Monthly Archives: July 2013

Day 89-91 (Samarkand – Olmaliq)

Day 89  Samarkand-Jizzakh 99 km
Day 90
Jizzakh-Yengiyer 128 km
Day 91
Yangiyer-Olmaliz 132 km

Day 89 (Samarkand – Jizzakh)
Finally it was time to leave Samarkand. At the hostel there were now 11 cyclists and three had left the day before. Most of them are heading towards the Pamirs while some have just arrived from that area and are going towards Iran. We have been to the Pamirs before so we have decided since long ago to exit Uzbekistan through the Fergana valley.

Simon in the white shirt got the nick name "Jesus". Maria from Switzerland managed to get an Iranian visa and biked through during the election times. It felt good that both Jesus and Maria waved good bye to us at the hostel

Simon in the white shirt got nick named “Jesus” – take a close look and you’ll see why. Maria from Switzerland managed to get an Iranian visa and biked through during the election times.
It felt good that both Jesus and Maria waved good bye to us at the hostel

We have now travelled together for more than a month. Not that we have been together all the time because we have split from time to time, but we have had these friends around us for some time now and it feels a bit sad to part.

With our bikes in front of the Registan

With our bikes in front of the Registan

Saying goodbye took a long time and instead of starting at 7.00 we weren’t on the road until 10.30. It was a strong headwind all day and we tried to cycle extra slowly to not run out of energy before arriving at the town of Jizzakh. Fortunately the temperature had dropped a few degrees and it was now possible to ride in the afternoon without suffering from the heat.

The landscape after Samarkand is much more interesting than in the western part of the country. Green surroundings and everywhere we could see people working on the fields. It seems that the endless flatland is replaced by a landscape of small hills. Finally there is something nice to look at as we pedal through.

Lunch break. Look at the delights on the big poster above

Lunch break. Look at the delights on the big poster above

When we thought that Jizzakh would be only 10-15 km away we saw from a distance how the road was going over a big steep hill. We were certainly not in the mood for any steep climbs but once we got to the start of that climb we saw a road sign telling that Jizzakh is to the left into the valley and Toshkent straight ahead over the hill. I can’t remember when I was this lucky last time… 😉

Jizzakh is a bigger town than we had thought. Some swiss cyclists at the guesthouse in Samarkand had told us about a hotel near the railway station that is not only cheap but also able to register foreign tourists. The problem was that we couldn’t find the hotel and when we saw a sign for another hotel we decided to try our luck there instead.

Finally some nice landscape again

Finally some nice landscape again

The hotel was located in a small side street with lots of commerce going on. The barber shops were open late and there were small restaurants and mini markets. Bread vendors sat next to each other selling exactly the same kind of bread. Do they compete or do they work together, or is it simply so that their breads taste differently? Our taste buds are not enough developed to detect any difference.

The side road was only 100 meter long but both of us got a feeling of being on a busy side street in Bangkok or any other Thai city during a late evening. The fact that people look more asian enhanced that feeling too.

The hotel is a local business hotel with a standard that is higher than anything we have experienced for a very long time. It is a normal hotel room, it is very clean, has a nice bed, TV, fridge and a nice bathroom. We are not used to this standard anymore and got extra happy when we bumped into such a hotel by accident.

We almost didn't want to leave this nice hotel room

We almost didn’t want to leave this nice hotel room

I can’t remember when I watched TV last time. Our hotel room had hundreds of channels but only 2-3 in English. The story of Edward Snowden was told and re-told again and again. Maybe not having access to TV is a good thing – I doubt I will become more enlighted by listeneing 5 times in one hour to the same interview with Snowden’s lawyer telling he has brough some books and clothes to his client

 

Day 90 (Jizzakh – Yangiyer)
We didn’t want to leave our cosy and clean hotel room, but sometimes there is no mercy to be on a cycle tour. The visa clock for Uzbekistan is ticking and we must move on. Overstaying the visa validity in Uzbekistan is a really stupid thing to do since the fines are huge.

There was no wind in the morning and it was cooler than the days when we cycled to Samarkand.

On the way out of town we passed a very big market with roads leading through it. Some of these roads through the market had sections where minibuses stop to pick up passangers and once again it felt like we were already in Thailand.

Our target for the day was the town of Gullistan. Outside town the road split and we could take either way to but we didn’t know which to choose. Asking people only gave us very different answers until we met someone who argued that we should take the road towards Tashkent because it was of better quality and also shorter. We decided to follow that advice.

The road was indeed good and we kept going at high speed. After 55 km we saw a big sign telling that we should go right at the next intersection. It felt a bit too early to turn, but if the signs say that is the way, then why hesitate?

Soon we were on bumpy gravel roads and my built in compass made me feel that it was all wrong. We stopped and asked people and got more and more different answers and we felt really confused. Not that we don’t believe the locals – they all know the road to Gulistan, but the language barrier made it problematic to communicate.

Bumpy road leading in the wrong direction.... :-(

Bumpy road leading in the wrong direction…. 🙁

We then met met a man could explain in a clear and simple way how to get back to the road we should have been on (we had turned off the highway too early). He even drew a detailed map how to get there and finally we felt sure about the way. However, that man’s advices wasn’t worth much if we didn’t follow them and just at the junction after a canal where he told us to go straight, we turned right…. 🙁

We have done many tours by bicycle  and shouldn’t fall into such easy traps. The rule is to always aske two different persons for direction and if the indicate the same then go that way. If the indicate different ways, then ask more people.

The guy who made the map told us to go straight, then when at the intersection we asked another one, who clearly got confused by the question and first told us to go straight, but then changed his mind to turn right. So now we had two different opinions and the rule is then to ask more people, but we didn’t and ended up in the wrong town and loosing 40-50 km.

Maybe some cotton will make my saddle softer...

Maybe some cotton will make my saddle softer…

Fortunately some cyclists at the guesthouse in Samarkand had told us about this town and that there was a hotel there so we knew there would be somewhere we could stay. We saw a car parked at the side of the highway about one kilometer outside town and we thought it could be a good idea to stop and ask for directions to the hotel. When getting closer to the car we saw a women sitting in the backseat facing backwards and below her the head of a man who had his face forward. Something was obviously going on in that car that we didn’t want to interrupt and we decided to continue and ask someone else instead.

One kilometer down the road road goes up on a ramp to a bridge across the railway. We saw another car parked below that ramp but it was difficult to get to so we decided to ask someone else. When we were on that ramp we it was once again obvious what was going on in that other car too.

Train seen from the bridge after riding past the cars with the love couples

Train seen from the bridge after riding past the cars with the love couples

Secret activities in two cars within a kilometer from each other – this must be a sign of something. Either it was dirty business going on in those cars or the youngsters in that little town have nowhere to be alone with their girl/boyfriends.

When we finally arrived in the hotel we were told we can stay for free and the only thing we had to pay for was the food in the restaurant. We were very careful when we studied the prices in the meny but it turned out to be normal prices that we would have payed anywhere.

Day 91 (Yangiyer – Olmaliq)
The hotel only had four rooms and no breakfast was included and knowing we would be in the bigger town of Gulistan within 90 minutes we only ate a couple of sandwiches in the room before leaving.

The small family run hotel we stayed. Half of the family had emigrated to Israel but came back one month every year.

The small family run hotel we stayed. Half of the family had emigrated to Israel but came back one month every year.

We never went into the center of Gulistan and only passed it on the big highway leading to Tashkent. There were lots of small stalls selling water, soft drinks and bread but we decided to stop at one just after the town. The one we found looked different from the others. It had a single table with a plate with boiled eggs for the guests to eat and so we decided to stop at that little pretty place. We are traveling through tea land now but this place had coffee where you could select if you wanted sugar and milk instead of the disgusting 3in1 instant coffee that are usually served. Plenty of fresh pirogs made it to be the complete roadside breakfast to be had in this country.

The little roadside shop we had breakfast at

The little roadside shop we had breakfast at

The people running the place were very nice too. I think they were ethnic russians and spoke only uzbek and russian, but we managed to have some fun while we enjoyed our breakfast. A neighbour to the lady running the place dropped by and got engaged in the conversation and told us he had been posted to south Poland during his army service many decades ago. When we left, the shopkeepers daughter offered us some free icecream which we really enjoyed since it already had started to get hot.

The shopkeeper, her mother and neighbour

The shopkeeper, her mother and neighbour

The road was very good and we moved forward at a steady pace of 25 km/h which is good with our heavy bikes. While cruising at high speed we discussed when we had a flat tyre last time. That was a stupid thing to do because at the next intersection I heard a ”pffft” sound and I had got another flat. A new rule is to never talk about flat tyres…..

After fixing my flat tyre we turned east from the main road leading to Tashkent. We were afraid it would be of poor quality, but it turned out to be very good and we could keep on going at good speed passing endless cotton fields.

Cotton fields and irrigation canals

Cotton fields and irrigation canals

It is melon season now and we enjoy one or two stops a water melon vendor each day. They usually put their melons in a big pile and sit and wait for customers in the shade.
We drink a lot during a day and eating water melons is a welcome change to drinking warm water from our bottles. Since we sweat a lot (our shirt gets white stripes of salt on the back each day) both of us has got an increased taste for salt. We both miss the salt and dried chilli mix that is included when buying fresh fruit from vendors in Thailand.

Melons....

Melons….

It's a hard work to sell melons

It’s a hard work to sell melons

We stopped one more time to eat some bread and buy some water at another roadside vendor selling ”ayran” which we learned to enjoy in Turkey. Ayran is a mix of youghurt and water with added salt. Three ladies were selling home made ayran beside the road just next to a huge pipe pouring out water into a canal. It was a good place to make money since many of the people who stopped to fetch water or just wash their faces also bought some ayran.

Ladies selling ayran and cold drinks

Ladies selling ayran and cold drinks

Soaking my feet at in cold water while being watched by a donkey

Soaking my feet at in cold water while being watched by a donkey

In the late afternoon we approached the city of Olmaliq. A week ago I didn’t know that there was a city with this name, but before leaving Samarkand I googled the town and knew it was a city relying on heavy industry. Already far from town we saw big piles of slag and tall chimneys from which grey smoke was billowing up to the sky. It didn’t look healthy and when we rode past the piles of slag we could see that the factory was very old and worn I thought it all resembled the factory portraied in the Deer Hunter movie.

Where's Robert de Niro???

Where’s Robert de Niro???

As mentioned before we do feel a bit exhausted and we have decided to opt for the simple and convenient way of doing things which means staying at hotels. The good thing with this is also that we get the opportunity to collect the stupid registration slips.

When passing the factory we saw no sign of where the city center is and we stopped a worker walking towards the bus stop to ask for directions into town. He made a very precise description and we started to pedal the remaining 4 km to the center. After a kilometer we came to yet another old and very worn industrial building with the fancy name of ”locomotive deposi” on it. We guess it was a train depot and the little monument outside was just as colorful that the rest of the building was not….

Locomotiv monument

Locomotiv monument

The city was bigger than we thought and we stopped at a large intersection to ask for directions to the hotel which was just behind the next corner. I went in and found a very charming lady who certainly hadn’t understood that the soviet union had ceased to exist. She didn’t know how to smile, she almost yelled at me and she only rose from her chair to go and slap the feet of a teenager who wasn’t sitting properly in the sofas. Besides the customer friendly appeal it was also ridicously expensive so I showed her a bit of the basics in a market economy by simply walking away. She had the supply of rooms, but the demand was gone. A little bit more customer oriented behaviour would have led to some cash in the register….

Wej was waiting outside and next to the reception there was a large dining room and loud music came from it. We glanced into the room and could see old ladies having dinner while young girls in traditional dresses had a dance show to the rock’n roll version of the traditional russian song ”Ochie Chornie” (Black Eyes) which I am sure you all know when you hear it.

Young dancer

Young dancer

We met people outside the hotel who told us there were a much nicer hotel in the other end of the city center. They made a simple map of how to go there and off we went. At an intersection we stopped to ask a young man for further directions and the first thing he did was to ask if I was a spy. I sincerely hope he was ironic but unfortunately he didn’t look lite that.

