Author Archives: admin

Day 161-162 (Udon Thani – Baan Taen)

Thailand is home to many Swedish nationals and one thai-swedish family in Udon Thani who follow our blog invited us to come and stay at their house. After having left the checkpoint at the border we decided to hurry to Udon some 55 km further south. Chawee and Sven welcomed all three of us and brought us to a restaurant to meet some more people in the Swedish community in Udon. We have met less Swedish people along the way than we expected so it was great to meet some Swedes again.

Loy Krathong is a traditional festival that is celebrated during full moon in November in Thailand and Laos and probably some more neighbouring countries. In thai the word for river is literally translated as ”mother of water” and the festival is celebrated to thank the mother of the water for the water that she lets us use. Small and beutifully decorated floats carrying flowers, candles and joss sticks are released on the river. It is a very beutiful sight to see a river that is lit up of thousands of such floats.

This year Loy Krathong was celebrated while we were staying in Udon. Our initial plan was to take part in the festivities in a public park in Udon, but in the afternoon ut turned out that all of us were too tired to go out so we decided to stay home. We have celebrated Loy Krathong many times before and don’t feel we missed anything more than a good opportunity to get some nice photos to post on this blog…. 😉 The internet is full of Loy Kratong photos so if you are interested, then google it…. 😉

We love cycling on dirt roads. It's much more fun than riding on ever so good highways

We love cycling on dirt roads. It’s much more fun than riding on ever so good highways

We stayed with Chawee and Sven for two nights and when we left the first thing to do was to cycle into to downtown to try to buy a road map and reactivate my thai SIM-card for my iphone so that we can navigate by using google online maps.

It wasn’t hard to find our way out of Udon – what was hardest was to get three people to agree on which way to take… Once outside Udon our plan was to stay away from the big roads and try to spend as much time as possible cycling on the small back roads in Isan (Thailand’s northeastern region).

We cruised across the Isan landscape and passed numerous small villages. The small road got smaller and smaller and soon we found ourselves on a narrow dirt road which surface was covered of a very soft mix of dust and sand. It was a bit tough but when we wanted to complain we reminded each other that 30 minutes in sand is nothing compared to the endless days we spent fighting the loose sand in central asia…..

The pavillion where we pitched our tents

The pavillion where we pitched our tents

Soon we realized that we wouldn’t be able to get as far as we had planned to and when we cycled into a village we decided to stay there. There was a temple and a school that would provide good camping opportunities, but we decied to ask around anyway. A shopkeeper told us to go to the ”phuyai baan” – village headman (head woman in this case) who had a big field behind her house.

The village chief welcomed us and when she found out that we came from Sweden the welcome became even warmer since her daughter is married to a Swede and lives there most of the year. We were offered to pitch our tents in their ”sala” (pavillion) by a pond behind the house. The pavillion had electricity. lights and water boilers and next to it there was an outdoor kitchen where we could wash ourselves. We couldn’t have asked for more…

Saying good bye to our hosts

Saying good bye to our hosts

Even if it is winter in Thailand now the afternoon sun is still strong and we try to start as early as possible in the mornings. The family told us which way to go but warned us that the road was bad. It was indeed a dirt road, but the dirt was packed and we had no problems to cycle. After 2-3 hours a steady northeastern wind picked up and since we were mainly going south or southwest it was going to be our day….

P’Ben has a tiny little MP3 player mounted on his handlebar and it contains lots of classic thai hits. A flat beautiful landscape surrounded by hills, golden fields, no traffic, tailwind and thai hits from the time I was first in the country – could it be any better…?

We talk too much and cycle too little and didn’t make it to where we had planned to the second day either. When we approached the small town of Baan Taen we decided it was time to stop for the day. People in villages we had passed on the way told us there would be plenty of accomodation in this town. We found one simple hotel that was full and when we continued through the center we cycled past the local police station. Wej and P’Ben have stayed at police stations before so we went in to ask if we could pitch our tents on their lawn.

Posing outside the police station with the very welcoming police officers

Posing outside the police station with the very welcoming police officers

The officers said it was OK to stay on the lawn but thought that we would get a better sleep if we stay inside the station instead. We accepted that kind offer, and no – we aren’t staying in the arrest – we are staying on the floor in the police chief’s office using his internet connection to update this blog post….

Staying in the police chief's office

Staying in the police chief’s office

Arriving Thailand

It was a morning that was just like any other morning when we stay at a hotel. We went up early, packed our stuff and loaded our bikes. But there was something different – it was the last morning on foreign soil. Although we have spent the last days in an environment that is very similar to Thailand, spoken Thai most of the time and seen Thailand on the other side of the river, we were very happy but also nervous when loading our bikes to ride the last 20 km to the border crossing.

Outside our guesthouse in Vientiene and ready to go the border

Outside our guesthouse in Vientiene and ready to go the border

Crossing into Thailand would be our 14th border crossing and we stuck to the same routines as usual. Try to get rid of all remaining currency before leaving and we did this by having a wonderful breakfast of grilled baguettes and traditional laotian coffee.
SONY DSC

The ride to the border checkpoint was smooth and took less than an hour. We were wearing our brand new cycling jerseys and we felt like a small professional cycling team in our uniforms….
Going to Thai border

The border procedures were dealt with quickly. In this photo I have entered no mans land while Wej is still technically in Laos.

Wej talking to someone at the border. Our Polish friend Bartek is seen in the background

Wej talking to someone at the border. Our Polish friend Bartek is seen in the background

All the countries we have cycled through have been countries where you drive on the right hand side. In Thailand the traffic is on the left hand side and right after the border check point on the Laotian side, there is a strange intersection where the lanes cross each other and the traffic continue on the left hand side.

Intersection for changing from right hand side traffic to dito left.

Intersection for changing from right hand side traffic to dito left.

We passed the border on Saturday at 10 AM and there was not many cars at all. We didn’t bother to wait for green light and carefully crossed the intersection against the red light.
Skärmavbild 2013-11-18 kl. 00.27

We had been warned by local cyclist about the train tracks on the bridge. They had told us they are very dangerous, but we are used to tram tracks in the midst of the streets in Göteborg and didn’t think a single train track was much to worry about.
SONY DSC

Wej smiling as she crosses the actual border in the middle of the Mekhong river.
Skärmavbild 2013-11-18 kl. 00.23

At the end of the bridge on the thai side.

Saluting the flag of the motherland

Saluting the flag of the motherland

Our cyclist friend P’Ben had taken a night train from Bangkok and met us after the border checkpoint on the thai side. He had ordered a grilled baguette and the delivery lady came with it all the way from Sweden.
SONY DSC

We will cycle together most of the way to Bangkok and try to re-live some old cycling memories together.
SONY DSC

Day 156-159 (Luang Prabang – Vientiene)

When Greta’s flight passed over our guesthouse I was busy cleaning and checking my bicycle. It was nice to get back its original colours from underneath all the layers of dust from northern Laos and south China. What wasn’t as nice was to discover a broken spoke in my rear wheel, but I am glad that I discovered it then and not when we were packing to leave the following morning.

The two broken spokes I have previously got on this tour have both occured when hotel staff have moved my locked bike without lifting the rear wheel. I don’t know if this was the case this time, but at least I got to practise how to change spokes and true a wheel without proper tools.

We have read many blogs telling about how hard it is to cycle in Laos. The road is supposed to be bad, the mountains tall and steep and the temperature like a pizza oven. When cycling towards Luang Prabang we started to think that those accounts were severely exaggerated – we started to think that cycling through Laos was like a walk in the park…… Then came the climbs south of Luang Prabang….

In the deserts of western China we could tick off our first no.2, i.e. +200 km in a day. On the first day after leaving Luang Prabang we could tick of the second no. 2 which is climbing more than 2000 meter in a day.

Profile of our first >2000 meter climbing day

Profile of our first >2000 meter climbing day

After uphill comes downhill and the following day was going to be fun. That was at least the plan until I woke up in the middle of the night and felt all my joints were stiff and my back was aching. All of these are classic symptoms that tell me I will soon get ill and when I woke up in the morning I didn’t feel well at all.

It took ages for me to pack my stuff and we delayed our departure a couple of times until we around mid day decided to not cycle. I went back to bed and spent the rest of the day sleeping or reading my book.

I need to apply for a visa to Thailand and since it takes two working days and we have decided to cross the border on Saturday I had to apply no later than on Thursday morning.
The unplanned restday wrecked our plans of a nice and gentle ride towards Vientiene and now we had to speed up in order to make up for lost time.

I felt much better after resting for a day but I was still a bit weak. The aim was to cycle 150 km to the town of Vangvien. It went well for about 100 km but when my speedo showed 110 km I completely lost all my power. We stopped at a shop at the far end of a small village to buy a softdrink and discuss what to do.

I got knocked out and slept for an hour behind a shop.

I got knocked out and slept for an hour behind a shop.

Going back is never an option but I would have needed a pack of hungry wolves behind me to muster enough energy to ride the remaining 35 km. It wasn’t simply going to work. Wej who is a master of communication had already started a conversation with the young lady running the shop. Without telling me she asked the lady if we could pitch our tent somewhere near her house which was behind her shop. The answer was ”no, it’s not necessary because you will sleep in our house tonight”….

The family then fed us and prepared mattresses for us to sleep on in their living room. Meeting complete strangers like this is the best part of this trip and here in Laos it is even better since we are able to talk directly without using dictionaries or body language.

Having dinner in with our host family. Their house is still under construction and will be wonderful once it's completed.

Having dinner in with our host family. Their house is still under construction and will be wonderful once it’s completed.

We were still delayed and it was almost exactly 200 km from our host family’s house to the Thai embassy in Vientiene. It could be possible to cycle in a day but the sun sets so early now that there is simply no time to ride that far before it gets dark. Our plan was then to ride as far as possible or at least 150 km and do a very early start on Thursday in order to make it in time to the Thai embassy.

Misty morning when leaving our hosts in Kasi

Misty morning when leaving our hosts in Kasi

When we set out in the early hours it was still misty and a bit cold but as soon as the sun came up, it chased away both the mist and the nice temperatures. We stopped to have breakfast in Vangvien which is a famous tourist town.

At 17.00 we saw a nice looking motel. We still had about 35 minutes to sunset, but we were satisfied since we had reached within striking distance to Vientiene so we decided to check in at that motel. The place looked good and had a huge garden, but there was nobody there and we were close to giving up when someone finally turned up. Investing in a nice motel but not have any staff to take care of guests looks to me as a recipe for a future bankruptcy.

Our bikes were loaded at 5.45 the next morning and we set out in complete darkness. The dawn came not long after and at 6.15 it was full daylight.

Laotian-french "khao jii" baguettes on the grill

Laotian-french “khao jii” baguettes on the grill

Laos used to be a french colony and being a colonized by foreign masters must be national tragedy on an astronomical level but at least there was one little small advantage in being colonized by France – the ”khao jii”.

Think of a freshly baked french baguette, think of it grilled over a charcoal fire and filled with yummy indigenous laotian fillings such as sweet hairy pork (moo yo), pork paté, coriander and spicy sauses. It is a perfect mix of local cuisine and french baking traditions. We had it every morning when we visited Vientiene 8 years ago and when we arrived in Luang Prabang we wanted to have it again, but in Luang Prabang they don’t grill the baguettes first which is a major mistake that won’t make them anywhere close to as tasty as the grilled ones that are for sale here in Vientiene.

Breakfast at a food stall along the road consisting of a grilled baguette and a strong laotian coffee. This rocket fuel brought us to the Thai embassy long before it closed for the day

Breakfast at a food stall along the road consisting of a grilled baguette and a strong laotian coffee. This rocket fuel brought us to the Thai embassy long before it closed for the day

A ”khao jii” baguette should be grilled on the spot and served with the very strong and sweet Lao coffee. We have enjoyed it every morning we have been here and it is a reason in itself to some day return….

We made it in time to the Thai embassy and today I got my passport back endorsed with the last visa and we are prepared to cross the 14th border into the 15th and final country of this journey.

Happy after having secured the final visa on this tour

Happy after having secured the final visa on this tour

And being in the fourth capital city on this tour we had to get the photos taken in front of its most wellknown landmark, the Pratu Xai….

