นี่เกือบ 2 อาทิตย์แล้วที่ล้มเข่ากระแทกกับหินบนภูเขา ทำไมมันยังไม่ยอมหายสักที ขนาดลงทุนนั่งรถไฟเข้าเมืองหลวงของจอร์เจีย ตอนแรกคิดว่าจะอยู่แค่สองวันด้วยซ้ำ แต่กลายเป็นอาทิตย์ไป กินยา ทายา ออกไปเดิน แต่ไปได้ออกไปปั่น เฮ้อ ถ้าได้ออกไปลองปั่นอาจจะรู้ว่าควรจะอยู่ต่อที่ทบิลิซิ

เมื่อตอนที่อยู่ทบิลิซิ โจคิมได้พักผ่อนเยอะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องดูแผนที่หรือหาทาง เพราะทอมอยู่ที่นี่มาเกือบสองอาทิตย์ รู้จักไปหมดทุกซอกทุกมุม ตอนเช้าเรานั่งแท๊กซี่ อิอิ เป็นครั้งแรกที่ได้นั่งแท๊กซี่ตั้งแต่ปั่นออกจากบ้านมา ทอมบอกว่าแท๊กซี่ที่นี่ถูกมาก เขาเรียกและจ่าย 5 ราลี่ตลอด ไม่ว่าจะไกลหรือใกล้ แต่วันนี้ได้ยินคนที่โฮสต์เทลอีกที่หนึ่งบอกว่า 3 ราลี่ก็พอแล้ว โฮสต์เทลที่เรานัดเจอกับทอมอยู่ออกมานอกเมืองหน่อย ทำให้ไปไหนมาไหนไม่ค่อยสะดวก อีกอย่างที่ไม่ชอบคือเขาจะล๊อคประตูตลอด จะออกหรือจะเข้าต้องกดกริ่งเรียก แถมกลางคืนยังมีดึงประตูเหล็กลงมาปิดเสียมิด เกิดไฟไหม้ขึ้นมาทำงัย แต่ที่นี่เราได้ห้องส่วนตัว ไม่ต้องนอนรวมกับใคร แต่จ่ายเท่ากับทอมที่ต้องนอนรวมกันกับอีก 5 คน ชอบร้านขนมปังในซอยเล็ก ๆ เราได้กินขนมปังแบบไม่ร้อน ๆ ก็อุ่น ๆ จากเตาหลังร้านทุกเช้า และร้านขายของอีกฝั่งฝากถนน ที่ชอบเพราะเขารับบัตรเครดิต บางทีร้านที่ไม่รับบัตรก็ดีนะ จะได้คิดแล้วคิดอีกว่าจะซื้อไม่ซื้อดี 😉

โฮสต์เทลจอร์เจียคืนละ 5 ยูโรต่อคน

ก่อนเข้าทบิลิซิ นอกจากทอมกับนิคชาวอังกฤษที่เราเคยปั่นด้วยกันที่ตุรกีช่วงหนึ่งแล้ว เรายังพบและทำความรู้จักกับนักปั่นคนอื่น ๆ ที่จะปั่นไปทางเดียวกับเรา คนหนึ่งจากโปแลนด์ชื่อ ”บาเทค” เจอเขาที่บาทุมิ (Batumi) จากสโลเวเนีย มาโก๊ะ ที่โบรโจมิ (Borjomi) จากนิวซีแลนด์ ”ไซมอน” ที่โกริ (Gori) พวกเขาปั่นเข้าทบิลิซิในเวลาไล่เรี่ยกัน มีคืนหนึ่งเรานัดกับพวกเขาทั้งหมดนี่ไปนั่งดื่มกันที่ผับแห่งหนึ่งพร้อมทั้งทอมและนิค คุยกันจนดึก หัวข้อหลักก็คือเรื่องวีซ่าเข้าประเทศ…สถานทั้งหลาย

