lock. I was tired and angry with myself and was about to accept that offer when Bülent, the owner, called from the European side to talk to the mechanic about something else. The mechanic told him about my lock and Bülent then said:

– ”why don’t you let him borrow any of our rental bikes”

A really smart suggestion and both me and the mechanic felt stupid to not have thought about this before…. I am glad this suggestion came up before we cut my lock. If it had come later my anger would have reached a new dimension.

The toothpaste soup

The toothpaste soup


In the evening we had dinner on the hotel’s roof terrace. It was late and we only wanted something light to eat and ordered the soup of the day. After a week in Turkey we finally ate something we didn’t like. The soup had a too strong mint taste and I think the recipe was 3 parts water and 1 part Colgate tooth paste…. 😉

The toothpaste soup was back on the breakfast table but we then went for all other delights the hotel put up.

After breakfast it was time for me to finally accept the punishment for being stupid yesterday. I cycled the 9,5 km back to the cycle shop to pick up my own bike and then back again. Meanwhile Wej relaxed at the hotel – the privilege for not doing as dumb things as I do…

Altitude profile of today's cycling.

Altitude profile of today’s cycling.


We set off at 3 PM and took the same route out of town as last time. It was even easier now since we remembered the way and soon we passed Deniz house and continued towards town of Sile on the Black Sea coast.

The road was a major highway with two lanes and a wide shoulders and some really nasty hills that were a bit tough for us who had not cycled for a week. It was not the most interesting road to ride on but since we deliberately left Istanbul late to avoid traffic it was our only option if we wanted to reach Sile in the same day.

Our plan was to camp either on the beach or just outside town. Sile was however bigger than we thought and since it was late and we had no food to cook we decided to check in to a guesthouse instead.

This is written in our room while we cook breakfast and prepare lunch sandwiches while enjoying the view of the Black Sea that looks very blue today.

Boiling eggs in our room

Boiling eggs in our room

ตุรกี – อิสตันบูล

เราเช๊คอินที่โรงแรมที่เพื่อนชาวตุรกีช่วยจองให้ อยู่ใจกลางเมืองเดินเที่ยวได้สบาย วันแรกเราเดินเล่นไปที่ Galata bridge แหล่งที่เขายืนตกปลากันเป็นแถว ช่วงเช้าที่เราเดินผ่านเขาจะตกปลาตัวเล็ก ๆ แต่พอตกเย็นจะเป็นปลาตัวเรียว ๆ ยาว ๆ

ใส่สูทตกปลา เท่มะ :-)

ใส่สูทตกปลา เท่มะ 🙂

สะพานกาลาต้า ด้านล่างเป็นร้านอาหารยาวทั้งสองด้าน และที่เด่น ๆ คือแซนวิชปลา

สะพานกาลาต้า ด้านล่างเป็นร้านอาหารยาวทั้งสองด้าน และที่เด่น ๆ คือแซนวิชปลา

เราเดินเที่ยวตามถนนซอกซอยตามกระแสคนไป แทบไม่ต้องเดิน เอาว่าลอยตามฝูงชนไปน่าจะดีกว่า บาร์ซาเขาเหมือนสำเพ็งประตูน้ำบ้านเราเลย เข็นกันให้จ้าละหวั่น รถเยอะแยะ ยังดีที่ไม่ค่อยมีมอเตอร์ไซค์มากมายเหมือนบ้านเรา

ภาพฝูงชนใต้สะพานกาลาต้า

ภาพฝูงชนใต้สะพานกาลาต้า

ด้านในสุเหร่าสีนำ้เงิน

เพดานด้านในสุเหร่าสีน้ำเงิน

สุเหร่าสีนำ้เงิน

สุเหร่าสีนำ้เงิน

ด้านนอกสุเหร่าสีนำ้เงิน ดอกไม้เริ่มมีสีสรรมากขึ้น ดูสดชื่น

ด้านนอกสุเหร่าสีนำ้เงิน ดอกไม้เริ่มมีสีสรรมากขึ้น ดูสดชื่น

ด้านในของพิพิธภัณฑ์ Aya Sofya ดูพื้นที่ถูกขัดด้วยรองเท้าของผู้คนทั้งสมัยโน้นและสมัยนี้ ขัดจนมันจนเป็นคลื่นเลย

