เมื่อคืนได้ยินเสียงจั้ก ๆ บนหลังคา นึกในใจ เสร็จแน่พรุ่งนี้ เปียกชื้นหนาวเย็นอีกแน่ เราก็เตรียมตัวกันอย่างดี ใส่ชุดกันฝนเรียบร้อย อืม..นึกขำนะ บางทีเราเหมือนตุ๊กแกเปลี่ยนสีได้อย่างไรอย่างนั้นเลยอ่ะ เพราะเวลาฝนตกเวชจะใส่แจ๊กเก๊ตสีฟ้า ส่วนโจคิมจะเป็นสีส้มแสด และถ้าฝนไม่ตกเวชจะเป็นแดงเลือดหมู ส่วนโจคิมสีเบจ ขำ ๆ

ว่าแล้วพยากรณ์อากาศไว้วางใจไม่ได้เหมือนคราวที่แล้ว แต่คราวนี้เป็นไปในทางที่เราชอบ เพราะแทนที่ฝนจะตกกลับไม่ตก แต่ตอนที่เราจะขึ้นเขาลมดันพัดแสกหน้า ขนาดปั่นลงเขายังไม่สามารถปั่นได้เร็วเลย เฮ้อ…พระพายปันใจ ไม่เป็นไรตามใจเรามาหลายวันละ วันนี้ก็ขมุกขมัวเหมือนเดิม ไม่อย่างนั้นวิวน่าจะสวย เราปั่นผ่านสกีรีสอร์ตมากมาย และบ้านเรือนแถวนั้นก็ดูน่ารักหลายสีหลายสไตล์

บ้านเรือนหลากสี

มีช่วงหนึ่งปั่น ๆ อยู่ก็มีผู้ชายคนหนึ่งยืนถือกล้องและโบกให้เราจอด แล้วขอถ่ายรูปเรา เขาพยายามบอกว่าเราว่าเขาดีใจที่ได้เห็นเรา เพราะเรากำลังทำในสิ่งที่เขาอยากทำ แต่ด้วยงานบังคับจึงไม่สามารถ ความที่เราเดินทางโดยจักรยานซึ่งเป็นไปอย่างเชื่องช้า ทำให้เราได้พบผู้คนหลากหลาย ได้คุยกันเล็ก ๆ น้อย ๆ

ตอนนี้เราอยู่ที่เมืองโคสิเชอะ เอ่อ..ไม่รู้เขาออกเสียงอย่างไร เป้าหมายนี้เคยทำให้รู้สึกว่ายากเย็นเหลือเกินที่จะมาให้ถึง เพราะต้องผ่านเขาผ่านเนินมากมาย แต่ในที่สุดเราก็มาถึงจนได้ รู้สึกภูมิใจเหลือหลาย