Monthly Archives: June 2013

Crossing the Caspian Sea

The unreliable sailing times of the ferry from Baku to Aktau in Kazakstan led us to book our beds at the hostel for one night at the time. This would sooner or later lead to problems since new guests kept coming all the time.

We don’t know if it was to get rid of us or if it was of pure concern, but the lady who runs the hostel kept calling the ferry company several times each day to check if there would be any ferry. On Thursday morning she said it might be one on Friday, but when Friday came it turned out that there wasn’t going to be any departure that day. We asked if we could stay one more night at the hostel and although a bit problematic, the owner managed to let us stay by squeezing in some newcomers in her own apartment.

The Magnificent Seven...

The Magnificent Seven…

With all our visas ready we spent a few hours visiting the Swedish honorary consul in Baku who is a friend of a friend back home. It was great to sit down and talk in Swedish to someone else but ourselves. The consul invited us for a midsummer night dinner the following day.

During our stay in Baku I have serviced our bikes and Wej’s back tyre isn’t in the best condition so I moved it to the front wheel instead where it will wear out more slowly. We can’t count on finding any good bike stores in central asia so our plan was to buy a spare tyre in Baku to carry just in case of the unlikely event that some of our tyres blow up, are cut by sharp rocks or simply worn out.

Since Wej’s tyre was in a worse condition than we had expected we went to a bike store to buy not only a spare tyre, but also a completely new tyre for Wej. At the bike shop we met Magsud who has a summer job in the store and is a serious MTB rider. Magsud speaks very good English and we got his phone number in case we needed any help.

When cycle touring in far away countries it is a dream to visit a well stocked bike shop

When cycle touring in far away countries it is a dream to visit a well stocked bike shop

When the Friday evening came we were still waiting at the hostel but on Saturday morning the hostel owner told us there would be a ship later that day. She also had a new group of visitors coming in so she almost chased us away.

We were really confused because the hostel owner seemed to have a good contact at the ferry terminal, but her English wasn’t good enough to pass the details in the information on to us. We sent a message to Magsud who dropped by on his way to work and he translated all the information so that we could make a fact based decision.

Common picnic lunch

Common picnic lunch

The information we got was that the ferry would indeed leave that day (Saturday) and she had reserved tickets for us and that we should be at the port at 8 PM on Satuday evening. The hostel was by now soon full of new guests and we all packed our bikes and cycled to a nearby park where we decided to have a common picnic lunch and then spend the afternoon by just hanging around.

After picnic....

After picnic….

There will be a big army parade on June 26th and the Bulevar street (beach road) and the road leading into the port was closed for rehearsals. Earlier during the day someone in the group had tried to ride to the ferry terminal to check the status but had been turned away by soldiers.

When it was time to leave for the port we were afraid that the army would turn us away so we called Magsud who once again came by and rode with us to the terminal. He did an excellent job in telling the soldiers that they had to let us through and when we rode by all the army vehicles parked for the coming parade it felt like an invasion was under preparation. There were hundreds of tanks, rocket launchers and troop transport vehicles parked in straight lines.

A similar ferry to the one taking us to Aktau

A similar ferry to the one taking us to Aktau

Once we arrived at the port around 7 PM on Satuday we found there was nothing. The ticket office was empty and the ferry was not in port. A group of German motorcyclists were already waiting there and they told us (one of them spoke excellent russian) that the lady who sells the ticket would come at 10 PM and that we would be able to board at midnight.

The ferry between Baku and Aqtau is not a regular passanger ferry, but a ship that transports train carriages across the Caspian Sea. It sails when there is enough cargo and when the weather conditions permit.

The deck in the aft of the ferry. Railway cars and the monster car from a National Geograpy photo team

The deck in the aft of the ferry. Railway cars and the monster car from a National Geograpy photo team

This is how railway cars are shackled on a ferry

This is how railway cars are shackled on a ferry

We all got very excited when the ferry finally arrived in the Saturday evening but there lady in the ticket office was still absent. We spent our time waiting in an old shed and we had two 2.5 liter bottles of beer to share so the time passed easily 😉 Around midnight we learned that the lady selling tickets would come early in the morning instead. Rumours said that we could board the ferry before and pay straight to the captain afterwards, but we decided to spend the night at the shed.

We want to board....

We want to board….

7 cyclists, 5 motorcyclists and a lone french backpacker spread out their sleeping matresses on the ground and fell asleep only bothered by mosquitos and the squeeking sound of railway cars being pushed on and off the nearby ferry.

Sleeping at the shed in the port

Sleeping at the shed in the port

We woke up around 6.30 on Sunday morning and packed our equipment and had some bread with jam for breakfast. At 8.30 we went to the ticket office to buy our tickets. Finding the port and the ticket office and then buying the ticket is rather complicated and I have read numerous journals on the web about travelers running into all sorts of problems and that the lady selling the tickets is a witch.

Buying tickets to the ferry

Buying tickets to the ferry

For us it was very smooth. The german motorcycle rider who spoke fluent russian helped us and the lady at the ticket office is certainly not a witch. She was actually very nice and smiled and joked all the time.

With tickets in our hands and our bikes loaded we were ready to board the ferry, but again nothing happened. We spent a few more hours waiting at the shed that now started to feel like our home.

Bikes loaded and ready for boarding

Bikes loaded and ready for boarding

Sometime around noon on Sunday we were waved to the customs and immigration booth. Once again nothing happened and we had to wait another hour before being called inside to get our travel documents checked.

Waiting outside the customs office

Waiting outside the customs office

At 2 PM on Sunday we could finally roll over the gangway and park our bikes among the railway cars. The ferry only takes 12 passengers and we were 15 in total which caused some problems. We were told to wait in the passenger’s mess and we all quickly fell asleep. Being onboad the ferry didn’t mean that we were getting any closer to Kazakstan though. It took another 3 hours before the ship finally set sail and left the Baku’s port at about 5 PM on Sunday afternoon.

Parking and securing the bikes on cargo deck

Parking and securing the bikes on cargo deck

We spent the good part of the Saturday day sitting and waiting in the park and then 22 hours by waiting at the shed and in the ferry before we really departed Baku.

Finally... Bye bye Baku

Finally… Bye bye Baku

The ferry company has two ships on this route, one old and one that is newly built. We are on the old ship (Agdan) and we are surprised that the ship isn’t in as bad condition as we had expected. The only drawback is that there has been a misunderstanding about our reservation and there wasn’t beds for all of us (bunk beds). A crew mate was ordered by the captain to give up his cabin for Wej and me and our friends slept on their own matresses in the passenger’s mess.

Our, or actually a crew member's cabin

Our, or actually a crew member’s cabin

We feel safe with proper life boats

We feel safe with proper life boats

The main income for Azerbaijan comes from oil export and after leaving the port in Baku we sailed passed hundreds of oilrigs before we enjoyed a lovely sunset at sea followed by a bright fullmoon.

Passing one of the many oil rigs in the Caspian Sea

Passing one of the many oil rigs in the Caspian Sea

We felt just like we were on a cruise and the only thing we lacked was some entertainment onboard but I guess the crew isn’t prepared to set up any shows for only 15 passangers who are now only thinking about the coming ride through the desert….

Caspian sunset

Caspian sunset

On Monday afternoon we could see land on the Kazak shore of the Caspian Sea and we all hoped we would be able to get off the ship and cycle into town to buy some supplies for the coming days. Then the captain dropped the anchor……. 🙁 Soon after we were informed that there were no available space for our ship in the docks and we had to wait until perhaps 10 PM on Monday evening. Arriving to a new country and city that late is not very pleasant and we asked if we could stay onboard until Tuesday morning. The captain said he would try to see if it would be possible to arrive later and after an hour or two we got the message we would arrive early Tuesday morning instead.

Enjoying the last view of the horizon at sea. Next time will be in Thailand

Enjoying the last view of the horizon at sea. Next time will be in Thailand

When we were loading our bikes on early Tueday morning to be ready to disembark, we got new information telling that there harbour workers had a shift change and that we would have to wait 2-3 more hours before being able to leave the ship and go to thorugh customs which they say will take around 3 hours.

We arrived at the port in Baku on Saturday afternoon and will be cleared to start cycling in the early afternoon on Tuesday. For the time being we have been onboard this ship for 44 hours and we expect it to be 46 in total. That’s a lot of time to sail 450 km across the Caspian Sea…. Next time we should maybe cycle around it instead…. 😉

Wej in the ships only corridor

Wej in the ships only corridor

The good thing in all this is that we didn’t have to pay for the second night onboard and the extra dinner and breakfast that we would be served. The ticket prices was 110 USD and if we count the two nights of accomodation, two breakfast, lunches and dinners served, then it is not a bad price at all, but I would be happy to pay another 10-20 USD to get working toilets. They all stopped working in the Monday evening and I will spare you the description of look and the smell of the bathrooms 🙂

The very long wait for the ferry and the 46 hour long ferry ride itself has been interesting. In our western societies time is money and we are not used to wait for something to happen sometime which could be this afternoon or three days later. We want exact dates and times and feel unproductive and get restless and upset when there is no reliable information available about when things can be expected to happen.
SONY DSC

Tug boat in Aktau harbour

Tug boat in Aktau harbour

I have during my trips to other far away countries often found that people seem to be able to not get restless when they wait for something to happen. Things will happen when they happen and maybe we stressed westerners who always want to be productive have something to learn. At least for us the experience with the ferry across the Caspian Sea has been a good lesson of how life is for many people around the world and I think we all have learned quite a lot from it this part of the adventure.