At the Arc de Triomphe in Vientiene

At the Arc de Triomphe in Vientiene

We try to carry a minimum of equipment on this tour and I think all of you have seen my white and green cycling jersey so many times now that you are fed up with it. Well think of me then… It’s the only one I have and I have been wearing it almost every cycling day since Bulgaria and I have handwashed it in wash basins in public toilets, streams, lakes, showers or anywhere else where there has been some running water, but rarely in a washing machine.

Take a good look at it in the photo below because it is the last time you will see it…. 🙂

Our dear N’Arm and her friend Kong have designed the logo that is on our business card and now they have even designed new cycling jerseys for us. We got them delivered to our hotel this morning and we are more than satisfied and owe both of them a big thank you. We will wear these cycling shirts with pride from tomorrow morning when we cross the Mekhong river into Thailand and all the remaining way to Bangkok.

Great new shirts. Thanks Araya and Sakkapol

Great new shirts. Thanks Araya and Sakkapol

จีน => จาก Mengla (เมงล่า) เข้าลาวไปหลวงพระบางถึงเวียงจันทน์

บล๊อคนี้มาข้ามประเทศเลยละกันนะค่ะ ตั้งแต่เข้าเขตมณฑลสิบสองปันนา รู้สึกสดชื่นเพราะทั้งร่มร่ืนและผู้คนท่ีน่ารักร้องทักทายตลอดทาง เราเลือกเส้นทางท่ีเลียบกับทางด่วนและเลือกไม่ผิด รถราก็น้อยมาแทบจะไม่มี ไม่ต้องปั่นลอดอุโมงค์ เขาสูงก็จริง แต่ธรรมชาติเทียบกันไม่ได้ และยิ่งมีกเรต้ามาป่ันร่วมทางด้วย สมควรท่ีจะปั่นบนทางธรรมดา ปั่น ๆ อยู่ก็มาเจอจักรยาน Recumbent Paul = พอล เป็นชาวฝรั่งเศส เขาบอกว่าเห็นเราแล้วเลยหยุดเพื่อท่ีจะทักทายกัน เป็นคนฝรั่งเศสท่ีพูดภาษาอังกฤษได้คล่องอย่างไม่น่าเชื่อ 😉 เราเลยปั่นร่วมกันจนมาถึงเมืองหนึ่ง จากนั้นตอนเช้าเขาต้องรีบไปขึ้นรถทัวร์เพราะวีซ่าจีนของเขาหมดอายุ ก็แยกกันวันนั้น

ได้กเรต้ามาเป็นทั้งเพื่อนร่วมทางและช่างกล้องด้วยเลย
IMG_2812

ระหว่างทางและหมู่บ้านริมทางท่ีค่อนข้างเรียบง่าย
IMG_2807

เราแวะดื่มน้ำกัน กเรต้าเห็นผลไม้หล่นอยู่ท่ีพื้น สงสัยเลยเอาขึ้นมาแกะออกดู ปรากฎว่ามันเป็นเสาวรส อร่อยดีไม่เปรี้ยวเท่าไหร่ ไม่รู้เลยนะนี่ว่าต้นมันจะใหญ่ขนาดนี้ ในท้องตลาดเราจะเห็นเปลือกมันเป็นสีเข้ม ๆ เหี่ยว ๆ
SONY DSC

อย่างท่ีเคยเล่าให้ฟังว่าสิบสองปันนาให้ความรู้สึกเหมือนถึงเมืองไทยแล้ว ทั้งคนและบรรยากาศ มาถึงตรงนี้ต้องทั้งสถาปัตยกรรมด้วย ประตูทางเข้าหมู่บ้านและศาลาพักร้อน
SONY DSC

ตลอดทางมานี่ ถ้ามีเวลาคงได้ถ่ายรูปกันจนการ์ดความจำเต็มแน่ ตอนปั่นขึ้นก็รู้สึกเหนื่อย จราจรท่ีไม่คับคั่งทำให้เราสามารถปั่นไปคุยกันไปได้ แถมอยากจะหยุดทำธุระส่วนตัวหรือชมวิวตรงไหนก็ได้เช่นกัน ตอนอยู่ท่ีจีน นึกปวดก็หยุดและหาท่ีแถว ๆ นั้น แต่อยู่ตรงนี้รู้สึกเกรงใจชาวบ้านนิดหน่อย เพราะท่าทางเขาถึือว่าเป็นเรื่องส่วนตัว ควรปกปิดบ้างไม่เหมือนคนจีน นึกจะนั่งก็นั่ง ขนาดมีต้นไม้ใหญ่ท่ีสามารถช่วยบังให้ได้ เขายังไม่ยอมใช้บริการนั้นเลย เราก็อยากจะปกปิด แต่ทางตรงนี้ก็หาท่ีทางยากหน่อย เพราะด้านหนึ่งเป็นเขา อีกด้านหนึ่งเป็นเหว อาศัยว่ารถน้อยก็ค่อยยังชั่วหน่อย

นาน ๆ ทีจะมีรูปคู่ ต้องขอบคุณกเรต้าท่ีมาร่วมวงกับเรา
IMG_2877

ยิ่งใกล้ชายแดน ป้ายบอกทางท่ีเป็นภาษาจีนก็ค่อยลางเลือนไป กลายเป็นภาษาไทยและลาว
SONY DSC

ถ่ายรูปกับชายแดนเสียหน่อย และตรงนี้เองท่ีเวชเปลี่ยนหนังสือเดินทางจากสวีดิชเป็นไทย คนไทยเข้าลาว ถ้ามีหนังสือเดินทางไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย และสามารถอยู่ได้ถึง 1 เดือน
IMG_2907

กเรต้าอยากลองนอนวัด หลังจากผ่านชายแดนเข้ามาแล้ว พอมาถึงหมู่บ้านน้ำมอ เราเห็นวัดอยู่แห่งหนึ่งแต่ต้องปั่นขึ้นเขาไป เลยลองไปอีกวัดหนึ่ง แต่พอเดินขึ้นบันไดท่ีหลายขั้นพอเมื่อย ไปถึงก็ได้รู้จากเด็ก ๆ ว่าวัดปิดและไม่รู้จะเปิดอีกเมื่อไหร่ เลยเดินลงมาและไปนอนท่ีเกสต์เฮาส์แทน
IMG_2926

ท่ีพักท่ีแรกในลาว เจ้าของท่ีพักเขามีลูกอยู่ 4 คนเรียนกันดี ๆ ทั้งนั้น แถมยังมีสวนยางอีกตั้ง 20,000 ต้น เลยบอกเขาว่าเขารวยกว่าเราอีกลดค่าห้องอีกละกัน 😉
IMG_2929

อาหารไทย-ลาวมื้อแรก รสสาดไทยแท้ มื้อนี้สั่งพื้น ๆ ไข่เจียว ผัดผักและแกงจืด ข้าว 3 จาน พอคิดเงิน 80,000 กีบ เป็นเงินไทย = 320 บาท คิดว่าแพงนะ ถ้าเราไปกินตามต่างจังหวัดบ้านเราไม่น่าจะถึง ข้าวผัดจานหนึ่งราคา 15,000 กีบ = 60 บาท จานนี้ผัดกะไข่ไม่มีหมูไก่นะ
SONY DSC

เช้า ๆ อากาศเย็นเหมือนกันนะ ยิ่งต้องปั่นขึ้นเขายิ่งเย็น แต่พอพระอาทิตย์ขึ้นก็ร้อนแต่ยังไม่ร้อนแสบผิวเหมือนบ้านเรา ช่วงกลางวันก็มาเจอเด็ก ๆ เดินกลับบ้านมากินเท่ียงท่ีบ้าน
IMG_2934

ได้ยินเสียงใครร้องทักอยู่ข้างหลัง อ้าว..นักปั่นอีกคน ชาวฝรั่งเศส ชื่อ ฟรองซัว ลืมเล่าให้ฟัง เราเจอเขาครั้งหนึ่งท่ีชายแดนจีน-ลาว แต่ตอนนั้นคิดว่าคงใช้เวลา เพราะเขามาตอนท่ีเราได้วีซ่ากันแล้ว เลยปั่นกันออกมาโดยท่ีไม่ได้รอเขา และระหว่างท่ีปั่นก็คิดว่าเขาน่าจะตามเราทัน แต่ไม่อ่ะ มาเจอกันอีกทีตอนเช้า เราเลยปั่นกันเข้าเมืองอุดมชัย เขาพูดภาษาอังกฤษไม่คล่องเท่า ”พอล” ท่ีเราแยกกันท่ีเมืองจีน ฟรองซัวเขาเห็นเราเขาก็รีบตามมาทั้ง ๆ ท่ีกำลังยืนรอแลกเงิน เงินยังแลกไม่ได้แต่ดันตามเรามา เขาบอกให้เรารอ แต่เราไม่มีเวลามากขนาดนั้น เลยบอกให้เขาไปแลกท่ีอีกเมืองหนึ่งก็ได้ ปั่น ๆ ไปหันมาขอน้ำ เอ้า..เทให้ไป ปั่น ๆ ไปหันมาบอกว่าหิว เอ้า..เอาขนมไปกิน กินเสบียงฉันเกือบหมดเลย ทีนี้เราก็หิวเลยต้องหยุด อีตานี่ไม่มีเงินอีก มันเดินทางยังงัยของมันนี่ ไม่มีเงิน ไม่มีอาหาร แถมไม่มีเงินอีก เอ้า..ออกให้ก่อนก็ได้ มื้อนี้กินกันเกือบสองแสน

SONY DSC

ท่ีจริงเขาปั่นเร็ว เราก็ปล่อยให้เขาปั่นของเขาไปส่วนเราปั่นกันไปเรื่อย ๆ เขาหยุดรอ ปรากฎว่าเขาอยากมีเพื่อนปั่นเพราะไม่ได้ปั่นร่วมกับใครมานานเป็นเดือน ประมาณว่ากลัวน้ำลายบูด เข้าใจเลยอ่ะ เพราะเขาพูดไม่หยุด แค่ฟังยังเหนื่อย พอถึงเมืองอุดมชัย เราเห็น ATM เลยไล่ให้ไปกดตังค์ ถามนะว่าอัตราแลกเปลี่ยนเท่าไหร่ พอเดินกลับมากดมาแค่ 20,000 (สองหมื่นกีบ) เอ้า ๆๆ ท่ีกินไปนะเกือบสองแสน เงินสองหมื่นได้กาแฟ 4 ถ้วยเองนะเว้ย ค่าธรรมเนียมท่ีกดสองหมื่นออกมาน่าจะแพงกว่าเงินท่ีได้อีกละมั้ง มันบ้า!!! เราเลยขอตัว จริง ๆ ก็คิดว่าจะปั่นไปอีกหน่อยเพื่อย่นระยะทางเข้าหลวงพระบาง แต่เผอิญเห็นวัดอยู่ข้างทาง เลยลองเดินขึ้นไปขอกับเจ้าอาวาส ท่านก็อนุญาติให้นอน เลยขึ้นไปนอนบนหอระฆังชั้นสามเลย

IMG_2958

ก่อนหน้านั้นเคยคุยกับกเรต้าว่า ต้องมีสักครั้งหนึ่งท่ีเราต้องเอาตัวลงไปจุ่มในแม่น้ำโขง และวันนั้นเองเราได้ทั้งนอนวัดและได้อาบน้ำในแม่น้ำโขง สมใจเราทั้งสองประการ ดีใจท่ีสามารถจัดให้กเรต้าได้สมใจ

SONY DSC

วัดในตอนเช้า

SONY DSC

ถ่ายรูปกับเณรด้านหน้าโบสถ์

IMG_2989

วันนี้เราปั่นกันเรื่อย ๆ ตามสไตล์ เห็นป้ายบอกทางเข้าน้ำตกแค่ 200 เมตร เอ๊ะ..มีเวลาเหลือนี่ ลองเดินเข้าไปดูกัน เป็นน้ำตกเล็ก ๆ ระหว่างทางท่ีเดินเข้าไปเห็นงูด้วย ตามถนนก็เห็นงูแผ่นอยู่หลายแผ่นเหมือนกัน ทั้งท่ียังสด ๆ และท่ีแห้ง ๆ