When we were wating for green light at another intersection another young man walked up to us and started to talk to us in very good English. It turned out that he just got his degree from Tashkent university where he had majored in Enlish. Now he is eager to go and study for a masters degree and he is eying at Korea or Malaysia. I hope he succeds because Uzbekistan needs more people like him.

Finally we made it to the hotel that turned out to be more expensive than we had been told. It was too late to go for the plan B which was to go out of town and find a tea house where we could camp. There was no option than to accept, pay and check in.

When cycling to the hotel we passed a place selling döner kebap and still on the bikes we decided to have our dinner there. Later when we left the hotel to walk there we found a schaslyk (barbecue) restaurant only 100 meter from the hotel. It was more of a local pub than a restaurant and it was very busy since it was a Friday night. Russian and western music was played inside and the guests were talking loudly not only because of the volume of the music but also of the volume of beer they had consumed.

We decided to sit at one of the tables on the outside and the servant was busy running in and out all the time. The owner was tending to the schaslyk grill on the pavement and when a fist fight started some 15-20 meters away he quickly told all able men to go and separate the fighters.

Sitting in this local pub, seeing all these men from the factory enjoying their Friday night made me once again think Pennsylvanian town portrayed in the Deer Hunter – maybe it has a sister town in Uzbekistan.

Restdays in Samarkand

We arrived to Samarkand late last Friday with the intention to stay two or three days. The first day was planned to be a pure rest day while the others were planned for sightseeing. However, things did not turn out the way we planned to and we have spent most of the time here resting at the guesthouse which we now are just about to leave (Wednesday morning).

So what has happened?

Uzbekistan has a size and shape very similar to Sweden. We will travel across from the very west end to the very east end which is almost exactly 2000 km. We have a 30 days visa and that is enough to travel 2000 km at a convenient speed and also have timeto stop and visit cities. However, the requirement to register at least every third day at a hotel licensed to host foreign tourists has forced us to press really hard through some empty desert sections without any hotels and it is fair to say that the ride from the port in Kazakstan to here has been tough. The road has been long and very often of bad quality, the weather has been hot or extremely hot and the time pressure added to this has finally taken its toll.

When we got here we were exhausted. As I mentioned in a previous post the ususal rest day ache in my thighs got a lot worse in Bukhara and we were forced to take an extra rest day there. Here in Samarkand realitiy has in some way caught up with us and we have been sleeping most of the time. We planned to leave already yesterday, but in the morning my stomach was a bit upset and prevented us from leaving. It was just a short and not serious ordeal and it got better already around noon, but then I was too sleepy and powerless that I couldn’t even think of start pedalling again. To make things worse I managed to bump into the sharp corner of the bed in our room and now I have a bruise on my thigh that matches the colours of the ancient cupolas.

We knew we have pressed hard and we expected reactions like these but they came a little bit too early. Kyrgizstan doesn’t require us to have a visa when entering the country and there are no obligations to register every few days. Our plan has therefore always been to stop for up to a week in Osh in Kyrgizstan to just rest, but we simply didn’t make it there and had to rest here instead. We are not the only ones who have run into these kind of problems. At the time of writing there are 11 cyclists at the hostel and three more left yesterday night so the cyclists are in majority and all are to a varying degree exhausted for the same reasons as us.

All this means that we did a lot less of sightseeing than we had planned to. We haven’t entered many places, but just walking around in this amazing city can be enough. The architecture and all the old buildings are just magnificent. Please enjoy some of the photos below.

The registan. Unfortunately there was a stage for an upcoming music festival that blocked the view.

The registan. Unfortunately there was a stage for an upcoming music festival that blocked the view.

Mosaic on a minaret

Mosaic on a minaret

One of all those turqoise cupolas that shine so beautifully during sunsets

One of all those turqoise cupolas that shine so beautifully during sunsets

Inside a big and old mosque

Inside a big and old mosque

A mausoleum for some important person

A mausoleum for some important person

Two young girls in beautiful dresses visiting a mosque

Two young girls in beautiful dresses visiting a mosque

Portal to a mosque

Portal to a mosque

Lagman - a traditional Uzbek dish consisting of meat, vegetables and noodles

Lagman – a traditional Uzbek dish consisting of meat, vegetables and noodles

The cosy backyard of the guesthouse where we are staying

The cosy backyard of the guesthouse where we are staying

อุซเบกิสถาน => จาก Bukhara (บุคารา) ไป Samarkand (ซาร์มาคัน)

จากบุคาราเป็นการเริ่มต้นเข้าสู่เส้นทางสายใหม ซึ่งเป็นช่องทางสำคัญที่กระจายอารยธรรมโบราณของจีนไปสู่ตะวันตก และเป็นสะพานเชื่อมในการแลกเปลี่ยนทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรมระหว่างจีนกับตะวันตกด้วย เริ่มรู้สึกว่าได้ปั่นเข้ามาในเส้นทางสายประวัติศาสตร์ก็ต่อเมื่อมาเห็นสุเหร่า มัสยิด โมเสกสีฟ้าตั้งตระหง่านตั้งแต่ที่คีวามาเลย ตื่นเต้นพอสมควร เหมือนได้เหยียบย่างเข้ามาในโลกของอลาดินนั่งพรมลอยฟ้า อืม..ยังเคยเห็นป้ายที่เขาเขียนไว้ที่ประตูทางเข้าร้านนะว่า “Flying carpet” นี่ถ้าไม่ได้ปั่นจักรยานมาจะซื้อแล้วเหาะกลับบ้านแทน 🙂

เมื่อเปรียบเทียบทะเลทรายที่คาซัคสถานและอุซเบกิสถาน คิดว่าวิวทิวทัศน์ที่คาซัคฯ ยังมีการเปลี่ยนแปลง คือมีเขาบ้าง ขึ้น ๆ ลง ๆ เล็กน้อย มีม้ามีอูฐให้เห็นประปราย ไม่รู้ว่าพวกมันมีเจ้าของหรือเปล่า? แต่ที่แย่คือถนนโดยเฉพาะเส้นที่เราปั่นผ่านกันมา คาซัคฯ ขึ้นชื่อว่าเป็นประเทศที่แพงที่สุดในเขตเอเชียกลางนี้เพราะเขาขุดน้ำมันได้ และเป็นประเทศที่ใหญ่เป็นอันดับ 9 ของโลก แต่พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นทุ่งหญ้าสเตปป์ ที่ราบทุ่งหญ้ากว้างที่ไม่มีต้นไม้และกินเนื้อที่ถึง 1 ใน 3 ส่วนของประเทศ

SONY DSC

ส่วนอุซเบกิสถานเป็นประเทศหนึ่งในสองที่ไม่มีทางออกสู่ทะเลและถูกล้อมรอบทุกด้านถึงสองประเทศ ซึ่งมีผลต่อการค้าและการขนส่งที่ต้องพึ่งชายฝั่งของประเทศเพื่อนบ้านถึงสองแห่ง และอีกประเทศหนึ่งที่มีลักษณะเดียวกันคือ ประเทศลิกเตนสไตน์ Liechtenstein ส่วนทะเลทรายที่เราปั่นผ่านกันมามันดูน่าเบื่อมาก ราบเรียบ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเป็นทรายปนต้นไม้มีหนามเตี้ย ๆ มันไม่เหมือนทะเลทรายในความคิดของเราที่มีแต่ทรายล้อมรอบ มีแต่ความร้อนที่เตือนเราให้รู้ว่านี่คือทะเลทราย ภูมิประเทศระหว่างบุคารากับซาร์มาคันมีช่วงหนึ่งที่เป็นทะเลทรายประมาณ 30-35 กม. และโดยส่วนใหญ่ร้านค้าข้างทางจะมีน้อยลงไปตามลำดับ เราตุนน้ำอย่างน้อย 2-3 ลิตร เจอร้านที่ไหนต้องซื้อเพิ่มและเติมจากที่ดื่มไป น้ำในขวดจากที่เย็น ๆ แต่พอปั่นไปสักพักที่เย็น ๆ กลายเป็นอุ่น มีเพื่อนชาวนิวซีแลนด์เอาถุงชาใส่ลงไปในขวดน้ำเลย เพราะมันอุ่นกำลังดื่มเลย 🙂 มีช่วงหนึ่งที่เราคิดว่าไม่ต้องแบกน้ำกันล่ะ แต่เผอิญว่าหาร้านขายของรายทางไม่เจอเลย ถาม ๆ กันว่าใครมีกี่ลิตรเหลือกันสักเท่าไหร่ เพราะส่วนใหญ่เราจะถามหาที่นอนจากร้านขายของข้างทาง ถ้าหาไม่เจอก็ต้องกางเต้นท์กันและทำอาหารกันเองซึ่งต้องใช้น้ำ สรุปทุกคนมีน้ำพอ ๆ กัน ช่วย ๆ กันไป พอเรากางเต้นท์กินมื้อเย็นกันเสร็จมีเพื่อนเยอรมันคนหนึ่งบอกว่าเขามีไพ่มาด้วยนะถ้าอยากจะมีอะไรทำ เล่นกินเงินอุซเบกฯนี่แหละทีละ 1000 ซอม (ซอม = สกุลเงินของอุซเบกฯ) แต่เวชเสนอว่าใครแพ้จ่ายเป็นน้ำ 1 ถ้วยดีกว่า ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวว่า “ไม่เอามันแพงเกิน” 🙂 🙂

ผู้หญิงที่นี่เขาแต่งตัวกันสวยดีนะ อยากไปหาซื้อมาใส่บ้างจะได้ เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงชอบใส่อะไรบาง ๆ บาน ๆ เพราะมันร้อน

ผู้หญิงที่นี่เขาแต่งตัวกันสวยดีนะ อยากไปหาซื้อมาใส่บ้างจะได้ เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงชอบใส่อะไรบาง ๆ บาน ๆ เพราะมันร้อน

จากที่เราปั่นกันกลุ่มใหญ่ 7 คนจากเมืองบาคุที่ประเทศอัซเซอร์ไบจาน – ข้ามเรือแฟรี่มาอัคเทาที่คาซัคสถาน – (มาโกะจากสโลเวเนียแยกไปก่อน ก่อนที่จะเข้าอุซเบกิสถาน) – เราเหลือกัน 6 คน ปั่นผ่านทะเลทรายมาถึงนูกุสที่อุซเบกิสถานกลุ่มเราเริ่มแตกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งคือ เราสองคน, บาเทคจากโปแลนด์และไซมอนจากนิวซีแลนด์ กลุ่มที่สองคือซีมอนและโทมัสจากเยอรมัน เพราะสองคนนี้เขาชอบตื่นสาย ๆ เราแยกกัน 2 วัน และมาเจอกันอีกทีที่คีวา ระหว่างทางจากคีวา-บุคารา-ซาร์มาคัน เราปั่นกันสองกลุ่มจนมาเจอกันอีกทีที่ซาร์มาคัน ช่วงที่ปั่นในทะเลทรายเราช่วยเหลือกันดี ใครปั่นช้าใครมีปัญหาก็รอกัน แต่พอเริ่มเข้าสู่เขตที่มีคนอยู่หนาแน่นขึ้น จึงไม่มีความจำเป็นที่มารอกัน และต่างคนต่างหาลู่ทางหากลุ่มของตนเอง และเราเองก็อยากปั่นกันเองสองคนบ้าง โดยที่ไม่ต้องมาคอยถามหรือรอถามว่าจะพักตรงไหนจะจอดตรงไหนจะรอกันที่กม.ไหน