Moon rise at sea

Moon rise at sea

Chasing visas in Baku

We submitted our visa applications at the Kazak embassy when it opened on this Tuesday morning. The officer told us our visas would be ready by Friday which was one day later than we had hoped. The good news was that he didn’t keep our passports during the time.

The following day (wednesday) the three cyclists we got to know in Tbilisi came to our hostel. We met Bartek (Poland) first time at the guesthouse in Batumi and first time we met Simon (New Zealand) was at the gas station outside Gori when Wej’s knee problem had got worse. They were riding with Marko from Slovenia who we met when he rested in the shade of a tree outside Bojormi. They had cycled together from Tbilisi to Baku at high speed to be able to apply for some central asian visas before the weekend.

We followed them to the Uzbek embassy to see where it was located. They all had letter of invitations (LOI) for Uzbekistan and would get visas on the spot. Our LOI wasn’t ready yet and we were afraid our friends would get their visas quickly and sail away with the next ship and leaving us to cross the Kazak and Uzbek deserts on our own,

Sine they had gone too late to the embassy the consul told them to come back to pick up their passports the following day when the embassy’s consular department actually was closed. When we all returned to the hostel we had got our own LOI e-mailed to us two days quicker than promised. The owner of the hostel told us there would be a ferry sailing to Kazakstan on Friday and this message was great but even if we now had our LOI:s we still had to get the visas.

The Uzbek embassy was going to be closed the following day (Thursday) but since our friends had made an appointment to pick up their passports we joined them to get inside. Once we were there the consul wasn’t too happy of seeing more visitors outside opening hours, but he was kind enough to grant us our visas on the spot too.

With our Uzbek visas stamped into our passports we hurried to the Kazak embassy. It was only Thursday and the passports wouldn’t be ready until Friday, but we took a chance. The consul immediately recognized our faces and said ”I told you to come on Friday, but I will check if your visas are ready”. We waited patiently outside his office and when we heard the sound from his printer the hope of being able to sail on the same ferry as our friends grew.

Our passports had now visas for Kazakstan, Uzbekistan and China and I felt just as relieved as after having a tough test a university. It was party time…..

In the Friday morning we got the news that there wouldn’t be a ferry to Kazakstan that day after all. We are 7 cyclists at our hostel who want to get across the Caspian and we discussed what to do. Some of us were under more time constraints with their Azeri visas soon expiring and the thought of flying across the Caspian once again returned.

When I write this it is Saturday afternoon and we have got information that a ferry is on its way into harbour and that we should be at the ticket booth at 8 PM. We hope that the ferry will sail some time during the night and arrive in Aktau on the Kazak side of the Caspian Sea during Sunday or early Monday.

From Aktau we expect some rough riding through the dessert to the town of Beyneu. It is 400 km through the dessert. Our plan is then to take one rest day in Beyneu before continuing on an even more horrible road to the Uzbek border.

Uzbekistan requires travelers to register every 72 hours. The registration is done by checking in to a hotel where foreigners are allowed to stay. From the border to the nearest point of registration it is 370 km of pure desert so we are looking forward to some interesting days of cycling.

Day 67-70 Cycling through Azerbaijan

The last few hours up to the border to Azerbaijan was slightly uphill and the heat was intense. We spent our last coins in the Georgian currency Lari by buying 4 pieces of chewing gum at a shop 50 meters from the border.

Exit Georgia...

Exit Georgia…

A georgian border guard asked for our passports, flipped through my passport several times and asked if I had another passport too. I do have a second passport but that was already delivered to Baku and I couldn’t understand the reason for his question.

After another minute of careful inspection of my passport the officer asked ”when and where did you enter Georgia?”

I replied ”June 20, at the border south of Batumi”. The officer then told me there was no entry stamp in my passport. He flipped through the pages once again and then he looked closely at the azerbaijan visa sticker and told me that it looked like the azeri consul must have put the visa sticker right on top of my entry stamp to Georgia. He mumbled something about ”stupid consul” and told me it wasn’t my problem, took my passport and went to check my entry date in his computer system before givingin me my exit stamp.

Georgia is a country I have started to like. They have made big progress when it comes to moving the society away from the old soviet heritage. One thing I learned during my stay was that just like elsewhere in the former soviet union corruption was rampant in Georgia. In 2005 the government took the drastic decision to fire 95% of the police force and start over with new officers who got a salary increase of several hundred percent. I bet there were lots of influential people who were not so satisfied with this but now Georgia’s police force is ranked as being on western european level when it comes to corruption.

Our entry into the country was late in the afternoon and we stopped in the first city to get some cash before continuing out of town to find somewhere to pitch our tent. We found lots of potential camp sites but they all had some drawbacks, but during a fast speed down a hill Wej dropped one of her water bottles and when we stopped to pick it up we saw a great camp site just some 50 meters beside the road.

Campsite. Soon 85 cattle and a cowboy on his horse were to arrive

Campsite. Soon 85 cattle and a cowboy on his horse were to arrive

We love eating good food but we let professionals take us on culinary excursions in the local cuisine. When we cook ourselves we stick to some simple basic food and today was the third day in a row when we ate spagetti with a sauce consisting of tomato paste, onion and fried salami. Good taste, but it starts to be boring by now.

In the morning we found out that we had camped in a field where cattle graze and as we were preparing our morning coffee we saw one, two, three and many many more cows coming walking through the gate into the field where we had stayed. Behind the long row of cattle was a guy on a horse – a true cowboy. He closed the gate behind the cows and came over to talk to us. As usual the language barrier was too great to overcome, but this was a cowboy of the 21 century. He soon pulled out a smartphone of his pocket and we could communicate via his google translate app…..

The cowboy and I...

The cowboy and I…

The cowboy told us to drop by his house further down the road and have a cup of tea and then left us. Half an hour later when we were cycling along the road we heard the sound of a galloping horse behind is. It was the cowboy who was anxious we would miss his house and had hurried to catch up with us.

The cowboy, his niece and nephew and Wej

The cowboy, his niece and nephew and Wej

The cowboy lived with his grandmother and brother’s family in a small house. his grandmother was a colorful and decisive old women who countiously shouted out orders to the people around her. The cowboy just nodded and smiled to us as a sign of not taking her seriously.

Just like in Turkey they served their guests tea but here they but some leaves of mint in the tea glass to make it mint tea.

Mint tea

Mint tea

After having some tea we continued our ride along the valley with the snow capped mountains of the great Caucasus on our left. The landscape was very green and we very often found ourselves riding through alleys with large trees on both sides.

It was a hot day and in the afternoon the heat was so intense it was almost impossible to cycle. We decided to take a rest at the first possible place that could offer us shade and something cold to drink. Three large trucks parked beside the road made us hope for a cafe or restaurant but when we got close we found three truck drivers preparing lunch in the shade between their trucks. They were driving in a caravan from Turkey to Baku and since they were turkish it didn’t even take half a minute until we were invited to share their lunch of fried fish, fresh salad, Trabzon bread, cold water and turkish tea. These guys showed that the turkish hospitality is extended beyond the borders of Turkey…. 🙂

Lunch with the Turkish truckers

Lunch with the Turkish truckers

During the late afternoon the heat was so intense that I developed a rash on the inside of my thighs and needed to get a proper shower and not only a wash with my water bottle. Lucky us to find that AZ Petrol in the next town runs its own motel. It was a bit expensive but it had AIRCONDITION 🙂 Dear readers and followers – not so many months ago we sought indoor shelter to stay warm, now we go indoors to enjoy AC….. 🙂

We rode through Georgia with an simple map we got second hand from a Thai touring cyclists we met in Batumi and it worked fine. When we entered Azerbaijan we didn’t even have a simple map – we had none and just follewed the road signs.

While we still were on the Georgian side of the border we could see mountains growing bigger and bigger as we got closer and once inside Azerbaijan we rode parallell to the mountains. The first few days the landscape was very green and there were forests everywhere and cattle were grazing on the grassy fields. We highly enjoyed this kind of landscape but 1,5 days before entering Baku the landscape changed dramatically.

After a giant climb to Gabala city it was time to find somewhere to sleep and we ended up at a little local bakery just outside the town. We asked the owners if we could camp in their garden and they didn’t only allow us to stay there. They also provided us with fresh bread.

On our fourth day in Azerbaijan the landscape changed from very green to a brown, dry semi dessert. The shade was gone and the heat got even worse. Our plan was to get to the city of Samaxi where we would try to camp. We knew there would have to get across a valley with a steep downhill followed by just as steep uphill section. It wasn’t hard to ride down, but the climb out of the valley was the steepest so far on our journey. It was in fact so steep that we almost had to push the bikes. We rode at 3-4 km/h and often stopped to rest.

It may not look steep on this photo but I can guarantee it was in reality

It may not look steep on this photo but I can guarantee it was in reality

In Samaxi we soon found another AZ Petrol station and we stopped to wash ourselves at their restroom. When the owner asked where we were going to stay we quickly asked if he knew where we could camp. He pointed to a lawn just across the street. Since our plan was to start riding at 5 AM we thought we could as well just sit and sleep at a hidden corner at the gas station. After having had dinner at the gas station’s cafe the owner suggested we could sleep in the prayer room of the gas station. We parked our bikes inside the prayer room and then fell asleep on the thick carpets.