SONY DSC

เดินกลับมาท่ีจักรยานท่ีฝากเขาไว้ ฝากจักรยานเขาก็เลยอุดหนุนซื้อน้ำกับเขา จ๊ะเอ๋กับคนฝรั่งเศส ไม่ใช่ฟรองซัวแต่เป็นพอล และพอลก็ได้เจอกับฟรองซัวท่ีเมืองอุดมชัยท่ีเราแยกกับเขาด้วย ก็เลยร่วมทางกันอีกครั้งหนึ่ง สู่หลวงพระบาง

SONY DSC

โฉมหน้าของหนุ่มน้อยพอล

SONY DSC

พอมีกเรต้ามาร่วมปั่นด้วย การเตรียมตัวของเราก็เปลี่ยนไป จากท่ีเคยตุนสารพัดกลับไม่มีอะไรสักอย่าง เวรกรรม!!! วันนี้เราว่าจะหาซื้อแต่ไม่มีร้านใหญ่ ๆ เหมือนในเมืองจีน ปั่นผ่านหมู่บ้านหนึ่ง เห็นสาวม้งเดินออกมา เลยถามเขาว่าทางข้างหน้ามีร้านขายข้าวมั้ย? เขาบอกว่าไม่มี เวลาก็เริ่มสายแล้วนะ เลยขอให้เขาทำข้าวผัดให้กิน สาวม้งอายุแค่ 18 ปีมีลูก 2 คนเล็ก ๆ เราก็รีบลูกเขาก็ร้อง เลยเข้าครัวเองเสียเลย กินกันตามมีตามเกิดนะเพื่อน ๆ

IMG_2998

วิวระหว่างทางไปหลวงพระบาง
SONY DSC

IMG_3030 2

ในท่ีสุด เราก็มาถึงหลวงพระบางครั้งท่่ีสองหลังจากเมื่อ 8 ปีท่ีแล้ว เปลี่ยนไปมากมาย นักท่องเท่ียวมากขึ้น ท่ีพัก เกสต์เฮาส์ ร้านอาหารก็ทำกันอย่างแปลกแหวกแนว ไม่ใช่สไตล์ลาวเลย และนี่คือท่ีพักเรา ชอบนะเพราะให้ความรู้สึกเหมือนอยู่บ้าน เข้าซอยลึกหน่อยแต่ทำให้ไม่ได้ยินเสียงจากรถจากท้องถนน สงบติดแม่น้ำคาน

SONY DSC

และก็ถึงวาระท่ีจะได้พบกับบาเทคอีกครั้งหนึ่ง

SONY DSC

อยู่ในหลวงพระบางเราไม่ได้ไปในสถานท่ีท่ีเป็นสถานท่ีท่องเท่ียวในหนังสือแนะนำ เราพักผ่อนกันเสียส่วนใหญ่ ปั่นจักรยานออกไปดูบ้านเมืองตามซอกตามซอยด้านนอก เห็นอะไรท่ีแตกต่างจากใจกลางเมือง เสร็จแล้วก็ไปนวดตัวนวดเท้า ไปหาอะไรกิน และยังปั่นผ่านห้องสมุดของหลวงพระบางด้วย ต้องถ่ายรูปเสียหน่อย

IMG_3066 2
IMG_3059 2
SONY DSC

และป้ายคนข้ามถนนท่ีดูแตกต่างไปจากท่ีเคยเห็น ๆ มา
SONY DSC

วันเสาร์บ่ายสามโมงเราไปส่งกเรต้าขึ้นเครื่อง ร่ำลากันเรียบร้อยก็กลับมาที่โรงแรมจัดการกับสัมภาระ เมื่อคืนมีข่าวว่าพายุไต้ฝุ่นไหเยี่ยนเข้าที่ฟิลิปปินส์ และมีแนวโน้มว่าจะพัดเข้าลาวตอนเหนือในอีกวันรุ่งขึ้น เราก็ไม่อยากติดพายุอยู่ที่ลาวนี่เลยรีบกัน โชคดีที่พายุอ่อนแรงลงและพัดมาไม่ถึงลาวแต่เข้าเวียตนามแทน ทำให้วันนั้นเราปั่นกันอย่างร่มรื่นเพราะมีเมฆหมอกมาบังพระอาทิตย์ให้ เรารู้ว่าเราจะต้องไต่ข้ึนลงเขาอย่างน้อย 2000 เมตร เตรียมใจไว้ก่อนแล้ว แต่ที่ไม่ได้เตรียมคืออากาศที่ร้อน คิดว่าที่อุซเบกฯ 45-50 องศา ร้อนสุด ๆ แล้วนะ แต่ทำไมที่ลาวถึงได้ร้อนกว่านัก คิดว่ามันร้อนแบบกระทันหันกระมัง จากคุนหมิงที่หนาว ๆ 10-15 องศา พอมาถึงนี่พุ่งพรวดเป็น 30 องศา เช้า ๆ อากาศกำลังสบาย แต่พอแดดออกก็ร้อนมาก

กราฟความชันของภูเขาที่ปั่นออกจากหลวงพระบาง

กราฟความชันของภูเขาที่ปั่นออกจากหลวงพระบาง

ถ้าเพื่อน ๆ ยังไม่เคยมาปั่นที่ลาว ขอแนะนำนะค่ะ ลาวสวยมาก ขุนเขามากมาย ถนนจะชันกว่าที่เมืองจีน ขึ้น ๆ ลง ๆ เกือบตลอดทาง ผู้คนยิ้มแย้มแจ่มใส ทั้งเด็กเล็กและผู้ใหญ่ร้องทักสวัสดี ปั่นไปยิ้มไป มีที่ประทับใจคือเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินกลับจากไปซื้อขนมมั้ง มือข้างหนึ่งถือถุงขนมอีกข้างหนึ่งถือร่ม พอเราปั่นมาใกล้ เด็กน้อยคนนี้เขาเอาร่มมาเหน็บที่คอแล้วเอามือที่เคยถือร่มมาโบกมือทักทายเรา น่ารักจริง ๆ อีกครั้งหนึ่งคือเด็กผู้ชาย กำลังเล่นเอาไม้ยาว ๆ เขี่ยอะไรอยู่ที่พื้น เขาทักทายเราโดยย้ายไม้ยาว ๆ นั้นไปอยู่ในมืออีกข้างหนึ่งแล้วโบกมือให้เรา เมื่อวันก่อนเวชมีถุงขนมเหน็บไว้ที่ท้ายรถ มีเด็กปั่นจักรยานสองคนมา เห็นแค่ถุงเขาสามารถรู้ได้ว่าเป็นขนม ร้องขอ เวลาที่เขาขอเราไม่ค่อยอยากให้อ่ะ และมีบางครั้งที่มีเด็กร้องขอเงิน แต่ไม่บ่อยเท่าเพื่อนคนโปแลนด์เจอ เขาถึงกับเบื่อเลย

จากหลวงพระบางไปเวียงจันทน์ระยะทาง ประมาณ 380 กม.พวกเรากะผิดไปหน่อย underestimate ดีที่พายุมาช่วยเร่งเราไม่อย่างนั้นคงเอ้อละเหยลอยชาย โดยเฉพาะเวช 😉 ก่อนกเรต้าเดินทางกลับ ท้องเสียและวันต่อมาก็มีไข้ กินยาเข้าไปก็เลยรู้สึกดีขึ้น แต่พอเราปั่นออกมาถึงหมู่บ้านกิ่วกะจำ โจคิมเริ่มรู้สึกเหมือนจะเป็นหวัดและต่อมาก็เริ่มมีไข้เช่นกัน เลยต้องจอดรอดูอาการอยู่ที่โรงแรมง่าย ๆ ที่หมู่บ้านนั้น ต้องกินยาล่ะ วันรุ่งขึ้นดีขึ้นทันตา อึดเหมือนกันนะเนี่ย สามีใครหว่า 😉 ปั่นขึ้นภูคูนกัน ทางสวยมาก หารายละเอียดเกี่ยวกับภูคูนไม่ได้ เลยไม่รู้ว่าเขาไปเที่ยวอะไรกัน นอกจากปั่นมาถึงตรงที่เขาทำที่จอดให้ชมวิว ได้ถามไกด์สาวคนหนึ่งเขาบอกว่าเขาที่เห็นนั่นคือ ภูเพียงฟ้า

SONY DSC

SONY DSC

หลังจากจุดชมวิวนั้นก็ไหลลงมาอย่างสนุก ถนนพับไปพับมา รถราเริ่มเยอะเพราะใกล้สถานที่ท่องเที่ยวละมั้ง แต่ไม่เยอะอย่างที่คิดว่าจะไม่ปลอดภัย หลังจากนั้นเราก็ตั้งหน้าตั้งตาปั่นกันอย่างเพราะกลัวว่าจะเข้าเวียงจันทน์ไม่ทันไปยื่นขอวีซ่า อากาศที่ร้อนเลยไม่ค่อยอยากอาหาร อีกอย่างโจคิมรู้สึกอึดอัดที่ท้อง เขาไม่ค่อยอยากอาหารเข้าไปอีก เวชเลยต้องรับช่วงจัดการจานของเขาด้วย 😉 จากหมู่บ้านกิ่วกะจำ เราตั้งใจจะปั่นไปให้ไกลหรือเท่าที่เวลาจะอำนวย แต่กลายเป็นว่าเท่าที่ร่างกายจะอำนวย เพราะโจคิมเริ่มรู้สึกเหนื่อยและไม่ไหว เราด้วย เลยลองแวะถามน้องที่ร้านขายน้ำปั่นข้างทาง ถามหาที่พัก น้องว่าเลยมาแล้วหรือไม่อย่างนั้นก็ต้องปั่นไปอีก 25 กม. ได้ยิน 25 กม.ก็หมดลม เลยขอน้องดื้อ ๆ ว่าขอนอนข้าง ๆ บ้านตรงที่ว่าง ๆ นั้นได้มั้ย มารู้ชื่อทีหลังว่าชื่อ ปานี น่ารักมากเลย ปานีบอกว่าเข้าไปนอนในบ้านเลยก็ได้

เห็นปานีแล้วทำให้นึกถึงน้องอาร์มแต่เสียงหัวเราะนึกถึงน้องณัฐ เจ้าหนูน้อย ”วา” ไม่รู้กลัวอะไรป้าเวช เห็นหน้ากันเป็นร้อง แต่เช้าอีกวันเริ่มยิ้มให้นิด ๆ นิดเดียวเอง ให้นอนแล้วยังทำอาหารเลี้ยงอีก ปานีกลัวว่าเขาจะทำอาหารได้ไม่อร่อยถูกปาก เลยจะให้เวชทำ แต่ทำไปทำมาก็กลายเป็นปานีที่ทำ

SONY DSC

เช้ามาเราออกกันแต่เช้า ปานียังอุตส่าห์ต้มไข่หุงข้าวเหนียวให้เอาไปกินระหว่างทางอีกด้วย น่ารักจริง สักวันหนึ่งจะกลับไปเยี่ยมอีกครั้งหนึ่ง จากบ้านของปานีอีกตั้งเกือบ 200 โลเข้าเวียงจันทน์ ครั้งนี้เราเอาเวลามาเป็นตัวกำหนด จอดพักไม่นาน ช่วงนี้ไม่ค่อยอยากอาหารเพราะร้อน พักที่ไหนก็น้ำดื่มเย็น ๆ ทำถุงแขนและถุงมือให้เปียก เปียกแล้วปั่นสบายหน่อย เย็นนิด ๆ ช่วงนี้พระอาทิตย์ตกดินเวลา 17.30 มีหมู่บ้านแน่นขึ้น ทำให้เราหาที่พักได้ไม่ยาก เลยพยายามปั่นกันไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะมืดเลยว่างั้นเหอะ

