Toothpaste quiz

(ดูภาษาไทยข้างล่าง)

On April 10th we opened a new standard size (160 gram) tube of Sensodyne toothpaste. We didn’t know how long it would last and we thought it would be fun to let the followers of our blog guess. The award for the the best guess would be a postcard from the town where the tube finally got empty.

We got a number of predictions and first to drop out was Iain who guessed Samsun in Turkey. Then we passed a number of locations where our readers had guessed we would run out of toothpaste.

We have discussed among ourselves who we thought would be the lucky winner and if there would be any postcards for sale there. This problem is now solved since we today ran out of toothpaste in Uzbekistan’s most touristy town which is….

S A M A R K A N D

There were a few guesses in Uzbekistan and around but there was one guess that was spot on and that was made by Ryszard from Chelmno who predicted we would finish the tube in Samarkand.

Wej and Ryzsard outside the hotel where we stayed and where he works.

Wej and Ryzsard outside the hotel where we stayed and where he works.

Ryzsard works at the hotel in the little nice town of Chelmno in northern Poland and we met him briefly on March 3rd outside the hotel when we were about to leave and he was coming to work. We only had a short conversation for 3-4 minutes but have stayed in touch ever since. Ryszard is also one of the most ardent followers of our blog and has e-mailed us many questions and advices about the areas we are riding through. We remember that Ryzsard once told us both his family and his collegues follow this blog and Wej and I usually refer to them as our “Chelmno Fan Club”

We would like to congratulate Ryszard and the rest of the Chelmno fan club for making such a spot on guess and we ask you to quickly send an e-mail with your address so that we can send the postcard to you tomorrow.

Wej with the empty toothpaste tube outside Samarkand's most famous landmark - the Registan

Wej with the empty toothpaste tube outside Samarkand’s most famous landmark – the Registan

ปริศนายาสีฟัน 😉

เมื่อวันที่ 10 เมษายน เราเปิดใช้ยาสีฟันเซนโซไดน์หลอดใหม่ขนาด 160 กรัม เราไม่รู้ว่าหลอดนี้จะหมด เมื่อไหร่ เลยคิดว่าน่าจะลองให้เพื่อน ๆ ที่ติดตามบล๊อคของเราทายกันเข้ามา และรางวัลสำหรับผู้ที่ทายถูกคือโปสการ์ดจากเมืองนั้น เมืองที่ยาสีฟันหลอดนั้นหมดเกลี้ยง

มีเพื่อน ๆ หลายคนทายกันเข้ามา และเพื่อนคนแรกที่หลุดออกจากเกมส์นี้คือ เอียน ที่เดาว่ามันจะหมดที่เมืองซัมซุนที่ประเทศตุรกี หลังจากนั้นเราปั่นผ่านหลาย ๆ สถานที่ที่เพื่อน ๆ เดากันมาโดยที่ยาสีฟันหลอดนั้นก็ยังไม่หมด

จนกระทั่งเราคุยกันเองว่าถ้ายาสีฟันหลอดนี้หมดที่ไหน เราจะหาซื้อโปสการ์ดที่เมืองนั้นได้หรือไม่ เพราะแต่ละที่ที่เราปั่นผ่าน ในช่วง 3-4 อาทิตย์ที่ผ่านมา เราอยู่ในทุ่งทะเลทรายหรือไม่ก็ตามชนบทนอกเมือง แต่ไม่มีปัญหาแล้วค่ะ เพราะยาสีฟันหลอดนี้มาหมดที่เมืองที่มีนักท่องเที่ยวมาจากทั่วทุกมุมโลกที่ประเทศอุซเบกิสถาน และสถานที่นั่นก็คือ…..

ซาร์มาคัน

มีเพื่อน ๆ หลายคนที่เดาว่าหลอดนี้จะหมดที่ประเทศนี้ แต่มีแฟนคลับของเราคนหนึ่งที่ทายได้ถูกเป๊ะและผู้โชคดีผู้นั้นคือ ริซาร์ด จาก เชลม์โน ที่ประเทศโปแลนด์

อยากจะแนะนำแฟนคลับของเราคนนี้ให้ทุกคนทราบนะค่ะ ริซาร์ดทำงานที่โรงแรมแห่งหนึ่งในเมืองเล็ก ๆ ที่ชื่อว่าเชลม์โนทางเหนือของประเทศโปแลนด์ เราได้พบกับเขาตอนเช้าด้านนอกโรงแรม ขณะที่เรากำลังเตรียมตัวออกเดินทางต่อ เราคุยกันไม่กี่นาทีแต่ได้เขียนเมลย์คุยกันตลอด

ขอแสดงความยินดีกับริซาร์ดด้วยที่ทายได้ถูกต้อง

Day 83-86 (Khiva-Bukhara)

We have been on the classic trade route called the silk road for some time now, but it isn’t until recently that we have got the feeling of really traveling on it. The magnificent buildings in the ancient cities of Khiva and Bukhara made me get a feeling of being present in the orient. Marvellous mosques and madrases covered in marble and mosaicwith blue cupolas that glitter in the sunset would make anyone get the feeling of being in ”Alladinland”.

Portal in Bukhara.

Portal in Bukhara.

The Silk Road was the old trade route between China and Europe / North Africa and for centuries different sorts of goods was carried along it in caravans. Today the trade along the Silk Road is still going strong, but the means of transportation is no longer camels, but trucks. We see quite a lot of them along the road as we ride on and many of those trucks have come from countries far away. Every day we see trucks from our baltic neighbours (Lativa and Lithuania), Belarus and sometimes even Poland.

I admire those truck drivers who spend long time away from their families driving their trucks day after day on poor roads and across numerous country borders that I believe take a long time to get past. Everytime I see a truck from Latvia I get the feeling that the world isn’t that big at all – it feels like meeting someone from the neigbouring block when visiting a far away place.

Having lunch in the shade of a bulldozer

Having lunch in the shade of a bulldozer

Talking about trucks. When we sat and had our breakfast at a Chaichana (tea house) a few days ago, we saw a truck approaching. When it was close we saw that the trailer was carrying a load of a big wooden ship and none of us could understand why anyone would need a big wooden ship in the middle of the Uzbek desert. The owner of the tea house later told us they sometimes transport old ships like that from the Aral sea where it’s not needed anymore, to Tajikistan. One can wonder where in Tajikistan they would have use for old wooden ships? Maybe they use them as firewood….

Wej folding real money the way chinese people fold fake money to burn on their ancestors' graves

Wej folding real money the way chinese people fold fake money to burn on their ancestors’ graves

The landscape between Khiva and Bukhara consists of just another great desert. It isn’t too fun to cycle on such a flat landscape that when the road disappears it is because of the Earth’s curvature and not of any hill. This time the desert wasn’t so flat and there were small hills all the time and I appreciated to not have to see how the road disappeared below the horizon far away in front of us.

The first 70-80 km out of Khiva were more interesting since we rode on a small road in an area where there is water and hence green and populated. We stopped to have water melons before leaving the green area and heading into the desert. Since we still are a loosely connected group we tie a blue scarf along the road when we have stopped somewhere to show the friends who ride more slowly where to look for us.

A flowerbed outside a tea house. Note the surrounding wall made of water bottles filled with sand.

A flowerbed outside a tea house. Note the surrounding wall made of water bottles filled with sand.

Eventhough there was greenery both around Khiva and Bukhara we still felt that this road was the section through the desert was the most boring road so far on this journey. The views were not interesting, the heat was intense and the road was mostly good. When the road is bad one has to concentrate on finding an ideal line and not riding into pot holes, but when the road is good one has time to sit and look at the boring landscape. I needed to muster all of my goal orientation capabilities to be able to ride this road, not because it was so hard but because it was so boring.

The weather in the desert is not only hot. One day it was very windy and the crosswind kept blowing sand into our faces and eyes. Eventhough the wind was slightly from behind it was so hard that it was difficult to cycle and when we saw a tea house after having cycled for 50 km we decided to make a long stop to wait for the wind to cease. Three hours later the wind was almost gone but when we prepared to start to cycle it started to rain. It was not a cold rain like back home and it didn’t last very long but we managed to get really wet. An amazing experience in the desert.

A tea house that specialized in fish dishes in the middle of the desert.

A tea house that specialized in fish dishes in the middle of the desert.


Chaikanas (tea houses) are small restaurants where we stop to have a break and get something to eat. We had read that there would be a section of the road of more than 100 km without any tea houses but we didn’t really know exactly where. This led us to always carry a full load of water. If anyone reads this who intend to ride between Khiva and Bukhara I can just tell you that there are tea houses every 20-40 km and there is no need to carry more water than is needed for half a day.
Boys with a nicely decorated bicycle

Boys with a nicely decorated bicycle

The tea houses are a very simple restaurant where travelers stop to drink tea and eat simple meals. The guests sit on platforms with a low table in the middle and there are platforms both inside the building and outside. It also seems that these tea houses are a popluar place for truckers to spend the night at. A couple of times we have asked if we can sleep at the tea houses and it has never been a problem. The staff just point at a platform where we can sleep. Sometimes other guests who drink vodka a few tables away have disturbed our sleep but for me that has not been a too big trouble.

A tea house where we spent a few hours

A tea house where we spent a few hours

The owner and the chef of the tea house

The owner and the chef of the tea house

One afternoon when we arrived to a tea house we saw that they had a yurt in front of it. There were a lot of trees in the area and we saw water hoses on the ground. This led us to ask if we could stay in the yurt, which we could. Normally we don’t have to pay for the accomodation at the tea houses and only pay for the food, but at the yurt we had to pay the equivalent of 40 US Cents each.

The yurt that would be our home for the night.

The yurt that would be our home for the night.


Our German friend Simon has been dreaming of staying in a yurt for 15 years and now it was going to become true, and on a very special day for him. The following day was his birthday and he would wake up in a yurt – a perfect birthday present.
The colourful inside of the yurt's roof

The colourful inside of the yurt’s roof

Having slept in yurt before I didn’t enjoy it in any particular way. What I enjoyed most with this tea house was the water hose. I went into the little garden beside and used the hose as a shower. It felt wonderful after a day of cycling with temperatures going as far up as 45 in the shade.

Our group is soon going to split and since it was Simon’s birthday we decided to camp in the desert and he invited us to his birthday party consisting of biscuits and two big bottles of beer. Not that we got drunk but it was a nice feeling to sit in the desert watching the clear sky with thousands of stars while having a beer and interesting conversations.

Birthday party in the desert

Birthday party in the desert

Someone suggested that we should play cards and use the 1000 Som notes as stakes. Everyone laughed at the idea since the 1000 Som has very little value. Wej then suggested that we could use a glass of water as stakes instead but was immediately met with an unison ”no – that is far too expensive….”

Central asia is not known as a region famous for its cuisine and we often have discussions what we dream of eating. A pizza and a beer has been on the wish list for some time and this became a reality by accident… When riding into Bukhara Wej and I took the wrong road but we spotted an Italian restaurant so there was a big advantage in getting lost… 🙂

Finally - pizza and beer :-)

Finally – pizza and beer 🙂

One of those things we really want to eat is potatoes and one evening here in Bukhara another german cyclist went out to buy some potatoes that he boiled and invited us to share with him. It was wonderful to eat plain potatoes and dip them into salt. I don’t think I have ever dreamt about eating only plain potatoes since during my survival training in the army……

Enjoying boiled potatoes at the guest house.

Enjoying boiled potatoes at the guest house.

Bukhara is one of the classic cities along the Uzbek part of the Silk Road. We have spent some time just walking around admiring all the old beuatiful buildings. It doesn’t feel as over-renovated as in Khiva and the city feels more lively. One day we went up to the ”Ark” which was the former government palace located on a hill. It is now a museum but only 20 % of the buildings in the 4 hectare palace area is still intact. The remaining 80% is just rubble from when the Bolsheviks bombed the area in the 1920:s.

