วันที่เรามาถึงบ้านเพื่อน แค่เย็นวันนั้นเท่านั้นเองที่อากาศดี หลังจากนั้นหมอกลงทุกวัน มองไม่เห็นทะเลดำ มันกลายเป็นทะเลขาวเพราะหมอกลงหนามาก วันรุ่งขึ้นเป็นวันเกิดของอืซเลม เราออกไปกินข้าวกันกับแม่ของวอลคั่น น้องสะใภ้และลูกสาวของเขาที่ห้างที่ใหญ่ที่สุดของเมืองนี้ พอเดินเข้าไปแล้วให้รู้สึกเหมือนเดินในห้างที่เมืองไทยเลย

กลับมาบ้านทำอหารเย็นเลี้ยงวันเกิดอืซเลม มีเพื่อน ๆ ของเขามาด้วย ฟังเขาไม่รู้เรื่อง แต่ดูท่าทางแล้วน่าสนุก แค่ได้ยินก็สนุกไปด้วย และในเย็นวันนั้นเอง มีน้าของอืซเลมมาด้วย เขาสนใจและอยากรู้ว่าเราจะไปทางไหนต่อ พอเล่าให้เขาฟัง เขาก็บอกว่าสามีเขามีญาติอยู่ที่เมืองโฮปาอยู่ติดชายแดนระหว่างตุรกีและจอร์เจีย ยังไม่ทันตอบตกลง เธอกดโทรศัพท์ไปหาญาติคนนั้นทันที คุยกันยาว เดากันว่าเขาคงคุยเรื่องเรา พอวางหูไป เขาบอกว่าญาติเขายินดีต้อนรับทุกเมื่อ มาเมื่อไหร่โทรบอก เขาน่ารักและอบอุ่นกันมาก
เราตั้งใจว่าพอมาถึงเมืองนี้จะจัดแพ๊คกระเป๋าใหม่และเลือกของ, เสื้อผ้า และเครื่องมือบางส่วนที่ไม่ใช้หรือไม่จำเป็นกลับไปสวีเดน แต่ในกล่องที่ส่งไปนั้นมีกล้องอันเล็กตัวหนึ่ง ที่อยู่ ๆ มันก็ไม่ยอมทำงาน เลยส่งกลับบ้านเสียเลย จะทิ้งก็เสียดาย เดี๋ยวลองหาทางช่วยชุบชีวิตอีกสักครั้งหนึ่ง รวบรวมได้ 3 กก.กว่า ๆ เพราะเราคงแคมปิ้งบ่อยขึ้น ต้องมีที่ว่างสำหรับตุนอาหารบ้าง ดีที่วอลคั่นช่วยพาเราไปไปรษณีย์ไม่อย่างนั้นคงคุยกันไม่รู้เรื่อง หรือไม่ก็คงไม่ได้ส่ง เขาจัดการของเขาคนเดียว คุยกับพนักงานแล้วก็วิ่งออกไป ก็ไม่รู้ว่าเขาวิ่งไปไหน แป๊บนึงกลับมามีกล่องติดมือมา พอจะกรอกที่อยู่ ก็ยกให้วอลคั่นใส่ที่อยู่ของเขาที่ตุรกีนี่ รู้สึกลนลานมาก

ต่อจากไปรษณีย์ก็ส่งโจคิมไปตัดผม เสียดายไม่ได้เอากล้องไปด้วย เพราะรีบไปไปรษณีย์กัน ช่างจัดการตัดผม โกนหนวด ตัดขนคิ้วเรียบร้อย ช่างหยิบกรรไกรออกมาจากเก๊ะ จุ่มอัลกอฮอล์แล้วจุดไฟแล้วแหย่เข้าไปในช่องหูเพื่อเผาขนเส้นเล็ก ๆ โจคิมได้กลิ่นไหม้ ๆ ด้วย ประสบการณ์ใหม่ 😉

มื้อเย็นมื้อสุดท้าย เพราะพรุ่งนี้เราจะออกเดินทางต่อ อืซเลมทำอาหารไว้เยอะมาก เพราะจะมีเพื่อนมาร่วมวงด้วย คือฟัทม่าและเลเวนท์ สองสามีภรรยา วอลคั่นและเลเวนท์ชอบดนตรีพื้นเมือง วอลคั่นเป็นทั้งนักร้องและมือกลอง ส่วนเลเวนท์เล่นเครื่องดนตรีเรียกว่า อุ๊ด (ud) และเป็นครูสอนดนตรีชนิดนี้ด้วย

แล้วเราก็ได้ชมการแสดงสดของสองคนนี้ที่ห้องครัวของอืซเลมและวอลคั่นนั่นเอง โชคดีของเราจริง ๆ
เมื่อพบกันก็ต้องมีวันลา และก็ถึงคราที่เราต้องก้าวออกจากความสะดวกสบาย ไปเผชิญกับสิ่งแปลกใหม่ประสบการณ์ใหม่ ๆ ที่ไม่สามารถหาได้ถ้าเราอยู่กับที่ เพราะฉนั้นอย่านิ่งเฉยกันนะค่ะ ออกไปแสวงหากัน