SONY DSC

ตื่นกันตั้งกะตีห้า ออกจากที่พักกันยังไม่สว่างเลย เพราะเหลืออีก 50 โลที่จะปั่นเข้าเวียงจันทน์ เราอยากจะยื่นเรื่องขอวีซ่าและอยากได้หนังสือเดินทางคืนวันศุกร์เพื่อที่จะปั่นข้ามสะพานมิตรภาพไทย-ลาวเช้าวันเสาร์ ขาเข้าเวียงจันทน์ทางเริ่มราบเรียบขึ้นลงเล็กน้อย ลาวทั้งน่าเที่ยวและน่าปั่น แต่ติดที่ว่าค่าครองชีพเขาค่อนข้างสูงเนอะ ผัดผักรวมราดข้าวที่กินเมื่อกลางวันนี้ราคา 20,000 กีบ = 80 บาท ท่าทางไปซื้อของสดมาทำน่าจะถูกกว่าเยอะ ลาวเป็นประเทศที่ไม่อยู่ติดทะเล ภาษีขาเข้าเลยสูงคงอย่างนี้แหละเนอะ

SONY DSC

ตอนปั่นเข้าเวียงจันทน์ ช่วงที่ติดไฟเขียวไฟแดง ว้าว…ไม่ได้ติดไฟแดงมานานแสนนาน แล้วจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียง ”ฮัลโหล” ดังมาจากด้านหลัง เอ่…หันไปก็เจอนักปั่นท่านหนึ่ง มาทราบชื่อทีหลังว่า ”ลุงโพ” คุณลุงเห็นเราปั่นผ่านหน้าบ้านเลยตามกันมา ปั่นมาส่งถึงหน้ากงศุลไทย คนเยอะมาก โจคิมเข้าไปยื่นเอกสาร ส่วนเราต้องรออยู่ด้านนอก เพราะเขาไม่ให้เอาจักรยานเข้าไป เลยได้ยืนคุยกับคุณลุงโพ ช่างแข็งแรงเสียจริงอายุเกือบจะ 70 ปี แล้ว ยังได้เคล็ดลับเรื่องสุขภาพมาด้วยอีกน่ะ

เมื่อ 8 ปีที่แล้วได้มาถ่ายภาพตรงนี้ แต่วันนี้มีเรา 2 คน ใกล้บ้านเข้ามาทุกที ตื่นเต้น ๆ ๆ
SONY DSC

Day 146 – 155 (Kunming – Luang Prabang)

Arriving Southeast Asia
When I arrived to Bangkok for the first time in March 1987 I was 17 years old without any experience of Asia. The airport was undergoing re-construction and was crowded and a bit messy. In the arrival hall I saw a group of buddhist monks and I remember my thoughts were something like ”wow…. is this really for real now…???”

The staff of the exchange organization picked up me and my two fellow swedish exchange students, squeezed us into a small car and drove us to the arrival camp for the foreign exchange students. My first impression of Bangkok was it was a huge and crowded city with a messy traffic situation. The glittering roofs of all the temples we passed by seemed very exotic to the young and unexperienced version of myself and when we stopped to have some snacks along the way the smells and the atmosphere at the food stalls added to this feeling.

I truly enjoyed my exchange year even if it occasionally was very tough to be so young and far away with no phone, no skype, no internet, no e-mail i.e. none of the modern methods of communication that we now take for granted.

Despite the occasional hardships I had got caught by Thailand and later chose to study Thai language and southeast asian history at the university. The academic approach to the language and history boosted my interest of the region even further and when I later started to work in Bangkok, Thailand developed into my second home country.

I haven’t calculated how much time I have spent in Thailand in total but the amount of years have definately been enough to completely delete my initial ”wow feeling”. To me Thailand is nowadays just as exotic as a visit to a grocery store in Göteborg a rainy Tuesday afternoon….

Unfortunately I haven’t spent very much time in Thailand’s neighbouring countries and eventhough I know that there are great similarities between the culture in Thailand and its neighbours, I was very curious if it would be a quick or gradual transition from chinese to thai-like culture. A few weeks ago we started to discuss when we will start to see the first signs of approaching a more southeast asian landscapes and culture.

Kunming is only 250 km north of the tropic of cancer and we thought that city might be the gateway to southeast asia. The city offered us 10 degrees and rain and it felt more like being back in Göteborg rather than close to the tropics.

Misty morning in southern China

Misty morning in southern China

Southern China is home to a diversity of minorities and some of them speak languages that belong to the same family of languages as Thai. We didn’t know what to expect but we were curious to enter the area where these minorities live to see if we could see any traces of ”thai-ness”.

The initial 2-3 days of cycling together with Greta was in a complete chinese environment. Language, food, people and everything was just like elsewhere in China, but then the change came rapidly over just a few days. People we met didn’t always speak chinese anymore and, as I mentioned in a previous post, we could even get by by speaking Thai to people.

Being able to communicate freely without translation apps in the smartphone or using sign language was of course a relief and very convenient, but most of all it gave us a feeling of being close to home. Things didn’t feel as foreign to us anymore and we felt we were on our home turf. I think that if we would have cycled in the opposite direction we would have got the same kind of feeling when arriving in southern Denmark or anywhere else where Swedish could be used for communication.

This family was the first people we met who we could talk to in Thai/Lao

This family was the first people we met who we could talk to in Thai/Lao


The further we got towards the Laotian border, the more people we met who we could communicate easily with. This was very convenient but it wasn’t only the common language that made us feel we had arrived to the proximity of Thailand.

Rubber plantations were just as common in south China as in Thailand

Rubber plantations were just as common in south China as in Thailand

The last two weeks of rain and cold weather was gone and the temperatures rose and the sunshine came back. The landscape also changed and turned into something that we think resembled that of northern Thailand. The cycling was a rollercoaster up and down on steep but not very high hills. None of us know the names of thai trees and bushes, but we know what they look like and we saw many kinds of trees that we are used to see in Thailand.

We found ripe passionfruit on the ground

We found ripe passionfruit on the ground

Another thing that made us feel close to home was the architecture. Houses in villages we passed through had so many similarities to those in rural Thailand that we almost thought we were already there. When looking closely at some houses we could see that details such as ornaments were similar, but when looking a village from a distance it also looked like thai villages with a tight cluster of many small houses and a oranged tiled temple roof as a contrast.

A very thai looking bus stop in Mengla

A very thai looking bus stop in Mengla

And this hotel had a clear thai looking design

And this hotel had a clear thai looking design

Cycling up and down steep hills make us hungry and thirsty and every time we stopped at small shops to buy some snacks we found more and more products that were imported from Thailand. As long as we were in China most products were chinese, but there were some thai products too. Once in Laos it seemed that 80% av the products on sale were from Thailand and we felt like we had already arrived to Thailand. It seems like Laos import most of its consumer goods from Thailand, which isn’t very strange since they have a very similar culture and language.

Just like in Thailand shops along the road in Laos always have a TV turned on in some corner and it seems that most people prefer to look at Thai TV channels. One evening we had our dinner at a small restaurant and at 6 PM we heard the familiar tune of the Thai national anthem. We have heard that song thousands of times and it is nothing we normally pay any attention to and we didn’t this time either. I think half of the song was played until we simultanously looked at each other realising that it really was the thai national anthem, that we were in Laos and not Thailand and that we had biked all the way from Sweden to that little restaurant. It was like a wake up call that we are getting closer now….

No, we aren't in Thailand yet. This photo shows the corner of a street in the chinese town Mengla, but it looks like it could be in any thai town.

No, we aren’t in Thailand yet. This photo shows the corner of a street in the chinese town Mengla, but it looks like it could be in any thai town.

Everytime we saw something that resembled something thai we got surprised and happy. We pointed out thai looking things to each other and sometimes stopped to take photos. I find it interesting that ordinary things in Thailand that I find as exotic as going to the grocery store in Göteborg, can be so very interesting and exotic outside Thailand. After all a thai style ornament on a roof is not such exotic after all but I think that after cycling thousands of kilometers through snowstorms, burning desserts, across tall mouintain ranges and meeting new cultures, seing a thai style roof or hear someone speak a language close to Thai makes us feel that we are soon there even if we haven’t yet crossed the border into Thailand.

The cycling
My second cousin Greta is a person who is a true outdoor adventurer. The last years she has done expeditions on skiis in arctic environments and she is a very tough woman. Going on a multiday cycling tour in a hilly landscape was new to her and before she left Sweden she bought herself a brand new leather saddle that takes about 500-1000 km to break in.

When planning our ride together we knew Greta is a person who don’t give up because of some rain or aching muscles. She is absolutely fit for a tough ride in the mountains, but all of us, Greta included, suspected that even if her muscles are strong enough for this kind of endeavours, her experience from skiing in the arctic maybe hasn’t prepared her bottom for sitting long days on a brand new very hard leather saddle….. The plan was therefore to cycle not too long daily distances – it was after all her vacation and we wanted to enjoy each other’s company without pushing hard and rushing through this nice and interesting area.

China - home to both capitalism and communist symbols

China – home to both capitalism and communist symbols

Since the distance from Kunming to Luang Prabang is too long to be possible to cover within the two weeks Greta has been with us, we decided to start cycling from the city of Mojiang some 250 km south of Kunming. Wej and I planned to cycle there ahead of Greta and take a bus back to Kunming and pick her up at the airport. When we left Kunming I got some mechanical problems and had to return to get my bike serviced. This meant that there was no time for us to cycle there anymore and we decided to wait for Greta in Kunming and take the bus to Mojiang together.

Some road signs were in only Thai on the chinese border to Laos... !!!

Some road signs were in only Thai on the chinese border to Laos… !!!

We arrived late to Mojiang and when we looked out from the window the following morning the rain was pouring down. It wasn’t cold like in Kunming, but getting wet is never fun. Wej and I use ponchos for rain protection, but we have no rain pants. This is no problem since the upper parts of the legs stay dry under the poncho and the mudguards take most of the water that gets sprayed from the front tyre. This is only valid IF there is a mudguard….. When I changed tyre a week ago I had to remove my mudguard and since then my legs get soaking wet in 5 minutes after it starts to rain.

Struggling up a never ending uphill

Struggling up a never ending uphill

Solving problems is a part of this trip and what to do to stay decently dry? It is simple – get some plastic bags and tape them around the legs and voila – you have created a new rain pant. It doesn’t look good and it’s certainly not high-tech, but it works.

Making plastic bag-tex rain paints....

Making plastic bag-tex rain paints….

Our first day on the bike with Greta was a 60 km gradually downhill experience. We didn’t have to use much effort as we rolled between the mountains on a small countryside road. The rain stopped after some time but it was still very humid and the road was wet. We didn’t want to camp and found a very nice newly built simple hotel in a town that has a name that is so long and difficult to spell that I won’t even try to remember it.

Go go go - stopping means wet and dirty shoes

Go go go – stopping means wet and dirty shoes


Day two was going to be the climbing day. The first 45 km was going to be rather flat and then a climb of about 1000 vertical meters was waiting for us. 45 km is a good distance to warm up for such a climb, but there was a but……. After 20 km the condition of the road changed abruptly. It had been a nice sealed road but at a certain point the asphalt ended and the road turned into a dirt road. All the raining the last week had turned this dirt road into a ditch of soft mud and we had to zig-zag in order to avoid the largest potholes. Sometimes the mud was so deep that the surface of the mud reached well over our hubs.

The speed wasn’t higt and even if we tried to avoid it we sometimes had to put our feet down in the slushy mud water. We rode through this for almost 20 km and when we got out we were severely delayed and wouldn’t have time to climb that mountain.

Greta's bike after riding through the mud. Check the line on her bag to see how deep it was

Greta’s bike after riding through the mud. Check the line on her bag to see how deep it was

There was a house right after the muddy section ended and we asked the man who lived there if we could get some water to clean ourselves and the bikes. He then pulled out a water hose and we spent half an hour to get our bikes and ourselves decently clean again.

After our session in the mud we started to talk about finding somewhere to stay. There is not much flat ground in this area and where ever there is flat land, there is always a house. At the bend of the road we found a large flat area that was used as a deposit for gravel. No work was going on and we were alone there so we decided to pitch our tent on top of the piles of gravel. Gravel is dusty and we and our equipment turned grey after staying at Camp Gravel Hill….