On the palace ground. The flat area in front of us is what is left from the bombardments of the 1920:s

On the palace ground. The flat area in front of us is what is left from the bombardments of the 1920:s

More remains from the bombardments

More remains from the bombardments

Young boys playing football in front of half a millenium old buildings

Young boys playing football in front of half a millenium old buildings

อุซเบกิสถาน => จาก Khiva (คีวา) ไป Bukhara (บุคารา)

ช่วงที่ออกจากคีวาเราได้เพื่อนชาวเยอรมันอีกคน (ยูฮันเนส) ที่เคยเจอกันที่ทิบลิซิ, บาคุ และก็มาเจอกันอีกทีที่คีวา เราสามคนปั่นด้วยกันเกือบตลอดเส้นทาง แต่ยูฮันเนสปั่นเร็วกว่าเราหน่อยนึง แต่เขาไม่ค่อยมีเทคนิคในการปั่นร่วมกัน เพราะหลายครั้งเขาเข้ามาใกล้เกิน มาชนที่บังโคลนเวชครั้งหนึ่ง เฉี่ยวโจคิมครั้งหนึ่ง และเคยชนกระเป๋าเพื่อนอีกคนหนึ่ง แต่เขาเป็นคนน่ารัก พูดคุยหัวเราะเก่ง เข้าได้กับทุกคน วันนี้ทั้งวันเราปั่นอยู่บนถนนเส้นที่เขาเพิ่งสร้างเสร็จ โดยยังไม่ได้เปิดให้รถวิ่ง เราเลยฉวยโอกาสเรียกถนนเส้นนั้นว่าไบค์เลน แล้วเราก็ปั่นกันเป็นหน้ากระดานเลย ทำได้เพราะตามลม 🙂

คุณพี่ใจดี เข้ามาพยายามถามเป็นภาษาอังกฤษ สักพักเอาขนมปังมาให้กิน พอกินกันเสร็จช่วยพาเราไปซื้อน้ำ ซื้อเสร็จยังถามเราอีกว่าจะเข้าห้องน้ำมั้ย? ปฏิเสธไป เพราะไม่รู้ว่าเขาจะไปสอนทำธุระด้วยหรือเปล่านะสิ :-)

สุสานดิน

ภูเขาทรายหน้าตาประหลาด

เขื่อนกลางทะเลทราย

และอาหารจานนี้น่าจะมาจากแม่น้ำสายนี้

แม่น้ำกลางทะเลทราย แม่น้ำอามูดาร์ยา

ถนนหนทางเริ่มดีขึ้น อีกหน่อยเดินทางสะดวกขึ้น

ถนนดีอย่างไร ร่มเงาก็ไม่ได้ดีขึ้น เพราะต้นไม้สูงคงไม่สามารถขึ้นที่นี่ได้แน่ ต้นเตี้ยยังหาแทบไม่มี ก็เลยหาที่ร่มจากใต้ท้องรถนี่แหละ ขนาดพอดีมุด ตอนนั้นปั่นกับเพื่อนเยอรมันอีกคนที่เคยเจอกันที่บาคุ และแยกกันและมาเจอกันอีกทีที่คีวา

ช่วงนี้หาร้านขายน้ำขายของกินไม่ค่อยมี ที่จริงเราอยากหาที่ร่มหลบนอนกัน รอให้แดดร่มลงหน่อย แต่ตรงนี้ไม่มีที่ทางให้ได้นอนแผ่กันเลย เรานั่งหลับกันตรงโต๊ะในร้านนั่นแหละ

วันนั้นเองที่อากาศร้อนจัด วัดได้ช่วงหนึ่ง 50 องศา ตอนปั่นก็ร้อนแต่ยังพอมีลมมาปะทะบ้าง พอหยุดปุ๊บเหงื่อไหลทันที ยูฮันเนสเล่นชะโลมตัวให้เปียกไปทั้งตัว แต่ไม่ถึงครึ่งชม.ก็แห้งสนิท น้ำในแท้งส์น้อย ๆ นั่นร้อนมาก เพราะมันตั้งอยู่กลางแดดมาทั้งวัน

ออกจากร้านขายของที่นั่งหลับกันที่โต๊ะแล้ว เราตั้งใจจะปั่นกันอีกสัก 50 โล เรามักจะเช๊คกับคนท้องถิ่นว่าทางต่อไปข้างหน้าจะมีร้านขายของขายน้ำมั้ย? และคำตอบที่ได้ส่วนใหญ่ หาความแน่นอนไม่ได้ บางคนบอกอีกร้อยโลไปไม่มีร้านอะไรเลย บางคนว่ามีร้านแต่อีก 70 โล เราไม่แน่ใจ พอปั่นมาได้แค่ 20 กม.มาเห็นร้านขายของซึ่งด้านหน้าร้านมี Yurt (เยิร์ต) ให้เช่า พวกเราสองคนเคยนอนในเยิร์ตมาก่อนแล้วแต่เพื่อนคนอื่น ๆ โดยเฉพาะซีมอน ที่เคยฝันอยากนอนในเยิร์ตมานานหลายปี ไม่อยากปั่นต่ออีกเพราะเขาอยากนอนที่นี่ อีกเหตุผลหนึ่งคือเช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันเกิดของเขา นั่นคือการนอนในเยิร์ตจะกลายเป็นของขวัญพิเศษสำหรับเขาเลย

เยิร์ต คือกระโจมซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยแบบชั่วคราว สามารถเคลื่อนย้ายได้ง่าย

ด้านในเยิร์ต

เราเอาจักรยานทั้ง 6 คันเข้าไปจอดด้านใน โดยเลิกผ้าที่ปูบนพื้นออก

ระหว่างทางไม่มีอะไรเลย จำได้ว่ามีลุงขับรถคนหนึ่งบอกว่าจากตรงที่เรานั่งพักกันนั้น ห่างออกไป 70 กม.จะมีร้านอาหารข้างทาง เมื่อคืนเราปั่นมา 20 กม.จอดพักแรมที่เยิร์ตพอปั่นมาสักเกือบ 50 กม.ก็มาเจอร้านนี้ ถูกของแกครึ่งหนึ่ง ช่วงที่ปั่นมาตรงนี้ค่อนข้างเหนื่อยใจ เพราะลมแรงพัดมาข้าง ๆ เสียงดังกรอกหูตลอดทาง แถมยังพัดเอาทรายข้ามฝากจากซ้ายไปขวาอีก แต่ดูสวยดี เห็นทรายเป็นริ้ว ๆ พัดข้ามถนนไป บางช่วงถนนก็ขรุขระมาก หลังจากกินอาหารง่าย ๆ และพักผ่อนกันที่ร้านนี้ เราก็ได้ยินเสียงจั๊ก ๆ ๆ ฝนตกหรือ? ใช่อ่ะ ตกหนักด้วย เราเลยต้องรอให้ฝนซาลงสักหน่อยก่อน ฝนตกในทะเลทรายครั้งที่สอง หลังจากคืนที่เรากางเต้นท์ที่คาซัคสถาน

ในร้านเป็นแบบง่าย ๆ วันนั้นเหนื่อยกันมาก โดยเฉพาะยูฮันเนส เพราะเขาเริ่มปวดท้องเหมือนอาหารเป็นพิษ กินกันเสร็จก็เอนกันหมด

เจ้าของร้านเสียงดังมาก คนทางขวานั่นแหละ และเพิ่งเห็นร้านนี้ร้านแรกที่มีแต่พ่อครัวสองคนช่วยกันทำอาหาร รู้สึกรอนานมากกว่าจะได้ชิมฝีมือเขา :-)

เพื่อนอีก 3 คนอยากเข้าเมือง Gazli ไปซื้ออาหารและเครื่องดื่ม เพราะเราจะฉลองวันเกิดของซีมอนกัน คืนนั้นเรากางเต้นท์กันและคิดว่าจะเป็นคืนสุดท้ายที่จะกางเต้นท์ในอุซเบอกิสถาน เพราะเส้นทางต่อจากนี้ไปบุคาราและซาร์มาคันมีหมู่บ้านแน่นขนัด อาจจะหาที่กางเต้นท์ได้ยากหน่อย และอีกอย่างคือเรื่องลงทะเบียนเข้าพักตามโรงแรมที่จำกัดจำนวนวันกางเต้นท์ของเรา

ในที่สุดก็เห็นป้ายบอกทางไปบุคารา

จุดกางเต้นท์ของเรา ในทะเลทราย ไม่ได้กางเต้นท์กันมานานเหมือนกัน คิดถึงการอาบน้ำในทะเลทรายที่ต้องประหยัดน้ำ, ต้องเดินไปไกล ๆ หน่อย และต้องระวังสัตว์ที่ชอบออกหากินตอนกลางคืน เราเห็นดาวตกไปตั้ง 4 ดวงในขณะที่เราฉลองวันเกิดซีมอน

เงินของอุซเบกฯ เฟ้อมาก ๆ 1 USD แลกได้ 2700 SOM คิดดูว่าถ้าเราแลก 100USD จะได้เงิน SOM เท่าไหร่ อืม..เป็นฟ่อนเลยแหละ ฟ่อนหนึ่งเท่ากับหนึ่งแสน มีฟ่อนหนึ่งเขามัดด้วยเชือก ทำให้นึกถึงกระดาษเงินกระดาษทองที่เราเผาไปให้อากงอาม่าอาป๊าใช้ตอนเชงเม้ง เลยลองพับดู

ห้องพักของเรา มื้อกลางวันกินกันง่ายโดยยูฮันเนสไปหาซื้อมันฝรั่งมาต้มกับเกลือและจิ้มเกลือกินกัน แต่ละคนคิดถึงมันฝรั่งกัน แค่มันฝรั่งเปล่า ๆ ก็อร่อยแล้ว

บุคารา Labi-Hauz

ไปเดินชมพิพิธภัณฑ์ The Ark

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

Day 77-82 (Beyneu-Khiva)

We are now in the ancient silk road city of Khiva in Uzbekistan. From the Aktau to the town of Beyneu in Kazakstan it was 500 km cycling thorugh the desert and from Beyneu to Khiva it has been another 700 km mainly through desert.

We have passed some small town and villages on our way here. Some of them have been in the middle of the desert and with a seriously poor road leading to them and with at least 100 km to the next similar settlement.

In these villages/towns there are activities going on. Kids go to school and adults are busy doing their chores, but the contact with the surrounding world must be minimal and I wonder what they do a Saturday night in for example a little town like Shetpe. There can’t be much entertainment in town and the distance to the next town and the condition of the road makes it difficult to go there. Eventhough I grew up in a small place in Sweden I think I had way better opportunities to interact with people outside my village than the people in these towns and I every time I have visited these small desert towns I get more and more happy that my Mum and Dad didn’t bring me up in a burning hot and sandy town far far far from the rest of the world.

Ancient fortress on top of a hill in Uzbekistan

Ancient fortress on top of a hill in Uzbekistan

Beyneu was the first decent sized town we came to and even that was a town which felt far from the rest of the world, but it had something that we enjoyed highly – running water. We are so used to get as much water as we please from our taps and maybe it takes a tour through the desert and taking care of the daily hygien with less than a liter to understand how precious water really is.

Bread being baked at the truck stop we stayed at during our second night in Uzbekistan

Bread being baked at the truck stop we stayed at during our second night in Uzbekistan

We spent a day in the not very bustling city of Beyneu by taking care of things needed to be taken care of and that was washing, cleaning bikes, blogging and sleeping. We also visited the local market where we bought a footprint for our tent…. 🙂

Wej buying a oilcloth to use as a footprint for our tent

Wej buying a oilcloth to use as a footprint for our tent


Well, it is actually not a real footprint but an oilcloth with a pattern of ladybugs that will provide extra protection from the nasty thorns that could otherwise penetrate the floor of our tent.

From Beyneu it was about 90 km to the Uzbek border. We didn’t intend to cross the border the same day so we started a bit late. The road towards the border is gravel and full of pot holes. Knowing it would be a race once in Uzbekistan we cycled slowly and went in to one of those little desert villages to buy some cold drinks to our lunch. I must say it again – it can’t be fun to grow up in the middle of the desert and the nearest town is a town like Beyneu.

Arriving in one of those desert villages where I am happy I didn't grow up

Arriving in one of those desert villages where I am happy I didn’t grow up

We stopped 6 km short of the border to Uzbekistan. The reason for this was that Uzbekistan has a system where foreign tourists have to register at a hotel at least every third day. It is 430 km from the border to the nearest hotel and therefore our intention was to enter early in the morning and then go as far as we could that day.

We had learned that the border passage was open 24 hours, but when we arrived at 7.30 we found out that it actually was closed for a shift change between 7-9. At around 9.30 we were let in to the border building and could start the customs procedure. When entering Uzbekistan one has to declare all currency, valuable items, vehicles (bicycles), medicines etc. before entering the country. We were six people in the group and it took until noon until we could start cycling.

Once inside Uzbekistan the condition of the road improved significantly. While it was a dirt road on the Kazak side it was a fine asphalt road on the Uzbek side. Sometimes the tarmac was a bit broken but for most of the time it was of good quality.

The road is straight to say the least. During our first day in Uzbekistan we cycled 110 km without making a single turn. It could have been boring but since we had a good tailwind we could cruise across the desert at good speed.

In thai the word for desert is translated as ”sea of sand” and I now I really understand why. The landscape was very flat and when turing around 360 degrees and seing nothing but a sandy horizon line it is not far away to call it ”sea of sand”.

The bar at the truck stop we stayed at 30 km west of Kungrad

The bar at the truck stop we stayed at 30 km west of Kungrad

Seing a truck approaching from far away was like seeing a ship. First we saw the top of it and then after a while all of it became visable and then it took a long while until we actually met it.
This vast land of nothingness is hard to understand and I can’t really tell if I like it or not. On the bad road in Kazakstan it was a struggle to move forward and all focus was on finding a line through all the pot holes and cracks, but on the good road in Uzbekistan there was more time to look around. I wouldn’t like to live in this area but I am glad to have been able to visit it. Being in a group of friends also makes it easier, but I think I could also enjoy the solitude if we would travel without our current companions.

Tortkul to the right - will this be the place where will run out of toothpaste Micke???

Tortkul to the right – will this be the place where will run out of toothpaste Micke???


During the second day in Uzbekistan we cycled 183 km and that is the longest I have ever cycled with a loaded touring bike. We had to make it reach Nukus in three days and decided to make use the middle day to get some extra kilometers done.