Living on a prayer... ;-)

Living on a prayer… 😉

There is not much to say about the ride into Baku. It was 120 km across a dry semi dessert and I found the views rather boring. We stopped in a few small towns to have a cold drink and on top of one of the hills there was a large stall selling melons. We stopped there to buy one, but was offered one for free 🙂

Melons for free only for cyclists

Melons for free only for cyclists

Riding into Baku was rather uncomplicated. The city only has 2-3 million people and we followed the signs into the centre and then used our map from the guide book to get to the hostel in the old town that we had planned to stay at.

อัซเซอร์ไบจาน => จาก Balakan (บาลาคัน) Qabala (คาบาลา) Samaxi (ชามาเคอะ) เข้า Baku (บาคุ)

เมื่อวานเราคุยกันว่าจะออกกันแต่เช้า สุดท้ายก็ไม่เป็นผลเพราะเวลาที่แตกต่าง เช่นเมื่อคืนที่จอร์เจีย 5 ทุ่มแต่ที่อัซเซอร์ไบจานเที่ยงคืน หุหุ .. ยังหาข้ออ้างไปเรื่อย 🙂 🙂 เวชเป็นคนตื่นยาก ขี้เซาต่อให้นอนเร็วแค่ไหนก็ไม่สามารถตื่นเช้าได้ 🙂 เฮ่อ…แต่ต้องพยายามล่ะ เพราะได้ข่าวจากเพื่อนสองคนชาวอังกฤษ “นิคกะทอม” เขาเริ่มปั่นตั้งกะตี 4:30 เอ่อ…ตอนทำงานยังไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้เลยนะเนี่ย คงต้องพยายามทำให้ได้ เพราะไม่อย่างนั้นได้ถูกย่างในทะเลทรายแน่ ความศิวิไลซ์จุดสุดท้ายคงจะเป็นที่บาคุนี่แหละ พอข้ามไปเอเชียกลางเมื่อใด เมื่อนั้นข้าพเจ้าจะแปลงร่างเป็นแบทวู้แม่น ปิดน้าปิดตาปิดคอให้หมดเลย

ยังมีข้ออ้างอีกข้อหนึ่ง 🙂 คือตรงที่เรากางเต้นท์เป็นเหมือนที่ที่เขาเอาวัวมาปล่อยให้เล็มหญ้ากัน วัวเดินกันเป็นแถวยาวเข้ามาเลย และก็เห็นหนุ่มน้อยคนหนึ่งขี่ม้าตามหลังวัวเกือบร้อยตัวเข้ามาแล้วก็ปิดรั้วไม้ง่าย ๆ ของเขา เราก็รีบทักทายเขาก่อน ตอนแรกกลัวว่าเขาจะต่อว่าเราว่ามากางเต้นท์ในที่ของเขาโดยไม่ขออนุญาติ แต่กลายเป็นว่าเขากลัวว่าเราจะถูกงูมาเล่นงานเสียมากกว่า เพราะงูชุม เราก็เห็นด้วย เพราะเห็นงูแผ่นเยอะเหมือนกันตามถนนที่ปั่นผ่านมา ดูเขาสนใจเต้นท์และเครื่องไม้เครื่องมือของเรามาก ขอลองนั่งหน้าเต้นท์ ขอถ่ายรูปกับเรากับจักรยาน จนกระทั่งเราเก็บทุกอย่างและพร้อมที่จะออกเดินทาง เขาก็ควบม้ากลับมาหาเราอีกทีและชวนไปดื่มชาที่บ้านเขาที่อยู่ห่างออกไปอีกประมาณ 2-300 เมตร

โจคิมกับหนุ่มน้อย ”รัทซุ” เจ้าของวัวเกือบร้อยตัวนั่น

โจคิมกับหนุ่มน้อย ”รัทซุ” เจ้าของวัวเกือบร้อยตัวนั่น

หลานสองคนของรัทซุ

หลานสองคนของรัทซุ

ปั่นออกมาจากร่มเงาปุ๊บก็ร้อนทันทีทันใด นี่แหละโทษฐานไม่ยอมตื่นเช้า ถนนบางช่วงแทบจะไม่มีต้นไม้ เป็นที่โล่ง ๆ ถ้าตรงไหนมีต้นไม้ที่นั่นมีคนจองหรือนอนพักอยู่ก่อนแล้ว เราเลือถนนเส้นนี้เพราะไม่ค่อยมีจราจรมากมายนัก แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะหาปั้มยาก คือถ้ามีก็อยากจะใช้บริการห้องน้ำที่นั่น แต่จริง ๆ แล้วขออนุญาติต้นไม้ใบหญ้าดีกว่าเยอะเลย เพราะห้องน้ำตามปั้มนั้นสกปรกและบางทีเหม็นมาก ดีเหมือนกันนะได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้ก่อนเพราะข้ามไปทางเอเชียกลางคงได้เจอที่แย่กว่านี้แน่นอน นิคและทอมบอกเล่าว่าให้ฟังว่าในหมู่บ้านที่ใหญ่หน่อยที่คาซัคสถานเขาขายน้ำลิตรละ 1 USD แต่ระหว่างทางอาจจะลิตรละ 3 USD เฮ้อ…แล้วในหนึ่งอาทิตย์ที่วางแผนว่าจะปั่นข้ามทะเลทรายช่วงนั้นข้าพเจ้าจะได้อาบน้ำสักกี่ครั้ง คงได้รู้กันต่อไป เพราะตัวเองก็อยากรู้เหมือนกัน 😉 อากาศร้อนมาก ร้อนจนขนลุกวูบ ๆ มองไปข้างหน้าเห็นต้นไม้อยู่ต้นหนึ่ง แต่ก็ไม่มีที่ว่างเสียแล้ว คิดดู แข็งใจปั่นไปอีกหน่อยแต่ไม่ไหวแล้ว ร้อนมาก เห็นข้างหน้ามีติดป้ายร้านกาแฟและเห็นรถบรรทุกจอดอยู่สามคัน ตอนแรกคิดว่าจะเข้าไปที่ร้าน แต่เห็นหนึ่งจำนวนคนขับรถบรรทุกกวักมือเรียก เกรงใจเขาเพราะเขาอุตส่าห์กวักมือเรียก เลยปั่นเข้าไปหาตั้งใจว่าจะขอพักตรงที่ร่ม ๆ เท่านั้นเอง แต่ปรากฎว่าพวกเขาเป็นคนตุรกีขับจากอิสตันบูลและกำลังมุ่งหน้าไปบาคุเลยต้องงัดสมุดโน๊ตเล่มน้อยที่จดคำศัพท์ออกมาใช้อีกครั้งหนึ่ง ตอนนั้นประมาณบ่ายแก่ ๆ แล้ว เขากำลังพักเพื่อกินอาหารกลางวันกัน ชวนเราให้กินด้วยกัน เราปฏิเสธเป็นพิธี ดีนะที่เข้าคะยั้นคะยอให้กินด้วยกันไม่อย่างนั้นคงได้อดกัน 😉 ขนาดได้เจอกันที่ต่างบ้านต่างเมืองคนตุรกีก็ยังเป็นคนตุรกีที่มีน้ำใจล้นเหลือ ประทับใจจริง ๆ

เจ้าภาพชาวตุรกี กำลังจกปลากินกัน ขนมปังจากเมืองทรับซอน รสชาติสลัดที่คุ้นเคย ปิดท้ายด้วยชา โอ..สุดยอด

เจ้าภาพชาวตุรกี กำลังจกปลากินกัน ขนมปังจากเมืองทรับซอน รสชาติสลัดที่คุ้นเคย ปิดท้ายด้วยชา โอ..สุดยอด

ที่พักอีกจุดหนึ่งที่คนขายมะเขือเทศให้กินโดยที่ไม่ยอมรับเงิน ตรงไหนมีที่ร่มตรงนั้นคือที่ชุมนุมเล็ก ๆ ของผู้คนที่สัญจรไปมา

ที่พักอีกจุดหนึ่งที่คนขายมะเขือเทศให้กินโดยที่ไม่ยอมรับเงิน ตรงไหนมีที่ร่มตรงนั้นคือที่ชุมนุมเล็ก ๆ ของผู้คนที่สัญจรไปมา

ที่อัซเซอร์ไบจานนี่เขาตั้งป้ายได้ใกล้ร้านจริง ๆ ไม่เหมือนที่อื่น ๆ ที่ปั่นผ่านมา เราเห็นป้ายบอกว่ามีร้านอาหาร ด้านล่างของป้ายบอกว่าอีก 30 เมตร คือเห็นป้ายปุ๊บก็ได้เวลาเลี้ยวเข้าร้านเลย บางครั้งมีความรู้สึกว่าเขาคิดราคาตามใจชอบ แต่อาจจะไม่ใช่ก็ได้ เราอยากจะรู้ก่อนด้วยแหละว่าเราต้องจ่ายเท่าไหร่ เลยถามราคาก่อนที่จะสั่งอาหาร ถามไม่พอบางทีมีการต่อด้วย ร้านแรกพอทานเรียบร้อยแล้วเจ้าของร้านยังปัดเศษทิ้งให้อีก เขาคงสงสารเราปั่นมาร้อน ๆ แต่ไม่รู้ว่าในใจเขาจะคิดอะไรอื่นหรือเปล่า แต่เราไม่อยากรู้ 😉 ความที่เราไม่มีแผนที่เลยรู้สึกเหมือนเราปั่นเรื่อยเปื่อย แล้วเราก็เห็นทางรถไฟ จากแผนที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เราสามารถดูจากหนังสือท่องเที่ยว Lonely Planet ที่ซื้อและเซฟไว้ในไอแพด ก็เห็นว่าเราปั่นอ้อมอีกแล้ว ขึ้นเขาแบบเนิบ ๆ ยาว ๆ แต่ลงแค่แป๊บเดียว