Greta at Camp Gravel Hill

Greta at Camp Gravel Hill

We took on the big climb the following morning and it went very well. It was the first 1000 meter climb for Greta and she did just great. Not so far from the top we caught up with a french cyclist who rides a recumbent and we rode together to the next city where checked into a small hotel that had signs in thai and laotian, but no staff that could speak any of those languages.

We parted with the frenchman the next morning since he had to take a bus out of the country due to his visa was about to expire. Our plan for this day was to cycle for 100 km but after 85 km we saw a path that led from the road to a little hill. We thought it could be a good place to camp and pushed our bike through out on the hill and parked the bikes beside a low concrete wall. Not until after the tents were up did I realize that this was actually a grave and there was another one 15 meters further on too. We had some fruit with us and when we left in the morning Wej did just like what she usually does when visiting a chinese grave – she put a fruit in front of it and gave it a ”wai”.

Leaving a fruit in front of the grave as a thank you to the one who stays inside.

Leaving a fruit in front of the grave as a thank you to the one who stays inside.

Next day we arrived in Mengla which is the last proper city before the border to Laos. Our plan was to ride past it but it looked so nice so we decided to stay and spend the evening just walking around and absorp the atmosphere. It all resembled a Thai city very much and Wej and I couldn’t stop pointing out similarities to Thailand.

It is only 50 km from Mengla to the border and we arrived to the checkpoint by noon. After having lunch and changing money we left China after 77 very interesting days. We only cycled some 50 km on the Laos side the first day and stayed the night at a small guesthouse.

We pitched our tents on the third floor at Camp Drum Tower

We pitched our tents on the third floor at Camp Drum Tower

On top of Camp Drum Tower

On top of Camp Drum Tower

The next day we found the most exotic and unusual campsite so far on this trip. When cycling in Thailand it is always OK to camp at the buddhist temples and when passing a temple in the late afternoon we decided to ask if we could camp there. Greta pointed towards the tall drumtower and said it would be a dream to camp there. Wej asked the abbot if we could camp at the temple and he said yes. When she asked where, he pointed towards the tower and Greta’s first dream got true. We then had our evening shower in the nearby river and her second dream got realized too…. 🙂

A monk and a novice at the temple where we set up Camp Drum Tower

A monk and a novice at the temple where we set up Camp Drum Tower

The roads in Laos had so far been good, but immediately after leaving Camp Drum Tower we got on a road that was in bad condition. First we had to do a major climb and then we had to speed down zig-zagging between the potholes and the loose gravel and we just barely made it to the small town of Pak Mong before it got dark.

That day we found no place to have lunch and when we stopped to ask where the next restaurant was we were informed that it was far away. Wej has an amazing ability to communicate with strangers and she and the housewife joked and laughed a lot and it all ended up in Wej preparing an omelette in her kitchen. Imagine stopping outside a complete strangers house and 15 minutes later being busy cooking your lunch in that strangers kitchen – it takes some charm and communication skill to get that far…. 🙂

In most countries it would be a man on this sign. in Laos it is a woman. Interesting!

In most countries it would be a man on this sign. in Laos it is a woman. Interesting!

Thailand is usually called the land of smiles. Cycling in Laos proved that Laos is the land of the even bigger smiles. We liked China and the chinese people, but they were a bit reserved. It only took us one hour of cycling in Laos to realise that the laotians seem to be much more outgoing towards bypassing strangers. There is always a big smile and everywhere the children shout ”sabaidee” (hello) and wave at us. It will be very interesting to see if it will be like this when we ride across the Thai countryside.

Waiting for a foot massage in Luang Prabang. The quick changes between the cosy life in nice guesthouses and rough camping is one of the joys of this journey. Look at my two colored legs -  I am working hard to get a true cyclist tan

Waiting for a foot massage in Luang Prabang. The quick changes between the cosy life in nice guesthouses and rough camping is one of the joys of this journey.Look at my two colored legs – I am working hard to get a cyclist tan.


Arriving into Luang Prabang was like arriving into a giant tourist attraction. Hotels and guesthouses everywhere and cosy restaurants serving nice food line the streets. There are plenty of foreign tourists here and we have spent a two days relaxing, eating and getting a very needed massage for our aching muscles.

Tomorrow we will start the four day ride to Laos capital Vientienne. I will apply for visa to Thailand there and while we wait there we will sit on the shores of the Mekhong river, drinking a Beer Lao and watching Thailand on the other side.

P.S. Some of the photos in this post is taken by Greta.

Greta flying over our guesthouse on her way home. Have a safe trip - it was a pleasure to cycle with you.

Greta flying over our guesthouse on her way home. Have a safe trip – it was a pleasure to cycle with you.

จีน => จาก Kunming (คุนหมิง) ไปมณฑล Xishuangbanna (สิบสองปันนา)

หยุดอยู่ท่ีคุนหมิงยาวไปหน่อย ไม่ค่อยมีอะไรน่าตื่นเต้น อืม..มีวันหนึ่งระหว่างทางท่ีปั่นเข้าคุนหมิง เราเห็นรถตำรวจคันหนึ่งจอดอยู่ข้างทาง พอปั่นไปใกล้ ๆ ก็เห็กนักปั่นคนหนึ่งยืนอยู่กับตำรวจอีก 4 คน คุยกันได้แป๊บนึง เพราะเวลาเราน้อยลงทุกที เพราะช่วงนี้มืดเร็ว หกโมงก็มืดแล้ว ตำรวจชวนคุยอีกและคะยั้นคะยอให้เราหยุดรอรถอีกคันหนึ่งเพื่อไปส่งเราในเมือง เขาว่าทางขึ้นเขาพวกเราปั่นไปยังไม่ทันถึงก็มืดแล้ว แต่เรายืนยันว่าเราปั่นได้แค่ 20 โลเอง สุดท้ายเขาก็ปล่อยเราและนักปั่นจากเยอรมันให้ปั่นกันไป สรุปแล้ว ตำรวจเขาถูก เพราะยังไม่ทันถึงตัวเมืองก็มืดสนิท แถมไฟหน้าโจคิมดันใช้ไม่ได้อีก โชคดีท่ีเจอเพื่อนคนเยอรมันคนนี้ ไม่อย่างนั้นคงได้กางเต้นท์อยู่นอกเมืองแน่ คืนนั้นฝนตกหนาวมากช่วงท่ีไหลลงจากเขา พอเข้าเมืองหยุดตรงสี่แยกก็เห็นป้ายโรงแรม เดี๋ยวนี้เห็นป้ายแล้วรู้ทันที เดินเข้าไปถาม ท่ีแรกก็ได้เลย ห้องก็ดูดี ถูกด้วย เราเห็นว่าถูกเนอะ ก็เลยไม่ได้ถามถึงอาหารเช้าและอินเตอร์เนต ว้าว … มีทั้งสองอย่างเลยเขาเดินขึ้นมาบอกถึงห้องเลย งงเล็กน้อย

วิวข้างทางก่อนถึงคุนหมิง ช่วงเข้าคุนหมิงไม่่ค่อยมีรูปเพราะฝนตกเกือบทุกวัน ได้ไม่กี่ภาพช่วงครึ่งวันท่ีฟ้าเปิด ;-)

วิวข้างทางก่อนถึงคุนหมิง ช่วงเข้าคุนหมิงไม่่ค่อยมีรูปเพราะฝนตกเกือบทุกวัน ได้ไม่กี่ภาพช่วงครึ่งวันท่ีฟ้าเปิด 😉

นักปั่นชาวเยอรมันชื่อ ”ลุดวิค” เขาน่าจะ 50 กว่า ๆ เป็นผู้ใหญ่น่ารักแต่เราคุยกันไม่รู้เรื่อง เขาพูดภาษาอังกฤษแทบจะไม่ได้ โจคิมต้องคุยแบบผสมอังกฤษกับเยอรมัน บทสนทนาท่ีโต๊ะอาหารเวลานั่งกินข้าวกัน ก็ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์ให้กันและกัน กลายเป็นว่าเขารู้จักคนเยอรมันคู่นั้นท่ีเราเจอตอนท่ีเราไปต่ออายุวีซ่า โลกจักรยานมันกลม ๆ เหมือนล้อจริง ๆ 3 วันท่ีปั่นเข้าคุนหมิงรู้สึกทรมานมาก ทั้งหนาวและเปียกแฉะ ยังดีท่ียังพอหาท่ีนอนได้โดยท่ีไม่ต้องกางเต้นท์ คืนแรกนอนโรงแรม คืนท่ีสองนอนท่ีพักแรมของพวกขับรถบรรทุกและเป็นท่ีพักท่ีถูกท่ีสุดในจีนเท่าท่ีเคยพักมาในระยะเวลาเกือบ 3 เดือน

อีกมุมหนึ่งระหว่างทางไปคุนหมิง

อีกมุมหนึ่งระหว่างทางไปคุนหมิง

ลุดวิคจองห้องพักใน Booking.com เขาชวนเราไปอยู่ด้วย เกรงใจเลยตอบโอเค ระหว่างทางท่ีปั่นไปหาท่ีพักท่ีจองไว้ ก็รู้สึกว่านี่มันออกนอกเมืองมากไปแล้วนะลุง พอถึงก็หาไม่เจออีก เพราะมันไม่ใช่โรงแรม มันเป็นอพาร์ตเมนท์ปล่อยให้เช่า กว่าจะคุยกันรู้เรื่อง กว่าจะได้กุญแจ ยืนสั่นดิก ๆ เลย เพราะเปียกมาตลอดทั้งสามวัน พออาบน้ำเสร็จ เอ่อ..แจ็กเก็ตเปียก เสื้อผ้าส่วนใหญ่ก็เปียก รูมเซอร์วิสก็ไม่มีเนอะ แต่เห็นแม๊คโดนัลอยู่ใกล้ ๆ น่าจะวิ่งไปถึงก่อนท่ีจะเปียก ห้องท่ีจองไม่มีเครื่องทำความร้อน อาจจะเป็นเพราะว่าคุนหมิงมีอากาศหนาวไม่บ่อยและไม่นานมั้ง เขาเลยไม่มีติดตั้งไว้ หนาวมาก อยู่ในห้องต้องใส่เสื้อผ้าตั้งหลายชั้น แต่ก็ทนอยู่ได้ตั้งสามคืน 🙂 และวันนี้เองเราได้เจอเพื่อนคนโปแลนด์อีกครั้งหนึ่ง ”บาเทค” ปั่นไล่กันมาเรื่อย ตอนนี้เขาอยู่ข้างหน้าเราแค่ 100 โลเอง คงได้เจอกันท่ีหลวงพระบาง และท่ีคุนหมิงเช่นกัน ปรากฎว่าทนไม่ไหว ”ขอตัดผม” ก่อนออกจากสวีเดนเคยตั้งใจไว้ว่าจะไม่ตัดผมจนกว่าจะถึงบ้านท่ีเมืองไทย แต่ขี้เกียจสระผมเลยเดินเข้าร้านตัดผมทั้งสองคนเลย เบาหัวดี

ตึกอพาร์ตเมนท์ท่ี ”ลุดวิค” จอง เราแชร์กับเขาอยู่ชั้น 16 สูงท่ีสุดเท่าท่ีเคยอยู่โรงแรมในทริปนี้ล่ะ แต่เย็นเป็นท่ีสอง รองจาก ”ลัคมุซี่” (Langmusi)

ตึกอพาร์ตเมนท์ท่ี ”ลุดวิค” จอง เราแชร์กับเขาอยู่ชั้น 16 สูงท่ีสุดเท่าท่ีเคยอยู่โรงแรมในทริปนี้ล่ะ แต่เย็นเป็นท่ีสอง รองจาก ”ลัคมุซี่” (Langmusi)