Our group is not really a group but individuals who happen to travel the same route at the same time. We cycle at different speeds and soon after we start biking we are all spread out, but we agree on where to meet around lunch and where to stop. During this long day there was a misunderstanding and half of the group went camping while our New Zealand friend and ourselves continued 2 km past the agreed camp site to a truck stop where we could enjoy a shower, food at the restaurant and sleep for free at the eating platforms outside the restaurant. After 183 km on the road it felt very good to be able to shower properly instead of doing it with 700 ml water.

Uzbekistan has a high inflation rate and the official exchange rate is 25% below the one on the black market. This pile of money is what we got when we exchanged 300 USD

Uzbekistan has a high inflation rate and the official exchange rate is 25% below the one on the black market. This pile of money is what we got when we exchanged 300 USD


The following morning we had some 35 km to ride to Kungrad and right outside Kungrad the desert ended. It was not a gradual change, it was rather like a line in the terrain. West of that line sandy desert and east of it greenery. It is the water stolen from the Aral Sea that makes it possible to create green areas in the desert.

When we cycle in these green areas we feel like when cycling in Thailand. It is hot and a lot more humid than in the desert. Apart from the cotton fields there are lots of rice paddies and fields where vegetables are grown. At the roadside people sell water melons from small stalls and the villages are close to each other and there are a lot of people everywhere. But the greenery ends just as quickly as it starts. It is so evident that where there are no irrigation canals, there will simply be a sandy desert.

Hotel Nukus looking good from the outside....

Hotel Nukus looking good from the outside….

But not as good on the inside....

But not as good on the inside….


Arriving at Nukus we checked in at the cheapest hotel in town. It looked good from the outside, but the interior certainly had seen better days. Everything was in desperate need of repair and the 12 dollars per night each of us paid felt like a bit to much for what we got. Personally I would have prefered to stay at place like the truck stop last night, but we had to stay at the hotel to get the registration.

Igor Savitsky's museum

Igor Savitsky’s museum


Nukus has one attraction and that is Igor Savitsky’s art museum. Savitsky was an artist from Moscow who settled down in Nukus and started to collect avant garde art from all corners of the Soviet union. The Kremlin knew about this, but since it was so far off from everything they let him do it and now his museum is the place to visit if one wants to see the art from artists who didn’t follow the communist art style.
Enjoying soviet modern art in the midst of the desert

Enjoying soviet modern art in the midst of the desert

It took us two days to cycle from Nukus to the ancient silk road town of Khiva where we are right now. Khiva’s old city is just wonderful and not until we arrived here did we really get the feeling that we are traveling along the classic silk road. Take a look at the post Wej just made (in thai) and you will see some pictures of the old town in Khiva.

Tomorrow we will set out for the four day ride to Bukhara which is the next classic town on the silk road.

City wall around old Khiva

City wall around old Khiva

Building in old Khiva

Building in old Khiva

Inside old Khiva

Inside old Khiva

อุซเบกิสถาน => จากชายแดนระหว่างคาซัคฯ และอุซเบกฯ มาถึงนูกุส (Nukus) และคีวา (Khiva)

วีซ่าอุซเบกฯของเราเริ่มนับตั้งแต่วันที่ 1 กค. เนื่องจากเราเหนื่อยจากการปั่นในทะเลทรายของคาซัคฯ เป็นเวลา 5 วันครึ่ง เลยอยากจะหยุดพักอย่างน้อยสองคืนที่เบนู (Beyneu) เลยกลายเป็นว่าเราเข้าอุซเบกฯ วันที่ 3 กค. เราไม่สามารถปั่นทำเวลาตามที่เคยวางแผนไว้ เพราะ หนึ่ง เพื่อนชาวโปแลนด์เกิดเจ็บเข่ากระทันหัน เขาปั่นช้าอยู่แล้วเลยยิ่งช้าเข้าไปใหญ่ สอง กลุ่มเราเริ่มใหญ่ขึ้น จากที่เราปั่นกันสองคน แต่ตั้งแต่ขึ้นเรือจากอัซเซอร์ไบจานเรากลายเป็น 7 คน ซึ่งแต่ละคนก็มีความอึดและทำความเร็วไม่เท่ากัน ในเรื่องความอึดต่ออากาศร้อนก็มีแค่เราสองคนที่ทนได้ดีที่สุด เพื่อนคนอื่น ๆ พอร้อนมาก ๆ เขาก็อยากจะหาที่พัก และพักทีก็นานถึง 2 ชม. จริง ๆ เวชไม่ชอบนอนกลางวัน แต่คนอื่นพักเราก็ต้องพัก เลยต้องรอกัน มีคนโปแลนด์ที่แผนการเดินทางของเขาเกือบจะเส้นทางเดียวกันกับเรา แต่ส่วนที่เหลือเราจะแยกกันที่ซามาร์คันด์ (Samarkand) เพราะเขาจะปั่นต่อไปที่ “ดูชันเบ” เมืองหลวงของประเทศทาจิกิสถาน และปั่นไปพาเมียร์ไฮเวย์ รู้สึกภูมิใจนิด ๆ ว่าเคยไปมาแล้ว และสามารถให้คำแนะนำเรื่องเส้นทางกับเขา

ก่อนที่เราจะเข้าอุซเบกฯ เพื่อนชาวสโลเวเนียปลีกตัวไปก่อน เราจึงเหลือแค่ 6 คน มาวันนี้มีนักปั่นที่เคยพบกันมาก่อนที่จอร์เจียมาสมทบด้วย แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเขาจะปั่นกับเราหรือไม่? ดูเขาแข็งแรงและน่าจะปั่นเร็ว

ทั้งคาซัคสถานและอุซเบกิสถานมีกฎหมายเฉพาะสำหรับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติว่า ถ้าอยู่ในประเทศเขานานเกิน 3 วันต้องลงทะเบียนว่าพักที่ไหน เพราะฉนั้นเราไม่สามารถกางเต้นท์หรือไปขอพักตามบ้านชาวบ้านหรือตามร้านอาหารได้ทุกคืน ทุก ๆ 3 วันเราจะต้องเช๊คอินเข้าโรงแรมที่มีใบอนุญาติ ที่คาซัคฯ เราอยู่แค่ 5 วันครึ่งเราได้ประทับตราจากกองตรวจคนเข้าเมือง 1 ครั้งก็เรียบร้อยแต่เขาไม่เคร่งเท่าที่อุซเบกฯ ประเทศอุซเบกฯ ยาวมากเรามีเวลา 30 วันและคงได้ใช้ทั้ง 30 วันนั้น เพราะฉนั้นเราควรจะมีสลิปที่มีตราทะเบียนของโรงแรมอย่างน้อย 10 ใบ ยิ่งมีมากยิ่งดี เพราะเราไม่รู้ว่าตอนจะออกจากประเทศอุซเบกฯ จะเจอตำรวจที่น่ารักหรือไม่??? ตอนนี้นอกจากคำถามทั่วไปคือเกี่ยวกับที่จอดจักรยาน อินเตอร์เนต เรามีคำถามที่เพิ่มอีกข้อก่อนที่เราเช๊คอินคือ “เราสามารถลงทะเบียนที่นี่ได้มั้ย?”

ช่วงนี้เราไม่จำเป็นต้องแบกน้ำกันมากมายเหมือนตอนแรกแล้วเพราะรายทางจะมีร้านอาหารท้องถิ่นทั่วไป เราสามารถแวะซื้อได้ แบกกัน 5-6 ลิตรคงจะพอ จะเริ่มแบกและตุนน้ำอีกทีก็คงเป็นทะเลทรายที่จีน

ในทะเลทราย ทางที่เราปั่นมาไม่ค่อยมีเรื่องน่าตื่นเต้น แต่เพื่อนชาวเยอรมันคนหนึ่งเห็นงูตัวหนึ่งกำลังพะงาบกินจิ้งจกทะเลทราย เห็นภาพแล้วแขยง เพราะตอนนั้นเขาถ่ายตอนที่กางเต้นท์เสร็จแล้ว เขานอนหลับไม่ลงเลยแหละ

พรมแดนระหว่างคาซัคฯ และอุซเบกฯ ตรงนี้ถ่ายจากฝั่งอุซเบกฯ เพราะไม่อยากไปวุ่นวายกับตำรวจที่ชายแดน

พรมแดนระหว่างคาซัคฯ และอุซเบกฯ ตรงนี้ถ่ายจากฝั่งอุซเบกฯ เพราะไม่อยากไปวุ่นวายกับตำรวจที่ชายแดน

ถนนที่อุซเบกฯ เริ่มดีและดีกว่าที่คาซัคฯ หน่อย อากาศที่ร้อนทำให้ยางมะตอยที่ถนนนุ่มนิ่ม บางจุดถึงกับหนืดปั่นไม่ค่อยไปเลย

ถนนที่อุซเบกฯ เริ่มดีและดีกว่าที่คาซัคฯ หน่อย อากาศที่ร้อนทำให้ยางมะตอยที่ถนนนุ่มนิ่ม บางจุดถึงกับหนืดปั่นไม่ค่อยไปเลย

ตอนที่เราไปถึงจุดตรวจพาสปอร์ต เขาปิดสองชม.เพื่อผลัดเปลี่ยนพนักงาน ทำให้เราต้องรออยู่ที่ประตูนานเกือบสองชม. และกว่าจะเสร็จขั้นตอนต่าง ๆ ก็ปาไปครึ่งวันแล้ว เลยต้องปั่นกันจนเวลาใกล้มืด แต่ที่นี่พระอาทิตย์ตกตอนประมาณสองทุ่มกว่า ๆ

ตอนที่เราไปถึงจุดตรวจพาสปอร์ต เขาปิดสองชม.เพื่อผลัดเปลี่ยนพนักงาน ทำให้เราต้องรออยู่ที่ประตูนานเกือบสองชม. และกว่าจะเสร็จขั้นตอนต่าง ๆ ก็ปาไปครึ่งวันแล้ว เลยต้องปั่นกันจนเวลาใกล้มืด แต่ที่นี่พระอาทิตย์ตกตอนประมาณสองทุ่มกว่า ๆ

ป้ายนี้เขาน่าจะเตือนให้ระวังอูฐนะ

ป้ายนี้เขาน่าจะเตือนให้ระวังอูฐนะ

ปั่น ๆ ไป สวนทางกับคณะคนอินเดีย ทำทริปนี้เพื่อหาเงินช่วยเหลือเด็กไร้การศึกษาที่อินเดีย Save the children

ปั่น ๆ ไป สวนทางกับคณะคนอินเดีย ทำทริปนี้เพื่อหาเงินช่วยเหลือเด็กไร้การศึกษาที่อินเดีย Save the children

นี่คือด้านในร้านอาหารตามถนน ที่เราต้องคอยมองหา เพราะมันไม่เด่นชัดเลยว่ามันคือร้านอาหาร ซึ่งเราตามภาษาของเขาจะเรียกว่า "ชัยชาน่า" คือ Tea house

นี่คือด้านในร้านอาหารตามถนน ที่เราต้องคอยมองหา เพราะมันไม่เด่นชัดเลยว่ามันคือร้านอาหาร ซึ่งเราตามภาษาของเขาจะเรียกว่า “ชัยชาน่า” คือ Tea house

และนี่เป็นภาพด้านนอกของตึก ดูแล้วไม่ได้ให้ความรู้สึกว่ามันจะเป็นร้านอาหารได้เลย

และนี่เป็นภาพด้านนอกของตึก ดูแล้วไม่ได้ให้ความรู้สึกว่ามันจะเป็นร้านอาหารได้เลย

ตั้งหน้าตั้งตาปั่นเพราะวันนั้นเราปั่นกันเป็นจริงเป็นจังคือเกือบ 190 กม.เพื่อให้ได้ระยะทาง จนกระทั่งรู้สึกว่าน้ำอาจจะไม่พอ ตั้งใจว่าจะขอน้ำจากรถคันนี้ดีมั้ย เผอิญว่าเขาจอดและคุยกับเรา ยังไม่ทันได้ขอหรือถามอะไร เขาถามเราก่อนว่าเอาแตงโมมั้ย? หนักก็หนักนะ แต่ก็ยากที่จะปฏิเสธในขณะที่เราต้องการน้ำอีกต่างหาก คิดดูลูกนั้นน่าจะเกือบ 10 โล รับมาแล้วแต่ยังไม่รู้เลยว่าจะแบกไปยังงัย จะนั่งกินกันตรงนี้ก็ไม่ไหว อีกอย่างก็อยากจะแบ่งปันเพื่อน ๆ ที่ปั่นกันไปล่วงหน้า ถ้าอย่างนั้นก็เอาเบาะรองนั่งมาหุ้มมันไว้ แล้วก็วางตรงตะแกรงท้ายรถ ถนนขรุขระขนาดนั้น แต่แตงโมก็รอดมาถึงเพื่อน ๆ ได้โดยปลอดภัย คิดดูลูกนี้น่าจะอร่อยที่สุดในทะเลทราย สดชื่นจริง ๆ

แตงโมผลใหญ่ ๆ ไม่เคยแตงโมใหญ่เท่านี้มาก่อน ท่าทางคงเลือกลูกที่ใหญ่ที่สุดให้เรา

แตงโมผลใหญ่ ๆ ไม่เคยแตงโมใหญ่เท่านี้มาก่อน ท่าทางคงเลือกลูกที่ใหญ่ที่สุดให้เรา

ตั้งแต่เราเห็นป้ายติดไว้ว่ามีจุดที่รถบรรทุกจอดกันตอนที่ปั่นออกจากหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ป้ายบอกว่าอีก 20 กม.จะมีจุดที่ว่านั่น เราปั่นผ่านตรงที่เขากำลังซ่อมแซมถนน มีทั้งถนนเส้นทางเก่าและใหม่แถมมีบายพาสอีก เพื่อนที่นำหน้ามาก่อน ใช้เส้นทางเก่า เราใช้เส้นทางใหม่เลยคลาดกัน แต่ยังดีที่สามารถติดต่อกันได้ทาง sms คืนนั้น ต่างคนต่างหาที่นอนกันเอาเอง เราสองคนกับเพื่อนชาวนิวซีแลนด์ปั่นไปเห็นป้ายร้านอาหาร เลยลองเข้าไปถามขอเขากางเต้นท์ เขาว่าไม่ต้องกาง นอนตรงแคร่ข้างนอกนี่ก็ได้ เราเลยเข้าไปสั่งอาหารที่ร้านของเขา แถมได้อาบน้ำอีกต่างหากสบายไปเลย ยอมเสียตังค์ 5000 ซอม = ประมาณ 2USD

ภายนอกร้านอาหารที่เป็นที่พักของเรา หลังจากที่ปั่นกันมาเกือบ 190 กม.