ด้านในของพิพิธภัณฑ์ Ayasofya ดูพื้นที่ถูกขัดด้วยรองเท้าของผู้คนทั้งสมัยโน้นและสมัยนี้ ขัดจนมันจนเป็นคลื่นเลย

เดิมเคยเป็นโบสถ์ของศาสนาคริสต์นิกายออร์โธดอกส์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นสุเหร่า ปัจจุบันเป็นพิพิธภัณฑ์

รถรางสมัยโบราณ ใช้แค่เส้นทางสั้น ๆ บนถนนอิสติคลาล = ถนนอิสระภาพ เป็นถนนที่มีชื่อเสียงของตุรกี ยาวประมาณ 3 กม. สถาปัตยกรรมเก่าแก่สมัยจักรวรรดิออตโตมัน

รถรางสมัยโบราณ ใช้แค่เส้นทางสั้น ๆ บนถนนอิสติคลาล = ถนนอิสระภาพ เป็นถนนที่มีชื่อเสียงของตุรกี ยาวประมาณ 3 กม. สถาปัตยกรรมเก่าแก่สมัยจักรวรรดิออตโตมัน

ร้านขนมของตุรกี Turkish delight อยากจะซื้อทั้งร้าน

ร้านขนมของตุรกี Turkish delight อยากจะซื้อทั้งร้าน

ถั่วมากมายหลายชนิด

ถั่วมากมายหลายชนิด

หอคอยกาลาต้า

หอคอยกาลาต้า

เราอยู่ฝั่งยุโรป 3 วัน ยังรู้สึกเที่ยวไม่ทั่วเลย แต่ไปหาเพื่อนสนุกกว่า เกอค์ฮัน เพื่อนอีกคนหนึ่งมาปั่นนำเราไปนั่งเรือข้ามฝากไปฝั่งเอเชียไปหาเพื่อนอีกคนหนึ่งชื่อบูรัค ได้พบพ่อแม่และยายของเขา เป็นครอบครัวที่น่ารักมาก นั่งคุยกันอย่างมีความสุข เห็นแล้วอิจฉา 🙂 ยายของบูรัคทำอาหารแทบจะตลอดเวลา ตอนเรานั่งกินอาหารเช้า ยายก็เริ่มทำอาหารกลางวัน หลังจากกินข้าวกันเสร็จแล้ว เรานั่งคุยกัน ปรากฎว่าวัฒนธรรมของตุรกีก็มีการเรียกพี่ ป้า น้า อา เหมือนบ้านเราเลยแต่ไม่มีคำว่า “น้อง” เขาเรียกแค่ชื่อ เรื่องกิน มีอาหารหลากหลาย ร้านค้าเปิดถึงดึก ถ้าไปเดินตรงที่มีนักท่องเที่ยวเยอะ ๆ ก็จะออกมาเรียกลูกค้า จราจรคับคั่ง คิดจะถอยจะกลับรถก็ทำกัน ขายอะไรขาย เคยเห็นคนหนึ่งยืนขายน้ำขวดตรงสามแยก สถานการณ์เหล่านี้ทำให้นึกถึงเมืองไทยจริง ๆ

อาหารเย็น ไม่เคยกินซ้ำกันสักวันเลย

อาหารเย็น ไม่เคยกินซ้ำกันสักวันเลย

มื้อเย็นอีกมื้อหนึ่ง ถ้าได้เป็นเพื่อนบ้านกับคุณยายของบูรัค มีหวังได้กลิ้งไปไหนต่อไหนแทนการเดิน

มื้อเย็นอีกมื้อหนึ่ง ถ้าได้เป็นเพื่อนบ้านกับคุณยายของบูรัค มีหวังได้กลิ้งไปไหนต่อไหนแทนการเดิน