เราดูพยากรณ์อากาศเห็นว่าอากาศจะดีวันพฤหัส งั้นเราออกวันนั้นกันดีกว่า พอปั่นออกมาได้หน่อย ทางเริ่มแย่ แย่ และแย่ลงเรื่อย ๆ ไม่ใช่แค่นั้นยังมีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาด้วยคือจักรยานโจคิม เขารู้สึกว่ามันครืด ๆ ท่ีกะโหลก จะไปต่อก็ไม่รู้ว่าเมืองข้างหน้าจะมีร้านมีอะไหล่ให้เราซื้อหรือเปล่า จะกลับไปคุนหมิงก็เสียดายอากาศ อุตส่าห์รอจนอากาศดี แต่กลับดีกว่า เพราะยังงัยเราก็ต้องมารอลูกพ่ีลูกน้องของโจคิมชื่อ ”กเรต้า” ท่ีจะมาร่วมทางปั่นกับเราจากมณฑลสิบสองปันนาไปหลวงพระบาง กลับหลังหัน แต่เราไม่กลับไปท่ีอพาร์ตเมนท์นั้น เราไปท่ีเกสต์เฮาส์ ซึ่งดูจากภาพแล้วน่าอยู่่กว่ามีดาดฟ้าให้นั่งชมวิว และยังได้พบกับนักเดินทางคนอื่น ๆ ด้วย เราเจอนักปั่นสองคู่่จากฝรั่งเศส ก็ได้คุยกันนิดหน่อย

คุนหมิงกับแสงสีในเวลากลางคืน

คุนหมิงกับแสงสีในเวลากลางคืน

บ่ายของอีกวันหนึ่งโจคิมจะไปรับ ”กเรต้า” เวชรออยู่ท่ีเกสต์เฮาส์ หลังจากท่ีเดินไปส่งโจคิมขึ้นแท๊กซี่ก็เดินกลับมาท่ีพัก เจอพี่ ๆ คนไทยเป็นอาจารย์น่าจะปลดเกษียณกันทุกคนแล้วนะค่ะ มาเท่ียวกันเป็นครอบครัวและเพื่อน ๆ ดีใจได้เจอคนไทย หลังจากท่ีโจคิมกับกเรต้ามาถึง เราจัดการประกอบจักรยานซึ่งได้รับความช่วยเหลือจากร้าน Bok Bok Bike น้องหมาท่ีน่ารัก บริการประกอบแพ๊คส่งให้ถึงมือ ไม่ได้หมาท่ี Bok Bok Bike ก็ไม่รู้ทำอย่างไรเหมือนกันนะเนี่ย ขอบคุณมา ณ ท่ีนี้ค่ะ

จักรยานพร้อม นักปั่นพร้อม (แต่ทำไมยังไม่ลืมตา) ออกเดินทางได้

จักรยานพร้อม นักปั่นพร้อม (แต่ทำไมยังไม่ลืมตา) ออกเดินทางได้

นับวันแล้วกเรต้ามีเวลาปั่นแค่ 10 วัน เพราะฉนั้นเราจึงต้องนั่งรถทัวร์ไปลงท่ีเมืองโมเจียง Mojiang เพื่อทำเวลาไม่อย่างนั้นคงได้นั่งรถบัสเข้าหลวงพระบางอีกแน่ แต่ก่อนไปท่ีสถานีรถทัวร์เราแวะไปท่ีร้านจักรยานก่อน เพื่อเปลี่ยนอะไหล่บางส่วนท่ี ”หมา” ส่งมาพร้อมกับกเรต้า เรียบร้อยแล้วเราปั่นออกมาแต่ปั่นกันได้แค่ 5-6 โล โซ่โจคิมขาด ต้องกลับไปร้านจักรยานอีก โชคยังดีท่ีโซ่ไม่ได้ไปขาดท่ีสถานีรถทัวร์หรือไกลกว่านั้น เรียบร้อยแล้วก็ไปขึ้นรถกันเป็นรถนอน ดีเหมือนกันนะ เป็นเตียงนอนสองชั้นเรียงกันสามเตียงตามขวาง จุได้หลายเตียง นอนกันไปกว่าจะถึงเกือบสี่ทุ่ม รถทัวร์เขาก็วิ่งบนทางด่วน แต่ถ้าเราปั่นเราต้องใช้ทางเล็ก ๆ ซึ่งเคยได้ sms จากบาเทคว่าถนนแย่มาก บางครั้งเขาต้องลงมาเข็นจักรยาน มีหลุมมีบ่อเพียบ แต่จากรถทัวร์ทางน่าปั่นแถมลงเขาอีกต่างหาก ไว้ไปปั่นเพิ่มเติมท่ีเมืองไทยชดเชยเอา 😉

หาถุงพลาสติคมาใส่เพิ่มท่ีขากันฝน ดูไม่เท่แต่ขอให้ใช้ได้เป็นพอ

หาถุงพลาสติคมาใส่เพิ่มท่ีขากันฝน ดูไม่เท่แต่ขอให้ใช้ได้เป็นพอ

พอไปถึงเมืองโมเจียง เช็คอินเรียบร้อยก็ลงไปหาอะไรกินกัน เดินตามถนนใหญ่เพราะคิดว่าร้านน่าจะเปิด แต่กลับกลายเป็นว่ามีร้านเปิดคึกคักมากมายอยู่ด้านหลังถนนใหญ่นั่นเอง ฝนยังคงตกอยู่อย่างสม่ำเสมอ เช้าขึ้นมาก็ยังตก เราเตรียมเอาถุงพลาสติคมาสวมเท้าก่อนใส่รองเท้า พอปั่นออกมาได้หน่อยทางเริ่มขรุขระ แถมเป็นโคลนดินดีท่ีไม่เหนียว ทั้งสองวันเราปั่นอยู่ในถนนท่ีค่อนข้างสมบุกสมบัน จักรยานเขรอะไปหมด โชคดีท่ีเจอบ้านคน เขาบอกให้เราไปล้างรถหน้าบ้านเขาก็ได้ สุดยอด เพราะถ้ารอให้มันแห้งคงล้างยากน่าดู ต่อ ๆ มา ก็เริ่มมีเสียงตรงนั้นตรงนี้ วันรุ่งขึ้นรถเวชเปลี่ยนเกียร์ไม่ได้เลย ต้องแกะต้องเปลี่ยนหยอดน้ำมัน สงสารจักรยาน บางครั้งอยากให้ถึงกรุงเทพฯ เร็วเหมือนกันเพื่อจักรยานเราได้พัก แต่ถ้าเราดูแลมันดีหน่อย มันก็คงอยากจะออกไปเท่ียวมากกว่าจะถูกจอดไว้เฉย ๆ นะ 🙂

น่าจะเป็นเพราะว่าฝนตก น้ำท่ีไหลมาจึงเป็นสีน้ำตาลข้น เชียวแหละ

น่าจะเป็นเพราะว่าฝนตก น้ำท่ีไหลมาจึงเป็นสีน้ำตาลข้น เชียวแหละ

ดูจากสภาพจักรยานแล้วสงสารมันเลย คงจะสำลักน้ำโคลนทรายคลั่ก ๆ นั้นไปหลายอึกทีเดียว เพราะเช้ามาเวชเปลี่ยนเกียร์แทบจะไม่ได้เลย

ดูจากสภาพจักรยานแล้วสงสารมันเลย คงจะสำลักน้ำโคลนทรายคลั่ก ๆ นั้นไปหลายอึกทีเดียว เพราะเช้ามาเวชเปลี่ยนเกียร์แทบจะไม่ได้เลย

ช่วงท่ีเราปั่นอยู่ในเขตสิบสองปันนานั้น มันให้ความรู้สึกเหมือนปั่นอยู่ทางภาคเหนือของเมืองไทยเลย เพียงแต่ทางปั่นขึ้นเขาไม่ชันเท่าบ้านเราเท่านั้นเอง บรรยากาศโดยรอบดูร่มรื่น เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่, สวนกล้วย, ข้าวโพด, ต้นยาง และนาข้าวเต็มไปหมด ไม่มีพื้นท่ีไหนท่ีปล่อยว่างนอกจากท่ีเป็นป่า เราปั่นเข้ามาท่ีเมือง ๆ หนึ่ง ตอนแรกคิดว่าเราไม่มีน้ำและเสบียงเพียงพอท่ีจะตั้งแคมป์ เลยคิดว่าถ้าปั่นไปอีกหน่อยเจอร้านแล้วซื้อตุนไว้น่าจะดี แต่หาไม่เจอร้านท่ีไหนเลย ดูจากจีพีเอสเห็นว่าจะมีหมู่บ้านท่ีใหญ่ขึ้นมาหน่อย เอ้า..ลองไปดู ใกล้มืดเต็มที พอไปถึงก็มีคนบอกว่ามีโรงแรมนะ ที่เดียวด้วย เราเลยแวะเข้าไปดู มันเป็นเหมือนรีสอร์ต เพราะแถวนั้นมีวนอุทยานฯ ท่ีคนจีนเขามาเท่ียวกัน ช่วงเวลาท่ีเราไปถึงนั่นน่าจะไม่ใช่ฤดูท่องเท่ียวเพราะไม่เห็นมีใครมากมายนัก ได้เวลาอาหารเย็นเราเดินออกไปเห็นเขากำลังยืนย่าง ๆ อะไรอยู่เลยเดินเข้าไปดู ได้ยินเขาคุยกัน ฟังดูแล้วไม่น่าจะเป็นภาษาจีน อาจจะเป็นลาว เลยลองทัก ”สบายดี?” เขาตอบกลับมาว่า ”สบายดี” อ่ะ โห..ดีใจสุด ๆ ยิ้มแก้มแทบปรี และตั้งแต่คืนนั้นก็ไม่ต้องเอาไอโฟนออกมากด ๆ อีกเลย เพราะไม่มีปัญหาอีกต่อไปในเรื่องการสื่อสาร ระยะทางท่ีปั่นไปทางชายแดนระหว่างจีนและลาว เป็นทางเขาขึ้นลง แต่ทางสวยมากร่มรื่นผู้คนเร่ิมยิ้มแย้มทักทายมากขึ้น ตั้งแต่เราได้กเรต้ามาปั่นด้วยแล้ว เราหาท่ีกางเต้นท์ทั้งสองท่ีดูดี วิวสุดยอด พักในสถานท่ีท่ีน่าอยู่

จุดกางเต้นท์บนเขา ตอนเดินเข่้าไปหาท่ีกางเต้นท์ก็ไม่ทันดู พอเช้าถึงได้เห็นว่าเป็นสุสานนิ เลยเอาผลไม้วางไว้ ไม่ได้จุดธูปเขาจะรู้มั้ยเนี่ย ขออภัยมา ณ ท่ีนี้

จุดกางเต้นท์บนเขา ตอนเดินเข่้าไปหาท่ีกางเต้นท์ก็ไม่ทันดู พอเช้าถึงได้เห็นว่าเป็นสุสานนิ เลยเอาผลไม้วางไว้ ไม่ได้จุดธูปเขาจะรู้มั้ยเนี่ย ขออภัยมา ณ ท่ีนี้

จนกระทั่งเราปั่นมาถึงเมืองเมงล่า (Mengla) เหลือเวลาอีกแค่ชั่วโมงเดียวก่อนพระอาทิตย์ตกดิน เราปั่นไม่ได้ระยะทางเท่าไหร่ แต่ก็ขี้เกียจปั่นออกไปหาท่ีกางเต้นท์ เลยมองหาโรงแรมแทน เราเข้าท่ีพักค่อนข้างเร็ว เลยได้เดินเล่นชมเมือง เย็นวันนั้นเองเรานั่งกินข้างสวนสนุกเคลื่อนท่ี ดูเหมือนเขาจะย้ายกันไปเรื่อย ๆ อยู่ตรงนี้ 2-3 อาทิตย์แล้วก็ย้ายไปอีกเมือง เดาเอานะค่ะ มื้อนี้เราได้กินอาหารท่ีไม่ค่อยจะจีนสักเท่าไหร่ สั่งสลัด เอารูปให้ดูด้วยนะ ในรูปมีทั้งหัวหอม มะเขือเทศ ผักชี แต่พอเขายกมากลายเป็นสลัดแตงกวามาแบบยำเลยอ่ะ รสชาติไทยแท้ ๆ

SONY DSC

Short update from south Yunnan

We have camped a couple of nights during the last few days and I have prepared a longer text about our ride from Kunming towards the Laos border. It takes longer time to write while sitting in a tent and it isn’t ready yet. When we checked in at a hotel last night and found out that there is internet in the room I decided to make a short update to tell that we are alright.

