เมื่อคืนฝนคงจะตก ดูชื้น ๆ ไปหมด เช้านี้ตื่นขึ้นมารู้สึกล้า ๆ ชอบกล ส่วนใหญ่มักจะเป็นแบบนี้กันตอนเช้า ๆ แต่พอจัดอะไรเสร็จก็กะปรี้กะเปร่าขึ้น แต่วันนี้ไม่ค่อยเหมือนวันก่อน ๆ ที่พอนั่งบนอานแล้วเราก็แฮบปี้ อาจจะเป็นเพราะเราปั่นแต่บนทางหลวงที่่น่าเบื่อ ไม่่ค่อยเจอผู้คน เอาแต่ปั่น ๆ ๆ เหมือนการเดินทางจากจุดหนึ่งไปจุดหนึ่ง เลยรู้สึกเนือย ๆ ไปหน่อย อืม…ช่วงนี้อากาศร้อน ตอนนี้ตามปั้มเขาเริ่มมีน้ำผลไม้เย็น ๆ ให้ดื่ม เมื่อวันก่อนเป็นครั้งแรกที่เห็นเขาให้ดื่ม “Ayran ไอรัน” ที่ส่วนใหญ่เราต้องสั่งและเสียตังค์ มันคือส่วนผสมของโยเกิร์ตรสธรรมชาติครึ่งหนึ่งและน้ำอีกครึ่งหนึ่ง เขย่าให้เข้ากันแล้วดื่ม ตั้งอยู่ข้าง ๆ เตาต้มชา ก่อนหน้านี้ยังคิดอยู่ว่าร้อนอย่างนี้แล้วเขาไม่รู้สึกอยากดื่มอะไรเย็น ๆ บ้างหรืองัย เหอะ ๆ มาตั้งให้เห็น ๆ เลย แรก ๆ เขาชวนเราก็อึกอักเกรงใจ หลัง ๆ มานี่ “ลุทเฟน :)” แปลว่า yes please และบางครั้งเราก็แบ่งขนมให้เขาบ้าง แล้วแต่สถานการณ์และจำนวนคน 😉

เมื่อเช้าอืดอาดกันได้สักพัก ปั่นออกมาได้หน่อย ก็ไปหาอะไรกินตอนบ่าย ๆ เรามาแวะตรงที่รถบรรทุกเขามักจะแวะกินข้าวกันข้าง ๆ ปั้มนั่นแหละ เห็นเด็กที่ปั้มฉีดน้ำล้างรถใหญ่กัน รถเข้าออกกันหลายคัน นั่งกินไปได้สักพัก ก็สังเกตุเห็นว่า ถ้าคนขับรถบรรทุกไม่สั่งอะไรที่ร้านมากิน เด็กที่อยู่ตรงลานล้างรถจะไม่ฉีดน้ำล้างให้ เหอะๆๆ ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนมั้ง เขามีอุปกรณ์ที่สร้างสรรค์ดีนะ คือเอาสายยางมาติดตรงด้ามจนถึงหัวแปรง จะได้ขัดไปฉีดน้ำไปในตัวเสร็จ


ระหว่างทางที่ปั่นจากเมืองฮัฟซ่า รู้สึกว่าตุรกีจะอุดมไปด้วยน้ำ ดูท่าเฟงชุยเขาจะดี เพราะมีทั้งทะเล ภูเขาและน้ำ ฝนตกเลยทำให้น้ำในลำธารขุ่นข้นเพราะดินที่ถูกชะล้างมา ช่วงที่ปั่นเข้าเมือง ถ้าฝนไม่ตกจะสนุกกว่านี้ เรามาจอดที่ปั้มแห่งหนึ่ง เพื่อเช๊คเมลย์ เพราะติดต่อกับสมาชิกวอร์มเชาเวอร์ไว้ แต่ที่ปั้มไม่มีเน๊ต ไหน ๆ จอดแล้วก็ขอแวะทำธุระเลยละกัน ดีกว่าไปจอดทำข้างทาง 🙂 ระหว่างที่รอโจคิม ก็หาเรื่องมาคุยสัพเพเหระ คุณเวชถนัดฮ่ะ เรื่องเม้าท์มอยไม่มีสาระ เขาชวนดื่มน้ำส้มเย็น ๆ เราไม่เกรงใจแล้วนะ “ลุทเฟน = ขอบคุณค่ะ” เชิญแล้วยังกดให้ด้วยอีกนะ สุดยอดคนตุรกี กดเสร็จเห็นเขาเดินไปที่จักรยานเวช ชี้ไปที่ขวดน้ำที่เหลือน้ำอยู่นิดหน่อย ทำสัญญาณประมาณว่าเอาน้ำส้มไปกินด้วยมั้ย อ่า “ลุทเฟน” กดให้อีกเต็มขวด-ลิตรครึ่ง โอ..น้ำใจเหลือเฟือ