ต่อด้วยขนมที่ทำง่ายอร่อย อุดมไปด้วยแคลอรี่เต็มอัตรา

ต่อด้วยขนมที่ทำง่ายอร่อย อุดมไปด้วยแคลอรี่เต็มอัตรา

ไปอยู่บ้านบูรัค เราได้เรียนรู้ทั้งภาษาและชื่อของอาหารรวมทั้งความแตกต่างในการปรุงด้วย หวังว่าจะได้กลับมาเยี่ยมพวกเขาอีก ตอนเย็นบูรัคไปมหาลัย เราออกไปเดินเล่นกับแม่ของบูรัคถนนด้านทะเลมาร์มะรา เป็นทะเลที่เชื่อมระหว่างทะเลดำกับทะเลอีเจียน ซึ่งแยกตุรกีเป็นฝั่งยุโรปกับฝั่งเอเชียSkärmavbild 2013-04-26 kl. 14.16.18

ทะเลมาร์มะรา แดดออกแต่ลมยังเย็น ๆ อยู่

ทะเลมาร์มะรา แดดออกแต่ลมยังเย็น ๆ อยู่

เย็นอีกวันหนึ่งบูรัคขับรถพาเราออกไปนั่งดื่มชาชมวิว จุดขายของเขาส่วนหนึ่งอยู่ท่ีชา แซนวิช และวิวมองข้ามไปฝั่งยุโรป เขาเอาเบาะมาให้รองนั่งและพิงหลังเป็นแถวยาวเลย

นั่งชมวิว ดื่มชาร้อน ๆ

นั่งชมวิว ดื่มชาร้อน ๆ

แล้วก็มาถึงเวลาที่เราต้องเดินทางต่อ พบกันก็ต้องมีวันลาจาก จะกลับมาเยี่ยมอีกแน่นอน

ออกเดินทางต่อ

ออกเดินทางต่อ

อืม..สงสัยว่าเราจะไม่สามารถละทิ้งแสงสีและความซิวิไลซ์ไปง่าย ๆ เพราะปั่นออกจากอิสตันบูลได้ประมาณ 10 กม.กว่า ๆ จักรยานเวชก็เริ่มมีเสียงอีก แต่ไม่ใช่เสียงเดิมนะสิ โจคิมลองโยกขาจานดูก็ปรากฎว่ามันหลวม เราสันนิษฐานว่าน่าจะเป็น เฮ้อ..เรียกไม่ถูกเหมือนกัน น่าจะเป็นกะโหลกจานหรืองัยนี่แหละ

ตอนที่เราเจอปัญหานี้ เริ่มเย็นแล้วสักสี่โมงเย็น เราอยู่ที่ปั้มน้ำมันแต่ที่นั่นไม่มีเน๊ต แต่เขาให้เรายืมไอแพดส่วนตัวส่งข้อความติดต่อเพื่อนทั้งสองคนและเจ้าของร้านจักรยานแต่เราไม่สามารถยึดไอแพดเขานาน ถ้าจะโทรศัพท์ไปหาเขาก็แพงมาก เราเลยพยายามปั่นไปหาปั้มที่มีอินเตอร์เนต แล้วก็ได้เจอผู้หญิงคนหนึ่งเขาช่วยเราคุยกับพนักงาน เวชคุยกับเดนิซ ซึ่งเป็นชื่อของเขา เดนิซว่าเขาเคยเห็นร้านจักรยานแถวบ้านเขา เขาแนะนำให้เราปั่นตามเขาไป ตอนแรกเราไม่ค่อยอยากเพราะกลัวว่าร้านที่เขาพูดถึงคงขายจักรยานแม่บ้านหรือจักรยานเฮลโหลคิตตี้ แล้วที่แย่กว่านั้นคือพอเราไปถึงร้านนั้นปิดและย้ายไปแล้วอีกตังหาก เดนิซขอโทษเรายกใหญ่ที่ไม่ได้รู้ว่าร้านปิดไปแล้ว แต่เขาก็เสนอว่าให้เราไปใช้อินเตอร์เนตบ้านเขา ปั่นไปอีกนิดนึง ตอนนั้นหกโมงเย็นแล้ว เดนิซเสนอให้เราพักบ้านเขาแล้วค่อยคิดการณ์ต่อไป ใจดีมากวันนั้นเขาอยู่บ้านคนเดียว เพราะลูกสาวตัวน้อยอยู่กับพ่อซึ่งแยกทางกัน