We have cycled together with Greta for five days now and we have traveled on a minor provincial road that is very beautiful. The road passes small villages and occasionally some minor towns. The landscape is very hilly to say the least and the last three days have been a roller coaster. We have slowly climbed up the steep hills and speeded down the serpentines. The road has been in good condition apart from an almost 20 km long and very muddy section where the slushy mud sometimes reached up to the hubs of our wheels.

This area of China has many minorities and for a few days we have been wondering when we will see the first signs of thai and lao culture. A couple of days ago we could see buildings that looked very similar to those in northern Thailand and when we arrived to this town we saw a temple that looked just like they look in Thailand. When went out to have dinner we thought that the people running the restaurant spoke something that wasn’t Chinese. Wej gave it a try and addressed them in Thai and they immediately responded in Lao. Thai and Lao languages are very similar (like Swedish and Danish) and even I could join the conversation. No need to communicate with sign language and using google translate on the smartphone anymore…. 🙂

The distance to the border to Laos is now 100 km and our plan for today is to stay ride as far as we can but not cross over into Laos until tomorrow morning. Once inside Laos we won’t have any internet connection until we reach Luang Prabang either on Wednesday or Thursday afternoon. This means that the next blog update will be published late next week.

Please enjoy the photos below as a teaser for the proper update of the blog that will come next weekend.

Misty morning very close to the Lao border

Misty morning very close to the Lao border

Our tent at night

Our tent at night

The entrance to the thai style temple next to the hotel where we are staying right now

The entrance to the thai style temple next to the hotel where we are staying right now

Greta and Wej enjoying a short break

Greta and Wej enjoying a short break

At one of our camp sites

At one of our camp sites

Dinner at Camp Gravel Hill

Dinner at Camp Gravel Hill

One of our camp sites turned out to be next to a grave

One of our camp sites turned out to be next to a grave

Nice view

Nice view

We’ve got company :-)

The few weeks before we set out on this journey we were busy preparing everything and saying good bye to all our friends. The winter was unusually cold and one night I rode my bike along the icy cold streets of Göteborg to the yacht harbour to visit my friend and second cousin Greta at her sailing yacht. We had a nice evening and shared a bottle of wine. Greta interviewed me in detail about our coming trip and being an person who really likes outdoor adventures she asked if it was OK if she joined us somewhere along the route.

To be honest, I think neither Greta nor I really believed that it would become a reality for her to visit us. The logistical challenges were simply too difficult but two months ago we started to e-mail each other about the issue. A few days later Greta had bought a ticket, got her vacation approved and yesterday she arrived to Kunming airport. Our plan is to cycle together to Luang Prabang in Laos where she
will catch a flight back home to Göteborg.

At the balcony of our guesthouse before leaving  Kunming

At the balcony of our guesthouse before leaving Kunming

When Wej and I arrived to Kunming five days ago it was raining and less than ten degrees. We stayed in a shared apartment with a German cyclist we had met along the way. Since the distance from Kunming to Luang Prabang is too long to be able to cover during the time Greta is here, we will have to start cycling from Mojiang some 250 km south of Kunming.

The elevation profile from Kunming to Mojiang is flat or downhill with only a few not so big climbs. Wej and I thought we could cycle there in two days and I would than catch a bus back to Kunming to meet Greta and then take her to Mojiang.

Before we started to cycle to Mojiang we got a message from another cyclist riding a few days ahead of us that the small road beside the highway south of Kunming was in a bad condition. Since the weather was good we coldn’t wait to get moving again but as soon as we got out of the urban area we ended up on a muddy road full of water filled potholes. Both our bikes and ourselves got completely covered in mud and after a while I could feel a scratching feeling from my bottom bracket. The feeling wouldn’t get away even after I rinsed the chain and the chanrings.

Muddy roads just south of Kunming

Muddy roads just south of Kunming

Not knowing what the problem was we decided to return to Kunming, get my bike fixed and wait for Greta’s arrival. The mechanic at one of Kunming’s best bicycle shops told me that my bottom bracket was OK but that my middle chain ring was completely worn out and my bearings and cone in my rear hub needed to be changed.

The components on my bicycle seem to have unusual sizes and the bicycle shop we visited had no bottom bracket and chain ring of the right size. Greta was going to make a short stopover in Bangkok to borrow a bike from our friend Mah who also happens to be the owner of BokBokBike which is Bangkok’s best touring bike shop. Since the shop in Kunming didn’t have the parts we sent a mail to Mah to include two new tyres, two bottom brackets, new chainrings and some other minor parts in the box with Greta’s bike.

This long journey has taken its toll on our bikes but now we hope they are ready for the remaining +2000 km to Bangkok.

We are so happy to have Greta here and we will try to do our best to introduce her to bicycle touring. We just hope the weather in Yunnan and Laos will cooperate…..

This photo shows the roof top bar at our guesthouse. Can it be more chinese with red lanterns, a ping-pong table and bicycles...

This photo shows the roof top bar at our guesthouse. Can it be more chinese with red lanterns, a ping-pong table and bicycles…

Day 136-145 (Chengdu – Kunming)

Beginning of the end…..
Before we set out on this journey I had the ambition to update my part of our common blog continously. The access to internet was very good in central Europe and I could make daily updates, but as internet connections became more and more scarce the blog got updated less and less frequently. It wasn’t because there was nothing to tell, only that it was so complicated tell the story.

A few weeks ago here in China I got a writer’s block and didn’t update my part of our blog for almost two weeks. Now it has been almost two weeks since the last update and this time it isn’t because of any block.

Firstly, we stayed in Chengdu for almost a week doing nothing and it is hard to tell an interesting story about what we do and our experiences when we do nothing…. When we then started to cycle the first few days out of Chengdu it was rather uninteresting from a cycling or traveling perspective and there was really nothing to tell.

Secondly and more interestingly is that we are now quickly approaching the end of this journey. Fro/m the start in Sweden in February until 2-3 weeks ago we have been living in a time bubble consisting of here and now and we rarely thought further into the future than a few days at the time. Of course we have had rough plans to stick to – the visa clock has been ticking since we left Georgia, but that has been pretty much the only time constraint we have had. We have not been aware of what day in the week is and not what date it has been either. It has been a very pleasant experience to live like this and I recommend you all to try it sometime.

We get to see many things along the road. Here we rode behind a bicycle that among other things also carried a tricycle

We get to see many things along the road. Here we rode behind a bicycle that among other things also carried a tricycle

It is today only 39 days left until we on November 30 will ride our bikes across the Chao Phraya river into downtown Bangkok. Of course we could make a discrete arrival to Bangkok, take a few photos at the finishing point and then continue as all other times we have flown into Bangkok for vacation. This would be possible but it isn’t the way we want to do it. We want to cycle through Thailand with our friends and other local cyclists and we would like to host some kind of arrival party in Bangkok and all this need to be planned.

The last few weeks we have been too pre-occupied with the arrival to Thailand and all the arrangements around it rather than what is here and now. This has not only taken time from writing blog updates, it has also forced us to get out of our comfy ”here and now time bubble”. Nowadays we are very well aware of what date and what day in the week it is and in a way it feels like the journey is over even when we still have more than a month to go.

We hope we can be able to publish our plans for our arrival to Thailand and Bangkok on this blog within a week and then get back into the time bubble while traveling through south China and Laos.

Interesting sign at the exit of Chengdu. What does it say - race bikes to the left and normal bikes to the right or what???

Interesting sign at the exit of Chengdu. What does it say – race bikes to the left and normal bikes to the right or what???

We have lost three dear friends….
Don’t be afraid – nobody has died…
We submitted our applications for extension of visa when the visa office opened after the one week holiday. One day later we got our passports back with a new sticker attached telling that we can stay until November 10th. It was a great relief and we went back to the hotel to pack our bags to be able to leave early the next morning.

When we had cycled less than 500 meters the following morning Wej complained that her rear wheel was wobbleing. Luckily we were just outside a bikeshop and we asked the mechanic to take a look at the bearings. It turned out that the the cone we got replaced in Hami some 1500 km ago was worn out. This was far too early and has caused us a lot of concern. The shop didn’t have any replacement cones to sell so the mechanic jumped up on his bike and guided us to the city’s sport stadium where there were at least 10 bikeshops side by side.

Wej got her hub serviced and I got a new bottom bracket.

Wej got her hub serviced and I got a new bottom bracket.

We got our bikes washed and another mechanic dissembled Wejs hub, cleaned the bearings and replaced her cone. It took a while and when we left we had lost our first friend that day, but we didn’t notice it until the following morning.

It took a long while to repair Wejs hub and clean our bikes and when we were ready we decided to not go on cycling that day but to go back to our hotel and check in for another night. We then went out to have dinner at the simple restaurant that we had visited a few times already and when we returned to the hotel we realized we had lost friend number two.

A few days later we lost the third friend right in front of the entrance to a tunnel. I had got a flat tyre a kilometer earlier and quickly changed to a new innertube but when I started to cycle I could hear a loud nosie for every turn of my newly fixed front wheel. I stopped to investigate what it was and realized friend number three was lost.

So who are these lost friends?

Lost friend number one is Wej’s dear green cap that she has had for many years and on this trip she has worn it under her helmet every day. It has served her well and protected her face and head from the strong sun during many many hours of outdoor activities not only on this journey. Its military dark green colour had faded and the cap had got a very nice patina, but now it is lost forever. Wej is sad to have lost her friend but is also happy for its long and loyal service.

One of the few photos we have when Wej wears her dear cap without her helmet

One of the few photos we have when Wej wears her dear cap without her helmet

Lost friend number two is a souvenir soft toy from the Turkish football association that we got as a present when we fixed a flat tyre on the main square in Trabzon where the football association was having an event. We actually got one each but we gave away one of them to a kid we met somewhere in Georgia. The other one has been our mascot and has been riding with us over mountains and through deserts hanging on Wejs handlebar bag. We had hoped we could bring this friend with us to Bangkok and we are sad to have lost her, but we hope she will continue traveling happily on her own.

This little fellow hung on to Wejs handlebar bag the 8390 km from Trabzon to Leshan. Impressive...

This little fellow hung on to Wejs handlebar bag the 8390 km from Trabzon to Leshan. Impressive…

We have had warm feelings for friend one and two, but unfortunately the same can’t be said about friend number three. Although we have had no feelings for each other, friend number three has played a crucial role during this trip, but now time caught up with him and he died in front of that tunnel after a 16.000 km long and dutiful service. It has happened that we have yelled at our friend and been disappointed of his performance, but he has never complained. He has just kept rolling and rolling until he was punctured so severely that a pen could be put through his thick black skin.

Friend 3 - thanks for your long and loyal service

Friend 3 – thanks for your long and loyal service

The cycling
If you didn’t already know it I can tell you that this trip between Göteborg and Bangkok is carried out by bicycle and I will take the opportunity to mention a few words about the last two weeks cycling experience.

The ride from Chengdu to Leshan was very different from the previous weeks on the east tibetan plateu. Chengdu is located in the lowlands below the mountains and this area is very densely populated. We took a small road the 160 km from Chengdu to Leshan where we would apply for extension of our visas. This small road passed a village – yes you read it correctly A village…. Although being on a small road on the countryside we hardly saw any fields or forests. There were buildings along the road all the way from Chengdu to Leshan and it felt like we were riding through the world’s longest village. Of course it was many villages that had grown together and behind the single row of houses that lined the road we could see the fields of rice and corn. Seeing so much people, houses and activity was very different from our experience during our ride through the east tibetan areas.

Saying a last farewell to my front tyre. As usual when we stop we are surrounded by curious locals

Saying a last farewell to my front tyre. As usual when we stop we are surrounded by curious locals

Being on the east tibetan plateu was a cold and sometimes wet experience. In the lowland between Chengdu and Leshan we could finally cycle dressed only in shorts and T-shirts again. We had looked forward to it and enjoyed every second of it.

We have followed road 213 for a couple of weeks now. It’s a long road that seems to cross central China from north to south. We have been on and off it since we bypassed Lanzhou. We left it somewhere outside Chengdu but south of Leshan we joined it again.

Road 213 is a good road with a perfect surface and it has been a joy to cycle on it.