เนินเล็กเนินน้อยนี่มีมากมายเหลือเกิน ตรงนี้เรากำลังปั่นข้ามไปอีกเมืองหนึ่งตามที่เคยมีคนแนะนำว่าทางสวย สวยจริงแต่ค่อนข้างโหด ดีนะที่เข่าดีขึ้นแล้ว ;-)

เนินเล็กเนินน้อยนี่มีมากมายเหลือเกิน ตรงนี้เรากำลังปั่นข้ามไปอีกเมืองหนึ่งตามที่เคยมีคนแนะนำว่าทางสวย สวยจริงแต่ค่อนข้างโหด ดีนะที่เข่าดีขึ้นแล้ว 😉

พอลงมาถึงทางเรียบเราลองเข้าไปเช๊คกับปั้มน้ำมัน ตอนนั้นหกโมงกว่าแล้ว ลองถามถึงอินเตอร์เนตเขาบอกว่ามี โห..ดีใจแทบตาย หนึ่งจะได้เช๊คแผนที่และเส้นทางต่อไป สองจะได้ส่งข้อความถึงเพื่อน ๆ ที่ปั่นตามมา สามจะได้ติดต่อกับสมาคมจักรยานที่บาคุ เวลาผ่านไป หลังจากที่เช๊คเส้นทางข้างหน้าแล้ว ปรากฎว่าเป็นทางชันนิด ๆ 2 ยอดกว่าจะถึงเมืองที่เราตั้งใจจะไปให้ถึงวันนี้ ทุ่มหนึ่งแล้ว จอดดีกว่า ลองถามที่ปั้มเรื่องกางเต้นท์ เขาว่าถ้าเราปั่นไปอีกนิดนึง จะมีที่กางเต้นท์ริมน้ำ สามารถลงไปเล่นน้ำได้ โห..น่าสน แต่จริง ๆ อยากอยู่ที่ปั้มเพราะเขามีเน๊ต 😉 เขาชี้ทางให้แล้วเลยปั่นไปดู ปรากฎว่าสวยน่านอนอย่างที่เขาว่า แต่วันนั้นเป็นวันศุกร์คนเยอะมาก และคิดว่ากว่าเขาจะกลับบ้านกันคงจะดึก เลยปั่นออกมา ก็มีร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามกวักมือเรียกเรา เลยเข้าไปขอเขากางเต้นท์ที่สนามหญ้าหลังร้านเขาเสียเลย

กางเต้นท์หลังร้านกาแฟ เราพยายามไม่คุยเรื่องเงินกับเขา บางทีเขาชอบถามว่าจักรยานเราราคาเท่าไหร่ เราบอกแค่ว่ามันเก่าสิบปีแล้ว ไม่ได้โกหกนะ จริง ๆ

กางเต้นท์หลังร้านกาแฟ เราพยายามไม่คุยเรื่องเงินกับเขา บางทีเขาชอบถามว่าจักรยานเราราคาเท่าไหร่ เราบอกแค่ว่ามันเก่าสิบปีแล้ว ไม่ได้โกหกนะ จริง ๆ

วิวระหว่างทาง เทือกเขาคอเคซัสที่ยังมีมาให้ชมอยู่แทบตลอดทาง

วิวระหว่างทาง เทือกเขาคอเคซัสที่ยังมีมาให้ชมอยู่แทบตลอดทาง

ไม่ค่อยได้หยุดถ่ายภาพกันสักเท่าไหร่แต่ตรงนี้อดไม่ได้ มองไปทางเทือกเขานี่แหละเสียส่วนใหญ่

ไม่ค่อยได้หยุดถ่ายภาพกันสักเท่าไหร่แต่ตรงนี้อดไม่ได้ มองไปทางเทือกเขานี่แหละเสียส่วนใหญ่

ระหว่างทางที่ปั่นออกจากตรงนี้ไป เราปั่นผ่านป่าไม้ใบที่ดูร่มรื่นและคิดว่าตรงจุดนั้นเป็นเหมือนอุทยานอะไรสักอย่าง มีร้านค้ามากมายโชคดีที่ไม่ค่อยมีรถมากนัก

ระหว่างทางที่ปั่นออกจากตรงนี้ไป เราปั่นผ่านป่าไม้ใบที่ดูร่มรื่นและคิดว่าตรงจุดนั้นเป็นเหมือนอุทยานอะไรสักอย่าง มีร้านค้ามากมายโชคดีที่ไม่ค่อยมีรถมากนัก

ไม่รู้ว่าคนอัซเซอร์ไบจานได้ยินที่เราบ่นว่าเขาหรือเปล่าว่าไม่น่ารักเท่าคนตุรกี ชอบกดแตรใส่ หลายวันมานี้เจอแต่คนน่ารักใจดี ลดราคาค่าอาหาร ซื้อมะเขือเทศแต่ไม่ยอมเอาตังค์ แถมยังให้มาอีกสองลูกก่อนที่จะออกจากที่พักกินอาหารเที่ยงกัน ไปนั่งพักซื้อโค้กมาดื่ม เราเหนื่อยกันมากเลยไม่ค่อยอยากสมาคมกับชาวบ้านมากนัก สักพักคุณลุงเจ้าของร้านเอาผลไม้มาให้กินเป็นถุงเลย ระหว่างทางที่จะปั่นเข้าบาคุร้อนมาก เราเห็นร้านขายแตงโมข้างทาง จอด รอตั้งนานกว่าจะมีโอกาสได้ข้ามไปที่ร้าน เขาคงเห็นความตั้งใจของเราที่จะกินแตงโมของเขา ตามธรรมเนียมเราถามราคา เขาไม่บอกอะไรแต่ทำท่าว่าเดี๋ยวฉันผ่าให้กินไปนั่งเต๊อะ เอ่อ…โอเค ขอบคุณค่ะ

คุณน้าใจดีทั้งสอง เขามีสวนอยู่อีกฝากหนึ่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้จากร้านฝั่งนี้

คุณน้าใจดีทั้งสอง เขามีสวนอยู่อีกฝากหนึ่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้จากร้านฝั่งนี้

ภาพบรรยากาศระหว่างทางเข้าบาคุ ดูรูปอีกทียังรู้สึกร้อนเลย

ภาพบรรยากาศระหว่างทางเข้าบาคุ ดูรูปอีกทียังรู้สึกร้อนเลย

ถนนที่เห็นไกล ๆ นั่นคือเส้นทางที่เราจะปั่นเข้าบาคุ เห็นแล้วเหนื่อยใจ แต่วันนั้นเราโชคดีบางช่วงเพราะพระอาทิตย์เล่นซ่อนแอบในเมฆบ่อย ;-)

ถนนที่เห็นไกล ๆ นั่นคือเส้นทางที่เราจะปั่นเข้าบาคุ เห็นแล้วเหนื่อยใจ แต่วันนั้นเราโชคดีบางช่วงเพราะพระอาทิตย์เล่นซ่อนแอบในเมฆบ่อย 😉

Day 64-66 Exit Georgia

Georgia isn’t a very big country and when we arrived in the country on May 20 we only planned to stay for about two weeks before continuing to Azerbaijan. Then two things happened that would slow us down. First Wej fell and hurt her knee and then we discovered we had made a mistake when providing information to the travel agency that would make the letter of invitation to Uzbekistan. All this made us have to wait and all the waiting have been frustrating.

We have been in good company though and met plenty of other cyclists from many countries. I knew of 12 other cyclist being in town at about the same time. It felt like Tbilisi was the gathering point for the cycle caravan going to traverse the silk road.

Wej and I were in no rush since there was a delay with the letter of invitation to Uzbekistan and we postponed our departure from Tbilisi one day at the time since her knee wouldn’t stop aching. When we finally left Tbilisi last Tuesday (11 June) our aim was to make a soft start and only ride for a few hours. It was raining the day before we left and when we finally got into our saddles the sky seemed to promise rain sooner rather than later.

Road sign outside Tbilisi showing directions to exotic cities.

Road sign outside Tbilisi showing directions to exotic cities.

At the outskirts of Tbilisi we caught up with another cyclist. It was a man in his late 50:s who had lots of plastic bags hanging from his bike. We exchanged a few words as we rode past him, but when we later stopped he caught up with us and came over to talk to us. He didn’t know any english but spoke german, italian, russian and spanish. He tolds us he was on his way to Sighnagi which happened to be our target too.

The vagabond on his bike

The vagabond on his bike

The road out of Tbilisi was slowly taking us uphill and we cycled very slowly and stopped often so Wej could do stretching and massage her knee. It all went quite well but after about one hour her knee started to ache again. This made us seriously concerned and we decided to take a break to rest somewhere. At about the same time the colour of the sky changed from grey to black and we knew heavy rain was on its way and turned into a gas station to rest and wait for the rain.

Wating for the rain to stop

Wating for the rain to stop

After spending about one hour at the gas station we decided to continue and try to find somewhere to camp, but only 5-600 meters after the gas station we found a little hotel. Our plan was to camp but the aching knee had put us in low spirits and we decided to stay there. The owner thought his hotel was a nice one and bragged about the night club, but we were not so convinced that it was a good hotel since the bathroom stank and had almost no water pressure.

We could clearly hear the loud music from the night club during the late hours, but when we walked past we could see there were no guests there….

The unplanned night at the hotel made us want to save some money which we did by cooking dinner in the room.

The unplanned night at the hotel made us want to save some money which we did by cooking dinner in the room.