ภายนอกร้านอาหารที่เป็นที่พักของเรา หลังจากที่ปั่นกันมาเกือบ 190 กม.

แคร่ที่นอนของเราคืนนั้น

แคร่ที่นอนของเราคืนนั้น

ภาพบรรยากาศในร้านอาหาร ค่อนข้างใหญ่ มีคนขับรถบรรทุกเข้ามาจอดแทบทั้งคืน พูดถึงนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ เพราะคนพลุกพล่านนิดหน่อย

ภาพบรรยากาศในร้านอาหาร ค่อนข้างใหญ่ มีคนขับรถบรรทุกเข้ามาจอดแทบทั้งคืน พูดถึงนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ เพราะคนพลุกพล่านนิดหน่อย

ด้านขวาของแคร่ที่นอนเรามีสาวคนนี้ยืนทำขนมปังที่เตาดินนั่น

ด้านขวาของแคร่ที่นอนเรามีสาวคนนี้ยืนทำขนมปังที่เตาดินนั่น

จู่ ๆ จากทะเลทรายเริ่มเห็นอะไรเขียว ๆ เพราะเราเข้าใกล้ที่ลุ่ม

จู่ ๆ จากทะเลทรายเริ่มเห็นอะไรเขียว ๆ เพราะเราเข้าใกล้ที่ลุ่ม

ถนนสู่เมืองนูกุสค่อนข้างน่าเบื่อ โดยเฉพาะช่วงที่เป็นทะเลทราย

ถนนสู่เมืองนูกุสค่อนข้างน่าเบื่อ โดยเฉพาะช่วงที่เป็นทะเลทราย

มาถึงนูกุส เราต้องหาที่แลกเงินจากดอลล่าร์เป็นเงินซอม สถานะการเงินของเขาค่อนข้างเฟ้อ อัตราแลกเปลี่ยนอยู่ที่ 1USD = 2700SOM กองนี้เราแลกจาก 300USD ลองคำนวณดูสิว่ามีเท่าไหร่ในกองนี้ เฮ้อ..หนักเงิน

มาถึงนูกุส เราต้องหาที่แลกเงินจากดอลล่าร์เป็นเงินซอม สถานะการเงินของเขาค่อนข้างเฟ้อ อัตราแลกเปลี่ยนอยู่ที่ 1USD = 2700SOM กองนี้เราแลกจาก 300USD ลองคำนวณดูสิว่ามีเท่าไหร่ในกองนี้ เฮ้อ..หนักเงิน

ห้องน้ำในโรงแรมที่เราจ่ายคนละ 12USD แต่ห้องน้ำนี่สุดจะทน แค่เปิดประตูห้องเข้าไปก็ได้กลิ่นอันน่าภิรมย์แล้ว ถ้าไม่ติดว่าต้องลงทะเบียนตามโรงแรมทุก ๆ 3 วันจะไม่อยู่ที่นี่เด็ดขาด

ห้องน้ำในโรงแรมที่เราจ่ายคนละ 12USD แต่ห้องน้ำนี่สุดจะทน แค่เปิดประตูห้องเข้าไปก็ได้กลิ่นอันน่าภิรมย์แล้ว ถ้าไม่ติดว่าต้องลงทะเบียนตามโรงแรมทุก ๆ 3 วันจะไม่อยู่ที่นี่เด็ดขาด

เป็นสถานที่โบราณสำคัญของเขา หนึ่งในอีกหลาย ๆ แห่งรอบบริเวณเมืองนูกุสและคีวา

เป็นสถานที่โบราณสำคัญของเขา หนึ่งในอีกหลาย ๆ แห่งรอบบริเวณเมืองนูกุสและคีวา

ป้ายบอกทางแปลกไปอีกอย่าง

ป้ายบอกทางแปลกไปอีกอย่าง

ขอถ่ายกับป้ายหน่อย

ขอถ่ายกับป้ายหน่อย

เริ่มปั่นเข้าในจุดที่มีหมู่บ้านแน่นขึ้น ตรงนี้มีนาข้าวด้วย และบางพื้นที่ปลูกต้นสำลี

เริ่มปั่นเข้าในจุดที่มีหมู่บ้านแน่นขึ้น ตรงนี้มีนาข้าวด้วย และบางพื้นที่ปลูกต้นสำลี

เริ่มปั่นเข้าในจุดที่มีหมู่บ้านแน่นขึ้น ตรงนี้มีนาข้าวด้วย และบางพื้นที่ปลูกต้นสำลี

เริ่มปั่นเข้าในจุดที่มีหมู่บ้านแน่นขึ้น ตรงนี้มีนาข้าวด้วย และบางพื้นที่ปลูกต้นสำลี

และแล้วก็มาถึงเมืองคีวา เรานั่งทานอาหารเย็นกันกับยูฮันเนสซึ่งเพิ่งมาถึงและมาพักด้วยกันกับเราที่นี่

และแล้วก็มาถึงเมืองคีวา เรานั่งทานอาหารเย็นกันกับยูฮันเนสซึ่งเพิ่งมาถึงและมาพักด้วยกันกับเราที่นี่

กำแพงเมืองคีวา

กำแพงเมืองคีวา

ธุรกิจด้านในของกำแพง ช่วงนี้ยังไม่ใช่ฤดูการท่องเที่ยว คนจึงยังไม่เยอะเท่าไหร่ แต่พ่อค้าแม่ค้าเขาก็น่ารักนะ ไม่มีการมาเรียกมาดึงลูกค้าให้ซื้อโน่นซื้อนี่

ธุรกิจด้านในของกำแพง ช่วงนี้ยังไม่ใช่ฤดูการท่องเที่ยว คนจึงยังไม่เยอะเท่าไหร่ แต่พ่อค้าแม่ค้าเขาก็น่ารักนะ ไม่มีการมาเรียกมาดึงลูกค้าให้ซื้อโน่นซื้อนี่

ด้านในของกำแพง

ด้านในของกำแพง

ประตูไม้ลายสลักเก่าแก่ที่เห็นอยู่ทั่วไป บางบ้านและโฮสต์เทลบางทีจะมีเสาแกะสลักเก่า ๆ ด้วย

ประตูไม้ลายสลักเก่าแก่ที่เห็นอยู่ทั่วไป บางบ้านและโฮสต์เทลบางทีจะมีเสาแกะสลักเก่า ๆ ด้วย

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

คาซัคสถาน => วันพักผ่อนที่เมืองเบนู (Beyneu)

ก่อนที่เราปั่นเข้าเมืองเบนูเราแวะเติมน้ำมันในขวดเล็ก ๆ สำหรับหุงหาอาหารและเผื่อไปล้างโซ่ด้วย เจ้าของปั้มน่ารักมาก บอกว่าไม่ต้องละกันนิดหน่อย 🙂 แต่ละคนดูอยากจะเข้าเมืองกันเต็มที เร่งปั่นกันใหญ่ ส่วนเวชรู้สึกไม่อยากนั่งบนเบาะอีกเลยแหละ อยากจะถอดกางเกงปั่นจักรยานออก อยากอาบน้ำ โชคดีที่ลมมาเฉียง ๆ ทำให้เราปั่นได้เร็วขึ้นหน่อย ทุกครั้งที่เราเข้าเมือง ก็ต้องคอยมองหาโรงแรม ถามคนท้องถิ่น คาซัคสถานเป็นประเทศยากจน พอพวกเขาเห็นเรา บางคนเข้ามาขอเงินเฉยเลย ทั้ง ๆ ที่เขาขับรถมาจอดข้างหน้าเรา แปลก!!! ดูยังไม่ค่อยมีคนมากสักเท่าไหร่ ตามท้องถนน อาจจะเป็นเพราะว่าเป็นวันธรรมดาก็ได้ แต่พอตกเย็นปุ๊บ หน้าโรงแรมเรากลายเป็นที่จอดรถไปเสียอย่างนั้น จากที่ไม่มีใครเลย กลายเป็นเมืองที่มีชีวิตชีวา มีเด็ก ๆ ออกมาวิ่งเล่นกลางวันมันร้อนมากด้วยแหละเลยไม่มีใครอยากจะออกมานั่งกัน เอาภาพบรรยากาศในเมืองเบนูมาให้ดูกันนะค่ะ

ตรงนี้เป็นจุดไฮไลท์ของเขาเลยแหละเพราะเห็นคู่ที่จะแต่งงานเขามาถ่ายรูปหมู่และคู่กันที่นี่

ตรงนี้เป็นจุดไฮไลท์ของเขาเลยแหละเพราะเห็นคู่ที่จะแต่งงานเขามาถ่ายรูปหมู่และคู่กันที่นี่

ตึกอพาร์เมนต์หน้าโรงแรม

ตึกอพาร์เมนต์หน้าโรงแรม

ถ่ายรูปกับสาวน้อยทั้งสองคนที่ทำงานทีี่โรงแรม

ถ่ายรูปกับสาวน้อยทั้งสองคนที่ทำงานทีี่โรงแรม

ตึกนี้เป็นร้านขายของชำทั่วไป ดูจากภายนอกไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นร้านอะไร ถ้าอ่านป้ายเขาไม่ออก เคยมีครั้งหนึ่งที่ตึกมี 3 ประตูต้องเปิดดูเอาเองว่าประตูไหนขายอะไร สนุกดีเหมือนกัน เหมือนเปิดประตูชิงโชคเลย

ตึกนี้เป็นร้านขายของชำทั่วไป ดูจากภายนอกไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นร้านอะไร ถ้าอ่านป้ายเขาไม่ออก เคยมีครั้งหนึ่งที่ตึกมี 3 ประตูต้องเปิดดูเอาเองว่าประตูไหนขายอะไร สนุกดีเหมือนกัน เหมือนเปิดประตูชิงโชคเลย

ว้าว...ไฟเขียวไฟแดง นี่คือถนนใหญ่ของเบนู ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นตลาดนัด อีกฝั่งหนึ่งเป็นร้านค้า

ว้าว…ไฟเขียวไฟแดง นี่คือถนนใหญ่ของเบนู ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นตลาดนัด อีกฝั่งหนึ่งเป็นร้านค้า

เดินไปหาร้านอาหารกัน

เดินไปหาร้านอาหารกัน

เดินไปช้อปปิ้งที่ตลาดนัดกันกับเพื่อนชาวเยอรมันและนิวซีแลนด์

เดินไปช้อปปิ้งที่ตลาดนัดกันกับเพื่อนชาวเยอรมันและนิวซีแลนด์

ไปซื้อผ้าปูโต๊ะพลาสติค เอาไว้ปูด้านล่างของเต้นท์ น่าจะกันพวกต้นหนามได้หน่อย

ไปซื้อผ้าปูโต๊ะพลาสติค เอาไว้ปูด้านล่างของเต้นท์ น่าจะกันพวกต้นหนามได้หน่อย

ได้เวลาผจญภัยต่อ

ได้เวลาผจญภัยต่อ

คาซัคสถาน => Aktau (อัคเทา) ปั่นผ่านทะเลทราย 5 วันครึ่งไป Beyneu (เบนู)

หลังจากที่ได้ข้อมูลเรื่องเวลาซื้อตั๋วและร่ำลากับหนุ่มน้อยมัคซุดตรงจุดที่รอเรือ เราก็นั่งรอกันไป เรือที่เราจะนั่งไปนี่เป็นเรือบรรทุกสินค้าไม่ใช่เรือโดยสาร เพราะฉนั้นมันจะออกจากท่าก็ต่อเมื่อขนทุกอย่างและเต็มจริง ๆ เราเอาอาหารที่ซื้อตุนไว้มากินกันเป็นอาหารเย็น เพราะได้ข่าวมาว่าบนเรือไม่มีอะไรให้กินและตามจริงแล้วจะใช้เวลาประมาณ 18 ชม.จากบาคุไปอัคเทา แต่ไม่มีใครสามารถเดาได้ว่าเรือจะได้ออกหรือเข้าท่าเมื่อไหร่ และเมื่อไหร่ที่ทางการของคาซัคสถานจะปล่อยให้เรือเข้าท่า และถ้าท่าเรือไม่ว่าง เราก็ต้องลอยอยู่กลางทะเลจนกว่าจะได้สัญญาณจากทางคาซัคฯ นั่นคือเราต้องเตรียมอาหารและน้ำอย่างน้อยสำหรับ 2 วัน เริ่มแบกน้ำกันเสียตั้งแต่ตอนนี้เลยละนะ