Two days after leaving Leshan we arrived to a small town outside the city of Nananzhen that is located where two tributaries to the Yangtze river merge. The good old road 213 was in a poor condition here due to being severly damaged in the Sichuan earthquake a few years ago.

Road cracked by an earthquake

Road cracked by an earthquake

We stayed one night at a hotel in the unlit village outside Nananzhen. When we went out to find somewhere to have dinner it was a compact darkness and a very dense fog. It was foggy in the morning too, but at least it wasn’t dark and road 213 had been repaired so we could make some quick progress until we would start a 1500 meter climb over a mountain.

We had checked both our printed map and online maps and road 213 was now going to take us up on the mountain and when we arrived to a T-shaped intersection in a town before the switchbacks we were a bit unsure about which way to go so we asked a police officer for help. He spoke no english but his body language told us that he thought it was a really bad idea to go on road 213. We soon understood why…..

Cycling on this kind of roads is much more exiting than going on motorways

Cycling on this kind of roads is much more exiting than going on motorways

After that T-intersection road 213 turned into a very poor dirt road with big potholes and lots of loose rocks on the surface. We were surprised to say the least. On the map the road looked like it had looked all the time with the same size, colour and number, but here it turned into what could best be described as a dirt road for tractors in a forest.

First we thought that the condition of the road was temporary and it would get better later on, but after a while we realized that road 213 has a complex and split personality with different charachteristics….. When we realized that the road wasn’t going to get any better and we would be slowed down significantly we were disappointed for about 30 minutes before starting to enjoy the unexpected adventure that fate had brought upon us.

We passed small villages and met many groups of curious kids on their way to school. Just like the kids in central asia they ran after us trying to talk to us using the few words in English they know. Being followed by curious kids is something we got used to in central asia but had yet to experience in China.

Passing kids on their way to school

Passing kids on their way to school

In the late afternoon we understood we wouldn’t make it over the mountain to the next town so we decided find somehwere to pitch our tent. To find a place to camp is difficult in an area that is so steep that people have to make terraces on the hillsides to get some land to grow rice on, build their houses or park their cars.

When we camp we have a security related rule that is that either nobody sees us or knows where we are or lots of people are aware of our presence. We try to avoid being seen by only one or two people.

So what to do when there is nowhere to pitch a tent and there are people around, but too few to be called ”many”? We found two spots immediately beside the road that could serve as a far from perfect tent spot and then we waited to pitch the tent until it got completely dark.

Camping close to the road

Camping close to the road

Our tent was next to some big boulders less than 3 meters from the road and although some cars, motorcycles and even pedestrians passed us nobody noticed the tent. One man walked along the road talking loudly on his cell phone and pointed his torch light right to our tent, but didn’t seem to see it.

A very good indicator of how bad condition a mountain road is in is when it isn’t possible to cycle faster downhill than uphill. Our average speed up the mountain was about 7-8 km/h and it wasn’t faster on the way down….. Both of us got blisters on our hands from all the breaking on the way down.

A few hours later on the second day on the mountain we got a glimpse of a good looking road in the far distance. After a quick look on the map and we realised that it must be our road… 🙂 It was an adventure on the mountain but we also looked forward to get back on a nice road again. When we had descended to the road we realized one problem and that was that the good road was missing on maps and seemed to go to the east instead of south towards the next set of switchbacks.

We stopped one night in Zhaotong which is the city of apples. On the way out of town we passed a roundabout with a large apple sculpture. Last time we passed a big fruit sculpture was a big strawberry in Eregli in Turkey

We stopped one night in Zhaotong which is the city of apples. On the way out of town we passed a roundabout with a large apple sculpture. Last time we passed a big fruit sculpture was a big strawberry in Eregli in Turkey

We soon came to a 4 km long tunnel that was neither on the printed map, nor on the online map. We thought this tunnel was a new one and that it would bypass the next steep climb by going through rather than over the mountain before re-joining road 213 after the mountain pass. We entered the tunnel that was downhill and after speeding through we took a look at the GPS that told us we were not on any road, but indicated we were far off where we had planned to go.

Not very tempted at going back uphill through a long tunnel we stopped to re-plan our route. The road we were on was too new to be on any map but it seemed it would take us straight east to a motorway that is parallell to the road we planned to ride. We have had enough of motorways and decided to go on a smaller road parallell to the motorway. There were two major towns on this small road and there was a lot of traffic on the 20 km between them.

Terraces from close distance

Terraces from close distance

Terraces seen from a distance

Terraces seen from a distance

After passing the first town we witnessed a very chaotic situation. Two trucks traveling in opposite directions had crashed into each others side and blocked the road completely. It wasn’t a serious crash and the damages were minor, but they had to be removed before the traffic could flow freely again. The line of cars waiting behind both trucks grew quickly and were soon several kilometers long. Instead of lining up properly behind each other and leaving the lane for the traffic in the opposite direction free, the cars and trucks waiting on both sides started to overtake each other to get to the front of the line. This meant that the road was completely blocked on both lanes in both directions and rescue vehicles had big difficulties to access the two trucks. The road looked like a giant car park and we had to go zig zag between cars that had parked on our side of the road.

Once past the last cars waiting we speeded on trying to get as far as possible before the traffic was let on again, but only a few cars came. We think that they still may be parked on that road trying to sort out who to back out first….

This situation was interesting from a cultural perspective. Nobody seemed to think the thought that if I overtake the car in front of me there won’t be any space for me to get back in again and I will be left blocking the opposite lane causing everyone to get stuck, but since everyone is doing this I can do it as well. To me this was a real life example of the philosophical terms ”tragedy of the commons” and ”prisoners dilemma” (google if you don’t know them).

An hour or so after the chaotic situation we entered Yanjim which probably is the world’s most narrow town….

The world's most narrow town is split by a tributary to Yangtze river

The world’s most narrow town is split by a tributary to Yangtze river

The town is located along a river that flows between high mountains with very steep sides. Yinjin has two parts, one on each bank of the river and there is no flat area since the town is literally built onto the mountain sides. The side we stayed at had two long major streets with steep alleys or staircases leading towards the apartment blocks where people live. Parking on the street was impossible and many buildings had a garage on the street level. We had to squeeze our bikes under a stairway in the combined hotel and apartment block that we were staying at.

The hills are right behind the few line of buildings in the world's most narrow town.

The hills are right behind the few line of buildings in the world’s most narrow town.

View from our hotel room over the neighbour's balcony in Yinjim. They even had a rooster who lived on that balcony

View from our hotel room over the neighbour’s balcony in Yinjim. They even had a rooster who lived on that balcony

Although the city had so little flat area the two main streets were very busy with fancy boutiques, restaurants and shops side by side. Yinjim is probably not known for anything but I’m glad we came here and I will remember it for its very unlikely location.

The busy far end of the main street in the world's most narrow town.

The busy far end of the main street in the world’s most narrow town.

It had been good weather with nice temperatures but with some haze all the way from Chengdu to Yinjam. When we left Yinjam the temperatures dropped and we could see how dark clouds got into attack position. We got one more day with a grey sky but then we had rain most of the time all the way into Kunming. Since it rained and the beautiful views were blocked we decided to go on the motorway to get some kilometers done.

Chinese people like to refer to Kunming as the city of eternal spring. It is located at 1900 meters altitude and being only 250 km from the tropic of cancer which is where the tropical zone of the world starts it is supposed to never be really cold but have a pleasant weather throughout the year. Not so when we visit though – the temperature has ranged between 7-13 during three last days into Kunming and now when we have been in the city for three days already we feel like we are back in Göteborg. This kind of weather is what we are used to back home at this time of the year and never did I expect to experience the same weather conditions only three cycling days before crossing into the tropics.

For more photos of our trip from Chengdu to Kunming, take a look at Wej’s most recent blog post. She has put in a lot of photos there.

Choice of route decided by bureaucrazy

A few weeks ago we asked all of you who follow this blog about advice for which route to take when entering Thailand. We got many interesting opinions both as e-mails and as comments directly on the blog. 

After having put the question on the blog we started to discuss the issue intensively among ourselves and it seemed that both of us were more interested in going west after Luang Prabang and enter Thailand in the northern province of Nan. That route is more rough, not very populated and certainly less traveled. We felt that going this way would be the last stretch of adventure we would get before entering Thailand where we will have a comfortable ride on good roads with friends accompanying us most of the way to the finish line. 

Entering Thailand in the north would also mean that we could pass Chiang Mai where we know a lot of people. It is also Loy Krathong festival on November 17th and it would have been interesting to celebrate it there.

However, the decision is now made to take the route straight south from Luang Prabang and enter Thailand by crossing the Mekhong river on the Friendship bridge between Laos’ capital Vientienne and the city of Nong Khai on the Thai side of the river. 

It is not an active decision to take this route, it is an effect of bureaucrazy…..

When we learnt that China changed its visa laws we heard rumours that it would be increasingly difficult to get an extension. We have two Swedish passports each and quickly developed plan A and B. 

Plan A was to apply for extension as usual and hope for the best. Plan B was to get a new visa outside China. The new chinese legislation is that one has to apply for a visa at the chinese embassy in the home country, in our case in Sweden. We prepared all required documents and sent them home to Göteborg together with the passport we currently don’t use. If the extension wasn’t granted, we would quickly leave for Hong Kong while an application for a new visa was being processed back home and then delivered to Hong Kong by courier.

It would have been a costly and 10 day long detour but we were prepared for it. When we applied for extension we were a bit nervous and extremely happy when our applications for extension were granted.

Wej will use her Thai passport when entering Laos and Thailand and doesn’t need any visas for these countries, but the passport I currently travel on has too short remaining validity to be able to use for an application of a visa to Thailand at the Thai consulate here in Kunming. The passport that I sent back to Sweden is valid for another four years and since it is already in Sweden I thought I could just as well apply for a Thai visa at the consulate in Göteborg.

This has now been proven to be extremely complicated. Both the Thai Embassy and consulate in Sweden requires paid (not only booked) air tickets (bus tickets won’t do…) in and out of the country. Having cycled this far we are certainly not interested in getting even a 5 minutes flight (there is no such flight anyway) across the Mekhong river and we don’t know yet what day we will return and thus haven’t bought any return tickets.

I have e-mailed the embassy and the consulate to ask for an exception but only got a polite answer that they have to stick to their rules. Fortunately, Thailand doesn’t have a uniform visa application procedure for its embassies and the embassy in Vientienne in Laos doesn’t need anything else than the usual application form, photo, passport copy and payment to be able to grant a visa.

My passport that is in Sweden will be delivered to me next weekend and now when it has proven impossible to get a Thai visa in Sweden for crossing the land border, I will have to go to Vientienne in Laos to try my luck there and this means that the route west from Luang Prabang towards Chiang Mai is not an option anymore and we will have to enter at Nong Khai whether we like it or not.

The struggle to get a visa has been a recurrent issue during this trip. Getting visas to the ex-soviet countries in central asia is known among travelers to be extremely complicated since it costs a lot of money and a lot of patience is needed. Getting a visa to Thailand is supposed to be very simple but unfortunately it wasn’t in my case. As a friend and warm supporter of Thailand since almost 30 years I must say that it saddens me to note that getting a visa from Sweden to enter and exit the Kingdom across its land borders is more complicated and expensive (need to buy air tickets that won’t be used) than it was to get my visas for Azerbaijan, Kazakstan, Uzbekistan and even China.

However, one of the things I like with Thailand is that things are never too serious and life is a bit ad hoc. If the Thai embassy in Sweden has very formal rules, it seems that the Thai embassy in Laos is much more relaxed and getting a visa there will most likely not be any problem.

We expect to get my visa for Thailand on Friday November 15th and cross the bridge into Thailand in the morning on November 16. The plan is to finish this long journey in Bangkok on Saturday November 30 and now we only have to decide which route to take from Nong Khai to Bangkok. We are working hard on this issue and hope to publish an update about the route through Thailand within a few days. If you do have any suggestion, please leave a comment.

These are the alternatives from Nong Khai to Bangkok that we are considering now. Any suggestion or recommendation will be appreciated

These are the alternatives from Nong Khai to Bangkok that we are considering now. Any suggestion or recommendation will be appreciated