The next morning Wej complained that the pain in her knee hadn’t gone away and this worried both of us seriously. She did stretching, massaged the knee and did what she could to relieve the pain. We spent several hours in the morning discussing what to do and we ended up in a common decision to return to Tbilisi and have a doctor look at the knee.

This decision was not easy to make and I think we both were anxious about the consequences this would have for the rest of our journey. It was already noon when we finally got the bikes loaded and when we were about to cross the road and roll back to Tbilisi Wej said that we could try to bike a couple of kilometers first before we turned around. There was a long but not so steep uphill immediately after the hotel and when we had climbed it Wej said that she didn’t feel anything in her knee and we decided to continue a little more.

It appeared that the pain was gone and that she only from time to time could feel a little sting in the knee. We rode extra slowly and often stopped to rest and this strategy seemed to work. Wej’s knee was back in business again 🙂

The vagabond's bicycle the second day we met him. The load had grown.

The vagabond’s bicycle the second day we met him. The load had grown.


In the late afternoon Johannes – a german cyclist we had met in Tbilisi – caught up with us. We rode the rest of the day together and all of a sudden we once again caught up with the vagabond collecting empty bottels along the road. The vagabond told us there were cherry trees a couple of hundred meters ahead and we all stopped there to eat cherries picked straight from the tree.

We decided to stop early and pitched our tent beside Johannes in an orchard with unknown fruit trees.

Our tent among the fruit trees

Our tent among the fruit trees

The following morning my rear wheel was flat. I think I had parked on something sharp. Normally this shouldn’t cause the tyre to get flat, but maybe my tyres were in worse condition than I thought when we set out on this tour. It makes me a bit concerned since it is hard to find high quality tyres in these countries.

จอร์เจีย => Tbilisi (ทบิลิซิ) ไป Kakheti (คัคเฮติ) ผ่านชายแดนเข้าประเทศอัซเซอร์ไบจาน

หลังจากปั่นออกมาจากทบิลิซิได้ไม่เท่าไหร่ ฝนก็ทำท่าจะตก เราปั่นมาหยุดที่ปั้มแห่งหนึ่ง จอดได้สักพักฝนก็เทลงมาทั้งสองครั้ง ตกหนักจนรู้สึกเย็น ๆ ต้องเอาเสื้อออกมาใส่ ตกค่อนข้างนานเหมือนกัน นั่งรอนอนรอเลย ก็มีคนเข้ามาคุยด้วย เขาพอจะเข้าใจภาษารัสเซียเวชได้บางคำ โจคิมจะรู้มากกว่าเพราะเขาเคยไปเรียนเพิ่มเติมมา พอคุยกันรู้เรื่องเมื่อใช้ภาษามือผสมเข้าไปด้วย

รถวิ่งผ่านน้ำกระจายจากฝนตก

รถวิ่งผ่านน้ำกระจายจากฝนตก

พอฝนหยุดเราปั่นออกไป แต่เผอิญเห็นป้ายโรงแรม เข่าเริ่มเจ็บอีกแล้วเลยเดินเข้าไปถามราคา เขาบอก 50 ลารี่ เราลองต่อเหลือ 40 เขาก็โอเค ต้องลองต่อหน่อยเพราะเงินลารี่เหลือน้อยเต็มที ขนกระเป๋ากันขึ้นไป ดูเผิน ๆ ห้องก็ดูดี แต่พอจะอาบน้ำ น้ำไหลช้าและใช้เวลานานกว่าจะร้อน แต่น้ำในก๊อกที่อ่างล้างหน้าแทบจะไม่ไหล ยังไม่พอ ผ้าปูเตียงก็เหมือนกับว่าไม่ได้เปลี่ยนผ้าใหม่ให้เรา กลิ่นมันฟ้อง เราเลยต้องเอาถุงนอนของเราออกมาใช้ รู้สึกไม่คุ้มกับเงิน 40 ลารี่ที่จ่ายไปเลย เฮ่อ…คราวหน้าคงต้องขอดูห้องก่อน

โจคิมทำอาหารในห้องเพื่อประหยัดค่าอาหารและไม่ต้องแบกต่ออีกด้วย

โจคิมทำอาหารในห้องเพื่อประหยัดค่าอาหารและไม่ต้องแบกต่ออีกด้วย

เช้าวันต่อมาเราปั่นกันมาเรื่อย ๆ ตามทางหลวง โจคิมเอาของหนัก ๆ จากกระเป๋าเวชไปไว้ที่เขา ทำให้เวชแบกสัมภาระเบาขึ้น ช่วยได้เยอะทีเดียว เราพยายามหยุดทุก 10 กม.หรือเท่าที่เวชรู้สึกอยากพัก เพื่อยืดกล้ามเนื้อ เพราะคิดว่านั่นอาจจะเป็นการช่วยให้ไม่เจ็บเข่า ที่ข้างทางขณะที่เราจอดเพื่อยืดกล้ามเนื้อ โจคิมสังเกตุเห็นว่าเบาะเวชดูเบี้ยว ๆ ของเวชเป็นเบาะหนังยี่ห้อ Gilles-Berthoud ของฝรั่งเศส ซึ่งมีน๊อตรอบด้านและเวชเห็นว่ามีน๊อตตัวหนึ่งมันกำลังจะหลุด ก็เลยไขให้แน่นขึ้น และก็เห็นอีกว่ารางของเบาะมันหลุดออกจากรูที่ใส่ ซึ่งทำให้เบาะเบี้ยว เราเลยแกะออกมาและใส่กลับเข้าไป และพอขึ้นไปปั่นอีกที ไม่รู้สึกอีกเลยว่าเคยเจ็บเข่า มันหายเป็นปลิดทิ้งเลย เรามัวแต่ไปแก้แค่ที่ต้นอาการ แต่ไม่ได้ดูว่าจักรยานมันเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร วันนั้นเราเลยปั่นได้ไกลกว่าที่ตั้งใจไว้ แต่ปั่นสบาย ๆ แค่ช่วงแรก หลัง ๆ ก็เริ่มหนืด ๆ อาจจะเป็นเพราะการปรับเบาะช่วยให้มันดีขึ้น อาการก็ยังมีอยู่แต่ดีขึ้นเรื่อย ๆ

ภาพด้านล่างของอานตรงที่รางหลุดจากรุที่ใส่ ทำให้เบาะเบี้ยว

ภาพด้านล่างของอานตรงที่รางหลุดจากรุที่ใส่ ทำให้เบาะเบี้ยว

เราปั่นไปตามทางหลวง ซึ่งรถเยอะแต่ก็พอจะปั่นกันไปโดยที่ไม่ต้องเครียดมากนักกับจราจร แล้วจู่ ๆ ก็เห็นนักปั่นมาปั่นอยู่ข้างหลังเรา อ้าว..เป็นคนเดียวกันกับที่โจคิมเคยคุยด้วยทีี่โฮสต์เทลที่ทบิลิซิ เขาชื่อ ”ยูฮันเนส” เป็นคนเยอรมัน คนนี้ก็ลาออกจากงานเพื่อปั่นท่องโลก เราร่วมทางกันช่วงบ่าย พอใกล้ ๆ ค่ำเราก็เริ่มมองหาซื้อเสบียง ต่างคนต่างมีเงินเหลือไม่มาก แต่…;-) โชคดีของเราเพราะจากที่เคยนับแล้วนับอีกคิดว่ามีเหลือแค่ 16 ลารี่ แต่กลายเป็น 26 แทน ดีใจเลยเลี้ยงเบียร์เขาเสียเลย แล้วก็เร่ิมมองหาที่พักจุดกางเต้นท์ ปั่นอยู่นานเหมือนกันกว่าจะหาได้ที่เหมาะ ๆ

ได้เวลากางเต้นท์ เลยเลี้ยวลงเข้าข้างทางเสียเลย เย็นแล้วคงไม่มีใครเดินหรือขับรถผ่านไม่เหมือนตอนเช้าที่เราต้องยกไม้ยกมือทักทายตลอด ทั้งรถทั้งคนเลี้ยงวัว สนุกดี

ได้เวลากางเต้นท์ เลยเลี้ยวลงเข้าข้างทางเสียเลย เย็นแล้วคงไม่มีใครเดินหรือขับรถผ่านไม่เหมือนตอนเช้าที่เราต้องยกไม้ยกมือทักทายตลอด ทั้งรถทั้งคนเลี้ยงวัว สนุกดี

ก่อนที่จะเช๊คอินเข้าโรงแรมที่น้ำไม่ไหล ผ้าปูไม่เปลี่ยนให้ เราปั่นมาเจอคุณลุงปั่นจักรยานเก็บขวดขาย แกพูดภาษาเยอรมันได้เลยคุยกันกับโจคิม พอวันนี้ที่เราออกจากจุดกางเต้นท์กับยูฮันเนส ก็มาเจอคุณลุงคนเดิมอีก แต่วันนี้ดูจักรยานแกจะมีขวดพลาสติคเพิ่มมากขึ้น เราเลยให้ยูฮันเนสคุยแทน ได้รู้ว่าแกพูดได้หลายภาษา น่าจะเป็นคนที่เลือกที่จะอยู่อย่างพอเพียง คุยกันได้สักพักแกชวนให้ปั่นไปด้วยกัน ไปที่ต้นเชอร์รี่ซึ่งน่าจะเป็นแหล่งเสบียง จัดการจอดรถจักรยานข้ามถนนอย่างคล่องแคล่ว เรายังไม่ทันหาที่จอดแกอยู่บนต้นไม้แล้วอ่ะ ส่วนโจคิมกับยูฮันเนสปีนขึ้นไปแค่ขอบซีเมนต์ แค่นั้นก็กินกันจนอิ่มแล้ว คุณลุงยังปีนต่อขึ้นไปแถมโยนลงมาให้เป็นก้าน ๆ ก้านหนึ่ง ๆ มีเชอร์รี่มากมาย อร่อยหวาน