เราโชคดีตรงที่ว่าคืนนั้นมีกลุ่มคนเยอรมันที่สามารถพูดภาษารัสเซียได้ หนึ่งในนั้นชื่อ Ed (เอ็ด) คอยช่วยเราด้านข้อมูลและคอยเป็นล่ามให้เราแทนมัคซุด ก่อนหน้านั้นมัคซุดว่าบูธขายตั๋วจะเปิดตอนสองทุ่ม พอนาฬิกาตีสองทุ่มปุ๊บเราเดินไปที่บูธนั้น ยัง ยังไม่เปิดค่ะ เอ็ดเลยจัดการโทรไปถามใครก็ไม่รู้้ที่เขารู้จัก กว่าเราจะได้ซื้อตั๋วก็ตอนแปดโมงเช้าของอีกวันหนึ่ง ได้ตั๋วแล้วไม่ใช่ว่าจะได้ขึ้นเรือเลยนะ โน่น…. รอไปก่อน เพราะอะไรสักอย่างไม่สามารถทราบได้ และประมาณเที่ยงวัน เขาก็เรียกให้เราไปที่กองตรวจเพื่อเช๊คหนังสือเดินทาง เราก็ตื่นเต้นเพราะเรามีหนังสือเดินทาง 2 เล่มเพราะเราส่งอีกเล่มหนึ่งไปขอวีซ่าเข้าจีนที่สวีเดน แต่ตรงนี้ไม่มีปัญหา เขาแค่แสตมป์เราออกจากอัซเซอร์ไบจานเท่านั้น แต่ก็ขอดูอีกเล่มด้วย

ตรงที่เรารอเรือกันเป็นโถงใหญ่ ๆ มีม้านั่งรอบ ๆ ด้านใน พวกเรานักปั่น 7 คน นักบิดมอเตอร์ไซค์ 5 คนชาวเยอรมัน และนักเดิน(ทาง) 1 คนชาวฝรั่งเศส พอดึกได้เวลานอนเราหาที่นอนรอ แต่ละคนก็หามุมของตัวเอง หลายคนถูกยุงกัด แต่เราไม่โดนช่างเป็นเรื่องน่าประหลาด เพราะธรรมดาจะโดนกัดอยู่คนเดียว

จอดจักรยานรอกันเป็นแถวยาว

จอดจักรยานรอกันเป็นแถวยาว

รู้สึกตื่นเต้นพอสมควรพอได้ขึ้นเรือหลังจากที่รออย่างไม่กำหนดแน่นอน บ่ายสองของวันศุกร์เราได้ขึ้นเรือจริง ๆ แต่กว่าเรือจะออกก็ห้าโมงเย็น ในที่สุดเราก็ได้ข้ามและเดินทางต่อไป ความตื่นเต้นของเราเกิดขึ้นปุ๊บก็หมดลงปั๊บหลังจากที่เรารู้ว่าคนขายตั๋วเรือจองที่ให้เรา แต่มีผู้โดยสารมากกว่าห้องพัก ระหว่างที่รอพวกเรารู้สึกเหนื่อย อาจจะเป็นเพราะช่วงที่เราเรือนั้น บรรยากาศค่อนข้างกดดันและต้องลุ้นกันตลอดเวลาว่าเมื่อไหร่คนขายตั๋วจะมา แล้วเราจะได้ไปเมื่อไหร่ ได้ขึ้นเรือแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะเข้าใกล้ประเทศคาซัคสถาน เพราะขึ้นมาแล้วก็ยังต้องรออยู่ตรงนั้น อย่างว่าไม่มีหมายกำหนดการ 🙁

ดูหน้าแต่ละคน ระรื่นหลังจากได้ตั๋วอยู่ในมือ

ดูหน้าแต่ละคน ระรื่นหลังจากได้ตั๋วอยู่ในมือ

บ๊ายบายอัซเซอร์ไบจาน

บ๊ายบายอัซเซอร์ไบจาน

เรื่องห้องพักเพื่อนใหม่ของเรา ”เอ๊ด” จัดการเป็นล่ามให้เรา โดยเดินไปคุยกับกัปตันเรือ เขาสามารถหาให้ได้แค่ 1 ห้องสำหรับ 2 คน เพื่อน ๆ ในแก้งส์เลยยกให้เราสองคนไปนอน ตอนแรกก็ปฏิเสธ แต่คิดอีกทีก็เป็นการดีสำหรับทุกคน ห้องโถงใหญ่นั่นจะได้มีที่มากขึ้น พวกเราจะได้มีห้องน้ำห้องอาบน้ำส่วนตัว ย้ายไป ห้องที่กัปตันให้เราไปอยู่ จริง ๆ เป็นของลูกเรือคนหนึ่ง รู้สึกไม่ค่อยดีที่ไปแย่งที่นอนเขา แต่ในเมื่อเราจ่ายตังค์แล้ว ความเกรงใจเลยน้อยลง พวกเราถูกชาร์ตมากกว่ากลุ่มของเอ๊ดตั้ง 10 USD

บริษัทเรือที่เรานั่งมานี่มีเรืออยู่สองลำ ลำหนึ่งเก่าอีกลำหนึ่งใหม่แต่ที่เรานั่งมาด้วยเป็นเรือเก่า แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันเก่าสักเท่าไหร่ เราเริ่มกินอาหารที่เราตุนกันมา แต่อีกสักพักหนึ่งเอ๊ดเดินมาบอกเราว่าเขาจะเสริฟอาหารเย็นเราตอนสามทุ่ม ว้าว… อันนี้ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อน เซอร์ไพรส์ มีเสริฟซุปก่อนและหลังจากนั้นเป็นมักโรนีกับไก่หนึ่งชิ้น สรุปว่ารวมอาหารทุกมื้อ รอดตาย ไม่ต้องกินแต่ขนมปังกับแยมที่เตรียมกันมา

หลังจากผ่านตม.และตรวจหนังสือเดินทาง เราก็เอาจักรยานขึ้นมาจอดและเอากระเป๋าทุกใบขึ้นไปบนเรือ

หลังจากผ่านตม.และตรวจหนังสือเดินทาง เราก็เอาจักรยานขึ้นมาจอดและเอากระเป๋าทุกใบขึ้นไปบนเรือ

เราขึ้นเรือวันเสาร์บ่ายจนกระทั่งบ่ายของวันจันทร์เราสามารถมองเห็นประเทศคาซัคฯจากทะเลแคสเปี้ยน เราก็คิดว่าอีกไม่นานน่าจะได้ขึ้นฝั่งเสียที แต่..กัปตันปล่อยสมอเรือและดับเครื่อง ทำไม??? สักพักหนึ่งเอ็ดเดินมาบอกเราว่าท่าเรือไม่ว่างและเราอาจจะต้องรอจนกระทั่งสี่ทุ่ม นั่นก็ดึกเกินถ้าเราเริ่มปั่นออกจากท่าเรือ เลยบอกเอ็ดให้เขาไปขออนุญาติกัปตันให้พวกเราได้นอนบนเรือจนกระทั่งวันรุ่งขึ้นจะได้หรือเปล่า? หลังจากที่รอให้กัปตันวิทยุไปถาม ก็เป็นอันตกลงว่าเขาจะเอาเรือเข้าท่าวันพรุ่งนี้เช้าแทน ระหว่างที่อยู่บนเรือนั่น ค่อนข้างน่าเบื่อ เรือไม่ใหญ่มาก มีแค่สองชั้น ห้องน้ำสาธารณะมี 1 ห้อง ห้องอาบน้ำมี 2 ห้อง ต่อมาห้องน้ำสาธารณะเต็ม กดน้ำไม่ได้ พวกเราส่วนใหญ่ก็ไปใช้ห้องน้ำที่ห้องพักของเรา และหลังจากนั้นไม่นาน มันก็เต็มด้วย ทีนี้เต็มทุกห้อง ไม่สามารถใช้ห้องน้ำที่ไหนได้ เขาบอกว่ามีใครในกลุ่มของเราทิ้งกระดาษทิชชูลงในโถส้วมทำให้ระบบของเขาเสีย เอ.. ก็เห็นมันกลับมาทำงานได้อยู่นี่นาหลังจากที่เขาสตาร์ตเครื่องยนต์อีกครั้งหนึ่ง เราเลยต้องอดทนกันหรือไม่อย่างนั้นก็ต้องทำธุระของตัวเองซ้ำกับของคนอื่น อึ๋ย…

หกโมงเช้ามีคนมาปลุกให้เตรียมตัว เราแพ๊คและกำลังจะเอากระเป๋าโหลดบนจักรยานก็มีคนมาบอกว่าอาจจะต้องรออีกสัก 2-3 ชม.เพราะเจ้าหน้าที่ทางคาซัคฯ เปลี่ยนเวร เวร!!! สรุปเราใช้เวลานั่งเรือข้ามทะเลจากบาคุไปอัคเทาระยะทาง 450 กม.แต่ใช้เวลา 44 ชม.เป็นการรอคอยที่น่าเบื่อ ถ้าเป็นเรือโดยสารอาจจะมีกิจกรรมอะไรอย่างอื่นให้ทำ แต่ลำนี้ไม่มีอะไรนอกจากต้องรังสรรค์กันเอาเอง ก็ดีเหมือนกัน

หามุมถ่ายรูปเล่นกัน

หามุมถ่ายรูปเล่นกัน

ตอนที่เรารออยู่ก็ไม่รู้จะทำอะไรเลยเดินไปเดินมา กัปตันเดินมาบอกพวกเราทุกคนว่า ”ห้ามเดินออกไปที่กาบเรือ ไม่อย่างนั้นเจ้าหน้าที่ทางคาซัคฯ จะไม่ขึ้นมาตรวจ” เอ่อ..โอเค ไม่รู้ว่าเขากลัวอะไรนักหนานิ อีกไม่นานก็มีเจ้าหน้าที่ขึ้นมาตรวจดูพาสปอร์ตของทุกคนไม่เว้นแม้แต่ลูกเรือ หลังจากที่เราได้พาสปอร์ตของเราแล้ว ก็ลงไปเข็นจักรยานขึ้นฝั่งกัน พอมาถึงตม.ของคาซัคฯ ตรวจพาสปอร์ตอีกครั้งหนึ่ง และโดนซุ่มตรวจในกระเป๋าจักรยานด้วย มีเจ้าหน้าที่ผู้หญิงคนหนึ่งมาตรวจกระเป๋าหน้ารถเวช โห..หล่อนทำท่าหยิบของแต่ละชิ้นในกระเป๋าเหมือนกับมันเป็นสิ่งสกปรกมากยังงัยยังงั้นเลย หมั่นไส้จริง.. แต่ไม่เป็นไรขอให้ฉันผ่านไปก็พอ

นักท่องเที่ยวที่เดินทางเข้าคาซัคสถานต้องลงทะเบียนที่ตม.ถ้าอยู่เกิน 3 วัน พอออกจากท่าเรือเราปั่นวนหาตม.อยู่นานเพื่อที่จะได้ประทับตราที่ใบลงทะเบียน หลังจากนั้นซื้อของและอาหารมาตุนสำหรับ 5 วันในทะเลทราย อาหารส่วนใหญ่ที่ซื้อจะเป็นสปาเก็ตตี้ แจม ครีมช๊อคโกแลต คาร์โบไฮเดรตทั้งนั้น เริ่มปั่นออกจากตัวเมืองเพื่อหาที่ตั้งแคมป์ เพราะเริ่มเย็นเดี๋ยวจะมืดเสียก่อน

ดูท่าทางแต่ละคนยืนรอที่หน้าตม. เพื่อให้เขาประทับตราปั้งเดียว แต่ลีลาเยอะ ต้องทำให้ดูเหมือนว่าฉันยุ่งมากนะ

ดูท่าทางแต่ละคนยืนรอที่หน้าตม. เพื่อให้เขาประทับตราปั้งเดียว แต่ลีลาเยอะ ต้องทำให้ดูเหมือนว่าฉันยุ่งมากนะ

ภูมิประเทศของคาซัคสถานค่อนข้างราบเรียบแต่ก็ยังมีเนินเล็ก ๆ น้อย ๆ และแห้งแล้ง มีแต่ต้นไม้เป็นพุ่ม ๆ เล็ก ๆ เตี้ย ๆ บางต้นใบของมันคือหนาม ตอนแรกคิดว่าพอมันแห้งจากสีเขียวเป็นสีน้ำตาลมันถึงจะแข็งเป็นหนามแต่เปล่าเลยมันโตมาเป็นหนามเลยมั้ง น่าจะมีชื่อว่า ”ต้นหนาม”