ได้น้ำส้มแล้วเลยลา :)เปล่า ก็คุยกันอีกนิดนึง ถ่ายรูปสักใบ แล้วก็ลากัน จากตรงนั้นก็ไหลลงอย่างเดียวเป็นระยะทาง 6-7 กม. แดดไม่มีและฝนทำท่าจะตก จอดค่ะจอด ขอเสื้อใส่อีกตัว ร้อนก็บ่นเย็นก็บ่น มนุษย์นี่หนอ เราไม่ด่าทอเทวดา 🙂 ปั่นลงมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาเจอจุดตรวจน้ำหนักรถบรรทุก อากาศเริ่มเย็นมากขึ้น เราเลยจอดเพื่อใส่เสื้ออีกตัว ใส่หลาย ๆ ชั้นดีกว่าใส่ตัวหนา ๆ ตัวเดียว ถึงเวลาหนาวก็ใส่เพิ่มตัวนึง ร้อนก็ค่อยถอดออกทีละตัว จอดอยู่สักพักจนรู้สึกอยากชั่งจักรยานบ้าง เลยลองทำสัญญาณส่งไปว่าขอเข้าไปชั่งได้มัย อืม…ได้ผลด้วย เขาเข้าใจ โบกไม้โบกมือใหญ่ สรุปมัวแต่เม้าท์เลยไม่เห็นว่าเราและจักรยานหนักเท่าไหร่ เฮ้อ..ก็ดีเหมือนกันนะ ไม่อย่างนั้นคงบั่นทอนกำลังขาน่าดู เพราะรู้สึกว่าเราแบกกันมามากเกินไป 🙂

พอเม้าท์กันได้สักพัก ขั้นตอนต่อไปก็ “ดื่มชามั้ย?” – “ลุทเฟน” เพราะหนึ่งอากาศเริ่มเย็น ๆ ได้ชาร้อน ๆ ก็ดี สองมีเด็กคนหนึ่งพูดภาษาอังกฤษได้ ถ้าเราสามารถสื่อสารกันได้ก็อยากจะหยุด แชร์ประสบการณ์กันได้ เขาถามเราเราถามเขา นั่นแหละ คุยกันไปคุยกันมา เอ่อ…เห็นหยดน้ำจากฟ้าแปะ ๆ ลงมา ท่าจะต้องไปต่อก่อนที่หยดน้ำจะชวนพรรคพวกมากันเยอะกว่านี้ เราหวังว่าหยดน้ำเหล่านั้นจะถอยทัพไปในอีีกไม่ช้า แต่ขอโทษ กลับพาพรรคพวกแห่กันมา เราเลยเปียกมะล่อกมะแล่ก เพราะใส่แต่เสื้อกันฝน เปียกไปถึงกางเกงปั่นจักรยาน มีช่วงหนึ่งเห็นรถเก๋ง ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นฮอนด้า เปิดไฟฉุกเฉินจอดอยู่ข้างหน้าเราไป 200-300 เมตร เอ่อ… จอดทำไม อยากจะคุยอะไรกับพวกฉันตอนนี้!!! พอเราไปใกล้ ๆ เขา เห็นเขาเอาเสื้อกันฝนมาใส่และออกมารอเรา เชื่อหรือไม่เชื่อค่ะ!!! เขาจอดแล้วบอกให้เราเอาจักรยานและสัมภาระขึ้นรถแล้วนั่งไปกับเขาเถอะ ฝนตกแบบนี้ปั่นไม่ไหวหรอก [ประโยคสุดท้ายเสริมเองค่ะ :-] งงไปสักพัก ถ้าเป็นรถกระบะเราคงคิดแล้วคิดอีก นี่เป็นรถเก๋งแถมสีขาว แต่ไม่รู้ข้างในเป็นยังงัย ถ้าปั่นขึ้นเขาเราอาจจะถอดใจนั่งไปกับเขาก็ได้ แต่ตอนนั้นเป็นทางลาดลง ก็อีก 20 กม.ได้ ถ้าขึ้นไปกับเขาสงสัยต้องไปช่วยเขาจ่ายค่าล้างเบาะ เกรงใจอีกอย่างอากาศไม่ได้เย็นมากถึงขั้นหนาว ไม่เหมือนที่โรมาเนีย ตอนนั้นที่ปั่นอยู่บนเขาแล้วหิมะตกหนัก ตอนนั้นแหละ ถ้ามีใครมาจอดถาม ไม่ใช่! ถ้ามีรถผ่านมามากกว่า เพราะตอนนั้นรถยนต์เองก็มีปัญหากับการขับเคลื่อนบนหิมะ แต่ที่ตุรกีนี่เราแค่เปียกโชก แวะปั้มเปลี่ยนเสื้อผ้าแห้ง ใส่กางเกงกันฝน ใส่เสื้อผ้ากันหนาวและแจ๊คเกตกันฝนก็พร้อมที่จะปั่นต่อเข้าเมืองได้

กว่าจะถึงเมืองและหาที่พักได้มืดพอดี โรงแรมแรกเต็ม เขาเลยแนะนำให้ไปอีกที่หนึ่งใกล้ ๆ พอเราไปถึง ได้เจอเจ้าของ เขาสนใจว่าเราปั่นมาจากไหนและจะไปไหนต่อ คุยกับโจคิมเป็นภาษาเยอรมัน โจคิมกับเด็กที่โรงแรมเอาจักรยานไปจอด เขาก็หันมาบอกเวชว่าให้ขึ้นไปดูห้องคือให้ไปเลือก เห็นเขากดลิฟต์ไปชั้น 6 เบอร์สุดท้าย แถมยังต้องขึ้นบันไดอีกนิดนึง เปิดห้อง เห็นแล้วก็ชอบไม่ต้องไปดูอีกห้องหนึ่งเลย ห้องเล็กก็จริงแต่มีระเบียงที่ใหญ่มาก ความยาวยังยาวกว่าห้องอีก แถมมีอ่างอาบน้ำจากุสซี่ เด็กที่พาขึ้นมาเขาคงนึกว่าเราคงจะใช้อาบและแช่น้ำ แต่ในใจเราคิดว่า “เยส..วันนี้มีอ่างให้ซักผ้าแล้ว 🙂 และยังตากผ้าได้ด้วย สุดยอด”