เห็นคุณลุงบนต้นไม้ด้านหลังโจคิมกันมั้ย เราลาคุณลุงไปแล้ว แกแค่โบกมือแล้วก็หันไปเก็บเชอร์รี่ของแกต่อไป ชีวิตพอเพียงจริง ๆ มีแค่ไหนก็กินแค่นั้น

เห็นคุณลุงบนต้นไม้ด้านหลังโจคิมกันมั้ย เราลาคุณลุงไปแล้ว แกแค่โบกมือแล้วก็หันไปเก็บเชอร์รี่ของแกต่อไป ชีวิตพอเพียงจริง ๆ มีแค่ไหนก็กินแค่นั้น

นี่คือภาพวันแรกที่เราได้เจอกับคุณลุง

นี่คือภาพวันแรกที่เราได้เจอกับคุณลุง

คันเดียวกัน แต่ภาพนี้คืออีกวันรุ่งขึ้น ขยันเก็บไปเรื่อย ๆ คนขยันไม่เคยอดอยาก

คันเดียวกัน แต่ภาพนี้คืออีกวันรุ่งขึ้น ขยันเก็บไปเรื่อย ๆ คนขยันไม่เคยอดอยาก

เทือกเขาคอเคซัส วิวระหว่างทางสวยมาก ไม่เสียดายที่หลงเข้าทางเขา ;-)

เทือกเขาคอเคซัส วิวระหว่างทางสวยมาก ไม่เสียดายที่หลงเข้าทางเขา 😉

เช้าวันรุ่งขึ้นเราต้องให้ยูฮันเนสปั่นไปก่อน เพราะโจคิมยางแบนอีกแล้ว ครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้ว เลิกนับเพราะเราชนะขาดลอย ชนะยังงัยถ้าเดี๋ยวยางเวชแบนก็ต้องให้โจคิมซ่อมให้ ทำเองก็ได้นะแต่ช้า 😉 ช่วงเช้าทางลาดลงเลยพยายามปั่นกันเยอะหน่อย ช่วงนี้เองที่เราปั่นโดยที่ไม่มีแผนที่ ดูจากป้ายบอกทางเอา แล้วก็เลยหลงเข้าไปทางเขาและเนินเล็กเนินชันมากมาย ทำให้นึกถึงตอนที่ปั่นเรียบทะเลดำที่ตุรกี คือขึ้นลงทั้งวัน ดีนะที่เข่าดีขึ้นแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ถึงแน่ แต่ก็มีบางช่วงเวลายืนปั่นหรือผิดท่าไปหน่อยก็จะเจ็บจี๊ด พยายามผ่อนก็หายไป เฮ่อ…แปลกเนอะถ้าปั่นแบบผ่อนคลายจะไม่รู้สึกเจ็บหรือบางทีไม่รู้สึกเหนื่อย

จริง ๆ แล้วเราควรจะเลี้ยวซ้ายไปเมือง Seki ความที่เรามุ่งหน้าไปบาคุ เลยตรงไป หุหุ .. เลยปั่นไกลเกินตั้ง 15 กม.แรงเยอะเกินเหตุ ;-)

จริง ๆ แล้วเราควรจะเลี้ยวซ้ายไปเมือง Seki ความที่เรามุ่งหน้าไปบาคุ เลยตรงไป หุหุ .. เลยปั่นไกลเกินตั้ง 15 กม.แรงเยอะเกินเหตุ 😉

อย่างว่าทางเขาไม่ใช่ทางเราก็ตามเขาไป ขึ้นลงทั้งวัน อากาศเริ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เราเลยคุยกันว่าจะพยายามออกกันเช้าขึ้น เพื่อหลีกเลี่ยงอากาศร้อนช่วงบ่าย ทางนี้ดีหน่อยตรงที่ยังมีต้นไม้มีร่มเงาให้พักได้ เราได้ยินจากเพื่อนชาวอังกฤษสองคนที่ปั่นล่วงหน้ามาก่อน เขาใช้เส้นทางทางตอนใต้ ซึ่งน่าเบื่อร้อนมันดูเหมือนทะเลทรายนิด ๆ แต่เขาต้องการไปให้ถึงเมืองหลวงของอัซเซอร์ไบจานเลยใช้เส้นนี้เพราะเรียบและตรงกว่าเส้นทางด้านเหนือ

ร่มเงาจากต้นไม้หรือแค่เห็นเขียว ๆ ก็รู้สึกร่มรื่นในใจแล้ว

ร่มเงาจากต้นไม้หรือแค่เห็นเขียว ๆ ก็รู้สึกร่มรื่นในใจแล้ว

ความที่ร้อนและอยากทำเวลาให้ได้ระยะทางเรา เลยได้แต่เก็บภาพในความทรงจำ พอมาถึงเมืองที่ติดชายแดนระหว่างจอร์เจียและอัซเซอร์ไบจาน เราจัดการเข้าไปซื้ออาหารแห้งด้วยเศษเงินที่เหลือ หนุ่มน้อยในร้านเขาเข้าใจภาษามือและความหมายจากประโยคสั้น ๆ ที่เราสื่อไป เขาก็พยายามหาของเท่าที่เงินเรามี น่ารักมาก ได้ของและแพ๊คเข้ากระเป๋าเรียบร้อยแล้วเราปั่นไปที่ชายแดนให้เขาตรวจหนังสือเดินทาง โจคิมยื่นให้เขาดูก่อน เจ้าหน้าที่จ้องอยู่นานแล้วหันมาถามว่ามีหนังสือเดินทางอีกเล่มหรือเปล่า ที่จริงมีแต่ไม่บอก เขาบอกว่าโจคิมไม่มีตราประทับขาเข้าจอร์เจีย เฮ้ย..เป็นไปได้ยังงัย สรุปว่ากงศุลอัซเซอร์ไบจานที่จอร์เจียปิดวีซ่าทับตราประทับขาเข้าประเทศจอร์เจีย เจ้าหน้าที่เลยมองไม่เห็น แต่เขาบอกว่าเราว่า “โอเค นี่ไม่ใช่ปัญหาของเรา” เช๊ค ๆ ๆ รอได้สักพักใหญ่ ๆ แล้วก็ผ่านออกมาได้ พอมาถึงฝั่งอัซเซอร์ไบจาน เรารู้สึกไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่ ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้กลับเข้าประเทศอิสลามอีกครั้งหนึ่ง แต่ที่นี่ไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือนที่ตุรกีเลย

ประเทศที่ 9 อัซเซอร์ไบจาน

ประเทศที่ 9 อัซเซอร์ไบจาน

เวลาแตกต่างอีกหนึ่งชั่วโมง ทำให้เรามีเวลาปั่นอีกหน่อยก่อนที่ฟ้าจะมืด แต่ตาก็มอง ๆ หาที่พักไปเรื่อย เห็นอยู่หลายที่ แต่ความที่ยังไม่ถึงเวลาจึงปั่นต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งขวดน้ำที่เสียบไว้ท้ายรถมันหล่น พอเราลงไปเก็บก็เห็นถนนเล็ก ๆ เข้าไปในทุ่งหญ้า เลยเดินเข้าไปสำรวจกัน ดูแล้วน่าจะโอเคเพราะมีต้นไม้ล้อมรอบคนที่เดินผ่านไปมาจะมองไม่เห็น สุดยอด ตรงนี้แหละที่พักเราคืนนี้ จัดการชำระร่างกายด้วยน้ำที่เตรียมมา เพราะแมลงและยุงเยอะมากกัดเจ็บด้วย เรารีบเตรียมอาหาร สปาเก็ตตี้เช่นเคย เพราะง่ายที่สุด พอใกล้ค่ำถึงจะตั้งเต้นท์ขึ้น ก่อนนอนได้ยินเสียงหมาหอนด้วย ไม่รู้ว่าเป็นหมาจิ้งจอกหรือเปล่าเพราะตามทางเห็นนอนแบน ๆ มา 3-4 ตัว คืนนี้ฟ้าใสได้นอนดูดาวเต็มท้องฟ้าเลย

ที่กางเต้นท์ที่แรกในประเทศอัซเซอร์ไบจาน เสียดายแมลงเยอะไปหน่อย

ที่กางเต้นท์ที่แรกในประเทศอัซเซอร์ไบจาน เสียดายแมลงเยอะไปหน่อย

จอร์เจีย => ค้างเติ่งอยู่ที่ Tbilisi (ทบิลิซิ)

นี่เกือบ 2 อาทิตย์แล้วที่ล้มเข่ากระแทกกับหินบนภูเขา ทำไมมันยังไม่ยอมหายสักที ขนาดลงทุนนั่งรถไฟเข้าเมืองหลวงของจอร์เจีย ตอนแรกคิดว่าจะอยู่แค่สองวันด้วยซ้ำ แต่กลายเป็นอาทิตย์ไป กินยา ทายา ออกไปเดิน แต่ไปได้ออกไปปั่น เฮ้อ ถ้าได้ออกไปลองปั่นอาจจะรู้ว่าควรจะอยู่ต่อที่ทบิลิซิ