ก่อนออกเดินทางต่อก็ขอตุนขนมเสริมพลังงานเสียหน่อย เป็นพวกผลไม้ตากแห้ง ถั่วต่าง ๆ

ก่อนออกเดินทางต่อก็ขอตุนขนมเสริมพลังงานเสียหน่อย เป็นพวกผลไม้ตากแห้ง ถั่วต่าง ๆ

จากบุคารากลุ่มเริ่มแตกกระจาย บาเทคคนโปแลนด์ไปกับเพื่อนใหม่จากสวิสเซอร์แลนด์สองคน เราสองคนปั่นกันเอง ซีมอนกับโทมัสแยกกันปั่น ไซมอนปั่นคนเดียว บาเทคและเพื่อนใหม่ชาวสวิสฯ ปั่นกันช้าเลยเลือกที่จะปั่น 3 วันจากบุคาราไปซาร์มาคันในระยะทาง 268 กม. ส่วนเราสองคนคิดว่าถ้าเราเริ่มปั่นกันแต่เช้าน่าจะใช้เวลา 2 วัน จริง ๆ แล้วเราตั้งใจจะพักที่บุคารา 2 วันแต่เผอิญว่าโจคิมเกิดมีอาการเจ็บที่กล้ามเนื้อต้นขา เคยเจ็บมาก่อนแต่พอเริ่มออกปั่นอาการก็หายไป แต่ครั้งนี้ถึงแม้ว่าจะยืดกล้ามเนื้อหรือปั่นช้าลงก็ยังเจ็บอยู่ เราเลยตัดสินใจปั่นกลับไปที่เกสต์เฮาส์และพักต่ออีกหนึ่งคืน และเริ่มติดต่อเพื่อนที่เป็นหมอ ซึ่งเขาลงความเห็นว่าควรพักผ่อน เอาผ้าพันกล้ามเนื้อตรงที่เจ็บและกินยาแก้ปวดน่าจะช่วยได้ วันรุ่งขึ้นโจคิมรู้สึกดีขึ้นเราเลยเริ่มปั่นกันช้า ๆ อุ่นเครื่องกันและคอยดูอาการ สักพักก็สามารถปั่นได้ความเร็วตามปกติ

เกสต์เฮาส์ที่บุคารา

เกสต์เฮาส์ที่บุคารา

ช่วงนี้เรามักจะลืมเช็คพยากรณ์อากาศ เช็คสักหน่อย เพราะเริ่มรู้สึกว่าลมแรงขึ้นเรื่อย ๆ ปรากฎว่าวันที่เราจะปั่นออกจากบุคาราจะทวนลมนิด ๆ แต่มันไม่นิดสักหน่อยเลย ยิ่งสายลมยิ่งแรง เนื่องจากความล้า ร้อนและลมแรง ทำให้เรายิ่งปั่นช้าลง จนกระทั่งมีรถแลนด์โลเวอร์มาจอดข้างหน้าเรา เราเลยจอดคุยกับเขา ได้น้ำเย็น ๆ ดื่ม ชื่นใจจริง ๆ เป็นคู่สามี-ภรรยาจากฝรั่งเศส หลังจากที่ปลดเกษียณแล้ว พวกเขาอยากท่องเที่ยวกลับไปออสเตรเลียที่เขาเคยทำงานมา 35 ปี และอยากทำก่อนที่จะไม่มีแรงหรือแรงกระตุ้น แต่ก่อนที่จะมาขับรถเที่ยวกันเขาก็เคยปั่นจักรยานท่องเที่ยวเหมือนเรา และนี่เป็นเหตุผลที่เขาอยากหยุดและคุยเกี่ยวกับทริปของเรา แถมยังชวนเราให้ไปเที่ยวบ้านเขาซึ่งอยู่ใกล้ ๆ ชายแดนสเปน แถบเทือกเขาพิเรนีส (Pyrenees) ถ้าเขายังไม่กลับจากท่องเที่ยวรอบโลก เราสามารถยืมบ้านเขาอยู่ได้อีกต่างหาก น่ารักจริง ๆ มีเรื่องให้คุยกันมากมายเราคุยกันเกือบชม.เลยต้องขอตัว ปั่นมาได้นิดหน่อย เจอด่านตำรวจ ตำรวจเรียกให้เข้าไปกินน้ำ วันนี้โชคดีได้ดื่มน้ำเย็น ๆ

สองสามีภรรยาชาวฝรั่งเศสขับแลนด์โลเวอร์จากฝรั่งเศสไปออสเตรเลีย

สองสามีภรรยาชาวฝรั่งเศสขับแลนด์โลเวอร์จากฝรั่งเศสไปออสเตรเลีย

ปั่นต่อมาได้สัก 90 กม. มาเจอเพื่อนคนเยอรมัน “ซีมอน” ซึ่งปั่นออกมาก่อน เขามานอนพักเอาแรงที่ร้านอาหารของโรงแรมที่สนามบินใกล้เมืองนาวอย หลังจากหลุดออกมาจากทะเลทรายในช่วงประมาณ 30 กม. ซึ่งร้อนและลมแรงมาก หมดแรงกันไปหมด ถ้าพักได้อยากจะพักกันเสียตรงนี้เลย แต่เราพยายามที่จะให้ถึงซาร์มาคันในอีกวันรุ่งขึ้น เพราะฉนั้นกัดฟันลุกขึ้นมาปั่นกันต่อไปอีกสัก 40 โล แต่เราหยุดพักกันนานไปหน่อย ปั่นได้ไม่มากเวลาเริ่มมืดเลยต้องมอง ๆ หาที่พักกัน ก็มาเจอจุดจอดพักรถใหญ่ มีห้องน้ำห้องอาบน้ำ มีชาให้ดื่ม เราเลือกที่จะนอนบนห้องเป็นการตอบแทนเขาหน่อย และเขาก็ให้ราคาพิเศษแก่เราสองคน 5 $ คืนนั้นก็นอนร้อน ๆ อีก ตามเคย อิจฉาเพื่อนคนเยอรมัน ที่นอนนอกตึกคงเย็นสบาย

ที่พักรถใหญ่ และส่วนใหญ่เราสามารถขออาศัยนอนได้

ที่พักรถใหญ่ และส่วนใหญ่เราสามารถขออาศัยนอนได้

วันแรกเราควรจะปั่นให้ได้สัก 130-140 กม. แต่เราทำได้แค่ 120 เพราะฉนั้นยังเหลืออีกประมาณ 140 กว่ากม. เราเลยตกลงกันว่าพรุ่งนี้ออกกันแต่เช้า ที่นี่สว่างตอนตีห้า เราควรจะออกปั่นตั้งแต่สว่าง เริ่มปั่นกันตอน 5:50 น. ทางไปซาร์มาคันมีสแงเส้นทาง คือทางหลวงและทางเก่า ตามธรรมดาเราขอบที่จะปั่นทางชนบท และลองถามคนท้องถิ่นดูว่าถนนดีมั้ย เขาว่าดี โอเค ถ้าดีเราก็ไปกัน เราแวะพักดื่มชากันแป๊บหนึ่ง เราเลี้ยวขวาเขาทางชนบท แรก ๆ ก็คิกว่าสนุกดีมีขึ้นเขาขึ้นเนินบ้าง ถนนช่วงแรกยังดีอยู่ ปั่น ๆ ไป ลมชักแรงขึ้นเรื่อย ๆ แถมพัดเอาลมร้อน ๆ มาอืกต่างหาก ขึ้นเนินแถมต้านลมนี่เป็นส่วนผสมที่ไม่ค่อยน่าอภิรมณ์เลย พอขึ้นมาถึงยอดของเนินหนึ่งเห็นเขาขายแตงโม เวลาก็ใกล้เที่ยงเลยจอดแวะหาอะไรกินกัน ร้านที่เห็นจากไกล ๆ นั่นเป็นปั้มน้ำมันและไม่มีอะไรขายด้วย เราเลยย้ายไปนั่งใต้ต้นไม้กัน ซื้อแคนตาลูปมากิน คนที่อยู่ที่ปั้มเดินเอามะเขือเทศและแตงกวามาให้ คิดว่าจะพักหลบร้อนและเอนหลังกันเสียหน่อย พอคิดว่าได้เวลาลมก็ยิ่งพัดแรงกว่าเดิม เห็นร่มอันใหญ่ที่เขากางไว้ตรงที่ขายของ เอียงไปอีกด้านหนึ่ง เลยตัดสินใจรออีกหน่อยจะดีกว่า ตอนนั้นเราปั่นมาได้ 90 กม.ยังเหลืออีก 65 กม.ตามที่เขาบอก ลมเริ่มอ่อนแรงแต่ก็ยังพอมีลมกระโชกอยู่บ้าง ถ้ามีเวลาคงนอนรอต่อ ไปดีกว่าจะได้ไปเจอเพื่อน ๆ ที่น่าจะถึงที่หมายกันแล้ว

เรานอนพักกันที่นี่ รอให้ลมอ่อนแรง ถัดไปทางซ้ายมือมีสายยางน้ำใหญ่ที่มีน้ำไหลตลอด บางครั้งรู้สึกเสียดายน้ำที่เขาปล่อยให้มันไหลทิ้งไปเฉย ๆ แต่ก็เห็นรถบรรทุกน้ำมาลองน้ำใส่แท้งส์ รถยนต์แวะจอดเติมน้ำใส่ขวด รถบรรทุกมาลองน้ำแล้วราดลงที่เครื่องยนต์เพื่อให้มันคลายร้อน

เรานอนพักกันที่นี่ รอให้ลมอ่อนแรง ถัดไปทางซ้ายมือมีสายยางน้ำใหญ่ที่มีน้ำไหลตลอด บางครั้งรู้สึกเสียดายน้ำที่เขาปล่อยให้มันไหลทิ้งไปเฉย ๆ แต่ก็เห็นรถบรรทุกน้ำมาลองน้ำใส่แท้งส์ รถยนต์แวะจอดเติมน้ำใส่ขวด รถบรรทุกมาลองน้ำแล้วราดลงที่เครื่องยนต์เพื่อให้มันคลายร้อน

ออกมาจากตรงที่นอนพักได้หน่อย ถนนเริ่มแย่รถเริ่มมากขึ้น ไม่เพียงแต่เราเท่านั้นที่พยายามหลบหลีกถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อ พวกรถยนต์ก็เช่นกัน เราจึงต้องระวังทั้งหลุมทั้งรถ ช่วง 10 กว่าโลในสภาพแบบนี้รู้สึกเมื่อย ๆ ข้อมือเลย เกร็งมากไปหน่อย และช่วงนี้เองที่ทำให้เรารู้สึกว่าไม่น่าเลือกเส้นทางเก่า จริง ๆ วิวทิวทัศน์น่าดูอยู่ (ได้เงยหน้าขึ้นมาชมบ้างในบางครั้งที่โอกาสอำนวย) ถ้าถนนดีหรือลมไม่แรงนัก เคยคิดว่าจะโบกรถด้วยถ้าถนนยังคงแย่แบบนี้แถมมีเนินเล็กเนินน้อย ทำให้เราปั่นได้แค่ 10 กม./ชม. อีกตั้ง 65 โล กว่าจะถึงคงดึกมืดสนิท พอเริ่มบ่นหนัก ๆ เข้าเหมือนรู้ว่าเราไม่อยากปั่นแล้วนะ ถนนเริ่มเรียบสภาพดีขึ้น ปั่นได้เร็วขึ้นมาอีกหน่อย แต่ความร้อนยังคงร้อนสม่ำเสมอ สำหรับเราสองคนไม่มีปัญหาเรื่องนี้ แต่เพื่อนเราซิ “ซีมอน” ดูเขาอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปมาก ถึงขนาดไล่ให้เราไปก่อนไม่ต้องรอเขา จะทำได้อย่างไร ถ้าทิ้งเขาไว้เขาคงไม่มีแรงมาถึงซาร์มาคันวันนั้นแน่ เราเลยหยุดพักผ่อน 2 ครั้งแบบสั้น ๆ หลังจากเบรคครั้งล่าสุด อากาศเริ่มคลายร้อนมีลมพัดเย็น ๆ สดชื่น จึงเร่งเครื่องนิดหน่อย พอเห็นป้ายเมืองซาร์มาคัน เรายังต้องปั่นไปอีก 10 กว่าโล 🙁 และพอได้เห็นรอบนอกเมือง ก็ยังต้องปั่นไปอีก 5 โลกว่าจะถึงเกสต์เฮาส์ที่เรานัดกับเพื่อน ๆ ไว้ 🙁 🙁 จะไม่ไหวแล้วนะ แต่ในที่สุดเราก็มาถึงหน้าประตูเกสต์เฮาส์มืดพอดี สองทุ่มครึ่ง วันนี้เป็นวันแรกที่ปั่นกันถึง 9 ชม.ระยะทาง 155 กม. เพื่อนคนอื่นที่ปั่นกันมาถึงก่อนคงจะลุ้นกันน่าดูว่าเราอยู่ตรงไหนกัน พอเรามาถึงก็เฮกันเข้ามาถาม ช่วยเข็นช่วยแบกกระเป๋าให้ มันน่าดีใจตรงนี้แหละที่มีเพื่อนรอรับและเป็นห่วงเป็นใย สุดยอด 🙂 🙂

ในที่สุดก็มาถึงซาร์มาคัน แต่จากตรงนี้ต้องปั่นกันเข้าเมืองอีกสิบกว่าโล

ในที่สุดก็มาถึงซาร์มาคัน แต่จากตรงนี้ต้องปั่นกันเข้าเมืองอีกสิบกว่าโล

Day 87-88 (Bukhara-Samarkand)

Our plan was to have to stay in Bukhara for two days for rest and sightseeing. On the afternoon before departure Wej and I went out for a walk and I once again suffered from a very peculiar muscle pain in my tighs. It is a pain that I started to feel about four months ago, only during rest days and only when walking really slowly. The strange thing is that it is an instant pain in both legs simultaneously and first time I can recall it happening was during the week we visited Sweden (april).