ที่กางเต้นท์วันแรกที่คาซัคสถาน บนเนิน

ที่กางเต้นท์วันแรกที่คาซัคสถาน บนเนิน


ภาพบรรยากาศระหว่างทาง ดูอบอุ่นเนอะ

ภาพบรรยากาศระหว่างทาง ดูอบอุ่นเนอะ

คืนที่สองเรากางเต้นท์ที่อีกด้านหนึ่งเป็นภูเขาทราย ดูแล้วน่าจะเป็นอะไรที่กันลมได้แต่มันไม่กันฝนให้เรา เพราะพอตกกลางคืนฝนเทลงมาอย่างหนักเลย ตอนเช้าเรานัดกันว่าจะตื่นกันแต่เช้า แต่ฝนมาตกตอนเช้าด้วยก็เลยได้นอนต่ออีกหนึ่งชม. แต่ละคนก็ไม่อยากลุกออกจากที่นอนออกมาเจอเปียก ๆ กัน ตอนที่กำลังเก็บเต้นท์เราเห็นแมงป่องด้วย ตัวนิดเดียวสีมันเหมือนทรายเลย ไม่สังเกตุจะมองไม่เห็นเลยแหละ อีกสักพักก็เห็นตัวเล็ก ๆ อีกตัวหนึ่ง สงสัยเราไปนอนทับประตูบ้านมันหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ที่เราทำกันเป็นประจำคือปิดฝากระเป๋าทุกใบ, เช๊คหมวกและก่อนใส่รองเท้าต้องตรวจดูก่อนว่ามีสัตว์ประหลาดเข้าไปแอบในรองเท้าหรือเปล่า คงไม่น่าจะมี เพราะรองเท้าเราคงไม่หอม นอกจากแมงป่องแล้วโจคิมยังเห็นหนูทะเลทรายด้วย เวชไม่เห็น เห็นแต่จิ้งจกวิ่งปื้ด ๆ ข้ามถนนไป

ตอนเย็นฟ้าใสเลย แต่ตกดึกกำลังจะเข้านอน ฝนดันเทลงมา ไม่หนักมาก แต่ก็ต้องรีบวิ่งเข้าเต้นท์

ตอนเย็นฟ้าใสเลย แต่ตกดึกกำลังจะเข้านอน ฝนดันเทลงมา ไม่หนักมาก แต่ก็ต้องรีบวิ่งเข้าเต้นท์

ส่วนสัตว์ตัวใหญ่ก็เห็นจะเป็นม้าและเจ้าอูฐนี่แหละ มีอยู่สองประเภทคือที่มีสองหน่อ (Camels) และหนึ่งหน่อ (Dromedaries) มันอยู่ทั่วไปจริง ๆ เลยนะ ในทะเลทราย ในหมู่บ้านและในเมืองด้วย ปั่นตั้งแต่จากประเทศที่มีแต่วัว แกะ และแพะ ตอนนี้มาเป็นอูฐและม้า บางตัวก็มีเครื่องหมายเหมือนมันมีเจ้าของ บางตัวถูกล่ามโซ่ที่ขาหน้าทั้งสองขาใกล้ ๆ กัน เพื่อไม่ให้มันเดินไปไหนไกลเกิน ส่วนม้าเกือบแน่ใจว่ามันเป็นม้าป่านะ

อูฐในทะเลทราย

อูฐในทะเลทราย


ม้า ไม่รู้มันมีเจ้าของหรือเปล่า???

ม้า ไม่รู้มันมีเจ้าของหรือเปล่า???

อากาศในทะเลทรายร้อนในช่วงกลางวัน บางวันที่วัดอุณหภูมิของโจคิมวัดได้ถึง 43 องศา ต้นไม้ก็ไม่มีพอถึงเวลาพักก็ต้องมองหาทางน้ำผ่านหรือทางใต้สะพานที่เห็นในรูป เพราะฉนั้นเราเลยตกลงกันว่าจะเริ่มปั่นกันแต่เช้าเพื่อหลีกเลี่ยงอากาศที่ร้อนจัด แต่ตกตอนเย็นอากาศก็เริ่มเย็น บางวันไม่มีลมจะรู้สึกร้อนแต่พอดึกสงัดจะเย็น ๆ นอนสบาย

อูฐเดินผ่านเราตอนนั่งพักกินอาหารเที่ยงกันที่ใต้สะพานตามถนน

อูฐเดินผ่านเราตอนนั่งพักกินอาหารเที่ยงกันที่ใต้สะพานตามถนน

ทั้ง 5 วันครึ่งที่เราปั่นในทะเลทราย ความที่หน้าถนนขรุขระ เป็นหลุมเป็นบ่อ มีทรายเป็นบางช่วง ที่แย่คือเราทำระยะทางไม่ได้ แต่ที่ดีคือรถราก็ขับกันช้าลง คนที่คาซัคฯ เวลาเขาทักทายเขาจะกดแตรหนึ่งครั้งและยังโบกมือแถมยิ้มให้อีก บางครั้งก็ยกนิ้วให้ มีครั้งหนึ่งเราแวะเข้าไปที่ร้านชาข้างทาง เจอคนขับรถบรรทุกที่ไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่ พูดจาลามก หลังจากคุยกันได้หน่อย เขาก็สั่งอาหารมาพร้อมทั้งเหล้าวอดก้า 40 ดีกรี ตอนนั้นก็เย็นแล้วคิดว่าพวกเขาคงจะพักกันที่นั่น แต่พอถามว่าเรามาจากไหนกัน เพื่อนเราสองคนมาจากเยอรมัน มันก็โวยวายว่าเพื่อนเราเป็นพวกนาซี มันจะบ้า!!! ไม่ใช่มันบ้าไปแล้ว.. จากที่คิดว่าจะปั่นไปหาที่กางเต้นท์ข้างหน้า เลยเปลี่ยนใจปั่นย้อนกลับไปอีก 3 กม.เพราะกลัวว่าคนขับรถบรรทุกจะขับผ่านตรงที่เราตั้งแคมป์ แต่ก่อนที่จะเรื่อง มีนักปั่นหญิงชาวฝรั่งเศส (เอลิซี) แวะเข้าที่ร้านชา และก็ได้คุยกัน เราเลยชวนเขาไปกางเต้นท์กัน เขาดีใจเพราะนั่นเป็นทางที่เขาจะไป เอลิซีเริ่ีมปั่นจากปักกิ่งย้อนศรพวกเรา เราเลยได้แลกเปลี่ยนข้อมูลบางอย่างกัน

โจคิมและเพื่อนคนโปแลนด์ทางซ้าย ทางขวาจากสโลเวเนีีย

โจคิมและเพื่อนคนโปแลนด์ทางซ้าย ทางขวาจากสโลเวเนีีย

ความเป็นคนตุรกีนี่รับประกันความใจดีอันดับหนึ่งและได้ถึง 100% ว่ามีความใจดีจริง ๆ ไม่ว่าจะเจอกันที่ไหน ระหว่างทางมีรถบรรทุกจอดคุยกับเรา เวชเห็นป้ายทะเบียนรถแล้ว รู้ว่ามาจากตุรกี แต่ไม่แน่ใจว่าพวกเขามากจากตุรกีด้วยหรือเปล่า เขาชวนให้กินชา โจคิมบอกว่าไม่เอามันร้อน เลยล้อเล่นว่าไม่มีโค้กเย็น ๆ หรือ เขาเลยตะโกนบอกเพื่อนว่าให้ไปหยิบน้ำผลไม้เย็น ๆ มาเสริฟ โห…สดชื่น ดื่มของเขาเสียเกลี้ยงเลย หลังจากนั้นก็มีรถคันหนึ่งมาจอดข้าง ๆ เวชคิดว่าเขาน่าจะล้อเล่นว่าเราปั่นผิดข้าง คุยไปคุยมา ปรากฎเป็นวิศวะจากตุรกี เอาน้ำเอาผลไม้อะไรมั้ย???? ต้องกลับไปเที่ยวตุรกีอีกแน่นอน

มีคืนหนึ่งเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มซื้อวอดก้ามาดื่มกันที่แคมป์ หลังจากที่วอดก้าหมดขวดไปแล้ว เพื่อนคนเยอรมันบอกว่าเขาค่อนข้างแน่ใจว่าพวกคนขับรถบรรทุกนี่น่าจะมีวอดก้าติดรถมาด้วย พูดเสร็จก็กระโดดขึ้นจักรยานไปดักหน้ารถบรรทุก หลังจากนั้นเขาปั่นกลับมาพร้อมกับรถบรรทุกสองคันตามหลังมาด้วย คนขับรถบรรทุกมาจากรัสเซียเขาบอกว่าวอดก้าไม่มีเอาเหล้าไวน์แดงไปละกันกระป๋อง 5 ลิตร โจคิมว่ารสชาติดี แต่ถ้าเราจะเริ่มปั่นกันตั้งแต่หกโมงเช้ากันก็ไม่ควรดื่มมากมาย มีอยู่สามคนที่นั่งก๊งกัน ไม่รู้ว่าถึงกี่โมงแต่รู้ว่าคืนนั้นนอนไม่ค่อยหลับเพราะพวกเขาเสียงดังกัน ไม่น่าทำลายบรรยากาศแต่ก็เข้าใจพวกเขาเหมือนกัน

ก๊งกันเกือบค่อนคืน พออีกวันรุ่งขึ้นต้องปั่นในความร้อน ก็แฮงค์กันนะสิ ทางยิ่งแย่ ๆ ด้วย

ก๊งกันเกือบค่อนคืน พออีกวันรุ่งขึ้นต้องปั่นในความร้อน ก็แฮงค์กันนะสิ ทางยิ่งแย่ ๆ ด้วย


ปั่น ๆ อยู่จะเห็นพายุทรายเล็ก ๆ แบบนี้ทั่วไปเลย เล็กบ้างใหญ่บ้าง

ปั่น ๆ อยู่จะเห็นพายุทรายเล็ก ๆ แบบนี้ทั่วไปเลย เล็กบ้างใหญ่บ้าง

เรื่องน้ำที่เริ่มมีปัญหาหลังจากที่เราเข้าเขตทะเลทราย เคยค้นหาข้อมูลอยู่เหมือนกันว่ามีร้านค้าทุก ๆ 30 กม. แต่เราก็ยังต้องแบกไปด้วยเพื่อใช้ดื่มทำอาหารระหว่างทางและชำระล้างร่างกายด้วย เราแบกได้อย่างมากคือ 11 ลิตรและมันจะราคาแพงขึ้นเรื่อย ๆ ถ้ายิ่งเข้าไปในที่ ๆ กันดาร เราไม่สามารถอาบน้ำให้สะอาดหมดจดได้ เพราะฉนั้นเราจะล้างส่วนที่สำคัญด้วยสบู่ ส่วนแขนขาก็เอาน้ำชุบผ้าแล้วเช็ดเอา พยายามใช้ไม่เกิน 1 ลิตร เฮ้อ.. อีกอย่างทะเลทราย ตลอด 360 องศาไม่มีต้นไม้สักต้น ราบเรียบ ไม่อาบไม่เช็ดก็ไม่ได้ เราเลยต้องเดินออกไปไกลหน่อย ไกลเกินไปก็ไม่ดีเดี๋ยวหาทางกลับไม่ถูกอีก 🙂 ถือคติที่ว่าถ้าเราไม่มองเขาเราก็ไม่รู้ว่าเขามองเรา

ทะเลทราย ต้นไม้สักต้นหามีไม่ เดินออกไปไกล ๆ หน่อยละกัน บางทีมีพุ่มไม้เล็ก ๆ ก็ยังพอบังได้นิดหน่อย

ทะเลทราย ต้นไม้สักต้นหามีไม่ เดินออกไปไกล ๆ หน่อยละกัน บางทีมีพุ่มไม้เล็ก ๆ ก็ยังพอบังได้นิดหน่อย

ในที่สุดเราก็มาถึงเบนู (Beyneu) เมืองที่อยู่ใกล้ชายแดนระหว่างคาซัคฯ และ อุซเบคฯ ประมาณ 80 กม. เป็นเมืองที่ไม่ว่าใครจะไปทางไหนก็ต้องผ่านเบนูก่อน เรารู้ว่าที่นี่เราสามารถเช๊คอินเข้าโรงแรมที่ดีหน่อย หลังจากที่ประหยัดค่าโรงแรมมา 5 คืนแล้วคืนนี้ขออาบน้ำนอนในห้องแอร์เสียหน่อย ตอนแรกคิดว่าจะเอาเสื้อผ้าให้เขาซักในเครื่อง แต่มาคิดอีกทีกลัวว่าเครื่องเขาจะเสียเอา เลยซักมือกัน คิดว่าซักน้ำก่อนแล้วค่อยซักแฟ๊บตามวิธีที่เราซัก ๆ กัน แต่ที่ไหนได้ น้ำที่สามยังดำปี๋อยู่เลย ไม่ใช่แค่เสื้อผ้าที่ต้องซัก 3-4 รอบ ขนาดอาบน้ำยังต้อง 2 รอบกว่าน้ำที่ไหลลงท่อจะดูเป็นปกติ 🙂

น่าปั่นมั้ย?

น่าปั่นมั้ย?


หยุดพักเหนื่อยถ่ายรูปกันหน่อย

หยุดพักเหนื่อยถ่ายรูปกันหน่อย


หน้าโรงแรมที่่เบนู

หน้าโรงแรมที่่เบนู

Uzbekistan

We left the sandy town Beyneu on Tuesday july 2 and entered Uzbekistan on July 3rd (wednesday). We then raced the 436 km from the border to the town of Nukus in just 3 days. The internet connection here is very bad and although we have prepared posts we can not upload them. You will simply have to wait 2-3 more days until we arrive the silk road city of Khiva.