หกโมงเย็นแล้วนี่เนอะ ท้องไส้เริ่มหิวโหย เราก็เลยเข้าไปทำอาหารกันทำไปคุยไป เดนิซเริ่มสนใจทั้งทริปและผู้คนที่เราไปอยู่ด้วย เราคุยให้เขาฟังเกี่ยวกับ Warmshowers.org กับ Couchsurfing.org ให้เขาฟังว่าสมาชิกติดต่อกันอย่างไร เขาก็สนใจแต่กลับถามว่า ”แล้วไม่น่ากลัวหรือ” เวชก็ไม่กล้าพูดว่า ”แล้วที่เธอชวนพวกฉันมาพักที่บ้านนี่ไม่กลัวรึงัย??? 😉

ถ่ายภาพที่ระลึกกับเดนิซ

ถ่ายภาพที่ระลึกกับเดนิซ

วันรุ่งขึ้นเดนิซออกไปทำงาน ทิ้งพวกเราไว้ที่บ้านแถมหาของกินเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้อีกด้วย นี่คือความน่ารักชอบช่วยเหลือผู้อื่นของคนตุรกีที่เคยได้ยินได้ฟังได้อ่านมา แสดงว่ามันจริงอย่างที่คนอื่นเคยประสบมาสิเนอะ หลังจากตระเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย ปิดประตูล๊อคบ้านให้เดนิซ เราก็ปั่นกลับเข้าเมืองอีกครั้งหนึ่ง ปั่นตรงไปที่ร้านให้เขาซ่อมอีกที ที่จริงให้เขาล้างและเช๊คละเอียดก่อนหน้านี้แล้ว ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่เห็นปัญหาตรงนี้ ชักสงสัยว่ามันล้างจักรยานให้เราแค่นั้นหรือเปล่าหว่า ฮึ่มมมม…

เราเกรงใจบูรัคและครอบครัวเขาก็เลยต้องขอเกือบจะต้องขอร้อง ขอเขาไปอยู่โรงแรมแทน และวันนี้เอง ฮ่าๆๆ เป็นวันแรกที่ผมสั้น ๆ ของข้าพเจ้าได้บำรุงด้วยครีมนวดผม 🙂 หลังจากที่ส่วนใหญ่จะได้สระด้วยสบู่เหลวหรือดีหน่อยก็แชมพู แถมมีคอตตอนบัดใช้ด้วย เสียดายที่โรงแรมเต็มคืนนี้ ไม่อย่างนั้นจะขออยู่ต่ออีกวัน ชักติดใจและติดความขี้เกียจ

วิวจากห้องอาหารชั้นบนสุด เห็นแล้วนึกถึงบางแสนบ้านเรา :-)

วิวจากห้องอาหารชั้นบนสุด เห็นแล้วนึกถึงบางแสนบ้านเรา 🙂

Day 40

The decision from the evening before was to make a slow start after having been idle for six days. We took our time in the morning and had a long nice breakfast with the family, packed our bags and brought them and the bikes down from the 5th floor in the small elevator.

It was a lovely day with around 21 degrees and sunshine when we started the second segment of this trip at around 2 PM. I was wearing shorts from start and I was very happy for the weather.

Due to our experience when cycling into Istanbul we had been a bit worried about our exit from the city. It soon got evident that navigating out of Istanbul’s asian side was ten times easier than entering the European side. We also think that the timing in the early afternoon helped.

Our GPS’ map covers Europe and Istanbul but not so much more in Turkey so we took this last chance of getting electronic guiding. The cycling went very smooth, the hills were not so steep and the traffic limited by Istanbul standards.

Ready to start segment 2

Ready to start segment 2 towards Baku in Azerbadjan


After some 10 kilometers Wej complained that the sound from her bottom bracket was back. I listened to it and sure there was a sound, but not the same scratching sound. This time it was a clear clicking sound and it was too loud for us to ignore. As you understand we were not happy running into this problem with newly serviced bikes, but we were at least happy to be in Istanbul where we can solve the issue.

We turned into a gas station to inspect what was wrong. When grabbing the cranks firmly and rocking them a bit I could feel there was a play – the cranks felt loose and I could even see them moving. I tightened the bolt and the play decreased but didn’t disappear. I now got quite sure that the bottom bracket after all was was worn out and needed to be replaced. The problem was only how to arrange the replacement.