It has only happened during restdays and only when walking slowly. First time it happened I stopped to do some stretching and then it went away. This feeling has then re-occured during restdays all the way, but it has only been a short pain and I have never suffered from it while cycling.

Getting ready to leave the guesthouse in Bukhara

Getting ready to leave the guesthouse in Bukhara

Wej and I went for a walk in the old town before leaving Bukhara and then it happened again. The pain was more intense and wouldn’t go away. When I woke up the following morning my legs were all stiff and I worried it would be hard to cycle. When in the saddle I immediately started to feel the pain that I had only felt when walking slowly. We tried to cycle a few kilometers, but then I decided to return and rest one more day.

Back at the guesthouse I contacted friends back home who are doctor and physiotherapist. They both thought it was some sort of over exhaustion and told me to rest and maybe eat som anti imflammatory medicine. I did that and the following morning I felt good and we could start our ride towards Samarkand. This meant that we were one day behind schedule.

Om du någonsin kommer fram till Samarkand :-)

Om du någonsin kommer fram till Samarkand 🙂

Although we only saw one sign showing the way to Samarkand it wasn’t hard at all to find the way out of Bukhara. The area around the city is very green and there are villages and towns all the way. Wej and I decided to stop after two hours of cycling to have a cup of coffe and some kefir at a restaurant. We were offered bread too, but we are by now so sick of the bread here that we didn’t want any.

After a 2-3 hours we saw our german friend Simon enjoying a short break in the shade of a tree outside a little shop. Our group had split in Bukhara, but since we were all going in the same direction it was very plausible we would meet again. We rode together for a while and then split again when Wej and I stopped for some reason I can’t remember.

Having coffe and kefir in a roadside restaurant

Having coffe and kefir in a roadside restaurant

After 60 km the greenery ended abruptly and was replaced by desert. The road made a sharp turn and we got a strong headwind straight into our faces. It was the start of a tough part of the day, but soon we got some relief.

A few kilometers into the desert we were overtaken by a Landrover with lots of stickers, jerrycans on the roof and other signs of being a ”round-the-world-car”. We have seen cars like this many times, but this one stopped 100 meters in front of us. The car was driven by a french couple on the way to Australia and then maybe south america.

The french globetrotters behind their Land Rover

The french globetrotters behind their Land Rover

They gave us lots of cold water from their fridge and they were very curious about our trip. Being cyclists themselves they suggested that we should come and visit them in their village in the Pyrenees some time. They even said that we were welcome to use their house even if they still were traveling. What a marvelous offer – we will definately try to go and visit them some time, but then with our roadbikes instead of the heavy bikes we now ride.

We lost sight of Simon just before the desert but after fighting for two hours in the dry headwind we found him taking a break at a cafe / hotel at Navois airport. We were also very exhausted, the headwind was strong and it was terribly hot so we decided to take a break there too. After one and a half hour the headwind ceased and we could go on cycling.

Simon and we decided to continue together and in order to make it to Samarkand the day after we needed to make at least 30 more kilometers. With a good road and without any wind we quickly got to the city of Navoi. Since the area is densely populated we didn’t have any big hopes of finding any good spot to camp so we hoped we would find some tea house somewhere.

After passing through Navoi we found a TIR-park which is effectively a truck stop. We went in to ask if we could stay there and of course we were welcome. They served us tea and offered us to shower. Simon found a bench outside where he could sleep while Wej and I paid 5 dollars to sleep in a room.

At the TIR-park we met an Uzbek truck driver who drives his truck between Uzbekistan and Poland and Germany. He told us it takes 6 days to drive to Poland and 7 to Berlin and then the same time back home again. I don’t envy him driving on poor roads and passing many time consuming borders.

We usually go to bed rather early to be able to wake up at 5 AM and there were not many trucks at the TIR-park when we went to bed, but there were lots of them when we woke up. Many of the trucks are obviously bought second hand from Germany since they have logos from German companies. They don’t look old and worn out as one could suspect, instead they look to be in good condition.

Skärmavbild 2013-07-23 kl. 00.55.07

A lot of the trucks at this TIR-park and the ones we meet along the road are Volvo and Scania trucks. Every time I see a Volvo truck I think that maybe that specific truck was produced at the factory back in Göteborg. When seeing all those Swedish made trucks it is easy to understand why these two companies have such a major importance for the Swedish industry. Land locked countries have difficulties developing an export based economy and Uzbekistan is one of the two double land locked countries in the world (the other one is Lichtenstein) so it must be very complicated to set up an export industry here.

It was a little more than 150 km from the TIR-park we stayed to the center of Samarkand so we woke up at 5 AM the following morning in order to get as far as possible before the midday heat. There was hardly any wind at all and the road was good so we made good progress during the early hours. The wind picked up around 10 AM and it started to get hot and at noon we had only cycled 80 km when we decided to take a short cut.

Leaving the TIR-park in the early morning

Leaving the TIR-park in the early morning

It was maybe a shortcut, but the quality of the road was so poor that it was impossible to ride at normal speed. We soon understood that we would bike 30-50 km at slow speed through nothingness and when we at came to a hill top with green trees we decided to stop. This little hill was like an oasis and somewhere there was a well because water was flowing from a pipe into a ditch. We decided to stop on the hill and bought a melon from a roadside vendor.

This truck with a very long load stopped and the driver came out to fetch water to throw over the engine to cool it down.

This truck with a very long load stopped and the driver came out to fetch water to throw over the engine to cool it down.

It was interesting to observe the well. Bypassers stopped to fill water bottles. Overheated trucks stopped and their drivers fetched waters with buckets and threw it onto their engines to cool them down. A couple of times tank trucks came to fill their huge tanks and transport the water somewhere else. They simply drove under the pipe and let all the water flow into the tank and anyone who wanted water while they were filling had to open a valve at the rear of the truck and fill the bottles from the truck instead of from the pipe.

The tank truck that came to fill water several times

The tank truck that came to fill water several times

The heat turned into a more bearable temperature in the late afternoon and we started to bike the remaining 65 km into Samarkand. Beyond our oasis hill the road got even worse and there were endless hills. I started to suspect that unless the road got better we would never be able to get to Samarkand that day.

Probably the son of the tank truck driver

Probably the son of the tank truck driver

Fortunately the road got better and the headwind ceased too, so we managed to reach Samarkand just before darkness. It was a long hard day, but just as in the wellknown Swedish song we reached to Samarkand that day.

Toothpaste quiz

(ดูภาษาไทยข้างล่าง)

On April 10th we opened a new standard size (160 gram) tube of Sensodyne toothpaste. We didn’t know how long it would last and we thought it would be fun to let the followers of our blog guess. The award for the the best guess would be a postcard from the town where the tube finally got empty.

We got a number of predictions and first to drop out was Iain who guessed Samsun in Turkey. Then we passed a number of locations where our readers had guessed we would run out of toothpaste.

We have discussed among ourselves who we thought would be the lucky winner and if there would be any postcards for sale there. This problem is now solved since we today ran out of toothpaste in Uzbekistan’s most touristy town which is….

S A M A R K A N D

There were a few guesses in Uzbekistan and around but there was one guess that was spot on and that was made by Ryszard from Chelmno who predicted we would finish the tube in Samarkand.

Wej and Ryzsard outside the hotel where we stayed and where he works.

Wej and Ryzsard outside the hotel where we stayed and where he works.

Ryzsard works at the hotel in the little nice town of Chelmno in northern Poland and we met him briefly on March 3rd outside the hotel when we were about to leave and he was coming to work. We only had a short conversation for 3-4 minutes but have stayed in touch ever since. Ryszard is also one of the most ardent followers of our blog and has e-mailed us many questions and advices about the areas we are riding through. We remember that Ryzsard once told us both his family and his collegues follow this blog and Wej and I usually refer to them as our “Chelmno Fan Club”

We would like to congratulate Ryszard and the rest of the Chelmno fan club for making such a spot on guess and we ask you to quickly send an e-mail with your address so that we can send the postcard to you tomorrow.

Wej with the empty toothpaste tube outside Samarkand's most famous landmark - the Registan

Wej with the empty toothpaste tube outside Samarkand’s most famous landmark – the Registan

ปริศนายาสีฟัน 😉

เมื่อวันที่ 10 เมษายน เราเปิดใช้ยาสีฟันเซนโซไดน์หลอดใหม่ขนาด 160 กรัม เราไม่รู้ว่าหลอดนี้จะหมด เมื่อไหร่ เลยคิดว่าน่าจะลองให้เพื่อน ๆ ที่ติดตามบล๊อคของเราทายกันเข้ามา และรางวัลสำหรับผู้ที่ทายถูกคือโปสการ์ดจากเมืองนั้น เมืองที่ยาสีฟันหลอดนั้นหมดเกลี้ยง

มีเพื่อน ๆ หลายคนทายกันเข้ามา และเพื่อนคนแรกที่หลุดออกจากเกมส์นี้คือ เอียน ที่เดาว่ามันจะหมดที่เมืองซัมซุนที่ประเทศตุรกี หลังจากนั้นเราปั่นผ่านหลาย ๆ สถานที่ที่เพื่อน ๆ เดากันมาโดยที่ยาสีฟันหลอดนั้นก็ยังไม่หมด

จนกระทั่งเราคุยกันเองว่าถ้ายาสีฟันหลอดนี้หมดที่ไหน เราจะหาซื้อโปสการ์ดที่เมืองนั้นได้หรือไม่ เพราะแต่ละที่ที่เราปั่นผ่าน ในช่วง 3-4 อาทิตย์ที่ผ่านมา เราอยู่ในทุ่งทะเลทรายหรือไม่ก็ตามชนบทนอกเมือง แต่ไม่มีปัญหาแล้วค่ะ เพราะยาสีฟันหลอดนี้มาหมดที่เมืองที่มีนักท่องเที่ยวมาจากทั่วทุกมุมโลกที่ประเทศอุซเบกิสถาน และสถานที่นั่นก็คือ…..