เมื่อตอนที่อยู่ทบิลิซิ โจคิมได้พักผ่อนเยอะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องดูแผนที่หรือหาทาง เพราะทอมอยู่ที่นี่มาเกือบสองอาทิตย์ รู้จักไปหมดทุกซอกทุกมุม ตอนเช้าเรานั่งแท๊กซี่ อิอิ เป็นครั้งแรกที่ได้นั่งแท๊กซี่ตั้งแต่ปั่นออกจากบ้านมา ทอมบอกว่าแท๊กซี่ที่นี่ถูกมาก เขาเรียกและจ่าย 5 ราลี่ตลอด ไม่ว่าจะไกลหรือใกล้ แต่วันนี้ได้ยินคนที่โฮสต์เทลอีกที่หนึ่งบอกว่า 3 ราลี่ก็พอแล้ว โฮสต์เทลที่เรานัดเจอกับทอมอยู่ออกมานอกเมืองหน่อย ทำให้ไปไหนมาไหนไม่ค่อยสะดวก อีกอย่างที่ไม่ชอบคือเขาจะล๊อคประตูตลอด จะออกหรือจะเข้าต้องกดกริ่งเรียก แถมกลางคืนยังมีดึงประตูเหล็กลงมาปิดเสียมิด เกิดไฟไหม้ขึ้นมาทำงัย แต่ที่นี่เราได้ห้องส่วนตัว ไม่ต้องนอนรวมกับใคร แต่จ่ายเท่ากับทอมที่ต้องนอนรวมกันกับอีก 5 คน ชอบร้านขนมปังในซอยเล็ก ๆ เราได้กินขนมปังแบบไม่ร้อน ๆ ก็อุ่น ๆ จากเตาหลังร้านทุกเช้า และร้านขายของอีกฝั่งฝากถนน ที่ชอบเพราะเขารับบัตรเครดิต บางทีร้านที่ไม่รับบัตรก็ดีนะ จะได้คิดแล้วคิดอีกว่าจะซื้อไม่ซื้อดี 😉

โฮสต์เทลจอร์เจียคืนละ 5 ยูโรต่อคน

โฮสต์เทลจอร์เจียคืนละ 5 ยูโรต่อคน

ก่อนเข้าทบิลิซิ นอกจากทอมกับนิคชาวอังกฤษที่เราเคยปั่นด้วยกันที่ตุรกีช่วงหนึ่งแล้ว เรายังพบและทำความรู้จักกับนักปั่นคนอื่น ๆ ที่จะปั่นไปทางเดียวกับเรา คนหนึ่งจากโปแลนด์ชื่อ ”บาเทค” เจอเขาที่บาทุมิ (Batumi) จากสโลเวเนีย มาโก๊ะ ที่โบรโจมิ (Borjomi) จากนิวซีแลนด์ ”ไซมอน” ที่โกริ (Gori) พวกเขาปั่นเข้าทบิลิซิในเวลาไล่เรี่ยกัน มีคืนหนึ่งเรานัดกับพวกเขาทั้งหมดนี่ไปนั่งดื่มกันที่ผับแห่งหนึ่งพร้อมทั้งทอมและนิค คุยกันจนดึก หัวข้อหลักก็คือเรื่องวีซ่าเข้าประเทศ…สถานทั้งหลาย

โจคิมคุยกับพวกเขาทางอีเมลย์คุยกันไปเมลย์กันมาก็เห็นว่าบาเทคกับไซมอนอยู่ที่โฮสต์เทลเดียวกัน เราเลยตัดสินใจย้ายไปอยู่กับพวกเขาหลังจากที่ทอมและนิคออกเดินทางไปเมืองบาคุ เมืองหลวงของอัซเซอร์ไบจานได้สองวัน อยากย้ายตั้งแต่วันแรกที่พวกเขาปั่นกันไปแล้ว แต่ขี้เกียจแพ๊คกระเป๋า มีตั้ง 8 ใบนะ 🙁 มาตัดสินใจได้เพราะมีดึก ๆ คืนหนึ่งไฟดับ อีตาคนเฝ้าเอาเทียนออกมาจุด 4-5 เล่ม อ้าว…วางทุกจุด เกิดมันล้มไปติดไฟที่ไหนแล้วคนที่อยู่ในโฮสต์เทลจะทำอย่างไร ได้ฤกษ์แพ๊คกระเป๋า ย้าย!!!

แต่ก่อนที่จะย้ายไป มีนักปั่นจากเบลเยี่ยม ”เอเดรี่ยน” เข้ามาเช๊คอิน เขาปั่นย้อนมาทางเรา เขาเริ่มที่เอเชียและกำลังมุ่งหน้าไปตุรกี กรีซ และกลับบ้าน เขาลาออกจากงานเพื่อมาปั่นจักรยานท่องเที่ยวเหมือนเราเลย 😉 แต่เสียดายที่เขาไม่ได้ปั่นเข้ามาทางอุซเบกิสถานและคาซัคสถาน แต่เขาประทับใจคีกีร์สถานมาก เรายังได้เบอร์และอีเมลย์ติดต่อกับสมาคมจักรยานที่เมืองบาคุจากเอเดรี่ยน เขาเคยไปอยู่ที่นั่นโดยที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายเพราะเป็นห้องเช่าของสมาคมเอง เอเดรี่ยนให้ข้อมูลเส้นทางที่น่าสนใจเพียบ บล๊อคของเขาเป็นภาษาฝรั่งเศส แต่เขาบอกว่าเขาเขียนง่าย ๆ เวลาใช้กูเกิ้ลช่วยจะสามารถอ่านได้

จักรยานคันนี้ไม่รู้ใครมาจอดทิ้งไว้

จักรยานคันนี้ไม่รู้ใครมาจอดทิ้งไว้

ส่วนหนึ่งของกำแพงเก่า ซึ่งไม่เข้ากับอีกด้านหนึ่งที่เป็นตึกสมัยใหม่

ส่วนหนึ่งของกำแพงเก่า ซึ่งไม่เข้ากับอีกด้านหนึ่งที่เป็นตึกสมัยใหม่


ตึกนี้ถ้าได้มีการบูรณะใหม่คงจะสวยน่าดู

ตึกนี้ถ้าได้มีการบูรณะใหม่คงจะสวยน่าดู

ระเบียงนี้ก็ดูดีใช่ย่อย คลาสิคดี

ระเบียงนี้ก็ดูดีใช่ย่อย คลาสิคดี

เอเดรี่ยนมาดักถ่ายเราตอนที่เราย้ายจากโฮสต์เทลเก่าไปที่ใหม่

เอเดรี่ยนมาดักถ่ายเราตอนที่เราย้ายจากโฮสต์เทลเก่าไปที่ใหม่

หลังจากที่เราได้ข้อมูลเกี่ยวกับการเดินทางของเอเดรี่ยน เราคิดว่าไซมอนและบาเทคน่าจะสนใจเลยนัดกันมากินข้าวมื้อเย็นที่โฮสต์เทลใหม่ เวลาส่วนใหญ่ของเราหมดไปกับการหาข้อมูลการเดินทางเส้นต่อ ๆ ไป แต่ช่วงนี้จะหาและอ่านกันเยอะหน่อยเกี่ยวกับประเทศคาซัคสถานและอุซเบกิสถาน เพราะเราคงได้เจอกับปัญหาเรื่องอากาศที่ร้อน น้ำที่หายากต้องแบกกันไปเป็นลิตร ๆ เวลาที่จำกัดโดยเฉพาะที่อุซเบกิสถาน ในวีซ่ากำหนดไว้ 30 วันไม่ขาดไม่เกิน วีซ่าออกวันไหนนับตั้งแต่วันนั้น และระยะทางที่ค่อนข้างยาวประมาณ 2000 กม.

ตอนที่พักที่ทบิลิซิ เราได้แต่ออกไปเดินกัน ถ้าได้ลองปั่นอาจจะรู้ตัวเองว่าควรจะอยู่ต่อที่โน่น เพราะนี่ปั่นมาได้แค่ 20 กม.ก็รู้สึกแปลบ ๆ เจ็บ ๆ อีกแล้ว อะไรกันเนี่ย ต้องโทษตัวเองที่ไม่ระวัง เฮ่ย….ทำให้ต้องเสียเวลา

Quick status report

We are now in Azerbaijan at a gas station with internet connection in Gabala city some 220 km from Baku where we estimate to arrive on Monday afternoon.
Wej’s knee works fine, the heat is intense and the scenery is stunning.
More news will be posted in a few days.

Stuck in Tbilisi

We have had the idea of cycling from Göteborg to Bangkok for at least three years and during these years we have read blogs and books about cross continental cycle touring. The ideas went from dreams to something highly plausible about two years ago and the decision to go was made about one year ago.

The last year we have carefully planned everything from choice of route to what equipment to bring. The route has been changed a few times and we have exchanged a lot of our old equipment in order to make our luggage lighter and less bulky. We knew what lay ahead of us and nobody could say that we did not know what we were heading into.

We have flown across the euro-asian continent so many times that we have lost count and with a minimum of hassle and effort you will board an aircraft in Copenhagen in the night and arrive in Bangkok the following morning. This smoothness is all gone when traveling overland and everyone who has ever tried has run into the visa hassles of central asia.

All this was known to us and we made our best to make a good plan for visa applications. We knew we would have to wait for the visa process somewhere so we tried to make it coincide with longer stops in cities we wanted to visit anyway.