It was 4 PM and we were at one of the last suburbs of Istanbul and we needed to deicde to whether to turn back or move forward. Bülent – the owner of the shop that serviced our bikes had said we could contact him if we had any problems and he would direct us to other good shops he knew throughout Turkey.

We wanted to e-mail Bülent and our Istanbul friends and I went in to the gas station to ask if they had any wifi that I could use. The cashier told me there was no wifi, but that I could borrow his private ipad to send my e-mails. Wonderful people….

Calling with our Swedish phone in Turkey is really expensive so we really needed to again check our e-mails and we couldn’t use the guys private ipad the entire afternoon. We needed to be somewhere where there was a wifi and we decided to cycle back to a gas station we had stopped at some 2 km earlier and that we knew had wifi. Fortunately we made a misstake and took the wrong way there and ended up at another gas station. It didn’t really matter – we only needed some wifi so Wej went in to ask if they had.

I was standing outside watching the bikes and saw Wej talking to the people behind the counter, then to another lady who seemed to be a customer. They had a long conversation and when Wej came out she said that the woman lives nearby and knows there is a bike shop in her area that she would like to show us the way to.

We cycled behind her car for about a kilometer and when we came to the shop we met an empty window of a bikeshop that had moved elsewhere.

We still had not checked our mails to see if we had got any answers and we needed to get to the internet somewhere. The lady then said we could follow her home and use the internet in her apartment. We rode behind her for another 500 meter and entered a gate to an area of nice looking apartment buildings. She lived on the first floor and had her private lawn outside her living room where we could park our bikes.

The lady introduced herself as Deniz, ran into her house for some orange juice and and asked us to sit down in her little garden. Deniz are a few years younger than ourselves and she lives in this apartment with her young daughter, who this day was away with her father.

Deniz and us in her apartment

Deniz and us in her apartment


Once again we got a proof of the hospitality of the Turkish people as Deniz offered us to stay overnight in her house which we gratefully accepted. We had a nice evening together with lots of interesting discussions and laughs. Wej and Denice cooked the dinner while I tried to read on the internet to understand more about our technical problems and contact my turkish and Swedish cycling friends to try to settle the problem.

Anders at Veloform – our local bike shop in Göteborg – kindly sent e-mails late at night trying to make a diagnosis according to my description. Our Istanbul cyclist friends Gökhan and Burak helped in giving us addresses to other shops in Istanbul and finally I managed to get in contact with Bülent from the shop where we serviced the bikes on his private home telephone.

Bülent had two suggestions. Either he sends a service man by car to see us and do the repair on spot or we bike to his other shop on the asian side. Both have their advantages and in the time of writing this (early morning) we have not yet decided which option to go for so stay tuned in and you will know.

Rest days in Istanbul

Istanbul is a great city. It is huge, bustling, very old and due to its historical and strategic importance it has many interesting attractions to visit. The city sits on two continents with one leg in Europe and the other in Asia. In what other city can you leave your home on one continent in the morning to go to work on another and in the evening return to your home on the first continent? In that sense Istanbul is truly exotic.

Aya Sophia. First a church, then a mosque and now a museum

Aya Sophia. First a church, then a mosque and now a museum


We had three days to discover the city. We spent the first day to find the bike shop, planlessly walk around and sleep in the hotel room. The second day we went to visit the Blue Mosque and the Aya Sophia museum which are a must to any visitor to Istanbul.

Many of you have already been here and I won’t go in to the details about what to see in the city of Istanbul. I would rather like to tell about my impression of the city.

Shoe polisher at work while gossping with his customer

Shoe polisher at work while gossping with his customer


When in Istanbul we get the feeling of being at home in Bangkok already….

Just like Bangkok Istanbul can seem to be very messy with intense traffic on the streets and crowded footpaths. The sheer number of people and cars causes me to get a feeling of being one single ant in a giant ant colony that is not my own! I don’t know what to do and where to go… In Bangkok that is not the case, but here it definately is and I guess first time visitors to Bangkok get a feeling similar to the one I have now.

The busy passage under the Galata bridge

The busy passage under the Galata bridge

Just like in Bangkok a lot of attention seems to be paid to food and a lot of delicious things to eat are sold everywhere in everything from simple food stalls to expensive looking restaurants. We want to try everything but once our stomachs are full we can only look at the delights. Besides that, we do not know how the system of eating works, what food goes with what and so on and we feel we need a guide to the local cuisine.