ซาร์มาคัน

มีเพื่อน ๆ หลายคนที่เดาว่าหลอดนี้จะหมดที่ประเทศนี้ แต่มีแฟนคลับของเราคนหนึ่งที่ทายได้ถูกเป๊ะและผู้โชคดีผู้นั้นคือ ริซาร์ด จาก เชลม์โน ที่ประเทศโปแลนด์

อยากจะแนะนำแฟนคลับของเราคนนี้ให้ทุกคนทราบนะค่ะ ริซาร์ดทำงานที่โรงแรมแห่งหนึ่งในเมืองเล็ก ๆ ที่ชื่อว่าเชลม์โนทางเหนือของประเทศโปแลนด์ เราได้พบกับเขาตอนเช้าด้านนอกโรงแรม ขณะที่เรากำลังเตรียมตัวออกเดินทางต่อ เราคุยกันไม่กี่นาทีแต่ได้เขียนเมลย์คุยกันตลอด

ขอแสดงความยินดีกับริซาร์ดด้วยที่ทายได้ถูกต้อง

Day 83-86 (Khiva-Bukhara)

We have been on the classic trade route called the silk road for some time now, but it isn’t until recently that we have got the feeling of really traveling on it. The magnificent buildings in the ancient cities of Khiva and Bukhara made me get a feeling of being present in the orient. Marvellous mosques and madrases covered in marble and mosaicwith blue cupolas that glitter in the sunset would make anyone get the feeling of being in ”Alladinland”.

Portal in Bukhara.

Portal in Bukhara.

The Silk Road was the old trade route between China and Europe / North Africa and for centuries different sorts of goods was carried along it in caravans. Today the trade along the Silk Road is still going strong, but the means of transportation is no longer camels, but trucks. We see quite a lot of them along the road as we ride on and many of those trucks have come from countries far away. Every day we see trucks from our baltic neighbours (Lativa and Lithuania), Belarus and sometimes even Poland.

I admire those truck drivers who spend long time away from their families driving their trucks day after day on poor roads and across numerous country borders that I believe take a long time to get past. Everytime I see a truck from Latvia I get the feeling that the world isn’t that big at all – it feels like meeting someone from the neigbouring block when visiting a far away place.

Having lunch in the shade of a bulldozer

Having lunch in the shade of a bulldozer

Talking about trucks. When we sat and had our breakfast at a Chaichana (tea house) a few days ago, we saw a truck approaching. When it was close we saw that the trailer was carrying a load of a big wooden ship and none of us could understand why anyone would need a big wooden ship in the middle of the Uzbek desert. The owner of the tea house later told us they sometimes transport old ships like that from the Aral sea where it’s not needed anymore, to Tajikistan. One can wonder where in Tajikistan they would have use for old wooden ships? Maybe they use them as firewood….

Wej folding real money the way chinese people fold fake money to burn on their ancestors' graves

Wej folding real money the way chinese people fold fake money to burn on their ancestors’ graves

The landscape between Khiva and Bukhara consists of just another great desert. It isn’t too fun to cycle on such a flat landscape that when the road disappears it is because of the Earth’s curvature and not of any hill. This time the desert wasn’t so flat and there were small hills all the time and I appreciated to not have to see how the road disappeared below the horizon far away in front of us.

The first 70-80 km out of Khiva were more interesting since we rode on a small road in an area where there is water and hence green and populated. We stopped to have water melons before leaving the green area and heading into the desert. Since we still are a loosely connected group we tie a blue scarf along the road when we have stopped somewhere to show the friends who ride more slowly where to look for us.

A flowerbed outside a tea house. Note the surrounding wall made of water bottles filled with sand.

A flowerbed outside a tea house. Note the surrounding wall made of water bottles filled with sand.

Eventhough there was greenery both around Khiva and Bukhara we still felt that this road was the section through the desert was the most boring road so far on this journey. The views were not interesting, the heat was intense and the road was mostly good. When the road is bad one has to concentrate on finding an ideal line and not riding into pot holes, but when the road is good one has time to sit and look at the boring landscape. I needed to muster all of my goal orientation capabilities to be able to ride this road, not because it was so hard but because it was so boring.

The weather in the desert is not only hot. One day it was very windy and the crosswind kept blowing sand into our faces and eyes. Eventhough the wind was slightly from behind it was so hard that it was difficult to cycle and when we saw a tea house after having cycled for 50 km we decided to make a long stop to wait for the wind to cease. Three hours later the wind was almost gone but when we prepared to start to cycle it started to rain. It was not a cold rain like back home and it didn’t last very long but we managed to get really wet. An amazing experience in the desert.

A tea house that specialized in fish dishes in the middle of the desert.

A tea house that specialized in fish dishes in the middle of the desert.


Chaikanas (tea houses) are small restaurants where we stop to have a break and get something to eat. We had read that there would be a section of the road of more than 100 km without any tea houses but we didn’t really know exactly where. This led us to always carry a full load of water. If anyone reads this who intend to ride between Khiva and Bukhara I can just tell you that there are tea houses every 20-40 km and there is no need to carry more water than is needed for half a day.
Boys with a nicely decorated bicycle

Boys with a nicely decorated bicycle

The tea houses are a very simple restaurant where travelers stop to drink tea and eat simple meals. The guests sit on platforms with a low table in the middle and there are platforms both inside the building and outside. It also seems that these tea houses are a popluar place for truckers to spend the night at. A couple of times we have asked if we can sleep at the tea houses and it has never been a problem. The staff just point at a platform where we can sleep. Sometimes other guests who drink vodka a few tables away have disturbed our sleep but for me that has not been a too big trouble.

A tea house where we spent a few hours

A tea house where we spent a few hours

The owner and the chef of the tea house

The owner and the chef of the tea house

One afternoon when we arrived to a tea house we saw that they had a yurt in front of it. There were a lot of trees in the area and we saw water hoses on the ground. This led us to ask if we could stay in the yurt, which we could. Normally we don’t have to pay for the accomodation at the tea houses and only pay for the food, but at the yurt we had to pay the equivalent of 40 US Cents each.

The yurt that would be our home for the night.

The yurt that would be our home for the night.


Our German friend Simon has been dreaming of staying in a yurt for 15 years and now it was going to become true, and on a very special day for him. The following day was his birthday and he would wake up in a yurt – a perfect birthday present.
The colourful inside of the yurt's roof

The colourful inside of the yurt’s roof

Having slept in yurt before I didn’t enjoy it in any particular way. What I enjoyed most with this tea house was the water hose. I went into the little garden beside and used the hose as a shower. It felt wonderful after a day of cycling with temperatures going as far up as 45 in the shade.

Our group is soon going to split and since it was Simon’s birthday we decided to camp in the desert and he invited us to his birthday party consisting of biscuits and two big bottles of beer. Not that we got drunk but it was a nice feeling to sit in the desert watching the clear sky with thousands of stars while having a beer and interesting conversations.

Birthday party in the desert

Birthday party in the desert

Someone suggested that we should play cards and use the 1000 Som notes as stakes. Everyone laughed at the idea since the 1000 Som has very little value. Wej then suggested that we could use a glass of water as stakes instead but was immediately met with an unison ”no – that is far too expensive….”

Central asia is not known as a region famous for its cuisine and we often have discussions what we dream of eating. A pizza and a beer has been on the wish list for some time and this became a reality by accident… When riding into Bukhara Wej and I took the wrong road but we spotted an Italian restaurant so there was a big advantage in getting lost… 🙂

Finally - pizza and beer :-)

Finally – pizza and beer 🙂

One of those things we really want to eat is potatoes and one evening here in Bukhara another german cyclist went out to buy some potatoes that he boiled and invited us to share with him. It was wonderful to eat plain potatoes and dip them into salt. I don’t think I have ever dreamt about eating only plain potatoes since during my survival training in the army……

Enjoying boiled potatoes at the guest house.

Enjoying boiled potatoes at the guest house.

Bukhara is one of the classic cities along the Uzbek part of the Silk Road. We have spent some time just walking around admiring all the old beuatiful buildings. It doesn’t feel as over-renovated as in Khiva and the city feels more lively. One day we went up to the ”Ark” which was the former government palace located on a hill. It is now a museum but only 20 % of the buildings in the 4 hectare palace area is still intact. The remaining 80% is just rubble from when the Bolsheviks bombed the area in the 1920:s.

On the palace ground. The flat area in front of us is what is left from the bombardments of the 1920:s

On the palace ground. The flat area in front of us is what is left from the bombardments of the 1920:s

More remains from the bombardments

More remains from the bombardments

Young boys playing football in front of half a millenium old buildings

Young boys playing football in front of half a millenium old buildings

อุซเบกิสถาน => จาก Khiva (คีวา) ไป Bukhara (บุคารา)

ช่วงที่ออกจากคีวาเราได้เพื่อนชาวเยอรมันอีกคน (ยูฮันเนส) ที่เคยเจอกันที่ทิบลิซิ, บาคุ และก็มาเจอกันอีกทีที่คีวา เราสามคนปั่นด้วยกันเกือบตลอดเส้นทาง แต่ยูฮันเนสปั่นเร็วกว่าเราหน่อยนึง แต่เขาไม่ค่อยมีเทคนิคในการปั่นร่วมกัน เพราะหลายครั้งเขาเข้ามาใกล้เกิน มาชนที่บังโคลนเวชครั้งหนึ่ง เฉี่ยวโจคิมครั้งหนึ่ง และเคยชนกระเป๋าเพื่อนอีกคนหนึ่ง แต่เขาเป็นคนน่ารัก พูดคุยหัวเราะเก่ง เข้าได้กับทุกคน วันนี้ทั้งวันเราปั่นอยู่บนถนนเส้นที่เขาเพิ่งสร้างเสร็จ โดยยังไม่ได้เปิดให้รถวิ่ง เราเลยฉวยโอกาสเรียกถนนเส้นนั้นว่าไบค์เลน แล้วเราก็ปั่นกันเป็นหน้ากระดานเลย ทำได้เพราะตามลม 🙂

คุณพี่ใจดี เข้ามาพยายามถามเป็นภาษาอังกฤษ สักพักเอาขนมปังมาให้กิน พอกินกันเสร็จช่วยพาเราไปซื้อน้ำ ซื้อเสร็จยังถามเราอีกว่าจะเข้าห้องน้ำมั้ย? ปฏิเสธไป เพราะไม่รู้ว่าเขาจะไปสอนทำธุระด้วยหรือเปล่านะสิ :-)

สุสานดิน

ภูเขาทรายหน้าตาประหลาด

เขื่อนกลางทะเลทราย

และอาหารจานนี้น่าจะมาจากแม่น้ำสายนี้

แม่น้ำกลางทะเลทราย แม่น้ำอามูดาร์ยา

ถนนหนทางเริ่มดีขึ้น อีกหน่อยเดินทางสะดวกขึ้น

ถนนดีอย่างไร ร่มเงาก็ไม่ได้ดีขึ้น เพราะต้นไม้สูงคงไม่สามารถขึ้นที่นี่ได้แน่ ต้นเตี้ยยังหาแทบไม่มี ก็เลยหาที่ร่มจากใต้ท้องรถนี่แหละ ขนาดพอดีมุด ตอนนั้นปั่นกับเพื่อนเยอรมันอีกคนที่เคยเจอกันที่บาคุ และแยกกันและมาเจอกันอีกทีที่คีวา

ช่วงนี้หาร้านขายน้ำขายของกินไม่ค่อยมี ที่จริงเราอยากหาที่ร่มหลบนอนกัน รอให้แดดร่มลงหน่อย แต่ตรงนี้ไม่มีที่ทางให้ได้นอนแผ่กันเลย เรานั่งหลับกันตรงโต๊ะในร้านนั่นแหละ

วันนั้นเองที่อากาศร้อนจัด วัดได้ช่วงหนึ่ง 50 องศา ตอนปั่นก็ร้อนแต่ยังพอมีลมมาปะทะบ้าง พอหยุดปุ๊บเหงื่อไหลทันที ยูฮันเนสเล่นชะโลมตัวให้เปียกไปทั้งตัว แต่ไม่ถึงครึ่งชม.ก็แห้งสนิท น้ำในแท้งส์น้อย ๆ นั่นร้อนมาก เพราะมันตั้งอยู่กลางแดดมาทั้งวัน