What we didn’t plan was to make mistakes…… 😉

When applying for a Uzbek visa a letter of invitation (LOI) is needed and travel agents recognized by the Uzbek government can issue such documents. Already in April we contacted one company and they carefully informed us what we needed to do in order for them to be able to issue a LOI. When the LOI never came I checked our e-mail correspondance I found out we hadn’t sent in all required documents. We had forgotten to mail them the letter proving our employment and the clock hadn’t started to tick yet, but it does as of today….

Getting a LOI takes 10 working days and we can’t apply for the Uzbek visa until we have received the LOI which probably will be on Friday June 21. The Uzbek visa will then be ready around June 28.

We still haven’t applied for our visas for Kazakhstan, but we will do that in Baku. Rumours say it is a straight forward process that takes 4 days since there is no requirement of letter of invitation. Our initial plan was to arrive in Baku today and start the visa process for Kazakhstan and Uzbekistan. It will take around 7-9 working days to get both visas and then we would try to get on the unreliable ferry connection across the Caspian Sea.

I got very upset when I understood that my negligence to provide all required documents will delay us with one week, but this mistake also provided us with an opportunity for Wej to let her knee rest properly. If everything would have been according to plan there would be a risk that we had pressed forward too early.

We planned 10 days (Monday-Wednesday) for the visa process and then budgeted 7 days to get onto the ferry. Now we will have to spend the 7 days waiting for the ferry to wait for the LOI instead and to make up for the time lost we will try to find a flight that will take us across the Caspian Sea.

It is very frustrating to have to wait for nothing, but we are in good company of a lot of other travelers and cyclist who are stuck in the same situation.

So there is not much to tell more than that we are stuck in Tbilisi….

Meanwhile, please enjoy some photos of Tbilisi.

We checked in at the hostel where the british cyclist we rode with in Turkey was staying. They left for Baku two days after we arrived and we waved good bye to them in front of the hostel

We checked in at the hostel where the british cyclist we rode with in Turkey was staying. They left for Baku two days after we arrived and we waved good bye to them in front of the hostel

We paid 20 GEL per night for the two of us (80 SEK, 9 €) for this little room in a not so well managed guesthouse.

We paid 20 GEL per night for the two of us (80 SEK, 9 €) for this little room in a not so well managed guesthouse.

After 5 nights at the first guesthouse we decided to upgrade for a better one

After 5 nights at the first guesthouse we decided to upgrade for a better one

Tbilisi has plenty old beautiful buildings

Tbilisi has plenty old beautiful buildings

Wooden balcony

Wooden balcony

Beautifully carved wooden details on this balcony

Beautifully carved wooden details on this balcony

Check the wonderful iron railings on these balconies

Check the wonderful iron railings on these balconies

Mtkvari / Kura river flows through Tbilisi towards Baku and the Caspian Sea

Mtkvari / Kura river flows through Tbilisi towards Baku and the Caspian Sea

Yellow buses at a major bus stop

Yellow buses at a major bus stop

Quality time at a cafe :-) Beer and e-book reading on the ipad.

Quality time at a cafe 🙂
Beer and e-book reading on the ipad.

Day 63 Borjomi, Tbilisi and cheating

Leo’s Mum didn’t disappoint us today either. The breakfast was excellent just like the previous two days and today we were going to cycle so we really needed all that energy.
It takes time to eat a big breakfast and then pack everything and load it to the bikes and we didn’t manage to leave until it was 11 AM.

Huge breakfast for a hungry cyclist.

Huge breakfast for a hungry cyclist.

I take care of most of the mechanical issues and navigation while Wej is in charge of the economy. Since we had stayed at Leo’s guesthouse longer than planned instead of camping Wej decided we needed more cash before leaving town.

Wej getting some cash at the ATM

Wej getting some cash at the ATM

The cycling went just fine and soon we found another touring cyclist who sat resting in the shade of a tree. He presented himself as Marko and he told us he had started in his hometown in Slovenia 40 days ago and was going east for 6 months. He was tired and needed to rest so we exchanged e-mail addresses and said we would try to meet once in Tbilisi.

The house in which Leo has created a guesthouse of his family's apartment

The house in which Leo has created a guesthouse of his family’s apartment

Borjomi is a small provincial town and the road to it has not much traffic but after the Bojormi road joined the big main road leading from east to west through Georgia, the traffic immediately got a lot more intensive. We had to go back to our routine of Wej riding behind always looking in her mirror and blowing her whistle to warn me about incoming trucks. The road had a shoulder to ride on, but it wasn’t sealed so we often found ourselves riding on the uneven gravel beside. It wasn’t fun and it was difficult.

After a while Wej started to complain that her knee had started to hurt again. She had hit her knee when falling whilst crossing a creek on the mountain a couple of days ago. We had taken several rest days to let it cure, but now the feeling of uncomfort had returned. To have knees that don’t hurt is very important when cycling and we decided to stop as soon as possible and do the rest of the ride to Tbilisi tomorrow.

All of a sudden the bad road ended and was turned into a new 4-lane motorway with a wide shoulder to ride on and beside it some 7-8 km outside Gori we found a huge and very nice looking gas station with an adjacent restaurant and shop. We rode in, parked our bikes and found the best looking gas stations this far on the tour.

The best gas station so far :-)

The best gas station so far 🙂

In the shop and restaurant section there was free wifi so we decided to have dinner there and discuss what to do next. As we sat there we felt very comfortable and wanted to stay on so we got back to our bikes and rolled over to the gas station part and were soon surrendered by the attendants. After a while of funny chat and jokes we played the trick we learned in Turkey which is asking if there is any camping site in town. The answer was immediately no, but one of the attendants pointed to the lawn between the gas station and the restaurant. Once again our resting place for the night would be at a gas station.

SOCAR is an abbreviation for State Oil Copany of Azerbaijan Republic

SOCAR is an abbreviation for State Oil Company of Azerbaijan Republic. Goodwill is a chain of modern grocery stores.

We parked the bikes and took our bag with the computer and went back to the restaurant to google on knee injuries. After a good nights sleep at the gas station we went back to have breakfast in the restaurant. Wej’s knee still ached and we didn’t know what to do so I wrote an e-mail describing the situation to friends back home who are doctor and physiotherapists. They soon replied that it possibly was some internal bleeding in the knee and that the best thing was to rest.

Interior of the restaurant at SOCAR.

Interior of the restaurant at SOCAR.

After spending the entire morning googling and writing e-mails it was time for lunch. Since we were already at a restaurant we didn’t need to go far. As we sat there eating, we saw another touring cyclist approaching the restaurant. He parked his bike and went in to order lunch and we moved over to his table to have a chat. The guy introduced himself as Simon from New Zealand and told us he was on an extended tour with his son, who had taken the train to Tbilisi.

Food at the SOCAR restaurant. It looked a lot like some thai food.

Food at the SOCAR restaurant. It looked a lot like some thai food.

Most other cyclist we meet are a lot younger than us, but Simon is a few years older and told us he had taken a sabbatical year from work life to go cycling across the Euroasian continent – something that sounds very much like our own situation.

Simon had to rush to meet his son so we exchanged e-mail addresses and said we would try to meet in Tbilisi. As we saw Simon leave we had still not made any decision what to do.

In the morning we saw Marko riding by, by lunch Simon came and left and we still hadn’t started to move. We had now traveled 4630 km from Sweden by our own muscle power but now we seemed to get stuck at a gas station just outside Stalin’s hometown. We still had 70 km to go on the nice highway to Tbilisi but Wej’s aching knee effectively put a stop to it and there was nothing else to do than limp into town and catch a train into Tbilisi.

The knee that stops us from riding...

The knee that stops us from riding…

The purpose of this trip has always been to explore what is between Thailand and Sweden and who the people living there are, but the longer we have cycled, at least I have got more and more attracted to the concept of the unbroken wheel track all the way to Bangkok. This seemed to be ruined now and while we have stayed in the guesthouse in Tbilisi the thought of getting on a train and go back to Gori to ride the 70 km here has struck me. But then again, we do this trip together and it wouldn’t feel good in the end if I have cycled from Göteborg to Bangkok while Wej only has cycled that distance minus the 70 km between Tbilisi and Gori.

Waiting for the train at Gori railway station

Waiting for the train at Gori railway station

We both like Georgia and filling the gap between Gori and Tbilisi is a very good reason to come back another time…. 🙂

Soon we will start our first cheat on this journey

Soon we will start our first cheat on this journey

In Tbilisi we checked in at the hostel which we knew Thom was staying at. Thom is one of the british cyclists we rode with for a few days in Turkey and it was a happy re-union when we knocked on the door to the hostel.

Georgia is a wine producing country and in our hostel wine and coffee is for free. Thom and the two of us spent the evening drinking wine and sharing experiences and ideas in the hostel’s little lounge area.

The following day we joined Thom and Nick to the Kazakh embassy to pick up their passports. Then the hunt for a decent bike shop started and we all ended up at Tbilisi’s Velodrome which definately has seen better days, but behind it there were some bike shops were skilled mechanics worked. On the floor in one of the shops we found an old and well used steel frame with the logo of ”USSR Race Team”. A retro bike built on that frame would definately be one of the coolest bikes ever to cruise the streets of western Europe.

Tbilisi's velodrom is old and in desperate need of repair.

Tbilisi’s velodrom is old and in desperate need of repair.

The next evening we called in all the cyclist we knew were in town and went to have a couple of beers at a bar. Since we are all going the same way and are having the same troubles getting visas and ferry ticket to cross the Caspian, the topics for the discussions were obvious.

Fancy painted wall in the bathroom at the pub.

Fancy painted wall in the bathroom at the pub.