Fresh vegetables and fruit for sale

Fresh vegetables and fruit for sale


Just like in Bangkok, the spiritual world is always close. In Bangkok there are all the temples and other places of worship and here in Istanbul are the many mosuques from whose minarets the exotic sounding call for prayer is sounded regularly. This ever present mix of spiritual life and the everyday life on the busy streets seem to be carachteristic for both cities.
Relaxing outside a mosque

Relaxing outside a mosque

Just like in Bangkok, the city’s nerve is a busy watercourse which the local people are proud of. Of course the Bosphorus is much bigger and busier than the Chao Praya river, but life seem to be centered around these two rivers in pretty much the same way. River cruises to admire the city are as popular in Istanbul as in Bangkok. Important historical buildings as well as fancy homes and restaurants are located side by side along the Bosphorus just like they are along its thai sister.

The Bosphorus and the intercontinental briddge

The Bosphorus and its intercontinental bridge


After three days in the city we made an appointment at our hotel with our friend Gökhan. He came and met us on his shining white Pinarello road bike and guided us when we slowly cycled towards the ferry that would take us away from the European side and on to the Asian continent. Normally we fly between Europe and Asia and the change in weather and culture is abrupt. This time it only required a 25 minute ferry ride across the Bosphorus to leave the European continent and on the Asian side it looked pretty much the same as the European side albeit a bit more quiet. It is hard to believe we are now on the same continent as Bangkok.

Neither Gökhan’s bike nor our own stayed shining clean for long – after a few minutes on the cycling path we ended up in a muddy construction site. Gökhan’s shining white bike got brown and ours too. We stopped at a beach side cafe to team up with our second turkish friend Burak who we would stay with for a few nights.

Gökhan and Burak stayed with us during their cycling trip in Sweden last November and it was great to have a re-union with them in their city.

Wej and Özlem - new best friends...

Wej and Özlem – new best friends…


Our plan was to stay with Burak’s family for two nights. He introduced us to his family and we immediately got very good contact with his mother Özlem. Had it not been for the language barrier I am sure we would have got very good contact with Özlem’s mother who lived in their apartment too. Now someone had to act as translator which slows down the communication. Wej is however picking up lots of Turkish words while they don’t seem to stick to my brain. Before we leave Turkey I bet Wej will be able to communicate quite a bit.

We ended up staying with the family for three nights and we immediately felt like being at home. We cooked food together, went for walks and had coffee and tea at cafes. Being close to each other in age Wej and Özlem seem to get extra close and were talking to each other non stop for three days

One thing I particularly liked was when Özlem taught me to prepare Turkish coffee and some turkish dishes. I then realized I have not worked in a kitchen for more about 2.5 months and I didn’t know until then that I had missed it.

Turkish coffee

Turkish coffee

One of the evenings Burak and Özlem took us in the car to the Bosphorus shore where we sat down on pillows on the river bank and had tea. It was a bit cold and windy, but it was a great feeling to sit there and see the lights from the busy centre of Istanbul’s European side while large ships sailed past us like giant shadows.

Preparing dinner with the family

Preparing dinner with the family


The family has their business in another town and the father Volkan was away when we arrived but came back the last afternoon. He was a jolly man always joking and he and Özlem took out Wej and myself to have tea and Turkish desserts at a fancy cafe on the main shopping street in Kadiköy on the Asian side. We ordered four different puddings and put them in the middle of the table and Wej and I still argue about which one was best. One thing is for sure though and that is that all four of them were wonderful. I wish we could find that sort of dessert puddings in Sweden too.

To sum up our stay in the great city of Istanbul we can say that it is a city we will surely return to. We have seen far from all we want to see, but we have got our bikes serviced, rested and stayed with our friends and made new ones. We will come back but maybe not for the tourist attractions, but to see the friends we now have here.

We want to extend our big thanks to Gökhan for booking our rooms, arranging the service of our bikes and guiding us over to Asia. We would also express a big thank you to the Yalciner family for taking so good care of us during three very funny days. We hope to see you all soon again 🙂

Leaving Istanbul

Our bags are now packed and we are leaving Istanbul within one hour. We have had some very pleasant days here staying first at a hotel and then at our friends’ house.