ออกจากร้านขายของที่นั่งหลับกันที่โต๊ะแล้ว เราตั้งใจจะปั่นกันอีกสัก 50 โล เรามักจะเช๊คกับคนท้องถิ่นว่าทางต่อไปข้างหน้าจะมีร้านขายของขายน้ำมั้ย? และคำตอบที่ได้ส่วนใหญ่ หาความแน่นอนไม่ได้ บางคนบอกอีกร้อยโลไปไม่มีร้านอะไรเลย บางคนว่ามีร้านแต่อีก 70 โล เราไม่แน่ใจ พอปั่นมาได้แค่ 20 กม.มาเห็นร้านขายของซึ่งด้านหน้าร้านมี Yurt (เยิร์ต) ให้เช่า พวกเราสองคนเคยนอนในเยิร์ตมาก่อนแล้วแต่เพื่อนคนอื่น ๆ โดยเฉพาะซีมอน ที่เคยฝันอยากนอนในเยิร์ตมานานหลายปี ไม่อยากปั่นต่ออีกเพราะเขาอยากนอนที่นี่ อีกเหตุผลหนึ่งคือเช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันเกิดของเขา นั่นคือการนอนในเยิร์ตจะกลายเป็นของขวัญพิเศษสำหรับเขาเลย

เยิร์ต คือกระโจมซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยแบบชั่วคราว สามารถเคลื่อนย้ายได้ง่าย

ด้านในเยิร์ต

เราเอาจักรยานทั้ง 6 คันเข้าไปจอดด้านใน โดยเลิกผ้าที่ปูบนพื้นออก

ระหว่างทางไม่มีอะไรเลย จำได้ว่ามีลุงขับรถคนหนึ่งบอกว่าจากตรงที่เรานั่งพักกันนั้น ห่างออกไป 70 กม.จะมีร้านอาหารข้างทาง เมื่อคืนเราปั่นมา 20 กม.จอดพักแรมที่เยิร์ตพอปั่นมาสักเกือบ 50 กม.ก็มาเจอร้านนี้ ถูกของแกครึ่งหนึ่ง ช่วงที่ปั่นมาตรงนี้ค่อนข้างเหนื่อยใจ เพราะลมแรงพัดมาข้าง ๆ เสียงดังกรอกหูตลอดทาง แถมยังพัดเอาทรายข้ามฝากจากซ้ายไปขวาอีก แต่ดูสวยดี เห็นทรายเป็นริ้ว ๆ พัดข้ามถนนไป บางช่วงถนนก็ขรุขระมาก หลังจากกินอาหารง่าย ๆ และพักผ่อนกันที่ร้านนี้ เราก็ได้ยินเสียงจั๊ก ๆ ๆ ฝนตกหรือ? ใช่อ่ะ ตกหนักด้วย เราเลยต้องรอให้ฝนซาลงสักหน่อยก่อน ฝนตกในทะเลทรายครั้งที่สอง หลังจากคืนที่เรากางเต้นท์ที่คาซัคสถาน

ในร้านเป็นแบบง่าย ๆ วันนั้นเหนื่อยกันมาก โดยเฉพาะยูฮันเนส เพราะเขาเริ่มปวดท้องเหมือนอาหารเป็นพิษ กินกันเสร็จก็เอนกันหมด

เจ้าของร้านเสียงดังมาก คนทางขวานั่นแหละ และเพิ่งเห็นร้านนี้ร้านแรกที่มีแต่พ่อครัวสองคนช่วยกันทำอาหาร รู้สึกรอนานมากกว่าจะได้ชิมฝีมือเขา :-)

เพื่อนอีก 3 คนอยากเข้าเมือง Gazli ไปซื้ออาหารและเครื่องดื่ม เพราะเราจะฉลองวันเกิดของซีมอนกัน คืนนั้นเรากางเต้นท์กันและคิดว่าจะเป็นคืนสุดท้ายที่จะกางเต้นท์ในอุซเบอกิสถาน เพราะเส้นทางต่อจากนี้ไปบุคาราและซาร์มาคันมีหมู่บ้านแน่นขนัด อาจจะหาที่กางเต้นท์ได้ยากหน่อย และอีกอย่างคือเรื่องลงทะเบียนเข้าพักตามโรงแรมที่จำกัดจำนวนวันกางเต้นท์ของเรา

ในที่สุดก็เห็นป้ายบอกทางไปบุคารา

จุดกางเต้นท์ของเรา ในทะเลทราย ไม่ได้กางเต้นท์กันมานานเหมือนกัน คิดถึงการอาบน้ำในทะเลทรายที่ต้องประหยัดน้ำ, ต้องเดินไปไกล ๆ หน่อย และต้องระวังสัตว์ที่ชอบออกหากินตอนกลางคืน เราเห็นดาวตกไปตั้ง 4 ดวงในขณะที่เราฉลองวันเกิดซีมอน

เงินของอุซเบกฯ เฟ้อมาก ๆ 1 USD แลกได้ 2700 SOM คิดดูว่าถ้าเราแลก 100USD จะได้เงิน SOM เท่าไหร่ อืม..เป็นฟ่อนเลยแหละ ฟ่อนหนึ่งเท่ากับหนึ่งแสน มีฟ่อนหนึ่งเขามัดด้วยเชือก ทำให้นึกถึงกระดาษเงินกระดาษทองที่เราเผาไปให้อากงอาม่าอาป๊าใช้ตอนเชงเม้ง เลยลองพับดู

ห้องพักของเรา มื้อกลางวันกินกันง่ายโดยยูฮันเนสไปหาซื้อมันฝรั่งมาต้มกับเกลือและจิ้มเกลือกินกัน แต่ละคนคิดถึงมันฝรั่งกัน แค่มันฝรั่งเปล่า ๆ ก็อร่อยแล้ว

บุคารา Labi-Hauz

ไปเดินชมพิพิธภัณฑ์ The Ark

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

Day 77-82 (Beyneu-Khiva)

We are now in the ancient silk road city of Khiva in Uzbekistan. From the Aktau to the town of Beyneu in Kazakstan it was 500 km cycling thorugh the desert and from Beyneu to Khiva it has been another 700 km mainly through desert.

We have passed some small town and villages on our way here. Some of them have been in the middle of the desert and with a seriously poor road leading to them and with at least 100 km to the next similar settlement.

In these villages/towns there are activities going on. Kids go to school and adults are busy doing their chores, but the contact with the surrounding world must be minimal and I wonder what they do a Saturday night in for example a little town like Shetpe. There can’t be much entertainment in town and the distance to the next town and the condition of the road makes it difficult to go there. Eventhough I grew up in a small place in Sweden I think I had way better opportunities to interact with people outside my village than the people in these towns and I every time I have visited these small desert towns I get more and more happy that my Mum and Dad didn’t bring me up in a burning hot and sandy town far far far from the rest of the world.

Ancient fortress on top of a hill in Uzbekistan

Ancient fortress on top of a hill in Uzbekistan

Beyneu was the first decent sized town we came to and even that was a town which felt far from the rest of the world, but it had something that we enjoyed highly – running water. We are so used to get as much water as we please from our taps and maybe it takes a tour through the desert and taking care of the daily hygien with less than a liter to understand how precious water really is.

Bread being baked at the truck stop we stayed at during our second night in Uzbekistan

Bread being baked at the truck stop we stayed at during our second night in Uzbekistan

We spent a day in the not very bustling city of Beyneu by taking care of things needed to be taken care of and that was washing, cleaning bikes, blogging and sleeping. We also visited the local market where we bought a footprint for our tent…. 🙂

Wej buying a oilcloth to use as a footprint for our tent

Wej buying a oilcloth to use as a footprint for our tent


Well, it is actually not a real footprint but an oilcloth with a pattern of ladybugs that will provide extra protection from the nasty thorns that could otherwise penetrate the floor of our tent.

From Beyneu it was about 90 km to the Uzbek border. We didn’t intend to cross the border the same day so we started a bit late. The road towards the border is gravel and full of pot holes. Knowing it would be a race once in Uzbekistan we cycled slowly and went in to one of those little desert villages to buy some cold drinks to our lunch. I must say it again – it can’t be fun to grow up in the middle of the desert and the nearest town is a town like Beyneu.

Arriving in one of those desert villages where I am happy I didn't grow up

Arriving in one of those desert villages where I am happy I didn’t grow up

We stopped 6 km short of the border to Uzbekistan. The reason for this was that Uzbekistan has a system where foreign tourists have to register at a hotel at least every third day. It is 430 km from the border to the nearest hotel and therefore our intention was to enter early in the morning and then go as far as we could that day.

We had learned that the border passage was open 24 hours, but when we arrived at 7.30 we found out that it actually was closed for a shift change between 7-9. At around 9.30 we were let in to the border building and could start the customs procedure. When entering Uzbekistan one has to declare all currency, valuable items, vehicles (bicycles), medicines etc. before entering the country. We were six people in the group and it took until noon until we could start cycling.

Once inside Uzbekistan the condition of the road improved significantly. While it was a dirt road on the Kazak side it was a fine asphalt road on the Uzbek side. Sometimes the tarmac was a bit broken but for most of the time it was of good quality.

The road is straight to say the least. During our first day in Uzbekistan we cycled 110 km without making a single turn. It could have been boring but since we had a good tailwind we could cruise across the desert at good speed.

In thai the word for desert is translated as ”sea of sand” and I now I really understand why. The landscape was very flat and when turing around 360 degrees and seing nothing but a sandy horizon line it is not far away to call it ”sea of sand”.

The bar at the truck stop we stayed at 30 km west of Kungrad

The bar at the truck stop we stayed at 30 km west of Kungrad

Seing a truck approaching from far away was like seeing a ship. First we saw the top of it and then after a while all of it became visable and then it took a long while until we actually met it.
This vast land of nothingness is hard to understand and I can’t really tell if I like it or not. On the bad road in Kazakstan it was a struggle to move forward and all focus was on finding a line through all the pot holes and cracks, but on the good road in Uzbekistan there was more time to look around. I wouldn’t like to live in this area but I am glad to have been able to visit it. Being in a group of friends also makes it easier, but I think I could also enjoy the solitude if we would travel without our current companions.

Tortkul to the right - will this be the place where will run out of toothpaste Micke???

Tortkul to the right – will this be the place where will run out of toothpaste Micke???


During the second day in Uzbekistan we cycled 183 km and that is the longest I have ever cycled with a loaded touring bike. We had to make it reach Nukus in three days and decided to make use the middle day to get some extra kilometers done.

Our group is not really a group but individuals who happen to travel the same route at the same time. We cycle at different speeds and soon after we start biking we are all spread out, but we agree on where to meet around lunch and where to stop. During this long day there was a misunderstanding and half of the group went camping while our New Zealand friend and ourselves continued 2 km past the agreed camp site to a truck stop where we could enjoy a shower, food at the restaurant and sleep for free at the eating platforms outside the restaurant. After 183 km on the road it felt very good to be able to shower properly instead of doing it with 700 ml water.

Uzbekistan has a high inflation rate and the official exchange rate is 25% below the one on the black market. This pile of money is what we got when we exchanged 300 USD

Uzbekistan has a high inflation rate and the official exchange rate is 25% below the one on the black market. This pile of money is what we got when we exchanged 300 USD


The following morning we had some 35 km to ride to Kungrad and right outside Kungrad the desert ended. It was not a gradual change, it was rather like a line in the terrain. West of that line sandy desert and east of it greenery. It is the water stolen from the Aral Sea that makes it possible to create green areas in the desert.

When we cycle in these green areas we feel like when cycling in Thailand. It is hot and a lot more humid than in the desert. Apart from the cotton fields there are lots of rice paddies and fields where vegetables are grown. At the roadside people sell water melons from small stalls and the villages are close to each other and there are a lot of people everywhere. But the greenery ends just as quickly as it starts. It is so evident that where there are no irrigation canals, there will simply be a sandy desert.

Hotel Nukus looking good from the outside....

Hotel Nukus looking good from the outside….

But not as good on the inside....

But not as good on the inside….