โจคิมคุยกับพวกเขาทางอีเมลย์คุยกันไปเมลย์กันมาก็เห็นว่าบาเทคกับไซมอนอยู่ที่โฮสต์เทลเดียวกัน เราเลยตัดสินใจย้ายไปอยู่กับพวกเขาหลังจากที่ทอมและนิคออกเดินทางไปเมืองบาคุ เมืองหลวงของอัซเซอร์ไบจานได้สองวัน อยากย้ายตั้งแต่วันแรกที่พวกเขาปั่นกันไปแล้ว แต่ขี้เกียจแพ๊คกระเป๋า มีตั้ง 8 ใบนะ 🙁 มาตัดสินใจได้เพราะมีดึก ๆ คืนหนึ่งไฟดับ อีตาคนเฝ้าเอาเทียนออกมาจุด 4-5 เล่ม อ้าว…วางทุกจุด เกิดมันล้มไปติดไฟที่ไหนแล้วคนที่อยู่ในโฮสต์เทลจะทำอย่างไร ได้ฤกษ์แพ๊คกระเป๋า ย้าย!!!

แต่ก่อนที่จะย้ายไป มีนักปั่นจากเบลเยี่ยม ”เอเดรี่ยน” เข้ามาเช๊คอิน เขาปั่นย้อนมาทางเรา เขาเริ่มที่เอเชียและกำลังมุ่งหน้าไปตุรกี กรีซ และกลับบ้าน เขาลาออกจากงานเพื่อมาปั่นจักรยานท่องเที่ยวเหมือนเราเลย 😉 แต่เสียดายที่เขาไม่ได้ปั่นเข้ามาทางอุซเบกิสถานและคาซัคสถาน แต่เขาประทับใจคีกีร์สถานมาก เรายังได้เบอร์และอีเมลย์ติดต่อกับสมาคมจักรยานที่เมืองบาคุจากเอเดรี่ยน เขาเคยไปอยู่ที่นั่นโดยที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายเพราะเป็นห้องเช่าของสมาคมเอง เอเดรี่ยนให้ข้อมูลเส้นทางที่น่าสนใจเพียบ บล๊อคของเขาเป็นภาษาฝรั่งเศส แต่เขาบอกว่าเขาเขียนง่าย ๆ เวลาใช้กูเกิ้ลช่วยจะสามารถอ่านได้

จักรยานคันนี้ไม่รู้ใครมาจอดทิ้งไว้

ส่วนหนึ่งของกำแพงเก่า ซึ่งไม่เข้ากับอีกด้านหนึ่งที่เป็นตึกสมัยใหม่

ตึกนี้ถ้าได้มีการบูรณะใหม่คงจะสวยน่าดู

ระเบียงนี้ก็ดูดีใช่ย่อย คลาสิคดี

เอเดรี่ยนมาดักถ่ายเราตอนที่เราย้ายจากโฮสต์เทลเก่าไปที่ใหม่

หลังจากที่เราได้ข้อมูลเกี่ยวกับการเดินทางของเอเดรี่ยน เราคิดว่าไซมอนและบาเทคน่าจะสนใจเลยนัดกันมากินข้าวมื้อเย็นที่โฮสต์เทลใหม่ เวลาส่วนใหญ่ของเราหมดไปกับการหาข้อมูลการเดินทางเส้นต่อ ๆ ไป แต่ช่วงนี้จะหาและอ่านกันเยอะหน่อยเกี่ยวกับประเทศคาซัคสถานและอุซเบกิสถาน เพราะเราคงได้เจอกับปัญหาเรื่องอากาศที่ร้อน น้ำที่หายากต้องแบกกันไปเป็นลิตร ๆ เวลาที่จำกัดโดยเฉพาะที่อุซเบกิสถาน ในวีซ่ากำหนดไว้ 30 วันไม่ขาดไม่เกิน วีซ่าออกวันไหนนับตั้งแต่วันนั้น และระยะทางที่ค่อนข้างยาวประมาณ 2000 กม.

ตอนที่พักที่ทบิลิซิ เราได้แต่ออกไปเดินกัน ถ้าได้ลองปั่นอาจจะรู้ตัวเองว่าควรจะอยู่ต่อที่โน่น เพราะนี่ปั่นมาได้แค่ 20 กม.ก็รู้สึกแปลบ ๆ เจ็บ ๆ อีกแล้ว อะไรกันเนี่ย ต้องโทษตัวเองที่ไม่ระวัง เฮ่ย….ทำให้ต้องเสียเวลา