We are fine and Wejs knee works perfectly.

Wej & Joakim

อัซเซอร์ไบจาน => Baku (บาคุ) 6 วัน ขึ้นเรือไป Aktau (อัคเทา) ประเทศคาซัคสถาน

วันที่เรามาถึงบาคุ เราได้เจอนักปั่นสองคนจากเยอรมัน (ซีมอนและโทมัส) เขาจะไปประเทศอุซเบกิสถานและทาจิกิสถาน สำหรับคนสวีเดน ถ้าจะเข้าอุซเบกิสถานต้องมีจดหมายเชิญ แต่คนเยอรมันไม่ต้อง ซึ่งจดหมายนี้ต้องทำที่บริษัททางอินเตอร์เนตโดยส่งรายละเอียดไปให้เขาทางอีเมลย์ และเมื่อเสร็จแล้วเขาจะส่งมาให้เราทางอีเมลย์เช่นกัน เราไม่ได้จ่ายเพิ่มจากราคาตามปกติเลยต้องรอ 10 วันทำการ และเมื่อคำนวณเวลาดูแล้วคิดว่าน่าจะทันอยู่ เพราะเรายังทำเวลาได้ตามที่เคยวางแผนไว้

แคสเปี้ยนโฮสต์เทลที่บาคุ

แคสเปี้ยนโฮสต์เทลที่บาคุ

เข้าบาคุมาได้หลายวันละ แต่ยังไม่ได้ไปเที่ยวดูสถานที่ท่องเที่ยวของเขาเลย เพราะเราวุ่นอยู่กับการขอวีซ่า นั่งรถแท๊กซี่ รถเมลย์ไปกลับสถานฑูตไม่รู้กี่เที่ยว ไปยื่นเอกสาร ได้เบอร์บัญชีมา กลับเข้าไปในเมืองไปชำระค่าธรรมเนียมที่แบงค์ อ่า…ไม่ใช่แบงค์ไหนก็ได้นะ ต้องเป็น International Bank of Azerbaijan เท่านั้น แล้วค่อยกลับไปสถานฑูตอีกทีเพื่อประทับตราวีซ่าที่หนังสือเดินทาง แฮ่…แต่คุ้มตรงที่ว่า เราได้วีซ่าของทั้งสองประเทศภายในวันเดียวกัน เพราะทางสถานฑูตไม่ได้เก็บหนังสือเดินทางของเรา เราจึงสามารถขอวีซ่าของทั้งสองประเทศพร้อมกันได้ เท่าที่เคยอ่านในเว็บต์ต่าง ๆ เขาบอกว่าการขอวีซ่าของทั้งสองประทศนี้ค่อนข้างยุ่งยากแต่เราไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย กลับคิดว่าเขาใจดีออก โดยเฉพาะกงศุลของอุซเบกฯ ดูเป็นกันเอง แต่เห็นท่าทางความเร็วในการทำงานของเขาแล้ว มันดูเชื่องช้ามาก แต่เราก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากรออย่างใช้ความอดทน ส่วนสถานฑูตคาซัคสถานเขานัดเราให้ไปรับวันศุกร์ แต่เราไปวันพฤหัส 🙂 เขาจำเราได้และบอกว่า “อ้าว..ฉันบอกให้พวกเธอมาวันศุกร์ไม่ใช่รึ?” ฮี่ๆๆ เราหันหน้าเข้าหากัน “อ้าว..วันนี้ไม่ใช่วันศุกร์รึ? ถ้างั้นขอเช๊คว่าเสร็จหรือยัง?” 🙂 เขากลับเข้าไปในห้องอีกที เราได้ยินเสียงพริ้นเตอร์ รู้สึกมีความหวังขึ้นมาหน่อย หลังจากนั้น 15 นาที เขาออกมาและบอกว่ามีทั้งข่าวดีและข่าวร้าย จ้าก…อะไรหรือคะ? คือเวชได้วีซ่า 3 เดือน ส่วนโจคิมได้ 1 เดือน เฮ่อ..ค่อยยังชั่วนึกไปถึงอะไร ๆ ที่แย่กว่านั้น เช่นโจคิมได้วีซ่าแต่เวชไม่ได้

หลังจากนี้ไปก็ไม่ต้องเป็นกังวลอีกต่อไปสำหรับการขอวีซ่า

หลังจากนี้ไปก็ไม่ต้องเป็นกังวลอีกต่อไปสำหรับการขอวีซ่า

ตอนที่ออกจากทบิลิซิ เราออกมาก่อนเพื่อน ๆ นักปั่นคนอื่น ๆ (บาเทค, ไซม่อน, มาร์โกะ) ที่เรารู้สึกสนิทด้วยตั้งแต่เจอกันที่บาทุมิเมืองท่าของจอร์เจีย เพราะเราคิดว่าเราอยากไปเรื่อย ๆ เพื่อดูอาการเข่า ไม่อยากไปถ่วงเวลาเขา แต่อภินิหารมีจริง และแปลกมาก แค่ขยับเบาะและซ่อมรางใต้เบาะ แค่นั้น เข่าที่เจ็บทุกครั้งที่ปั่นเหยียดเท้าลงก็หายเป็นปลิดทิ้ง เพราะก่อนหน้านี้ยังคิดอยู่ว่า เข่าที่เจ็บนี่จะทำให้เราเดินทางต่อได้หรือไม่??? จะทำให้แผนการเดินทางสิ้นสุดลงตรงนี้หรือ??? ตอนนี้หายดีแล้วรู้สึกปลอดโปล่งโล่งใจมาก ไชโย!!!

ปัญหาที่เข่าหายไป ต่อไปคือฟัน 🙂 จากแค่ปวดหนึบ ๆ ที่เหงือก คิดว่ากินยาแก้ปวดคงจะหาย โนๆๆ มันยังปวดหนึบ ๆ แต่ทนได้ จนกระทั่งเข้าบาคุเริ่มบวมนิด ๆ เลยเป็นกังวลเพราะถ้าปล่อยไว้และปวดมากขึ้นอาจจะหาหมอฟันในทะเลทรายยากหน่อย น่าจะไม่มีมากกว่า คงถูกถอนสด ๆ กลางตลาดแน่ 🙂 เลยรีบเข้าไปหาข้อมูลในอินเตอร์เนต และได้ความว่ามีหมอฟันอินเตอร์ในเมือง เลยโทรไปจองเวลา โชคดีที่เขามีเวลาวันนั้นตอนเย็น หลังจากได้พบหมอฟัน สรุปว่าซี่ที่เคยรักษารากฟันถูกบัคเทเลียเข้ารุมล้อม ไม่คิดว่าที่ปวดจะมาจากรากฟัน เพราะเคยรักษาแล้วไม่น่าจะเกิดอะไรขึ้น เลยวางใจ ได้ยาแอนตี้ไบโอติคมากินไปก่อน เพราะไม่มีเวลารักษารากฟันตอนนี้ เอายานี้ช่วยประวิงเวลาไปก่อน หมอเขาว่าน่าจะช่วยได้ 6 -12 เดือน ถึงเมืองไทยค่อยจัดการต่อ ตอนนี้ค่อยยังชั่ว น่าจะดีขึ้นเรื่อย ๆ เพราะกินหมดไปครึ่งหนึ่งแล้ว

มีรูปนี้ที่ถ่ายใกล้ ๆ ที่พัก คงต้องกลับมาบาคุอีกครั้งแบบนักท่องเที่ยวธรรมดา ๆ :-)

มีรูปนี้ที่ถ่ายใกล้ ๆ ที่พัก คงต้องกลับมาบาคุอีกครั้งแบบนักท่องเที่ยวธรรมดา ๆ 🙂

ตึกเปลวไฟที่โด่งดังของบาคุ

ตึกเปลวไฟที่โด่งดังของบาคุ

อยู่ที่บาคุเราเรียกแท๊กซี่กันเป็นว่าเล่น ทำให้นึกถึงบ้านเรานิด ๆ พอจะไปไหนทีก็กวักมือเรียกแท๊กซี่ที แต่รถเมล์ที่นี่ดีนะ 0.20 เคอเพ๊ก (เศษสตางค์ของเขา) ตลอดสาย ไม่ต้องมีกระเป๋ารถเมล์ ทุกคนรู้หน้าที่วางเงินให้ตรงข้าง ๆ คนขับ ออกจากที่พักไม่ค่อยรู้ว่าจะนั่งสายอะไร แต่ขากลับเราจะขึ้นสายอะไรก็ได้ ขอให้เข้ามาใกล้เมืองหน่อยแล้วถ้าไม่เดินกลับก็เรียกแท๊กซี่ต่อ บาคุช่วงเวลาเร่งรีบรถติดมาก เมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมาเราออกไปหาซื้อยางนอกสำรองไว้และอะไหล่อื่น ๆ อีกนิดหน่อยที่ร้านจักรยาน เพราะถ้าออกจากบาคุแล้วคงหายาก พอไปถึงที่ร้านก็เห็นว่ามีของที่มีคุณภาพทั้งนั้น และได้เจอกับหนุ่มน้อย “มัคซุด” ที่สามารถสื่อสารกันได้ เราคุยและเช๊คกับเขาหลายเรื่อง แต่เรื่องเกียร์ของโจคิมที่เราอธิบายแล้ว แต่เขานึกภาพไม่ออก เขาเลยถามว่าเราพักที่ไหน ปรากฎว่าบ้านหนุ่มน้อยของเราอยู่ห่างจากที่เราพักไม่กี่ร้อยเมตร เขาเลยอาสาจะมาดูจักรยานให้หลังเลิกงาน

ช่วงเย็นที่รอมัคซุดมา เจ้าของเกสเฮาส์ไม่ได้ข่าวอะไรจากเรือ เพราะเขาโทรไปถามให้ทุกวันที่บูธขายตั๋วเรือว่ามีเรือมั้ย มีตั๋วมั้ย แต่พวกเราสื่อสารกับเธอได้ไม่เต็มท่ี เราเลยนึกถึงหนุ่มน้อยมัคซุด ขอให้เขามาเป็นล่ามจำเป็นให้เรา ซึ่งเขาก็เต็มใจที่จะช่วยเหลือ แต่เราก็ต้องรอเขาจนกว่าเขาจะเลิกงาน วันนี้รถติดมากเพราะมีการซ้อมเดินขบวนพาเหรดทหาร เพื่อวันจริง (26 มิย.) ไม่รู้เหมือนกันว่ามันสำคัญอย่างไร แต่ที่แน่ ๆ คือทำให้ชาวบ้านลำบาก เขาปิดถนนรถไม่ขยับ เราเลยลงจากแท๊กซี่เดินกลับ ตั้ง 3 กม.

หนุ่มน้อยฮีโร่ของเรา ช่วยตั้งแต่เรื่องจักรยานจนกระทั่งเราขึ้นเรือออกจากบาคุ

หนุ่มน้อยฮีโร่ของเรา ช่วยตั้งแต่เรื่องจักรยานจนกระทั่งเราขึ้นเรือออกจากบาคุ

เมื่อคืนมัคซุดมาไม่ได้เพราะติดฝนเลยขอเลื่อนเป็นวันถัดไป วันนี้เป็นวันมิดซัมเมอร์ที่สวีเดน ครอบครัวโจคิมคงฉลองกันใหญ่ และฝนก็คงจะตกที่โน่นด้วยอากาศเป็นอย่างนี้ทุกปี เช้าวันต่อมาเราไปทำธุระกัน พอกลับมาถึงที่พักเพื่อน ๆ ได้ข้อมูลใหม่ว่าเรือจะเข้าท่าคืนนี้ตอนสองทุ่ม พอดีกับที่มัคซุดมาดูจักรยานให้ เลยได้เขาช่วยเป็นสะพานภาษา สรุปว่าเรือเข้าจริงแต่จะออกเมื่อไหร่ไม่มีใครให้คำตอบได้ เพราะแล้วแต่ว่าเรือจะเต็มหรือจะโหลดรถโหลดของเสร็จเมื่อไหร่ เพราะเรือลำนี้จริง ๆ เป็นเรือบรรทุกสินค้า รับผู้โดยสารได้ไม่มาก เราไม่สามารถนั่งรอที่เกสต์เฮาส์เพราะไม่มีท่ี เจ้าของเขาโทรและจองตั๋วให้เราไว้แล้ว 7 คน เป็นนักปั่นทั้งหมด มี ไทย, สวีเดน, โปแลนด์, สโลเวเนีย, นิวซีแลนด์และเยอรมัน 2 คน นานาชาติจริง ๆ เที่ยงเราต้องเช๊คเอาท์ ทุกคนเลยวุ่นจัดการกับสัมภาระของตัวเอง เพราะที่โฮสต์เทลเขามีคนมาอยู่ต่อจากเรา มัคซุดเป็นล่ามช่วยแปลตั้งแต่เรื่องเรือ ตั๋ว เช๊คเอาท์ แต่จะไปนั่งรอเรือที่ไหนกันล่ะ ไปที่ท่าเรือเลยก็น่าเบื่อ หนุ่มน้อยมัคซุดเสนอให้เราไปนั่งในสวนใกล้ ๆ เงียบสงบจากจราจรและไม่มีผู้คนพลุกพล่านเท่าไหร่ เป็นคำแนะนำที่ดีมาก พอคุยกันไปคุยกันมา ได้รู้ว่าเขาแค่มาทำงานช่วงซัมเมอร์ระหว่างมหาลัยปิดเทอมภาคฤดูร้อน เราโชคดีที่ไปเจอเขาที่ร้านวันนั้น จากนั้นเขาก็กลับไปที่ร้านทำงานต่อ เรานั่งเล่นนอนเล่นในสวนนั้น จนกระทั่งมีทีวีช่องหนึ่งมาทำข่าวท้องถิ่น เขาเลยขอสัมภาษณ์โจคิมและถ่ายรูปพร้อมจักรยาน