Arriving at Nukus we checked in at the cheapest hotel in town. It looked good from the outside, but the interior certainly had seen better days. Everything was in desperate need of repair and the 12 dollars per night each of us paid felt like a bit to much for what we got. Personally I would have prefered to stay at place like the truck stop last night, but we had to stay at the hotel to get the registration.

Igor Savitsky's museum

Igor Savitsky’s museum


Nukus has one attraction and that is Igor Savitsky’s art museum. Savitsky was an artist from Moscow who settled down in Nukus and started to collect avant garde art from all corners of the Soviet union. The Kremlin knew about this, but since it was so far off from everything they let him do it and now his museum is the place to visit if one wants to see the art from artists who didn’t follow the communist art style.
Enjoying soviet modern art in the midst of the desert

Enjoying soviet modern art in the midst of the desert

It took us two days to cycle from Nukus to the ancient silk road town of Khiva where we are right now. Khiva’s old city is just wonderful and not until we arrived here did we really get the feeling that we are traveling along the classic silk road. Take a look at the post Wej just made (in thai) and you will see some pictures of the old town in Khiva.

Tomorrow we will set out for the four day ride to Bukhara which is the next classic town on the silk road.

City wall around old Khiva

City wall around old Khiva

Building in old Khiva

Building in old Khiva

Inside old Khiva

Inside old Khiva

อุซเบกิสถาน => จากชายแดนระหว่างคาซัคฯ และอุซเบกฯ มาถึงนูกุส (Nukus) และคีวา (Khiva)

วีซ่าอุซเบกฯของเราเริ่มนับตั้งแต่วันที่ 1 กค. เนื่องจากเราเหนื่อยจากการปั่นในทะเลทรายของคาซัคฯ เป็นเวลา 5 วันครึ่ง เลยอยากจะหยุดพักอย่างน้อยสองคืนที่เบนู (Beyneu) เลยกลายเป็นว่าเราเข้าอุซเบกฯ วันที่ 3 กค. เราไม่สามารถปั่นทำเวลาตามที่เคยวางแผนไว้ เพราะ หนึ่ง เพื่อนชาวโปแลนด์เกิดเจ็บเข่ากระทันหัน เขาปั่นช้าอยู่แล้วเลยยิ่งช้าเข้าไปใหญ่ สอง กลุ่มเราเริ่มใหญ่ขึ้น จากที่เราปั่นกันสองคน แต่ตั้งแต่ขึ้นเรือจากอัซเซอร์ไบจานเรากลายเป็น 7 คน ซึ่งแต่ละคนก็มีความอึดและทำความเร็วไม่เท่ากัน ในเรื่องความอึดต่ออากาศร้อนก็มีแค่เราสองคนที่ทนได้ดีที่สุด เพื่อนคนอื่น ๆ พอร้อนมาก ๆ เขาก็อยากจะหาที่พัก และพักทีก็นานถึง 2 ชม. จริง ๆ เวชไม่ชอบนอนกลางวัน แต่คนอื่นพักเราก็ต้องพัก เลยต้องรอกัน มีคนโปแลนด์ที่แผนการเดินทางของเขาเกือบจะเส้นทางเดียวกันกับเรา แต่ส่วนที่เหลือเราจะแยกกันที่ซามาร์คันด์ (Samarkand) เพราะเขาจะปั่นต่อไปที่ “ดูชันเบ” เมืองหลวงของประเทศทาจิกิสถาน และปั่นไปพาเมียร์ไฮเวย์ รู้สึกภูมิใจนิด ๆ ว่าเคยไปมาแล้ว และสามารถให้คำแนะนำเรื่องเส้นทางกับเขา

ก่อนที่เราจะเข้าอุซเบกฯ เพื่อนชาวสโลเวเนียปลีกตัวไปก่อน เราจึงเหลือแค่ 6 คน มาวันนี้มีนักปั่นที่เคยพบกันมาก่อนที่จอร์เจียมาสมทบด้วย แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเขาจะปั่นกับเราหรือไม่? ดูเขาแข็งแรงและน่าจะปั่นเร็ว

ทั้งคาซัคสถานและอุซเบกิสถานมีกฎหมายเฉพาะสำหรับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติว่า ถ้าอยู่ในประเทศเขานานเกิน 3 วันต้องลงทะเบียนว่าพักที่ไหน เพราะฉนั้นเราไม่สามารถกางเต้นท์หรือไปขอพักตามบ้านชาวบ้านหรือตามร้านอาหารได้ทุกคืน ทุก ๆ 3 วันเราจะต้องเช๊คอินเข้าโรงแรมที่มีใบอนุญาติ ที่คาซัคฯ เราอยู่แค่ 5 วันครึ่งเราได้ประทับตราจากกองตรวจคนเข้าเมือง 1 ครั้งก็เรียบร้อยแต่เขาไม่เคร่งเท่าที่อุซเบกฯ ประเทศอุซเบกฯ ยาวมากเรามีเวลา 30 วันและคงได้ใช้ทั้ง 30 วันนั้น เพราะฉนั้นเราควรจะมีสลิปที่มีตราทะเบียนของโรงแรมอย่างน้อย 10 ใบ ยิ่งมีมากยิ่งดี เพราะเราไม่รู้ว่าตอนจะออกจากประเทศอุซเบกฯ จะเจอตำรวจที่น่ารักหรือไม่??? ตอนนี้นอกจากคำถามทั่วไปคือเกี่ยวกับที่จอดจักรยาน อินเตอร์เนต เรามีคำถามที่เพิ่มอีกข้อก่อนที่เราเช๊คอินคือ “เราสามารถลงทะเบียนที่นี่ได้มั้ย?”

ช่วงนี้เราไม่จำเป็นต้องแบกน้ำกันมากมายเหมือนตอนแรกแล้วเพราะรายทางจะมีร้านอาหารท้องถิ่นทั่วไป เราสามารถแวะซื้อได้ แบกกัน 5-6 ลิตรคงจะพอ จะเริ่มแบกและตุนน้ำอีกทีก็คงเป็นทะเลทรายที่จีน

ในทะเลทราย ทางที่เราปั่นมาไม่ค่อยมีเรื่องน่าตื่นเต้น แต่เพื่อนชาวเยอรมันคนหนึ่งเห็นงูตัวหนึ่งกำลังพะงาบกินจิ้งจกทะเลทราย เห็นภาพแล้วแขยง เพราะตอนนั้นเขาถ่ายตอนที่กางเต้นท์เสร็จแล้ว เขานอนหลับไม่ลงเลยแหละ

พรมแดนระหว่างคาซัคฯ และอุซเบกฯ ตรงนี้ถ่ายจากฝั่งอุซเบกฯ เพราะไม่อยากไปวุ่นวายกับตำรวจที่ชายแดน

พรมแดนระหว่างคาซัคฯ และอุซเบกฯ ตรงนี้ถ่ายจากฝั่งอุซเบกฯ เพราะไม่อยากไปวุ่นวายกับตำรวจที่ชายแดน

ถนนที่อุซเบกฯ เริ่มดีและดีกว่าที่คาซัคฯ หน่อย อากาศที่ร้อนทำให้ยางมะตอยที่ถนนนุ่มนิ่ม บางจุดถึงกับหนืดปั่นไม่ค่อยไปเลย

ถนนที่อุซเบกฯ เริ่มดีและดีกว่าที่คาซัคฯ หน่อย อากาศที่ร้อนทำให้ยางมะตอยที่ถนนนุ่มนิ่ม บางจุดถึงกับหนืดปั่นไม่ค่อยไปเลย

ตอนที่เราไปถึงจุดตรวจพาสปอร์ต เขาปิดสองชม.เพื่อผลัดเปลี่ยนพนักงาน ทำให้เราต้องรออยู่ที่ประตูนานเกือบสองชม. และกว่าจะเสร็จขั้นตอนต่าง ๆ ก็ปาไปครึ่งวันแล้ว เลยต้องปั่นกันจนเวลาใกล้มืด แต่ที่นี่พระอาทิตย์ตกตอนประมาณสองทุ่มกว่า ๆ

ตอนที่เราไปถึงจุดตรวจพาสปอร์ต เขาปิดสองชม.เพื่อผลัดเปลี่ยนพนักงาน ทำให้เราต้องรออยู่ที่ประตูนานเกือบสองชม. และกว่าจะเสร็จขั้นตอนต่าง ๆ ก็ปาไปครึ่งวันแล้ว เลยต้องปั่นกันจนเวลาใกล้มืด แต่ที่นี่พระอาทิตย์ตกตอนประมาณสองทุ่มกว่า ๆ

ป้ายนี้เขาน่าจะเตือนให้ระวังอูฐนะ

ป้ายนี้เขาน่าจะเตือนให้ระวังอูฐนะ

ปั่น ๆ ไป สวนทางกับคณะคนอินเดีย ทำทริปนี้เพื่อหาเงินช่วยเหลือเด็กไร้การศึกษาที่อินเดีย Save the children

ปั่น ๆ ไป สวนทางกับคณะคนอินเดีย ทำทริปนี้เพื่อหาเงินช่วยเหลือเด็กไร้การศึกษาที่อินเดีย Save the children

นี่คือด้านในร้านอาหารตามถนน ที่เราต้องคอยมองหา เพราะมันไม่เด่นชัดเลยว่ามันคือร้านอาหาร ซึ่งเราตามภาษาของเขาจะเรียกว่า "ชัยชาน่า" คือ Tea house

นี่คือด้านในร้านอาหารตามถนน ที่เราต้องคอยมองหา เพราะมันไม่เด่นชัดเลยว่ามันคือร้านอาหาร ซึ่งเราตามภาษาของเขาจะเรียกว่า “ชัยชาน่า” คือ Tea house

และนี่เป็นภาพด้านนอกของตึก ดูแล้วไม่ได้ให้ความรู้สึกว่ามันจะเป็นร้านอาหารได้เลย

และนี่เป็นภาพด้านนอกของตึก ดูแล้วไม่ได้ให้ความรู้สึกว่ามันจะเป็นร้านอาหารได้เลย

ตั้งหน้าตั้งตาปั่นเพราะวันนั้นเราปั่นกันเป็นจริงเป็นจังคือเกือบ 190 กม.เพื่อให้ได้ระยะทาง จนกระทั่งรู้สึกว่าน้ำอาจจะไม่พอ ตั้งใจว่าจะขอน้ำจากรถคันนี้ดีมั้ย เผอิญว่าเขาจอดและคุยกับเรา ยังไม่ทันได้ขอหรือถามอะไร เขาถามเราก่อนว่าเอาแตงโมมั้ย? หนักก็หนักนะ แต่ก็ยากที่จะปฏิเสธในขณะที่เราต้องการน้ำอีกต่างหาก คิดดูลูกนั้นน่าจะเกือบ 10 โล รับมาแล้วแต่ยังไม่รู้เลยว่าจะแบกไปยังงัย จะนั่งกินกันตรงนี้ก็ไม่ไหว อีกอย่างก็อยากจะแบ่งปันเพื่อน ๆ ที่ปั่นกันไปล่วงหน้า ถ้าอย่างนั้นก็เอาเบาะรองนั่งมาหุ้มมันไว้ แล้วก็วางตรงตะแกรงท้ายรถ ถนนขรุขระขนาดนั้น แต่แตงโมก็รอดมาถึงเพื่อน ๆ ได้โดยปลอดภัย คิดดูลูกนี้น่าจะอร่อยที่สุดในทะเลทราย สดชื่นจริง ๆ

แตงโมผลใหญ่ ๆ ไม่เคยแตงโมใหญ่เท่านี้มาก่อน ท่าทางคงเลือกลูกที่ใหญ่ที่สุดให้เรา

แตงโมผลใหญ่ ๆ ไม่เคยแตงโมใหญ่เท่านี้มาก่อน ท่าทางคงเลือกลูกที่ใหญ่ที่สุดให้เรา

ตั้งแต่เราเห็นป้ายติดไว้ว่ามีจุดที่รถบรรทุกจอดกันตอนที่ปั่นออกจากหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ป้ายบอกว่าอีก 20 กม.จะมีจุดที่ว่านั่น เราปั่นผ่านตรงที่เขากำลังซ่อมแซมถนน มีทั้งถนนเส้นทางเก่าและใหม่แถมมีบายพาสอีก เพื่อนที่นำหน้ามาก่อน ใช้เส้นทางเก่า เราใช้เส้นทางใหม่เลยคลาดกัน แต่ยังดีที่สามารถติดต่อกันได้ทาง sms คืนนั้น ต่างคนต่างหาที่นอนกันเอาเอง เราสองคนกับเพื่อนชาวนิวซีแลนด์ปั่นไปเห็นป้ายร้านอาหาร เลยลองเข้าไปถามขอเขากางเต้นท์ เขาว่าไม่ต้องกาง นอนตรงแคร่ข้างนอกนี่ก็ได้ เราเลยเข้าไปสั่งอาหารที่ร้านของเขา แถมได้อาบน้ำอีกต่างหากสบายไปเลย ยอมเสียตังค์ 5000 ซอม = ประมาณ 2USD

ภายนอกร้านอาหารที่เป็นที่พักของเรา หลังจากที่ปั่นกันมาเกือบ 190 กม.