We are lagging behind in our writing and our intentions was to do a bit of writing when we were here. We have some drafts but we will publish them later, maybe tomorrow (Thursday) so please be patient with our slow updating.

We have spent 6 days in the city and they have generally been rather cold. Now when it is time to leave the weather looks great. +21 degrees and sunshine with the weathermen’s promise that it will get warmer the coming days.

Maintenance in Istanbul

A trip like this will take us both through populated areas with easy access to well stocked bike shops and through less developed or unpopulated areas where the supply of spare parts is close to zero.

When planning the trip we have carefully gone through what tools and spareparts to take along. We obviously carry spares for things that are very likely to break such as innertubes, brake cables and pads. Apart from that we have also decided to bring spares for items that although they are not likely to break, will cause a major problem if the really do break and are not heavy or bulky. Examples of such items are spokes, pannier hooks and derailleur hangers (swedish: växelöra).

Outside the bike shop

Outside the bike shop


A few parts on a bike are expected to last very long, require special tools for mounting and are either bulky or heavy to carry. We have decided to not carry spares for them and if they break it will be a showstopper. The perfect example of such a part is the bottom bracket (swedish: vevlager). To reduce the risk for any problems both bikes got new bottom brackets before we started.

A week ago when still in Bulgaria we cycled on a countryside road where the surface suddenly changed from asphalt to cobble stone right in the middle of nowhere. All cyclists hate cobble stone as it is truly unpleasant to ride on. After a couple of kilometers, the surface changed back to asphalt. I got happy again while Wej got very concerned since her bike had started to make an unfamiliar noise.

It was a rattleing noise that appeared for every turn of her cranks. First we suspected the vibrations on the cobble stones had moved her front derailleur slightly causing it to touch the chain. We checked the chain line, but no – that could possibly not be the problem. We continued to cycle and tried everything we could think of until we simply gave up.

The owner Bülent in the middle

The owner Bülent in the middle


The following day we spent a rest day in the Bulgarian town Elhovo and I cleaned her drive train and changed chain. When we started to ride the day after her bike was silent and we were happy again….. for about 15 km when the got noise back.

With 300 km left to Istanbul we thought that even if it was the bottom bracket that was causing the noise it would easily last until we reached the city. Wej’s bike continued to make sounds and especially when going uphill. Knowing that there were good bike shops in Istanbul we couldn’t care less – the bikes were scheduled for a major overhaul there anyway.

The first thing to do during our first rest day was to find the bike shop our local friend Gökhan had adviced us to go to. We walked there and after getting lost in the Egyptian spice bazar (nice place to visit by the way) we found the shop not far from the Galata bridge.

The shop was small but we immediately saw it was filled with high grade cycle parts and when we sat down to talk to the owner Bülent he told us he used to be a mechanic for the Turkish national cycling team. All this seemed very promising and Bülent offered us a total service for a very reasonable price. The service included cleaning the bikes and the drive trains, opening up all the hubs to clean and grease the bearings, taking out and inspecting the bottom brackets and adjusting things that needed to be adjusted.

Any genuine bike shop should have a clock like this :-)

Any genuine bike shop should have a clock like this 🙂


I have a dynamo hub and before we left I bought a transformer that when connected to the the hub will provide 5 volt in a USB outlet that we can use to charge our cameras and GPS. We left our home in a rush and I had no time to mount it and since special tools are required I have kept it until it was time for service. I showed it to Bülent who immediately replied:

– ”power plug – that is a simple thing to mount”

When we returned the following day, the bikes and drive trains were shining, our handle bars had new tape and my bike had the 5 volt USB outlet mounted on the stem. Best of all is that the noise from Wejs bike is gone. Bülent said the bottom bracket looked good but some dirt probably had god in and caused the noise. He also mentioned that he has good contacts with bike shops throughout Turkey and if there is any problem along the way we should contact him and he will direct us to the closest one.

For other touring cyclists who go to Istanbul and need to get to a good bike shop we can recommend the one we used. The contact details are as follows:

Pedal Bisiklet Sportif
Mimar Kemalettin Cad. No. 29
Sirkeci, ISTANBUL
Phone 0090 212 511 06 54
E-mail: mail@pedalbisiklet.com