สวนสาธารณะที่มัคซุดแนะนำให้เราไปนั่งรอเรือ เรานั่งเล่นนอนเล่นอยู่ตรงนี้จนเกือบหกโมงเย็น

สวนสาธารณะที่มัคซุดแนะนำให้เราไปนั่งรอเรือ เรานั่งเล่นนอนเล่นอยู่ตรงนี้จนเกือบหกโมงเย็น

เราคิดว่าถ้ามัคซุดมาช่วยเรื่องภาษาน่าจะดี เพราะไม่มีใครในกลุ่มที่สามารถสื่อสารภาษาอัซเซอร์ฯ หรือรัสเซียได้ เลยลองส่งข้อความไปถามมัคซุดว่าเขาจะว่างตามเราไปที่ท่าเรือหรือเปล่า? หลังจากนั้นเราปั่นไปที่ท่าเรือกัน พอปั่นไปถึงทางเข้ามีทหารยืนอยู่และกั้นไม่ให้เราเข้าไป กำลังจะเดินเข้าไปคุยกับทหารก็หันมาเห็นมัคซุดพอดี น่ารักมากอุตส่าห์ตามมาช่วย แล้วเราก็ปั่นเป็นขบวนตามมัคซุดเข้าไปในส่วนของท่าเรือ

สหายทั้งเจ็ด มีเราเตี้ยที่สุดและเหมือนทุกครั้งคือเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม :-)

สหายทั้งเจ็ด มีเราเตี้ยที่สุดและเหมือนทุกครั้งคือเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม 🙂

Day 71-76 Operation Desert Ride

Ready to go
It took a lot longer time to land in Aktau then we had imagined. When we finally were in port we were all ordered to get inside the ship. Border control police and customs officers came on board and checked the passports of the crew. A few hours later we were allowed to leave the ferry escorted by a police officer. We were led to an arrival hall and told to fill out some documents and line up for the regular inspection of our passports.

Waiting in the arrival hall in Aktau port

Waiting in the arrival hall in Aktau port

Since Wej and I were going to switch our passports here it was more exiting than the usual border passage. I went before Wej and showed the officer my other passport (not the one I used to exit Azerbaijan). It went well and I got my entry stamp and took a few steps forward and was stopped by a customs officer. He wanted to see me passport and asked me if I carried any narcotics or weapons and asked me to open one of my panniers. When he had taken a brief look through he told me to empty my pockets and then he found the passport I used to exit Azerbaijan. He was confused about me having two passports and took both of them back to the border control police.

I cursed myself for keeping it at such a foolish place as my pocket, but I needed to have it easily available if there would be any questions about why I didn’t have any exit stamp from Azerbaijan. Wej was standing behind me in the line and I told her to quickly hide her other passport.

One of the russians in the National Geographic photo team who were on the ship with us spoke excellent english and I asked him and the russian speaking german to come over to assist. They told the officer that it is very common in western countries to have two passports and explained that it was necessary if wanting to visit both arab countries and Israel.

After a while the border police officer came with my passports and said it was alright but that I shouldn’t show to anyone that I have two passports. Well – I actually didn’t show anyone, it was the customs officer who asked to see what I had in my pockets. What should I have done if I had hidden it in my sleeping bag and he had asked to see my sleeping bag?
The passport problem is anyway gone now since the next passport switch will be at the Thai border and then we are on our home turf and can explain in the right language if there should be any questions.

In many of the former soviet republics of central asia the demand for foreigners to register at the migration police is still in use. Since we were going to be in Kazakstan for more than 5 days we had to go and register. It took us about 3 hours to get a little extra stamp at our arrival cards.

A happy Wej walking out of the migration police office with another stamp in her passport

A happy Wej walking out of the migration police office with another stamp in her passport

After having registered it was time to go and buy some supplies for the coming five days ride through the desert. We found a well stocked supermarket and we all bought lots of pasta and canned fish, meat as well as nutella and jam. Only high carbohydrate stuff….

Loading our new supplies

Loading our new supplies

After getting our supplies we had a short discussion outside the supermarket which way to go from Aktau towards the town of Shetpe. There are two routes, one to the north and one to the south and after weighing for and against we decided to opt for the southern route.

Landscape
This part of Kazakstan is very flat and dry. I thought it should be a steppe but it turned out to be more of a desert. The ground is sandy or consists of hard burnt and cracked dirt with very little vegetation. The plants that grow are not higher than 20 cm and some of them have nasty thorns that are able to penetrate the floor in our tent. To avoid that we try to put our tent on bald areas and if there are any thorny little bushes we simply pull them up to make room for our tent. We also put our foam mattresses under the tent floor for extra protection.

Interesting formations in the desert

Interesting formations in the desert

We have seen small scorpions living in the cracks on the ground and we are very careful when moving around and we have got a habit of turning shoes upside down and shake clothes before putting them on.

Apart from the scorpions we have seen lots of small desert rats that run quickly from one hole to the other. I don’t know what these little animals eat, but I bet the snake one of our friends saw feed on those rats.

View from our first camp site in the desert. The road is the road we would travel the next day

View from our first camp site in the desert. The road is the road we would travel the next day

Camels and dromedaries are a common sight both in the desert and in the villages and towns. Some of them seem to have a marking indicating that they have an owner, while other seem to move around completely as they like. They walk on the road, beside the road and cars need to honk their horns to get them to move out of the way. Yesterday we saw a dromedary eating from the tree outside the hotel here in central Beyneu so they are just as common sight here as a pigeon in the park back home.

Horses on the steppe

Horses on the steppe

What we didn’t expect to see in the desert was horses. Large groups of up to 30 animals roam around in the areas where there is a little grass. I haven’t seen any markings on them and I don’t know if they are wild or have any owner. A camel must be of much more use in this kind of environment than a horse and maybe the horses are kept just for their meet.

Weather
The desert is hot. Actually it is extremely hot with temperatures going above 40 degrees. With no trees there is very little shade to find and our strategy has been to wake up at 5 AM and start cycling at 6.15 and continue until the heat is unbearable. Then we take a break somewhere where there is shade and continue to cycle for 2-3 more hours before looking for somewhere to camp.

Resting in a culvert under the road

Resting in a culvert under the road

Camels walking by us as we have our lunch sitting in the culvert

Camels walking by us as we have our lunch sitting in the culvert

The second night in the desert we camped just below a small mountain ridge. We saw heavy clouds on the horizon and they came closer. When it was time to go to bed it actually started to rain. Not a heavy rain, but still a rain. When we woke up at 5 AM in the morning it was very windy and it had started to rain again so we decided to sleep one more hour before starting to cycle. At 9 AM the sky was clear and the sun was shining and it was hard to believe that the weather had been so nasty only 3 hours earlier.

When riding in the desert we need to protect ourselves from the merciless sunshine. I pull down my cap and use a buff to cover my neck and ears.

Dressed for desert

Dressed for desert

When dressed like this it is easy to start to think about how it was when we were caught in the blizzard in Hungary some three months ago.

Meetings in the desert
Eventhough it is a remote road there is some traffic on it. A lot of the traffic seems to be trucks going in both directions. The condition of the road surface very often made the trucks go very slowly and sometimes we cycled faster than they drive. One thing we noted was that the truck traffic was more intense during night time than during the day. I don’t know why it is like this and I think it is a real challange to navigate a truck on that really bad road during night time.

A culvert we had lunch in before entering Beyneu

A culvert we had lunch in before entering Beyneu

Enjoying our lunch inside the culvert. Only Wej could stand upright

Enjoying our lunch inside the culvert. Only Wej could stand upright

The truck drivers have been our friends on the road and we have had a couple of interesting meetings that are worth mentioning.

On day 3 we made a little detour from the road to ride into a village to buy more water and when we exited the town it was already time to start to look for somewhere to stay. When we came back to the main road we found a ”chaichana” (tea house) that also was a hotel. I went in to ask if we could stay there but the place was so lousy so we prefered to stay in our tents.

Truck drivers seem to like the tea houses and outside this one there were two large trucks from the American defense contractor Halliburton and a trailer with a RIB-boat with two large Evinrude engines. We must admit that we were confused about why someone would want such a boat in the middle of a desert.

We saw the Hallibruton trucks a couple of more times and one time they parked outside another tea house where we were resting and waiting for our two friends who cycled behind us. The drivers started to ask the usual questions where we come from and where we were going. We had no common language and after 20 minutes of talking we thought that they would give up. Then they started to order vodka and got a bit drunk and very pushy. When our two friends arrived after an hour we felt relieved and thought that they could take care of the drivers for a while.

Just like us our friends were asked where they come from and when the truckers heard that he is German the truckers got mad and accused our friend for nazism and made gestures refering to Hitler. It developed into a situation when one of the drivers threw a bottle at our German friend and we decided to back off and go camping somewhere out of sight from the tea house.
The following day we saw the Halliburton trucks a couple of times as they drove past us. We overtook them again when they had parked at a tea house and it seemed that these two truckers don’t go any further each day than we do on our bikes. I wonder what their bosses at Halliburton thinks about that.

On our the 4th day we were riding through a part of the road that was under re-construction. It was exceptionally dusty and we often had to wade through knee high piles of dust that was just as soft as powder. The sun was very hot and we were completely dusty when two trucks stopped in front of us and asked what we were doing.

Riding in the sand with camels in the background

Riding in the sand with camels in the background

The drivers were turkish and told us they were on their way back from Bishkek to Istanbul. We told them we had been to Turkey and enjoyed it. Being turkish, the drivers asked if we needed anything like food or water and asked if we wanted some tea. I pointed towards the sun and said that I would prefer a cold coke and then one of the drivers ran back to his car and came back with a bottle of ice cold lemonade. Wonderful – and it reminded us once again of the hospitality we received in Turkey.

One night when we had set up our camp and shared what was left in a 0.2 liter bottle of vodka, our german friend said that he was sure that all the passing truck drivers had some vodka. He got up on his bike and rode towards the big road a couple of hundred meters away. After a while he came back followed by two large trucks that stopped just beside our camp. The drivers came from Dagestan in Russia and being close to the Caucasian mountain range they were wine drinkers. We spent some 15-20 minutes together and then they handed over a 5 liter bottle of home made red wine.
SONY DSC
The wine tasted good, but since it was biking time at 6 AM the following morning I thought one single glass would be enough. Some of our friends had some more wine and I bet it can’t have been fun to bike through the desert with a hammering hangover.

Challanges
The lack of water became evident as soon as we entered the desert. We know where there are villages and tea houses where we can buy water but we still need to carry a lot and it makes the bikes heavy. The most water I have carried so far is 11 liters and that makes it hard when the road becomes sandy. The water also becomes more and more expensive the further into the desert we travel and our spendings on water makes up a large part of our expenses for the last few days.

3 liters of extra water on my front panniers

3 liters of extra water on my front panniers


We need water to drink and cook food, but we also need to maintain some level of personal hygien. I allow myself somewhere between 0.5 to 1 liter of water for the daily shower. I wouldn’t say that it makes me clean like a baby, but it is enough to stay healthy.

Being together with six other people on very flat area with absolutely no trees and a clear view of 360 degrees means that one can’t be shy. If one wants to be without sight when going to the bathroom to shower or do other things, one will have to walk very very far. Shyness is not for the ones traveling together across the flat desert.

Nowhere to hide....

Nowhere to hide….

Arriving in Beyneu
There around some 30.000 people living in Beyneu so it is not a very large town at all. There are small shops along the main streets and there is a bazar. The town is located at a railway junction and the highway from Uzbekistan to Russia passes through as well as a number of pipelines. There seem to be a fair amount of professionals who come here to work with maintaining this infrastructure which means there are a few hotels in town. We decided long ago that we wanted to stay at one of the better ones and after almost a week in the hot and dusty desert with less than a liter of water for the daily hygien, it was great to be able to take a shower. Not only we needed a shower though, we washed all our clothes in the shower and cleaned the drive trains of the bikes as well.

The water is still dirty after washing my pants a second time

The water is still dirty after washing my pants a second time


Now we are prepared for the next section of this ride through the desert and we dont’t expect to be able to get online until Sunday when we expect to arrive in Nukus in Uzbekistan.

Toothpaste
In the grocery store next to the hotel they do sell Sensodyne toothpaste. We thought it could be a good idea to pick up some, but since that would add extra weight to our luggage and we still have toothpaste left, we decided to not buy here. I don’t know why I write this, but I think some of you might want to know…