ภายนอกร้านอาหารที่เป็นที่พักของเรา หลังจากที่ปั่นกันมาเกือบ 190 กม.

แคร่ที่นอนของเราคืนนั้น

แคร่ที่นอนของเราคืนนั้น

ภาพบรรยากาศในร้านอาหาร ค่อนข้างใหญ่ มีคนขับรถบรรทุกเข้ามาจอดแทบทั้งคืน พูดถึงนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ เพราะคนพลุกพล่านนิดหน่อย

ภาพบรรยากาศในร้านอาหาร ค่อนข้างใหญ่ มีคนขับรถบรรทุกเข้ามาจอดแทบทั้งคืน พูดถึงนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ เพราะคนพลุกพล่านนิดหน่อย

ด้านขวาของแคร่ที่นอนเรามีสาวคนนี้ยืนทำขนมปังที่เตาดินนั่น

ด้านขวาของแคร่ที่นอนเรามีสาวคนนี้ยืนทำขนมปังที่เตาดินนั่น

จู่ ๆ จากทะเลทรายเริ่มเห็นอะไรเขียว ๆ เพราะเราเข้าใกล้ที่ลุ่ม

จู่ ๆ จากทะเลทรายเริ่มเห็นอะไรเขียว ๆ เพราะเราเข้าใกล้ที่ลุ่ม

ถนนสู่เมืองนูกุสค่อนข้างน่าเบื่อ โดยเฉพาะช่วงที่เป็นทะเลทราย

ถนนสู่เมืองนูกุสค่อนข้างน่าเบื่อ โดยเฉพาะช่วงที่เป็นทะเลทราย

มาถึงนูกุส เราต้องหาที่แลกเงินจากดอลล่าร์เป็นเงินซอม สถานะการเงินของเขาค่อนข้างเฟ้อ อัตราแลกเปลี่ยนอยู่ที่ 1USD = 2700SOM กองนี้เราแลกจาก 300USD ลองคำนวณดูสิว่ามีเท่าไหร่ในกองนี้ เฮ้อ..หนักเงิน

มาถึงนูกุส เราต้องหาที่แลกเงินจากดอลล่าร์เป็นเงินซอม สถานะการเงินของเขาค่อนข้างเฟ้อ อัตราแลกเปลี่ยนอยู่ที่ 1USD = 2700SOM กองนี้เราแลกจาก 300USD ลองคำนวณดูสิว่ามีเท่าไหร่ในกองนี้ เฮ้อ..หนักเงิน

ห้องน้ำในโรงแรมที่เราจ่ายคนละ 12USD แต่ห้องน้ำนี่สุดจะทน แค่เปิดประตูห้องเข้าไปก็ได้กลิ่นอันน่าภิรมย์แล้ว ถ้าไม่ติดว่าต้องลงทะเบียนตามโรงแรมทุก ๆ 3 วันจะไม่อยู่ที่นี่เด็ดขาด

ห้องน้ำในโรงแรมที่เราจ่ายคนละ 12USD แต่ห้องน้ำนี่สุดจะทน แค่เปิดประตูห้องเข้าไปก็ได้กลิ่นอันน่าภิรมย์แล้ว ถ้าไม่ติดว่าต้องลงทะเบียนตามโรงแรมทุก ๆ 3 วันจะไม่อยู่ที่นี่เด็ดขาด

เป็นสถานที่โบราณสำคัญของเขา หนึ่งในอีกหลาย ๆ แห่งรอบบริเวณเมืองนูกุสและคีวา

เป็นสถานที่โบราณสำคัญของเขา หนึ่งในอีกหลาย ๆ แห่งรอบบริเวณเมืองนูกุสและคีวา

ป้ายบอกทางแปลกไปอีกอย่าง

ป้ายบอกทางแปลกไปอีกอย่าง

ขอถ่ายกับป้ายหน่อย

ขอถ่ายกับป้ายหน่อย

เริ่มปั่นเข้าในจุดที่มีหมู่บ้านแน่นขึ้น ตรงนี้มีนาข้าวด้วย และบางพื้นที่ปลูกต้นสำลี

เริ่มปั่นเข้าในจุดที่มีหมู่บ้านแน่นขึ้น ตรงนี้มีนาข้าวด้วย และบางพื้นที่ปลูกต้นสำลี

เริ่มปั่นเข้าในจุดที่มีหมู่บ้านแน่นขึ้น ตรงนี้มีนาข้าวด้วย และบางพื้นที่ปลูกต้นสำลี

เริ่มปั่นเข้าในจุดที่มีหมู่บ้านแน่นขึ้น ตรงนี้มีนาข้าวด้วย และบางพื้นที่ปลูกต้นสำลี

และแล้วก็มาถึงเมืองคีวา เรานั่งทานอาหารเย็นกันกับยูฮันเนสซึ่งเพิ่งมาถึงและมาพักด้วยกันกับเราที่นี่

และแล้วก็มาถึงเมืองคีวา เรานั่งทานอาหารเย็นกันกับยูฮันเนสซึ่งเพิ่งมาถึงและมาพักด้วยกันกับเราที่นี่

กำแพงเมืองคีวา

กำแพงเมืองคีวา

ธุรกิจด้านในของกำแพง ช่วงนี้ยังไม่ใช่ฤดูการท่องเที่ยว คนจึงยังไม่เยอะเท่าไหร่ แต่พ่อค้าแม่ค้าเขาก็น่ารักนะ ไม่มีการมาเรียกมาดึงลูกค้าให้ซื้อโน่นซื้อนี่

ธุรกิจด้านในของกำแพง ช่วงนี้ยังไม่ใช่ฤดูการท่องเที่ยว คนจึงยังไม่เยอะเท่าไหร่ แต่พ่อค้าแม่ค้าเขาก็น่ารักนะ ไม่มีการมาเรียกมาดึงลูกค้าให้ซื้อโน่นซื้อนี่

ด้านในของกำแพง

ด้านในของกำแพง

ประตูไม้ลายสลักเก่าแก่ที่เห็นอยู่ทั่วไป บางบ้านและโฮสต์เทลบางทีจะมีเสาแกะสลักเก่า ๆ ด้วย

ประตูไม้ลายสลักเก่าแก่ที่เห็นอยู่ทั่วไป บางบ้านและโฮสต์เทลบางทีจะมีเสาแกะสลักเก่า ๆ ด้วย

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

คาซัคสถาน => วันพักผ่อนที่เมืองเบนู (Beyneu)

ก่อนที่เราปั่นเข้าเมืองเบนูเราแวะเติมน้ำมันในขวดเล็ก ๆ สำหรับหุงหาอาหารและเผื่อไปล้างโซ่ด้วย เจ้าของปั้มน่ารักมาก บอกว่าไม่ต้องละกันนิดหน่อย 🙂 แต่ละคนดูอยากจะเข้าเมืองกันเต็มที เร่งปั่นกันใหญ่ ส่วนเวชรู้สึกไม่อยากนั่งบนเบาะอีกเลยแหละ อยากจะถอดกางเกงปั่นจักรยานออก อยากอาบน้ำ โชคดีที่ลมมาเฉียง ๆ ทำให้เราปั่นได้เร็วขึ้นหน่อย ทุกครั้งที่เราเข้าเมือง ก็ต้องคอยมองหาโรงแรม ถามคนท้องถิ่น คาซัคสถานเป็นประเทศยากจน พอพวกเขาเห็นเรา บางคนเข้ามาขอเงินเฉยเลย ทั้ง ๆ ที่เขาขับรถมาจอดข้างหน้าเรา แปลก!!! ดูยังไม่ค่อยมีคนมากสักเท่าไหร่ ตามท้องถนน อาจจะเป็นเพราะว่าเป็นวันธรรมดาก็ได้ แต่พอตกเย็นปุ๊บ หน้าโรงแรมเรากลายเป็นที่จอดรถไปเสียอย่างนั้น จากที่ไม่มีใครเลย กลายเป็นเมืองที่มีชีวิตชีวา มีเด็ก ๆ ออกมาวิ่งเล่นกลางวันมันร้อนมากด้วยแหละเลยไม่มีใครอยากจะออกมานั่งกัน เอาภาพบรรยากาศในเมืองเบนูมาให้ดูกันนะค่ะ

ตรงนี้เป็นจุดไฮไลท์ของเขาเลยแหละเพราะเห็นคู่ที่จะแต่งงานเขามาถ่ายรูปหมู่และคู่กันที่นี่

ตรงนี้เป็นจุดไฮไลท์ของเขาเลยแหละเพราะเห็นคู่ที่จะแต่งงานเขามาถ่ายรูปหมู่และคู่กันที่นี่

ตึกอพาร์เมนต์หน้าโรงแรม

ตึกอพาร์เมนต์หน้าโรงแรม

ถ่ายรูปกับสาวน้อยทั้งสองคนที่ทำงานทีี่โรงแรม

ถ่ายรูปกับสาวน้อยทั้งสองคนที่ทำงานทีี่โรงแรม

ตึกนี้เป็นร้านขายของชำทั่วไป ดูจากภายนอกไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นร้านอะไร ถ้าอ่านป้ายเขาไม่ออก เคยมีครั้งหนึ่งที่ตึกมี 3 ประตูต้องเปิดดูเอาเองว่าประตูไหนขายอะไร สนุกดีเหมือนกัน เหมือนเปิดประตูชิงโชคเลย

ตึกนี้เป็นร้านขายของชำทั่วไป ดูจากภายนอกไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นร้านอะไร ถ้าอ่านป้ายเขาไม่ออก เคยมีครั้งหนึ่งที่ตึกมี 3 ประตูต้องเปิดดูเอาเองว่าประตูไหนขายอะไร สนุกดีเหมือนกัน เหมือนเปิดประตูชิงโชคเลย

ว้าว...ไฟเขียวไฟแดง นี่คือถนนใหญ่ของเบนู ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นตลาดนัด อีกฝั่งหนึ่งเป็นร้านค้า

ว้าว…ไฟเขียวไฟแดง นี่คือถนนใหญ่ของเบนู ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นตลาดนัด อีกฝั่งหนึ่งเป็นร้านค้า

เดินไปหาร้านอาหารกัน

เดินไปหาร้านอาหารกัน

เดินไปช้อปปิ้งที่ตลาดนัดกันกับเพื่อนชาวเยอรมันและนิวซีแลนด์

เดินไปช้อปปิ้งที่ตลาดนัดกันกับเพื่อนชาวเยอรมันและนิวซีแลนด์

ไปซื้อผ้าปูโต๊ะพลาสติค เอาไว้ปูด้านล่างของเต้นท์ น่าจะกันพวกต้นหนามได้หน่อย

ไปซื้อผ้าปูโต๊ะพลาสติค เอาไว้ปูด้านล่างของเต้นท์ น่าจะกันพวกต้นหนามได้หน่อย

ได้เวลาผจญภัยต่อ

ได้เวลาผจญภัยต่อ